உங்களில் ஒருத்தி 38

முழு தொடர் படிக்க

மறுநாள் - 

காலையில் லேட்டாகத்தான் எழுந்தாள் நிஷா. 

'எப்படி இவ்ளோ நேரம் தூங்கினேன்? சீனுவிடம் புண்டைக்குத்து வாங்கியதாலா?' என்று யோசித்துக்கொண்டே அவசரம் அவசரமாக நிஷா ஸ்கூலுக்கு கிளம்பிக்கொண்டிருந்தாள். கண்ணன் அவளை எழுப்பாமலே லேபுக்கு போயிருந்தார்.

தளுங்க தளுங்க ப்ளூ கலர் புடவை உடுத்தி, கையை தூக்கி தலைவாரும்போது பளிச்சென்று தெரிந்த இடுப்பை கண்ணாடியில் பார்த்து ரசித்தாள். 

'சீனு என்ன இப்படி பாத்தான்னா அவ்வளவுதான். புடவையை விலக்கி தொப்புள்ள நக்கிட்டுதான் விடுவான்!' 

உதட்டுக்குள் சிரித்துக்கொண்டாள். 

"ஸாரி மாமா உங்களுக்கு ப்ரேக்பாஸ்ட் எதுவும் செய்யாமலேயே கிளம்பிட்டிருக்கேன்...." - ஹேண்ட் பேகை எடுத்து தோளில் மாட்டிக்கொண்டு சொன்னாள்.

"இட்ஸ் ஓகேமா.... நீ வெடி வெடிச்ச களைப்புல இருந்திருப்ப....நான் பாத்துக்கறேன். காலாற நடந்து போயி ரோட்டுக் கடைல சாப்பிட்டுட்டு வந்திடுறேன்."

"இவரை நேத்தே தோசை மாவு வாங்கித்தரச் சொன்னேன். அதைத்தவிர எல்லாம் பண்ணுனார்"

"பரவாயில்லம்மா.. சமாளிச்சிக்கிடலாம். நீ கூட போற வழில ஒரு பார்சல் வாங்கிக்கோ"

"இல்ல மாமா நான் ஸ்ட்ரெயிட்டா லன்ச் சாப்பிட்டுக்கறேன்."

நன்றாக அலங்கரித்து கிளம்பி, தேவதைபோல் வந்து நின்று, "போயிட்டு வர்றேன் மாமா" என்று நிஷா சொல்ல... மாணிக்கம் அவளை ஆசீர்வதித்து அனுப்பினார். குனிந்த தலையுடன் நிஷா போய் ஸ்கூட்டியில் உட்கார... 

"என்னம்மா வெறும் கையோட போற... சாப்பாடு எடுக்கலையா?" என்றாள் பார்வதி 

"இன்னைக்கு எதுவும் செய்யலைக்கா... பரவாயில்லை" ( கொஞ்ச நாளா உன் பிள்ளை குத்துற குத்துக்கு நான் எழுந்திரிச்சு ஸ்கூல் போறதே பெரிய விஷயம்)

"அதுக்கென்ன... நான் சாப்பாடு தரேன். கொண்டு போ..." என்று உரிமையாய் சொல்லிக்கொண்டே உள்ளே நடக்க... நிஷா தன் மாமனாரைப் பார்த்தாள். 

மகன் செயத தவறால், சாப்பிடாம போறாளே... என்கிற வருத்தத்தில் இருந்த மாணிக்கம், "பரவாயில்ல வாங்கிக்கோமா..." என்பதுபோல் தலையை அசைக்க...  நிஷா நளினமான நடையுடன் சீனுவின் வீட்டுக்குள் நுழைந்தாள். 

"அஞ்சே நிமிஷம்..." என்று சொல்லிவிட்டு பார்வதி கிச்சனுக்குள் பரபரப்பாக இருக்க... அவளுக்காகக் காத்திருந்த சீனு அவள் கையைப் பிடித்து தன் ரூமுக்குள் இழுத்தான்.

"ஏய்...."

"ஏண்டி ஸ்கூலுக்குப் போகும்போது என்கிட்டே முத்தம் வாங்கிட்டுப் போகணும்னு தெரியாதா?"

சொல்லிக்கொண்டே அவள் தொப்புளுக்குள் முத்தமிட்டான். நிஷா தொப்புளை உள்ளிழுத்துக்கொண்டு, சேலையை இழுத்து மூடினாள். 

"சீனு... விடு... போகணும்....." - சிணுங்கினாள். 

"நல்லா தள தளன்னு இருக்குறடி...." - மாராப்புக்குள் கையைவிட்டு அவள் முலைகளைத் தடவிப் பார்த்தான். காம்புகள் தென்படுகிறதா என்று பார்த்தான். நிஷாவின் மார்புகள் ஏறி இறங்கின. மூச்சுக்காற்று சூடானது. 

"அக்காவுக்கு தெரிஞ்சிடப்போகுது சீனு.... ப்ளீஸ் என்ன விடு"

"இப்போல்லாம் குண்டில அடி வாங்காம என்ன கண்டுக்கிறதில்லடி நீ"

"அடப்பாவி நேத்து கூட அடிச்சியே..."

"நீ ஒவ்வொரு புடவை கட்டும்போதும் இப்படி தட்டி பாக்கணும்னு ஆசை வந்துடுதுடி" - சொல்லிக்கொண்டே அவள் குண்டியை தட்டினான்.

புடவை வழுவழுப்பை அனுபவித்துக்கொண்டே அவளது குண்டிகளை தடவினான். அவளுக்கு சுகமாக இருந்தது.

"சரி... நான் கிளம்புறேன்"

"ஏய்... நில்லுடி... இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல துபாய் போறியாமே..."

"ம்..."

"எத்தனை நாள்?"

"டூ வீக்ஸ்"

"அப்போ அதுவரைக்கும் நான் என்ன பண்றது? என் நிலைமையை யோசிச்சி பாத்தியா?"

"நான் போறதே உன்கிட்டயிருந்து தப்பிச்சு, கண்ணனோட வாரிசை வயித்துல வாங்கத்தான்."

"எனக்கென்னவோ நீ இப்பவே கர்ப்பமா இருப்பியோன்னு சந்தேகமா இருக்கு"

"ம்ஹூம்... இப்போ ஷேப் பீரியட்தான். 14th டே... அல்லது அத ஒட்டிய நாட்கள்லதான் இதெல்லாம் நடக்கும். மோஸ்ட்லி"

"ஹைய்யோ... அப்போ வா. ஒருதடவை படுத்துட்டு போ"

"சீனு... இப்போலாம் நீ எப்போ பார்த்தாலும் படுக்க கூப்பிடுற"

"உன்மேல பைத்தியமா இருக்கேண்டி. நீ உதட்டை சுழிச்சுக்கிட்டு முனகுறதை எல்லாம் பாத்துக்கிட்டே இருக்கலாம்டி. எத்தனை நாளானாலும் அதெல்லாம் சலிக்காது."

"நான் கண்ணனோட பொண்டாட்டி. அப்படியிருந்தும் என்ன நீ பலதடவை ஹெவியா பண்ணிட்ட. இது போதாதா உனக்கு? போதும்னு நினைச்சு சந்தோசப்படு. சரியா?"

"ம்ஹூம்.... உன்ன பாக்கும்போதெல்லாம் வேணும் வேணும்னுதாண்டி இருக்கு"

சொல்லிக்கொண்டே சீனு அவள் தொப்புளுக்குள் சுண்ட...  நிஷா முகம் சிவந்தாள்.

"அம்மா... இன்னும் எவ்ளோ நேரம் ஆகும்" - சீனு இங்கிருந்து குரல் கொடுத்தான். 

"இதோ முடிஞ்சதுப்பா"

இதைக் கேட்டதும் நிஷா ஓடிப்போய் பார்வதி முன் நின்றாள். 

( ஐயோ அம்மா நீ பொறுமையாவே பண்ணக்கூடாதா! ) 

"உன் மாமனார் சாப்பிட்டாராம்மா?" - பார்வதி அக்கறையாகக் கேட்டாள் 

"இல்ல. ஹோட்டல்ல சாப்பிட்டுக்கறேன்னாரு"

"அட என்கிட்டே ஒரு வார்த்தை சொல்லக்கூடாதா. அவரையும் கூப்பிடு. எல்லாரும் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்."

நிஷா போய் கூப்பிட... அவர் தயக்கத்தோடு வந்தார். பார்வதி பரிமாற... மூவரும் சாப்பிட்டார்கள். 

'பார்வதி ரொம்ப நல்லவளாக இருக்கிறாள்! இந்த சீனுதான்.... நிஷாவை பாக்காத பொருளை கண்ட மாதிரி பாக்குறான்!' - மாணிக்கம் மனதுக்குள் கறுவினார் 

நிஷா கை கழுவும்போது, அவளை ரசித்துக்கொண்டே தன் கர்ச்சீப்பைக் கொடுத்தான் சீனு. அதில் அவள் கை துடைத்துவிட்டு, அவன் முகத்தில் எறிந்துவிட்டு வந்தாள்.

அவளை தொட முடியவில்லையே என்று சீனு தவிக்க... நிஷா அதை ரசித்தாள்.

மாணிக்கம் பார்வதியிடம் சந்திரனைப் பற்றியும், சீனுவின் கல்யாணத்தைப் பற்றியும் கேட்டுக்கொண்டிருக்க... நிஷா சீனுவிடம் கண்களாலேயே விடைபெற்றுக்கொண்டு நடந்தாள்.

"நிஷா மாதிரி ஒரு நல்ல பொண்ணு கிடைச்சிட்டா போதும். இவனுக்கு முடிச்சிடுவோம்..." என்றாள் பார்வதி.    

"கண்டிப்பா கிடைப்பா. சீக்கிரமா முடிங்க...." என்றார் மாணிக்கம். அவர் கவலை அவருக்கு.

நிஷா ஸ்கூலுக்குள் நுழைந்ததும் -  

ப்ரின்ஸிபல் மேமைப் பார்த்து மன்னிப்பு கேட்டாள். 

"நீயே இனிஷியேட்டிவ் எடுத்துட்டு நீயே மறந்துட்டா எப்படி? காயத்ரிகிட்ட பொறுப்பை ஒப்படைச்சிருந்தேன். அவங்களுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லுங்க. அப்புறம்... ஒரு பிளைண்ட் அண்ட் டெப் ஸ்கூல் சொன்னீங்கள்ள.. அங்க நம்ம ஸ்டூடண்ட்ஸ இப்போ அனுப்ப முடியாது. நியூ இயருக்கு பண்ணிடலாம்"  - படபடவென்று சொன்னாள் பிரின்சிபல் மேம்.

"சரி மேம்...."

'ச்சே... திட்டு வாங்க வச்சிட்டான் இந்த சீனு! இந்த லட்சணத்துல ரெண்டு வாரம் லீவு கேட்டா வெளங்கும்!' உதட்டுக்குள் முணுமுணுத்துக்கொண்டே நெஞ்சில் புத்தகத்தோடு, தலை முடியை ஒதுக்கியவாறு ஸ்கூல் வராண்டாவில் வேகமாக நடந்தாள் நிஷா. 

"குட் மார்னிங்க் மேம்..."

"குட் மார்னிங்க்..."

"குட் மார்னிங்க் மேம்...."

இவளது வகுப்பு வாண்டுகள் மற்றும் இவளை ரசிக்கும் பிற வகுப்பு மாணவ மாணவிகளின் வணக்கத்தை சிரிப்போடு ஏற்றுக்கொண்டே ஸ்டாப் ரூமுக்குள் நுழைந்தாள். 

'எங்கே இந்த காயத்ரியைக் காணோம்? சரி அப்புறம் பார்த்துக்கொள்ளலாம்.' 

அவசரமாக புக்ஸை எடுத்துக்கொண்டு தனது வகுப்புக்குள் நுழைந்தாள். 

நிஷா வந்திருக்கும் தகவல் காயத்ரிக்கும் கிடைக்க... வகுப்பு இடைவேளையில் தோழிகள் இருவரும் பலமாதங்கள் பிரிந்து சந்தித்துக் கொண்டவர்கள் போல் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டார்கள். 

"என்னடி ஆச்சு? ஏன் ஒரு தகவலும் இல்ல? நீ போனை எடுக்காததால பயந்தே போயிட்டோம் தெரியுமா? தீபாவளி செலிப்ரேஷன்ல உன்னோட குட்டீஸ் டான்ஸ் கலக்கிட்டாங்க தெரியுமா. ப்ச் நீதான் வராம போயிட்ட. உடம்பு எதுவும் சரியில்லையாடி? ஏண்டி போனை எடுக்கல? மெசேஜ்கு கூட ரிப்ளை வரலையே?" - காயத்ரி கேள்விகளை அடுக்கினாள். 

"த... தலை வலிடி... பயங்கரமான தலைவலி..."

காயத்ரி நிஷாவை உற்று பார்த்தாள். 

"ஏண்டி ரெண்டு நாள்ல பள பளன்னு ஒரு புதுப் பொலிவோட லட்டு மாதிரி வந்து நிக்குற... கேட்டா தலைவலிங்குற?"

"உ... உண்மையிலேயே...."

"உன்ன பார்த்தா அப்படித் தெரியலையேடி....  நடைல ஒரு துள்ளல் தெரியுது... முகத்துல சந்தோசம் ஜொலிக்குது... அடியேய்.. உண்மைய சொல்லு. உண்டாகியிருக்கியா?"

"அய்யோ காயத்ரி நீ வேற... அப்டிலாம் ஒன்னும் இல்ல"

"அச்சச்சோ...... நிஷா வெட்கப்படுறாளே..... ஏய்.. ஏய்...."

"உதை வாங்குவ நீ... அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல"

"இருக்கு. என்னமோ இருக்கு. போன்கூட பாக்காம கட்டில்ல கிடந்திருக்கா நிஷா பொண்ணு!"

சொல்லிக்கொண்டே காயத்ரி நிஷாவின் இடுப்பைப் பிடித்துக் கிள்ள..... நிஷா சிணுங்கினாள்.

"காயத்ரி... ப்ளீஸ்டி... கிண்டல் பண்ணாதடி..... அப்டிலாம் எதுவும் நடக்கல. நீயா கற்பனை பண்ணிக்கற."

"அப்போ இது என்னது?"

காயத்ரி நிஷாவின் பின்னிடையில் இருந்த ஒரு கீறலைக் காட்டிக் கேட்க... நிஷாவுக்கு பக்கென்றானது. 

"பைட் மார்க்ஸ். வாவ்.... கண்ணன் உன்ன வச்சி செஞ்சிருக்கார்போல? என்னடி... கீழ் உதடு மட்டும் லேசா வீங்கியிருக்கு?"

"ஏய் ச்சீய்... அப்படியெல்லாம் இல்ல"

"கடவுளே... எல்லா கணவன்மாரும் பொண்டாட்டி லீவு எடுக்குற அளவுக்கு பன்றான். எனக்கு மட்டும் கருணை காட்ட மாட்டெங்குறியே.... ஆமா... சீனு எப்படிடி இருக்கான்? அவனைப் பார்த்தியா?"

"ஜாப்ல பிஸியாயிருப்பான்னு நினைக்குறேண்டி... முன்ன மாதிரி அவனைப் பாக்க முடியறதில்ல.... என் மாமனார் வேற வந்திருக்கார்ல..."

காயத்ரி உடனே அவனுக்குப் போன் போட்டாள். வழக்கம்போல ரிங்க் போனது. ஆனால் யாரும் எடுக்கவில்லை. அவளுக்கு திடீரென்று ஒரு ஐடியா தோண... சட்டென்று நிஷாவின் போனைப் பிடுங்கி அவனுக்கு கால் செய்ய.... உடனே மறுமுனையிலிருந்து பதில் வந்தது.

"ஹலோ..." - ஆர்வமாக அவன் சொல்ல....

காயத்ரி அதிர்ந்தாள். அப்போ என்கிட்டே மட்டும்தான் பேசமாட்டேங்குறான்! நிஷாகிட்ட நல்லா பேசிட்டிருக்கான். உடனே பதில் வருது!

அவள் போனை கட் பண்ணிவிட்டு நிஷாவிடம் கொடுத்தாள். கண்களில் நீர் முட்ட.... போய் தன் இருக்கையில் பேசாமல் உட்கார்ந்து ஜன்னலை வெறித்துப் பார்க்க... நிஷாவுக்கு ஒரு மாதிரியாகப் போய்விட்டது. 

"நா... நான் ஈவ்னிங்க் அவன்கிட்ட சொல்லி உனக்கு போன் பண்ண சொல்றேண்டி...." - மெதுவாகச் சொன்னாள் நிஷா 

"ப்ச்... வேணாம்டி. பழகுன அன்னைக்கே படுத்தேன்ல... அதான் என்ன சீப்பா நினைச்சிட்டான். போகட்டும். நீ எதுவும் கேட்கவேண்டாம் நிஷா. அவன் உன்ன தப்பா நினைக்கப் போறான்..."

நிஷா வேறு பக்கம் பார்த்தாள். 

'ச்சே... காயத்ரி என்மேல எவ்வளவு நம்பிக்கை வச்சிருக்கா... எவ்வளவு பாசம் வச்சிருக்கா... ஆனா நான்? பட்..... சீனு நீ எனக்கு கிடைச்ச பொக்கிஷம். உன்ன எப்படி காயத்ரிக்கு விட்டுக் கொடுக்க முடியும்?'

நிஷாவுக்கு சீனு தன் சொல்லுக்கு கட்டுப்பட்டு நடப்பது, அவன் தன்னை ஓத்ததைவிட அதிகமான சுகத்தை அள்ளித் தந்தது. வெளியில்.. காயத்ரிக்காக முகத்தை சோகமாக வைத்துக்கொண்டு, மனதுக்குள்... மனநிறைவோடு நின்றாள்.

ஆபிஸில் இருந்த சீனு, போனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். 

'ச்சே... காயத்ரி பாவம். எவ்வளவு ஆசையோடு அன்று என்கூட படுத்தாள்? எவ்வளவு ஆசையோடு தூக்கித் தூக்கிக் காட்டினாள்? எவ்வளவு ஆசையோடு ஊம்பிவிட்டாள்? இப்படி அவாய்ட் பண்ணுவது அவளை ரொம்ப காயப்படுத்தும்தான். பட்... இவளுடன் பேசினால்.... அது தெரிந்தால், நான் சொல்லி நீ கேட்கலையே என்று நிஷா கோபித்துக்கொள்வாள். கோபப்பட்டாலும் பரவாயில்லை. ஓத்தாச்சு... வேலை முடிஞ்சதுன்னு போயிட்டானோ... என்று அவள் தப்பாக நினைத்துவிடக்கூடாது. பட் காயத்ரிக்காக நிஷாவிடம் இதுபற்றி பேசவேண்டும்!'

நிஷா மவுனமாக கிளம்பிப் போவதை பார்த்துக்கண்டிருந்த காயத்ரி பெருமூச்சு விட்டபடியே யோசித்தாள். 

'அன்று எவ்வளவு உருகி உருகி பேசினான்..... இப்போ போனையே எடுக்க மாட்டேங்குறான். ச்சே... இந்த ஆண்கள் ஏன் இப்படி இருக்கிறார்கள்? புண்டையை காட்டும்வரைக்கும்தான் மதிப்பு போல!'

மனது நிறைவாக இருக்க.... லாஸ்ட் பீரியட் பெர்மிசன் போட்டுவிட்டு நிஷா, பார்க்க, பேச முடியாத மற்றும் காது கேளாதோர் பள்ளிக்கு கிளம்பினாள். அவளை பார்த்ததும் குழந்தைகளும் சில ஆசிரியர்களும் வந்து இவளை சூழ்ந்துகொள்ள.... மனம் நெகிழ்ந்தாள். 

"அப்பாகிட்ட எங்க ஸ்கூலுக்கு இவ்வளவு அதிகமான நன்கொடை கொடுக்கச் சொன்னதுக்கு ரொம்ப நன்றி மேம். நீங்க நல்லா இருக்கணும்." கையெடுத்துக் கும்பிட்டார் அதை நடத்திக்கொண்டிருக்கும் பாதர். 

"உங்க சேவைக்கு முன்னாடி இதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை பாதர். நியூ இயர் டைம்ல எங்க ஸ்டூடன்ஸோட இங்க வந்து, பசங்களுக்கு கிப்ட் கொடுத்து விளையாண்டுட்டு போக நீங்க பெர்மிஷன் கொடுக்கணும்."

"ரொம்ப சந்தோஷம் மேம்..."

அப்போது சீனுவிடமிருந்து போன் வந்தது.  நிஷா அவர்களிடமிருந்து விலகினாள்.

"ஏய்... பொண்டாட்டி... என்னடி பண்ணிட்டிருக்க?"

"என்னது? பொண்டாட்டியா? போடா பொறுக்கி"

"எங்கடி இருக்க?"

நிஷா விவரங்களை சொன்னாள். 

"நானும் வரவா?"

"டேய்... உனக்கு அங்க வேலையே இல்லையா? உன்ன யாரும் கேட்கமாட்டாங்களா?"

"உன்ன பாக்காம இருக்க முடியலடி.... உன்ன ஆற அமர பாத்து ரசிக்கக்கூட முடியல."

"இங்க பாரு சீனு... உனக்காக நான் உன் ஆபிஸ்ல ஒருநாளும் சப்போர்ட்டுக்கு வரமாட்டேன்"

"உன்னைப் பத்திதான் எனக்கு தெரியுமே... நானே பாத்துக்கறேன்"

"சரி. வா"

"சூப்பர். இப்பவே கிளம்புறேன்."

"ஏய்..."

"என்னடி?"

"இங்க வந்து என்ன நோண்டிட்டு இருக்கக்கூடாது. எனக்கு இது புனிதமான இடம்."

"லூசாடி நீ. எனக்கு உன்கூட இருக்கணும். உன் பக்கத்துல இருக்கணும். அவ்வளவுதான்."

"ஐ லவ் யு சீனு...."

நிஷா சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவன் போனை வைத்தான். அவள் குழந்தைகளோடு பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அரைமணி நேரத்தில் சீனு வந்தான். நிஷா அவனை அவர்களுக்கு அறிமுகப் படுத்தினாள். 

"நான் இங்க எல்லாம் வந்ததே இல்ல நிஷா.." - கண் கலங்கியபடி சொன்னான்.

"நீ பெரிய ஆளா ஆனப்புறம் இவங்களுக்கு ஏதாவது உதவி செய்யணும் சீனு...."

சீனு அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவள் மிக மிக அழகாகத் தெரிந்தாள். அந்த சிலு சிலு என்ற காற்றில்... அவள் கூந்தல் அலைவதை ரசித்தான்.

"ஆரம்பிச்சிட்டான்!..." என்று நிஷா அழகாக பழிப்பு காட்டினாள். சீனுவை கிறங்கடிக்க அதுவே போதுமானதாயிருந்தது. 

"ஐ லவ் யு நிஷா...." என்றான் காதலோடு.

இரவில்- 

சீனு இவர்கள் பக்கமே வராமல் இருந்தது தெம்பாக இருந்தது மாணிக்கத்துக்கு. லீவு போடுவது கஷ்டம் என்று நிஷா சொல்லியும் கேட்காமல், நாளை பூஜையை முடித்துவிடவேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தார்.

இவள் ப்ரின்ஸிபல் மேமுக்கு போன் போட்டாள். நாளைக்கும், அப்புறம் டூ வீக்ஸும் லீவு வேண்டும் என்று கேட்க... அவர் கத்திவிட்டு, ஒருவாரம்னா மட்டும் ஓகே என்று சொல்லிப் போனை வைத்தார்.

"என்னவாம்?" - கண்ணன் ஆர்வமாகக் கேட்டார்.

"நாளைக்கு லீவு ஓகே. ஆனா டூ வீக்ஸ்.. சான்ஸே இல்லையாம்."

"யோசிப்போம்..." என்றார் கண்ணன். 

நிஷாவை கர்ப்பமாக்கிவிட்டுதான் அடுத்த வேலையில் கவனம் செலுத்தவேண்டும் என்பதில் கண்ணன் கவனமாக இருந்தார். அது இங்கேவா இருந்தா என்ன... துபாயா இருந்தா என்ன? என்று நினைத்தார்.

தொடரும்...