டீச்சரம்மா 7

முழு தொடர் படிக்க

 நான் கீழே விழும்போது சரண் “டீச்சர்.. டீச்சர்..” என்று கத்தும் சத்தம் கேட்டது. அதற்கு பிறகு எல்லாம் இருண்டு போன மாதிரி ஆகிவிட்டது. என்ன நடந்தது என்றே தெரியவில்லை.

நான் அப்படியே மயக்கத்தில் இருக்க, என் முகத்தில் தண்ணீர் தெளிப்பது போல இருந்தது. நீர்த் துளிகள் என் முகத்தில் பட்டதும் நான் மயக்கம் தெளிந்து லேசாக கண் திறந்து பார்த்தேன்.

சரண்தான் என் முகத்தில் தண்ணீரை தெளித்துக்கொண்டு இருந்தான். நான் கண் விழித்ததும் “என்னாச்சு டீச்சர், ஏன் மயங்கிட்டீங்க..” என்றான்.

மயங்கி கீழே விழுந்ததாலோ என்னவோ, என் முந்தானை ஒரு பக்கமாக விலகியிருக்க, என் ஒரு பக்க முலை ஜாக்கெட்டுக்குள் குத்தி நின்றது நன்றாக தெரிந்தது. 

கண் திறந்ததும் முதல் வேலையாக அதை சரி செய்துகொண்டு எழுந்து நின்றேன்.

சரணோ “என்னாச்சு டீச்சர்? ஏன் மயங்கிட்டீங்க?” என்று கேட்க, எனக்கு சரணைப் பார்க்கவே ஒரு மாதிரியாக இருந்தது. அதற்கு காரணம் இத்தனை நாட்கள் கற்பனையிலே என் மகனாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தவனை நேரில் சந்தித்ததால் வந்த வெட்கமா, இல்லை என் மாணவனையே நான் மகனாக நினைத்ததால் வந்த குற்ற உணர்வா என்று ஒன்றும் புரியவில்லை.

அதனால் அவனைப் பார்க்காமல் திரும்பி நின்றுகொண்டு “சரண் உடனே இங்கிருந்து போயிடு..” என்று சொன்னேன்.

உடனே சரணும் எதுவும் பேசாமல் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான். சரண் கிளம்பியதும் நான் கதவைச் சாத்திவிட்டு ஒரு ஓரமாக சுவரில் சாய்ந்தபடி உட்கார்ந்து விட்டேன். 

எனது சுயநலத்துக்காக முன்பின் தெரியாத ஒருவனுக்கு காமத்தை உண்டாக்கி, அவன் வாழ்க்கையே கேள்விக்குறியாக மாற நான் காரணமாகிவிட்டேனே என்று என் மனச்சாட்சி என் மனதைத் துளைத்து எடுத்தது. 

இது ஒரு பக்கம் இருக்க “இதற்கு முழுக்க முழுக்க சரண்தான் காரணம். பிஞ்சிலேயே பழுத்த அவன்தான் என்னை இப்படி மாற்றினான். அம்மா என்று ஆசை வார்த்தை கூறி என் ஆசைகளை தூண்டிவிட்டது அவன்தான். இதில் என் தவறு என்று எதுவும் இல்லையே!” என்று இன்னொரு பக்கம், என்னை நானே நியாயப் படுத்திக் கொண்டிருந்தேன்.

அப்போது என் மொபைல் போன் ஒலித்தது. யாரென்று பார்த்தால் சரணின் அக்காதான் அழைத்தாள்.

நான் அட்டன்ட் செய்து “ஹலோ..” என்க, “டீச்சர், டியூசன்ல சரண் எதும் தப்பு பண்ணிட்டானா?” என்று கேட்க நான் “அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லயேமா! ஏன்?” என்றேன்.

“இல்ல டீச்சர், சரண் வீட்டுக்கு வந்ததில இருந்தே ஒரு மாதிரி இருக்கான். இனிமே டியூசனுக்கு போகலைன்னு சொல்றான். அதான் கேட்டேன் டீச்சர்..” என்றாள்.

“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லமா. எனக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்ல. அதனாலதான் அவனை நேரமா வீட்டுக்கு போகச் சொன்னேன்..” என்று சொல்லி சமாளிக்க, அவளோ “அப்படின்னா, அவன நாளைக்கு டியூசனுக்கு அனுப்பி வைக்கவா டீச்சர்?” என்று தயங்கித் தயங்கிக் கேட்டாள்.

தன் தம்பியை ஒரு நல்ல நிலைக்கு கொண்டுவர வேண்டும் என அவள் அக்கா பரிதவிப்பது எனக்கு நன்றாக புரிந்தது. நாங்கள் இருவருமே இதில் குற்றவாளிகள். ஆனால் பாதிக்கப்படுவது சரணின் அக்காவைப் போல கனவுகளை சுமந்து வாழும் சில நல்ல உள்ளங்கள்!

அதனால் நான் செய்த தவறுக்கு நானே ப்ராயச்சித்தம் செய்ய முடிவெடுத்தேன். உடனே சரணின் அக்காவிடம் “ம்ம்.. அனுப்பி வைம்மா..” என்றேன்.

“சரிங்க டீச்சர்.. எப்படியாச்சும் அவன பாஸ் பண்ண வச்சிடுங்க டீச்சர். எனக்கு அது போதும்..” என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தாள்.

எனக்கு அன்றிரவு தூக்கமே இல்லை. என்னுடைய யோசனை எல்லாம் சரணை எப்படி பாஸ் பண்ண வைப்பது என்பதை விட, காமத்தில் ஆர்வமாக இருக்கும் அவனை எப்படி திருத்துவது என்பதிலேயே இருந்தது.

பல மணி நேரங்களாக யோசித்துப் பார்த்ததில் எனக்கு அவனைத் திருத்த இரண்டு வழிகள் கிடைத்தது.

ஒன்று, நான் அவனுக்கு காமம் ஒரு போதைதான் அதுவே வாழ்க்கையல்ல என்பதை பக்குவமாக எடுத்துச் சொல்லி, அவனை முழுவதும் என் காட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவந்து படிக்க வைக்க வேண்டும்.

இன்னொன்று, முள்ளை முள்ளால் எடுப்பது போல அவன் காமத்தை, காமத்தாலேயே குறைத்து, அவனை அதிலிருந்து வெளிவரச் செய்ய வேண்டும்.

இதில் இரண்டாவதை செய்ய என் மனசு ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. அதனால் முதலாவதை முதலில் முயற்சி செய்து பார்க்க முடிவு செய்தேன்.

மறுநாள் பொழுது விடிந்தது.

நான் நடந்த கசப்பான சம்பவங்களை எல்லாம் ஒரு கெட்ட கனவாக நினைத்து மறக்க முயற்சி செய்தேன். இன்னும் கொஞ்ச நாளில் என் கணவர் டிரான்ஸ்பர் வாங்கிக்கொண்டு வந்துவிடுவார். அதுவரையாவது கட்டுப்பாட்டோடு இருக்க வேண்டும், முக்கியமாக சரணை எப்படியாவது பாஸ் ஆக வைத்துவிட வேண்டும் என்ற ஆசையோடு அன்றைய நாளை நல்லபடியாக தொடங்கினேன்.

அதற்கு முதல் வேளையாக குளித்து பக்கத்திலிருக்கும் ஒரு கோவிலுக்கு சென்றுவிட்டு, ஸ்கூலுக்கு கிளம்ப முடிவு செய்து, “சரி குளிக்கலாம்..” என்று டவலை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பும்போது என் செல்போன் ஒலித்தது.

என் கணவர்தான் அழைத்தார். ஆவலுடன் போனை “ஹலோ..” என்றேன்.

“உம்மா..” என்ற முத்தத்தோடு வழக்கம்போல என் கணவர் உரையாட ஆரம்பித்தார்.

“என்னங்க காலையிலேயே இப்டி?”

“வேற என்னடி பண்ணச் சொல்ற? காலையில போன் பண்ணுனா என்ன காலையிலேயே இப்டி பண்ணுறிங்கன்னு சொல்ற! சரின்னு ராத்திரி போன் பண்ணுனா வேலை செஞ்சு டயர்டா இருக்குன்னு சொல்ற! நானே உன்ன நினச்சு ஆட்டிக்கிட்டு இருக்கேன். கொஞ்ச நாளா அதக்கூட சரியா பண்ண முடியல..” என்று அலுத்துக்கொண்டார் என் கணவர்.

“சாரிங்க.. நான் +2 க்ளாஸ் டீச்சரா இருக்கிறது உங்களுக்கு தெரியாதா? பப்ளிக் எக்ஸாம் வேற பக்கத்துல வருதுன்னு ரொம்ப வேலைங்க. பட் இனிமே உங்கள தவிக்க விட மாட்டேன்..” என்றேன்.

“ஓஓ.. அப்படியா? அப்போ இப்பவே ஒரு ஒத்திகை பாக்கலாமா?”

“ஐயோ என்னங்க காலையிலேயா?” 

“அடிப்போடி, இப்போதான் ஏதேதோ சொன்ன? அதுக்குள்ள முதல்ல மாதிரி காலேயிலேயான்னு சொல்ற?”

“அதில்லைங்க.. ஸ்கூலுக்கு கிளம்பனும்ல.. இப்பவே டைம் ஆகிடுச்சு..”

“என்னடி? மணி 7 தான்டி ஆகுது. 8 மணிக்கு மேலத்தான கிளம்புவ. அதுக்குள்ள என்ன அவசரம்? இன்னைக்கு ஒருநாள் ஸ்கூலுக்கு லேட்டா போனா ஒன்னும் ஆகிடாது..” என்று கணவர் காமத்தில் ஏங்க நான் “சரிங்க..” என்றேன். 

“அப்படி சொல்லுடி என் செல்லப் பொண்டாட்டி..” என்றார். 

என் கணவர் இப்படி சொல்லிவிட்டால் போதும் உடனே நான் உருகி விடுவேன். உடனே என்னையும் அறியாமல் என் கைகள் என் கூதியைத் தடவ ஆரம்பித்துவிட்டது.

என் கணவர் பேசிப் பேசியே என் கூதியை ஒழுக வைக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். அவருக்கு ஈடுகொடுக்க நானும் காமம் ஒழுக பேச, எனக்கோ உடம்பெல்லாம் உஷ்ணம் பரவ ஆரம்பித்தது.

“ஏய், இப்போ நாம ஓக்கலாமா? உன் விரல எடுத்து உன் கூதிக்குள்ள சொருகு..” என்று கணவர் சொன்னதுமே நான் என் விரலை என் கூதிக்குள் சொருகிக்கொண்டேன்.

“ம்ம்.. சொருகுடி.. நல்லா சொருகுடி.. என்ன நினைச்சுக்கிட்டே சொருகுடி.. ஆஆஆஆ.. நானும் அடிக்கிறேன்.. ஆஆஆஆஆ..” என்று என் கணவர் சொன்னதுதான் தாமதம், என் விரல்கள் வேகவேகமாக என் கூதிக்குள் போய் வர ஆரம்பித்தது.

நான் “ஆஆஆஆஆ.. என்னங்க.. என்னங்க.. என்னமோ பண்ணுதுங்க.. என்னால முடியலைங்க.. ம்ம்ம்ம்.. என்னால தாங்க முடியலைங்க..” என்று என்னையும் அறியாமல் காமத்தில் முனகி அடுத்த சில வினாடிகளிலேயே உச்சமடைந்தேன். 

அதே நேரம் என் கணவரும் உச்சமடைந்துவிட்டதாக சொன்னார். “இது எல்லாம் இன்னும் கொஞ்ச நாள்தான். அப்புறம் விடிய விடிய ஆசை தீர ஓக்கலாம்..” என்று என் கணவர் சொல்லிவிட்டு போனை வைத்துவிட, நான் உச்சமடைந்த களைப்பில் கண்கள் சொருகியபடி இருந்தேன்.

“ச்சே.. காலையிலேயே மனுசன் இப்படி பண்ணிட்டாரே..” என்று மணியைப் பார்க்க மணி 8-ஐக் கடந்திருந்தது. இனியும் தாமதிக்க கூடாது என்று வேகவேகமாக குளித்து, கோவிலுக்கு கூட போகாமல் ஸ்கூலுக்கு கிளம்பிவிட்டேன்.

முதல் வகுப்பே அன்று சரணின் வகுப்புதான். அதனால் வகுப்புக்கு சென்று பாடம் நடத்த ஆரம்பித்தேன். அவ்வப்போது சரணையும் கவனித்தேன். சரண் வழக்கம்போலவே இருந்தான். அவனிடம் எந்த மாற்றமும் இல்லை.

அதனால் வகுப்பு முடிந்து சரணைப் பார்த்து “சாயங்காலம் மறக்காம டியூசன் வந்துடு..” என்று சொல்லிவிட்டு Staff Room-க்கு சென்றுவிட்டேன்.

அன்று மாலை வழக்கம்போல சரணுக்காக காத்திருந்தேன். அவனும் சொன்னபடியே டியூசனுக்கு வந்தான்.

நான் நடந்தது எதையும் காட்டிக்கொள்ளாமல், சரணுக்கு வழக்கம்போல சொல்லிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் அவன்தான் எதையும் கவனிக்காமல் ரொம்பவும் சோகமாக இருந்தான். அவன் கவனம் பாடத்தின் மீது இல்லை என்று நன்றாக தெரிந்தது.

நான் அவனிடம் “என்ன சரண், நான் சொல்லிக்குடுக்கிறது உனக்கு புரியலியா?” என்று கேட்டேன்.

ஆனால் அவனோ சம்மந்தம் இல்லாமல் “சாரி டீச்சர்..” என்றான்.

“எதுக்கு சாரி?” என்றேன் நான்.

“இனிமே நான் செல்போன்ல அந்த மாதிரி படமெல்லாம் வச்சுக்க மாட்டேன்..” என்றான்.

அவன் இப்படி சொன்னது என்னை மெய் சிலிர்க்க வைத்தது. இவ்வளவு சீக்கிரம் சரண் திருந்துவான் என்பது நான் கனவிலும் நினைத்துப் பார்க்காத ஒன்று.

அதனால் “சரிடா.. இனிமே அப்படி பண்ணாம ஒழுங்கா படிச்சு பாஸ் பண்ணுற வழியப் பாரு. இன்னும் கொஞ்ச நாள்தான் இருக்கு பப்ளிக் எக்ஸாம்க்கு..” என்று சொல்லிவிட்டு, அவனிடம் “சரி, படிக்கிற பையன் உனக்கு அந்த போன் உனக்கு எப்படி கிடச்சுது?” என்றேன்.

“அது ஒரு செகன்ட் ஹேண்ட் போன் டீச்சர். ஸ்கூல்ல பசங்க பாதி பேர் செல்போன் வச்சிருக்காங்க. எல்லாரும் செல்போன் வச்சிருக்கிறதைப் பார்த்து எனக்கும் அதுமாதிரி ஒரு போன் வாங்கனும்ன்னு ஆசை. அக்காக்கிட்ட கேட்டேன், படிக்கிற பையனுக்கு செல்போன் எதுக்குன்னு வாங்கித்தரலை. அதான் அக்கா செலவுக்கு குடுக்கிற பணத்த கொஞ்சம் கொஞ்சமா சேர்த்து வச்சு, கம்மியான விலைக்கு இந்த போனை வாங்குனேன்..” என்றான்.

செல்போன் மோகம் படிக்கும் பசங்களை எப்படி சீரழிக்கிறது என்று அப்போதுதான் எனக்கு புரியவந்தது.

“சரி, நீ நல்லா படிச்சு நல்ல வேலைக்கு போனா இது மாதிரி பல போன் வாங்கலாம். அதனால, இப்போ படிப்புல மட்டும் கவனம் வை..” என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் பாடத்தை தொடர ஆரம்பித்தேன்.

அதற்கு அவன் “சரிம்மா..” என்று சொல்ல எனக்கு பேரதிர்ச்சி.

“டேய் சரண்.. இப்போ என்னடா சொன்ன? என்.. என்னை அம்மான்னா சொன்ன?” என்றேன் அதிர்ச்சி குறையாமல்.

“ஆமாம்மா.. நீதான் அம்மு அம்மான்னு எனக்கு தெரியும்..” என்று வார்த்தைகளால் மீண்டும் ஒரு குண்டைப் போட்டான். அதைக் கேட்ட எனக்கு தலை சுற்ற ஆரம்பித்தது. இவன் எப்படி நான்தான் அம்மு என்று கண்டுபிடித்தான் என்று எனக்கு குழப்பமாக இருந்தது.

“டேய், அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல. ஏதும் கற்பனை பண்ணி பேசாத..” என்றேன் நான்.

“இல்ல எனக்கு தெரியும். நேத்து நீங்க மயக்கம்போட்டு விழுந்ததும், உங்கள எழுப்ப தண்ணி கொண்டு வந்து உங்க முகத்துல தெளிக்க போனேன். நீங்க கீழ விழந்ததால உங்க புடவை விலகி இருந்துச்சு. அப்போ உங்க இடது பக்க இடுப்புல இருந்த மச்சத்த பாத்தேன். அதுமட்டுமில்ல உங்க கழுத்துக்கு கீழ இருந்த தழும்பையும் பாத்தேன். அந்த அடையாளங்கள வச்சுதான் எங்கூட பேஸ்புக்ல சேட் பண்ணுன அம்மு நீங்கதான்னு புரிஞ்சுது. அதுக்கப்புறம்தான் உங்கள தண்ணி தெளிச்சு எழுப்புனேன்..” என்றான்.

அவன் சொன்னதைக் கேட்டபிறகு இனியும் அவனிடம் எதையும் மறைக்க முடியாது என்று புரிந்தது.

அதனால் “சரண், நான் என் ஹஸ்பன்ட்டை பிரிஞ்சு ரொம்ப கஷ்டப்படுறேன். என்னோட தனிமை ஏக்கத்த போக்க, சும்மா செக்ஸியா பேசி பழக ஒரு ஆள் வேணும்ன்னுதான் நான் ஆன்லைன் சாட்டுக்கு வந்தேன். அங்க வந்து நீ யாரு என்னன்னு தெரியாம நான் உங்கூட பழகிட்டேன். நீ என்னை அம்மான்னு சொன்னதும் நானும் நீ ஆசப்பட்டமாதிரி ஒரு அம்மாவா நடந்துக்கிட்டேன். இதெல்லாம் நடந்து முடிஞ்ச கதை. எல்லாம் காம ஆசையில நீயும் நானும் சேர்ந்து பண்ணுன தப்பு. அந்த இருண்ட உலகத்த நாம ரெண்டு பேருமே மறந்திடுவோம். இனி நீ என்னோட ஸ்டுன்ட், நான் உன்னோட டீச்சர். நான் உன்ன இந்த பரிச்சையில பாஸ் பண்ண வச்சு, உனக்கு ஒரு நல்ல எதிர்காலத்த அமைச்சுக் குடுப்பேன்னு உன் அக்காவுக்கு ப்ராமிஸ் பண்ணிருக்கேன். அதுல என்னோட பங்கு மட்டும் இல்ல, உன் பங்கும் இருக்கு. நான் உனக்கு சொல்லிக் குடுக்க மட்டுந்தான் முடியும். நீதான் படிச்சு பரிட்சை எழுதனும். அதனால எல்லாத்தையும் மறந்திடு சரண்..” என்றேன்.

நான் சொன்னதை எல்லாம் அமைதியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்த சரண் “சரி டீச்சர்.. இனிமே நான் நல்லா படிக்கிறேன். ஆனா எனக்கு ஒரு ஆசை. அதை நீங்க நிறைவேத்துறேன்னு சொன்னா நான் நீங்க சொல்லுற மாதிரி நடந்துக்கிறேன்..” என்றான்.

“சரி, என்னன்னு சொல்லு..” என்றேன் நான்.

அவன் கொஞ்சம் தயக்கித் தயங்கி “இனி நான் உங்கள அம்மான்னே கூப்பிடுறேன். ஆனா, டியூசன்ல மட்டுந்தான். ஸ்கூல்ல டீச்சர்ன்னே கூப்பிடுறேன்..” என்றான்.

கொஞ்சம் யோசித்த நான் அவன் ஆசையை கெடுக்க வேண்டாமென்று “சரி சரண். என்னை அம்மான்னே கூப்பிடு. ஆனா, உன் மனசுல வேற நெனப்பு எதுவும் இருக்கக்கூடாது..” என்று கண்டிப்புடன் சொல்ல, அவன் “சரிம்மா..” என்றான் சந்தோஷமாக.

அதன் பிறகு நான் சொல்லிக் கொடுப்பதை எல்லாம் சரண் நன்றாக கவனிக்க ஆரம்பித்தான். நானும் சந்தோஷமாக பாடத்தில் அவனுக்கு இருக்கும் சந்தேகங்களை விளக்கி, பாடத்தை அவன் மனதில் நன்றாக புரியும்படி சொல்லிக்கொடுத்தேன்.

அன்றிலிருந்து சரியாக 6 மணிக்கு சரண் என் வீட்டுக்கு வந்துவிடுவான். வரும்போதே “அம்மா.. அம்மா..” என்று சொல்லிக்கொண்டுதான் உள்ளே வருவான்.

அந்த வார்த்தையில் நானும் அவனுக்கு ஒரு டீச்சராக மட்டும் இருக்காமல், என்னை அவன் அம்மாவாகவே நினைத்துக்கொண்டு, என் மகனுக்கு சொல்லிக்கொடுப்பதை போல அவனுக்கு பாடம் சொல்லிக்கொடுத்தேன்.

எல்லாம் நான் நினைத்தபடி நன்றாகத்தான் போய்க்கொண்டிருந்தது. ஆனால் நான் எதிர்பார்க்காத ஒரு திருப்பம், எதிர்பாராத விதமாக வரும் என்று நான் கனவிலும் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை!

தொடரும்...