ஆசை 68

முழு கதை படிக்க

 பிளைட் சென்னை வந்தடைந்தது. சுபாவும், ஆதிஷும் ஒரு டாக்சி பிடித்து வீடு வந்து சேர்ந்தனர். டாக்சியில் பயணிக்கும் போது சுபாவும் ஆதிஷும் ஒன்றும் பேசவில்லை. சுபாவின் சோகம் கொஞ்சம் மறைந்திருந்தது. வீட்டு கதவை தட்டும் போது ராஜ் தான் கதவை திறந்தார். அவர்களை பார்த்த சந்தோஷத்தில் ராஜ் "வாங்க வாங்க எப்படி இருந்துச்சு ட்ரிப்.  என்ஜோய் பண்ணீங்களா" என்றார். 

சுபா உள்ளே வந்து கொண்டே "நல்லா இருந்துச்சுங்க. நெறய இடத்தை பார்த்தோம். பீச், ஷாப், பார்ட்டி எல்லாமே நல்ல இருந்துச்சு" என்று மெலிதாக சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.
 

ஹரியும் சேர்ந்து கொண்டான். சுபா தாங்கள் போய் வந்த இடங்கள் பற்றி ஹரி, ராஜிடம் விளக்கினாள். ஆதிஷ் தன் ரூமுக்குள் சென்று இனி என்ன நடக்க போகுதோ என்கின்ற பயத்தோடு குளிக்க சென்றான். குளித்து விட்டு வரும் போது அவன் மொபைல் சிணுங்கியது. நித்யா தான்.
 
"ஹெலோ ஆதிஷ் என்ன ஊருக்கு வந்துடீங்களா"
 
"வந்துட்டோம்க்கா. ஒரு பிரச்சனையில இருக்கேன். அப்புறம் பேசட்டுமா"
 
"என்னடா பிரச்சனை"
 
"அது வந்துக்கா, அம்மா கிட்ட சொல்லிட்டேன்"
 
"என்னது!!! எனக்கு தெரிஞ்ச விஷயத்தையா"
 

"அது மட்டும் தான் சொல்லலாம்னு நினச்சேன். ஆனா அம்மா ரொம்ப பீல் பண்ணுவாங்கன்னு, உங்களுக்கும் அப்பாவுக்கும் இருக்கிற உறவை பத்தியும் சொல்லிட்டேன்"
 
"அடேய்.. என்னடா இப்படி பண்ணிட்ட" என்று கொஞ்சம் குரலில் பயத்துடன் கேட்டாள். 
 
"ஆமாக்கா பிலைட்ல வரும் போது மொதல்ல நீங்க கண்டுபுடிச்ச விஷயத்தை பத்தி சொன்னேன். அப்போவே அம்மா ரொம்ப டல் ஆகிட்டாங்க. அவங்கள கொஞ்சம் தைரிய படுத்த அப்பாவுக்கும், உங்களுக்கும் இருக்கிற ரகசிய உறவை பத்தி சொல்லிட்டேன்"
 
"ஏண்டா. நீ மாட்டிக்கிட்ட, அதுக்காக எங்களையும் மாட்டி விட்டுட்டியா"
 
"அக்கா. அந்த நேரத்துல அம்மா ரொம்ப பயந்துட்டாங்க. எனக்கு வேற வழி தெரியலை"
 
"போடா. நீ இப்படி ஏடா கூடமா ஏதாவது செஞ்சுடுவேன்னு தான் உன்னை போன்ல பிடிக்க ட்ரை பண்ணேன். நீ பிலைட்லயே எல்லாத்தையும் சொல்லி இப்படி இக்கட்டான சூழ்நிலைக்கு எல்லாரையும் கொண்டு வந்துட்ட"

"அப்பா க்கு விஷயம் தெரிஞ்சா இன்னும் என்ன என்ன பிரச்சனை வர போகுதோன்னு பயமா இருக்கு க்கா"
 
"நான் இப்ப எப்படி டா சுபா அக்கா முகத்துல முழிப்பேன்."
 
"சாரி க்கா. இப்ப ரொம்ப நேரம் பேச முடியாது. கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு கால் பண்ணுறேன்"
 
ஆதிஷ் வெளியே வரும் போது ஹரியும், ராஜும் குளிக்க சென்றிருந்தனர். சுபா கிச்சனை சுத்தப்படுத்தி காலை சமையல் வேலையை பார்க்க தொடங்கி இருந்தாள். ஆதிஷ் என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் தடுமாறினான். 

"அம்மா"
 
"என்ன ஆதிஷ் வெளிய கிளம்புறியா" 

ஒன்னும் நடக்காதது போல பேசினாள். 

"ஆமாம் ம்மா ஆபீஸ்ல போயி கொஞ்சம் விடுபட்ட வேலை எல்லாம் எப்படி இருக்குன்னு பாத்து வச்சா தான் நாளைக்கு ஈசியா இருக்கும்"
 
"சரி இரு தோசை சுட்டு தர்றேன். சாப்பிட்டு கிளம்பு"
 
அவள் தோசை சுட்டு கொடுக்க, அவன் சாப்பிட்டு முடித்து கையலம்பும் போது சுபா அவனிடம் மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்.
 
"ஆதிஷ் இன்னைக்கு காலையில நீ சொன்ன விஷயத்த பத்தி நாம எல்லாம் பேசி ஒரு முடிவு எடுக்கணும். நீ, நான், நித்யா மூவரும் சேர்ந்து பேசணும்.  அது அப்பாக்கும், ஹரிக்கும் தெரிய கூடாது. ஏதாவது ஒரு இடத்தை ஏற்பாடு பண்ணனும்"
 
"ஹ்ம்ம்.. நான் ஆபீஸ் போயிட்டு, யோசிச்சி ஏதாவது ஏற்பாடு பண்ணுறேன்"  

சொல்லிவிட்டு கிளம்பினான்.
 
ஆதிஷ் ஆபீஸ் போனதும் அவனுடைய லேப்டாப்பை ஆன் செய்து வேலையின் நிலையை பத்தி தெரிந்து கொண்டான். சில நண்பர்களிடம் போன் பண்ணி ப்ராஜக்ட் பற்றி தெரிந்து கொண்டு மணியை பார்க மணி 1 ஆனது. லஞ்ச் நேரம். அப்போது தான் அம்மா கேட்டது ஞாபகம் வர ஆஃபிஸில் இப்போது யாரும் இல்லை. இங்கேயே பேசலாமே என்று நினைத்து அம்மாவுக்கு போன் பண்ணினான். 

அவளும் சரி என்று சொல்ல ஒரு கால் டாக்சி அனுப்பினான்.  சுபாவும், நித்யாவும் ஏறி கொள்ள, இருவரும் பேசாமல் இருந்தனர். டாக்சி டிரைவருக்கு என்னடா இவங்க பேசாம வர்றங்கன்னு சந்தேகம். இருந்தாலும் ஒன்றும் கேட்டுக்கொள்ளாமல் சொன்ன இடத்தில் இறக்கி விட்டான்.  சுபாவும், நித்யாவும் என்ன பேசி கொள்ள என்று புரியாமல் ஆதிஷின் ஆபீஸ் உள்ளே நுழைந்தனர். 

ஆதிஷ் இருவரையும் மெல்லிய புன்னகையுடன் உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். மூவரும் ஒரு ரூமில் அமர்ந்து கொண்டு ஒருவரை ஒருவர் குற்ற உணர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தனர். யார் முதலில் பேசுவது என்று குழப்பம்.
 
சில நிமிடம் மௌனத்திற்கு பிறகு சுபாவிற்கு தான் தைரியம் வந்தது. பேச ஆரம்பித்தாள்.
 

"நித்யா எப்படி இருக்க"
 
அவள் கேட்ட அடுத்த வினாடி நித்யாவின் கண்ணில் கண்ணீர் வழிய ஆரம்பித்தது. "அக்கா என்னை மன்னிச்சிடுங்க" என்று எழுந்து சுபாவின் காலில் விழப்போனாள். சுபா அவளை தடுத்தாள்.
 
"நித்யா வயித்துல புள்ளைய வச்சுக்கிட்டு இப்படி திடுக்குன்னு கீழ விழலாமா." என்று அவளை கைத்தாங்கலாக பிடித்துக் கொண்டாள்.
 
நித்யா சுபாவை வாரி அணைத்துக் கொண்டு ஏங்கி ஏங்கி அழுதாள். சுபா ஆறுதலாக அவளின் தலையை வருடி கொடுத்தாள். மனதில் உள்ள பாரம் குறைந்ததும் அவள் அழுகையும் குறைந்தது. ஆனால் குற்ற உணர்ச்சி குறையவில்லை. சுபாவை விட்டு கொஞ்சம் தள்ளி நின்றாள்.
 
"அக்கா உங்க முகத்துல முழிக்க முடியாம இருக்கேன்"
 

"ஹ்ம்ம் நித்யா. எத்தனை மாசமா என்னோட புருஷன் உன் கூட இருக்கார். இது அஸ்வினுக்கு தெரியுமா"
 
நித்யா கொஞ்சம் மௌனமாகி பின் நடந்த விஷயங்களை எல்லாம் சொல்லிட, சுபா அதையெல்லாம் கேட்டு கண் கலங்கினாள். நித்யா சொல்லி முடிக்க சுபா கண்களை துடைத்துக்கொண்டு பேசினாள்.
 
"இந்த மனுஷன் இப்படி ஆட்டம் ஆடி இருக்கான். இவர போயி நல்லவர்னு நம்பி இருந்தேன் பாரு"
 
சிறிது நேரம் மௌனம். மீண்டும் சுபாவே ஆரம்பித்தாள்
 
"நான் மட்டும் பெரிய நல்லவ மாதிரி உன்னை பாத்து கேட்டுட்டு இருக்கேன்." என்று தலை குனிந்தாள். 

நித்யா நெருங்க சுபா அவளை பார்த்து "ஹ்ம்ம் நித்யா அவர் என்னை விட்டு விலகி போக போக எனக்கு ஆதிஷ் கொடுத்த துணை ஒரு அரவணைப்பை கொடுக்க அதுல மயங்கிட்டேன். அதுவும் இல்லாம உனக்கு தான் தெரியுமே செல்வதோடு நடந்த விஷயம். ஆனா யாராவது பெத்த புள்ளை கூட இப்படியானு கேட்டா அதுக்கு என்கிட்ட பதில் இல்லை. இது எப்படியோ நடந்துடுச்சு" என்று அவள் சொல்ல வந்ததை சொல்லிவிட அவள் மனதில் இருந்த பாரமும் இறங்கியது.
 
சுபா நித்யா இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஆறுதலாய் அனைத்துக் கொண்டு இருக்க, ஆதிஷ் மெல்ல "அம்மா நான் செல்வத்தோட பேரை யூஸ் பண்ணேன்.  ஆனா எனக்கு உங்க மேலே இருந்த லவ் உண்மைதான். அத உங்க கிட்ட எடுத்து சொல்ல நான் செல்வத்தோட அடையாளத்தை யூஸ் பண்ணிகிட்டேன்" என்றான்.
 
"நீ பேசாத. நீ என்னோட பலகீனத்தை யூஸ் பண்ணிகிட்ட"

சுபா கோவத்தில் பொறிந்தாள். 
 
"அம்மா அப்படிலாம் இல்ல மா. ஏன் என்ன புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்குறீங்க"
 
"ஆதிஷ் நித்யா நான் சொல்லுறத ரெண்டு பேரும் கேக்குறீங்களா" என்று சொல்லி அவர்களை பார்க்க அவர்கள் இருவரும் தலையசைக்க சுபா தொடர்ந்தாள். 
 
"இந்த விஷயம் அவருக்கு தெரிஞ்சா கண்டிப்பா பிரச்சனை பெருசாகிடும்.  அவர் எப்படி தாங்கிக்குவார்ன்னு தெரியல. அதனால நித்யா நீ எப்போவும் போல அவர் கூட சகஜமா இரு"
 
"அக்கா..." என்று நித்யா குறுக்கிட
 
"அமாம் நித்யா இது தான் நல்லது. நீ அவர் கூட சகஜமா இரு. அவருக்கு இந்த விஷயங்கள் எதும் தெரிய வேண்டாம்"
 
"இதுக்கு அப்புறமும் என்னால எப்படிக்கா சகஜமா இருக்க முடியும்."
 
"ஹ்ம்ம் இவ்வளவு நாள் சந்தோஷமா தானே இருந்தீங்க" என்று சுபா சிரிக்க, நித்யா முகத்தில் வெக்கம் வந்தது. அங்கே இருந்த சோகம்  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைய தொடங்கி இருந்தது.

சுபாவே தொடர்ந்தாள் "நித்யா என்னவிட அவர் உன்னத் தான் ரொம்ப நேசிக்கிறார். யோசிச்சு பாத்தா உன் மேலே எனக்கு பொறாமையா தான் இருக்கு" என்று மீண்டும் சிரித்தாள்.
 
"ஆதிஷ் நம்ம உறவு அதாவது நமக்குள்ள ஏற்பட்ட அந்த உறவு, இனிமே தொடர வேண்டாம். அது இனிமே நல்லது இல்ல. இனிமே நான் உனக்கு அம்மா. நீ எனக்கு மகன். அவ்வளவு தான்" என்று சொல்லி நிறுத்தும் போது சுபா கண்கள் காலங்கின.
 
"அம்மா ஏன் ம்மா இப்படி சொல்லுறீங்க"
 
"அக்கா நீங்களும் ஆதிஷும் வழக்கம் போல இருக்கலாமே"
 

"இல்ல நித்யா இது சரிப்பட்டு வராது. ஆம்பள தப்பு செஞ்சா இந்த சமூகம் ஒன்னும் சொல்லாது. அதே ஒரு பொம்பள தப்பு செஞ்சா, அதுவும் இந்த வயசுல தப்பு செஞ்சா ஊரே கைகொட்டி சிரிக்கும். இன்னைக்கு உணக்கு தெரிஞ்ச மாதிரி நாளைக்கு வேற யாருக்காவது தெரிஞ்சிடும். அதுவும் இல்லாம இந்த மாதிரி விஷயத்தை ரொம்ப நாளுக்கு மறைச்சு வைக்க முடியாது.  ஏதோ ஆசை மயக்கத்துல இந்த சில மாசம் ஏற்பட்ட இந்த உறவை இப்படியே மறந்துடுறது தான் எல்லாத்துக்கும் நல்லது." 

அவள் சொல்லி முடித்தாள்.
 
ஆதிஷ் சோகத்தில் உக்கார்ந்தான். நித்யாவுக்கு என்ன சொல்லவதென்றே தெரியவில்லை.
 
சுபா ஆதிஷின் அருகே சென்று "ஆதிஷ் நீயும் என்ன மன்னிச்சுடு. என்ன தான் நீ செல்வம் மாதிரி பேசி என்னை ஏமாத்தினாலும், நானும் உன்னை அதுக்கு அலோவ் பண்ணிருக்க கூடாது. என் மேலேயும் தப்பு இருக்கு" என்று கண் கலங்கிட
 
"அம்மா நீங்க ஒன்னும் தப்பு பண்ணல. நான் தான்." என்று அவள் மடியில் சாய்ந்து கொண்டான் ஆதிஷ்.
 
கொஞ்சம் நேரத்திற்கு பிறகு "ஆதிஷ் நான் நித்யாவை கூட்டிட்டு கிளம்புறேன். அப்பா கிட்ட ஷாப்பிங் போறதா சொல்லிட்டு வந்துருக்கேன். நீ கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு வா. அப்போ தான் அப்பாக்கு சந்தேகம் வராது." என்று சொல்லிவிட்டு சுபாவும், நித்யாவும் டாக்சியில் கிளம்பினார்.

ஆதிஷ் அவர்கள் சென்றதும் அப்படியே கொஞ்சம் நேரம் உக்கார்ந்து விட்டு அம்மா, அக்கா பேசியதை, தன்னோடு அம்மா கோவாவில் இருந்த சந்தோஷமான நாட்களை எல்லாம் நினைத்து கலங்கிக் கொண்டு இருந்தான்.  உலகமே இருண்டு போன மாதிரி பீல் பண்ணினான். பித்து பிடித்தது போல உணர்ந்தான். யாரிடம் சொல்லி அழ என்று புரியாமல் அப்படியே மேஜை மீது படுத்தான். எவ்வளவு நேரம் அப்படி இருந்தான் என்று தெரியவில்லை.
 
இரவு 8 மணி இருக்கும் அவன் மொபைல் போன் ஒலிக்க கண்விழித்தான். அம்மா தான். 

"என்னம்மா"
 
"என்ன ஆதிஷ் இன்னும் வீட்டுக்கு வரலயா. மணி 8 ஆகுது"
 
"அம்மா மனசே சரி இல்ல. நான் ஆபீஸ்ல படுத்துக்குறேன். எப்படியும் 3, 4 நாளில் கொஞ்சம் நார்மல் ஆகிடுவேன்னு நினைக்குறேன்"
 
சுபா அவன் மனநிலையை புரிந்து கொண்டாள். ஆனால் ராஜிடம் எப்படி சொல்ல. 

"சரி டா. அங்க பாதுகாப்பான இடம் தானே"
 
"ஹ்ம்ம் ஒன்னும் ப்ரோப்லம் இல்லம்மா" என்று போனை வைத்து விட்டு.  அருகே இருந்த ஹோட்டலில் சென்று கொஞ்சம் சாப்பிட்டுவிட்டு மீண்டும் ஆபீசுக்கு வந்து அப்படியே மேஜையில் படுத்துக் கொண்டான்.
 
சுபா நித்யாவுக்கு போன் போட்டாள்.

"நித்யா எனக்கு ஒரு சின்ன ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா"
 

"என்னக்கா சொல்லுங்க"
 
"இல்ல ஆதிஷ் ரொம்ப கவலைல இருக்கான். அவன் ஆஃபீஸ்லயே படுத்துக்குறேன்னு சொல்லிட்டான். எனக்கு என்னவோ போல இருக்கு. அவர் கிட்டயும் இத சொல்ல முடியல"
 
"இவ்வளவு நேரம் ஆதிஷ் வீட்டுக்கு வரலையா. இப்போ சொல்லுறீங்க"

"அவன் சேபா தான் இருக்கான். தெளிவா தான் பேசினான். எனக்கு தான் கொஞ்சம் கவலையா இருக்கு. நீ கொஞ்சம் அவனுக்கு போன் பண்ணி விசாரியேன்"
 
"சரிக்கா" என்று போனை வைத்தாள்.
 
நித்யா ஆதிஷ்க்கு போன் பண்ண அவன் எடுக்கவில்லை. இரண்டு மூன்று முறை முயற்ச்சித்தாள். ஆதிஷ் நன்றாக தூங்கிக்கொண்டு இருந்தான். ஆனால் நித்யாவுக்கு மனசு கேட்கவில்லை. மணி 9:30 ஆகி இருந்தது. சுடியை மாத்திக் கொண்டு ஸ்கூட்டியில் அவன் ஆஃபீசுக்கு போய் அவனை பார்த்ததும் தான் கொஞ்சம் அவளுக்கு நிம்மதி வந்தது.
 

அப்போது தான் ஆதிஷ் கண்விழித்தான். 

"என்னக்கா என்ன ஆச்சு இந்த நேரத்துல வந்துருக்கீங்க"
 
அவள் சுபா போன் பண்ணியதை பற்றி சொல்ல ஆதிஷ் "அக்கா நான் நல்லா தான் இருக்கேன். வருத்தம் இருக்க தானே செய்யும். கொஞ்ச நாள் போகட்டும். எல்லாம் சரி ஆகிடும்னு நம்புறேன்" என்றான்.
 
"சரி டா. நான் கிளம்புறேன்" என்று அவள் வெளியே வரும் போது அந்த தெருவே இருட்டாகி ஆள் நடமாட்டம் இல்லாமல் இருந்தது. வரும் போது ஒரு தைரியத்தில் வந்துவிட்டாள். ஞாயிறு இரவு ஊரே அடங்கி இருந்தது. இரண்டு மூன்று குடிகாரர்கள் மட்டும் தெருக்களில் சுத்துவதை பார்த்து நித்யாவுக்கு தனியாக வீடு செல்ல பயமாக இருந்தது. மீண்டும் ஆஃபீசுக்குள் சென்று ஆதீஷிடம் சொன்னாள். 

"நான் வந்து உங்கள விட்டுட்டு வர்றேன்க்கா" என்று விளக்கை அனைத்து ஆபீஸை பூட்டிவிட்டு பார்க்கிங் பகுதியில் வந்து தன்னுடைய வண்டியை எடுக்கும் போது,
 
"அக்கா உங்க வண்டி இங்கே இருக்கட்டும்.  நீங்க என் கூட வாங்க" என்று அவளை ஏத்தி கொண்டு வீட்டுக்கு வண்டியை விட்டான். அப்போதே மணி 10 தாண்டி இருந்தது.

நித்யா இன்று காலையில் இருந்து நடந்ததை நினைத்துக் கொண்டே ஆதிஷின் தோலை பிடித்துக் கொண்டு வர, ரோட்டில் ஒரு குல்பி ஐஸ்கிரீம் வண்டி போய்க் கொண்டு இருந்தது. அதை பார்த்ததும் நித்யா "ஆதிஷ் ஒரு குல்பி சாப்பிட்டு போலாமா" என்று கேட்டாள். அவனும் அந்த வண்டியின் அருகே தன் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு இருவரும் குல்பி வாங்கி சாப்பிட்டு கொண்டே பேசினர்.  

"ஆதிஷ் ஐ அம் சாரிடா. என்னால தானே நீயும் அக்காவும் பிரிய நேர்ந்தது"
 
"அதெல்லாம் இல்லக்கா. அம்மா தான் என்ன இன்னும் முழுசா புரிஞ்சுக்கல. அது தான் எனக்கு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு"
 
இருவரும் வேறு சில விஷயங்கள் பேசிவிட்டு வீடு வந்து சேர்ந்தார்கள். 

ஆதிஷ் நித்யாவிடம் "அக்கா நீங்க வீட்டுக்கு போங்க. நான் ஆஃபீஸ்லயே போயி தூங்கிக்குறேன். ஏற்கனவே அம்மாகிட்ட சொன்னதால் அவங்க தூங்கி இருப்பாங்க. அவங்கள எழுப்பி டிஸ்டர்ப் பண்ண விரும்பலை" என்றான்.
 
"ஆதிஷ் மணி இப்போவே 11 ஆக போகுது. நீ என்னோட வீட்டுக்கு வந்து படுத்துக்கோ" என்று உரிமையாக அவன் கையை பிடித்து இழுத்தாள். 

அந்த இரவு வேளையில் அவளின் பூப்போன்ற கைகள் அவன்மீது பட்டதும் அந்த உணர்ச்சி ஆதிஷை ஒரு நிமிடம் நிலைகுலைய செய்தது.
 
"இருக்கட்டும் க்கா" என்று அவன் சொன்னாலும். நித்யா அவன் கையை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு நடக்க, அவன் அவள் பின்னாடியே நடக்கும் போது நித்யாவின் பின்னழகை கண்டு தன்னை மறந்து ரசித்தான். சுடி அவள் உடலை அழுத்தி புடித்து கொள்ள அவளின் இடுப்பு வளைந்து, பின்னாடி குண்டி விரிந்து ஆடி கொண்டு நகர்வதை அவன் கண்கள் விரிய கவனித்தான். "ச்சீ" என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டு தலையை உதரியபடி அவள் வீட்டினுள் நுழைந்தான்.

தொடரும்...