சபலம் 3

முழு தொடர் படிக்க

 இன்று மாப்பிள்ளை - பெண் மறு அழைப்பு. அவர்களை அழைத்துவர வேனுக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. பெரும்பாலான உறிவினர்கள் போய்விட்டாலும் இன்னும் சில உறவினர்கள் இருக்கத்தான் செய்தனர்.

நந்தா குளித்து முடித்து உடைமாற்றிக் கொண்டிருந்த போது சாந்தினியும்., கன்யாவும் அறைக்குள் வந்தனர். 

"என்னடா ரெடியா?” எனக்கேட்ட சாந்தினி.

சிவப்புக்கலரில் சல்வார் கமீஸ் போட்டிருந்தாள். மார்பில் இடது பக்கமாக துப்பட்டா போட்டிருந்தாள். வலது பக்க முலையை மூடவில்லை. அது எடுப்பாய் தெரிந்தது. நெற்றி வகிட்டில் திலகமிட்டு பார்க்க அற்புதமாகத் தோன்றினாள்.

"ம்.. ம்.. செம க்யூட்” என்றான் நந்தா. 

"யார்ரா…?”

"நீதான்..”

அவள் வதனத்தில் புன்னகை மலர்ந்தது.

"நெஜமாவா சொல்ற..?”

"காலங்காத்தால யாராவது பொய் சொல்வாங்களா..?”

கன்யா சிரித்தாள். "நானும் அதாண்ணா சொன்னேன் ”

"நேத்து பூரா பட்டு சேலை கட்டிருந்தது வெறுத்துப் போச்சுடா. அதான் சுடி போட்டேன். ஆனா என் புருஷனுக்கு சுடி போட்டா புடிக்காது” என்றாள் சாந்தினி.

"ஓஹோ.. அப்றம்…?”

"ச்சீய்.. படவா.. சேலைதான் கட்னும்பார்”

"ஓ... ஆனா நீ சேலைலயும் அசத்தலாத்தான் இருப்ப”

அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே அறைக்குள் வந்தாள் சுதிகா.

"ஹேய் இங்க என்னப்பா பண்றீங்க? வாங்க சாப்பிடலாம்” என்றவாறு உள்ளே வந்தவள் கையில் சீப்புடன் கண்ணாடி முன்பாக நின்றிருந்த நந்தாவைப் பார்த்து விட்டு,

"ஓ.. ஸாரு மேக்கப் பண்றாரா..?” என்றாள்.

"பண்ணியாச்சுங்க மேடம்..” என்றான் அவன்.

"சரி.. சரி.. போதும் நட. என்ன பண்ணாலும் நீ தேவாங்கு மாதிரிதான் இருப்ப”

"ஆஹா.  நீ இருக்கற லட்சணத்துல என்னை கிண்டல் பண்ற..? எல்லாம் கூட பழகின தோசம்”

"ஹேய்..! நாங்கள்ளாம் லட்சணம்தான்டா..”

"அத நீதான் சொல்லிக்கனும்..”

"ஹா.. ஹா.. எங்களுக்கெல்லாம் தற்புகழ்ச்சி புடிக்காதுப்பா..”

அப்போது சாந்தினி ”ஏய் போதும் வாங்கப்பா” என்க எல்லோரும் அறையிலிருந்து வெளியேறினர்.

நந்தாவுடைய அம்மாவும் அவளது தோழி மிருதுளாவும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.

"நேரமாகுதுப்பா.. சாப்பிட்டு கெளம்புங்க. நேரங்காலமா போய்ட்டு வரவேண்டாமா..?” என்றாள் மிருதுளா.

"ஆண்ட்டிக்கு அவசரம்போல..” எனச் சிரித்தாள் சாந்தினி.

"ஆமாப்பா. நா போகனும். எக்ஸாம்வேற ஸ்டார்ட்டாகப் போகுதில்ல, நாளைலருந்து கிளாஸ் எடுத்தே ஆகனும்.”

"டோண்ட் வர்ரீ ஆண்ட்டி. போயிடலாம்” என்றான் நந்தா.

"நீயும் இன்னிக்கே போறியாடா..?” சுதிகா கேட்டாள்.

நந்தா தன் அம்மாவைப் பார்த்தான்.

"ரெண்டு நாள் இருந்துட்டு போடா” என்று அவன் அம்மா சொல்ல,

"ம்.. சரிமா. இருக்கேன்” என்றான்.

நந்தாவுக்கு இப்போது வேலை கிடைத்திருப்பது தமிழ்நாடு மின்வாரியத்தில். ஆனால் இன்னும் அவன் வேலையில் சேரவில்லை. அண்ணன் திருமணம் முடிந்த கையோடு போய் சேர்ந்துகொள்ளலாம் என ஏற்பாடு.

ஆனால் வேலை அவனது சொந்த ஊரில் கிடைக்கவில்லை. வேலை கிடைத்திருப்பது மிருதுளாவின் ஊரில். அந்த வேலை வாங்கிக்கொடுத்தது கூட மிருதுளாதான். தற்போதைக்கு அங்கேயே வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு. பின்னால் மாற்றல் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என முடிவு செய்யப்பட்டிருந்தது.

அவர்கள் மாப்பிள்ளை - பெண்ணை அழைத்துவரக் கிளம்பிய போதே வானம் மேகமூட்டத்துடன் காணப்பட்டது. ஒருமணிநேரப் பயணம். பெண் வீட்டில் அமோகமான வரவேற்பு அளிக்கப் பட்டது. கறி விருந்து உண்டுவிட்டு நேரம் காலமெல்லாம் பார்த்துத்தான் கிளம்பினார்கள். கிளம்பும் சமயம் லேசாக மழை தூறியது.

"என்னடா இது, மழையெல்லாம் வருது..” என்றாள் தமிழரசி.

"ம்.. அதிசயமா இன்னிக்கு நீ குளிச்சிருக்கல்ல. அதனாலதான்..” எனச் சொல்லி நந்தா சிரிக்க, அவள் அவன் விலாவில் இடித்தாள்.

தூரலில் நனைந்தவாறே அவர்கள் பயணம் துவங்கியது. சடங்கு சம்பரதாயங்கள் எல்லாம் முடிந்து மிச்சம் இருந்த உறவினர்களும் வீட்டுக்கு கிளம்ப தொடங்கினர். மாலையான போது எல்லோருமே அவரவர் ஊர்களுக்குப் போய்விட்டனர். நந்தா தன் நண்பர்களுடன் இரவுப் பார்ட்டியைக் கொண்டாடினான்.

*******************

இரண்டு நாட்கள் கழித்து ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று, வேலைக்குக் கிளம்பினான் நந்தா.

அவன் பேருந்தைவிட்டு இறங்கியபோது பேருந்து நிலையம் மிகவும் கூட்டமாக இருந்தது. அமாவாசை நாள் என்பதால் அருகில் இருக்கும் மிகப்பிரசித்தி வாய்ந்த வனபத்ரகாளி அம்மன் கோவிலுக்குச் செல்பவர்கள் கூட்டம் அலைமோதியது.

அவன் போகவேண்டிய பேருந்து இல்லாததால் நகரப்பேருந்துக்காக் காத்து நின்றபோதுதான் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான் நந்தா.

அழகான பெண் மட்டுமல்ல மிக ஆரோக்யமான பெண்ணாகவும் இருந்தாள் அவள். அவனுக்கு முன்னால் ஒரு பத்தடி தூரத்தில் நின்றிருந்தாள். அவளுக்கு முன்பாக ஒரு ஆண், அவளது கணவனாக இருக்க வேண்டும். அவர்கள் இருவருக்கும் நடுவில் ஒரு சிறுவன். அவன் தோளில் கைகளைப் போட்டு.. வளைத்திருந்தாள் அவள். அவளது மகனாக இருக்க வேண்டும்.

அப்பெண் அவனுக்குப் பக்கவாட்டுத் தோற்றத்தில் நின்றிருந்தாள். வயது நிச்சயமாக முப்பதுக்குள்தான் இருக்குமெனத் தோண்றியது.
மாநிறம்தான் என்றாலும் முதல் பார்வையிலேயே எந்த ஒரு ஆணையும் வசீகரிக்குமளவு வடிவான உடலமைப்பும், அழகான திருத்தமான முகமும், நல்ல உயரமும் அமையப் பெற்றிருந்தாள்.

அழகான பட்டுப் புடவை உடுத்தி இருந்தாள். கழுத்தில் தாலியுடன் சேர்த்து ஒரு செயினும் தெரிந்தது. கைகளில் ஒற்றை வளையல், இடதுகை விரலிலிருந்த மோதிரம் என எல்லாம் கவனித்தான். அவள் அப்படி இப்படி அசைந்தபோது சற்றே விலகின முந்தாணையின் மறைவில் ஒளிந்திருந்த அவளது அழகான எடுப்பான வடிவம் கொண்ட மார்பைப் பார்க்க முடிந்தது. அவள் அங்க லாவண்யங்கள் அவனை வெகுவாகக் கவர்ந்து விட அவளது கணவனின் அதிர்ஷ்டத்தை எண்ணி வியந்தவாறு அவளையே பார்க்கத் தொடங்கினான்.

கூட்டம் நிரம்பிவழிந்த பேருந்து நிலையம் முழுவதும் அவன் பார்வை சுற்றி வந்தாலும் அது ஆவலாக நிலைத்து நின்ற இடம் என்னவோ அவளது மார்பகம்தான்.

இதை அறியாத அப்பெண் சுற்றும் முற்றும் பார்த்த போதுதான் எதேச்சையாக அவனையும் ஒரு பார்வை பார்த்தாள். அவளது கண்களை நேருக்கு நேராகப்பார்த்தான் நந்தா. அவள் அவனை இயல்பாக ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மறுபடி பழைய மாதிரி திரும்பிக் கொண்டாள்.

ஆனாலும் சில நொடிகள் கழித்து மறுபடி அவனைப் பார்த்தாள். மூன்றாம் முறையாகப் பார்த்த போது குறிப்பாக அவனை மட்டுமே பார்த்தாள். இருவரின் பார்வைகளும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் சந்தித்துக் கொண்டன. அவனது பார்வையின் பொருளை உணர்ந்தாளோ என்னவோ அதன் பிறகு அவனை அடிக்கடி பார்த்தாள்.

இவ்வளவு நேரமும் தன்னைப் பற்றின பிரக்ஞை உணர்வு இல்லாமல் நின்றுகொண்டிருந்தவள், இப்போது கவனம் செலுத்தத் தொடங்கினாள். கால்களை அசட்டையாக அதன் விருப்பப்படி வைத்து நின்றிருந்தவள்,உடனே அவைகளை நெருக்கமாகச் சேர்த்து வைத்து சீராக பாவித்து நளினமாக நின்றாள். விலகியிருந்த முந்தானையை ஒழுங்கு படுத்தினாள்.

தன் கணவனைப் பார்ப்பதுபோல நகர்ந்து நின்று கணவனோடு பேசியவாறே நந்தாவை நோட்டம் விடத்தொடங்கினாள். சில நிமிடங்களில் இருவரது பார்வைகளும் சினேகிதமாகின. ஒன்றையொன்று பரிச்சயமாக பாவித்தன. நேசமான பார்வைகள். காதலோடு நோக்கின. பின் நெஞ்சை முட்டும் தாபங்களால் ஒன்றையொன்று தழுவின. ஆலிங்கனம் செய்தன. முத்தமிட்டுக் கொண்டன. அவளுக்கு அதிகம் வியர்க்கத் தொடங்கிவிட்டது. அடிக்கடி கைக்குட்டையை உபயோகித்தாள். அவளது உள்ளத்தவிப்பு. அவனுக்குப் புரிந்து போனது. 

மெதுவாக நகர்ந்து. அருகில் இருந்த கடைக்குப் போய் மாதுளை ஜூஸ் ஆர்டர் செய்தான் நந்தா. மேலே தொங்கிக்கொண்டிருந்த புத்தகங்களைப் பார்வையிட்டு பாக்யா வார இதழை எடுத்துக் கொண்டான்.

கடைக்காரர் நீட்டிய மாதுளை ஜூஸை வாங்கி அவளைப் பார்த்தவாறு நின்று குடித்தான். அவள் அவனைத்தான் கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

‘வேணுமா..?’ பார்வையாலேயே கேட்டான் நந்தா.

‘ம்கூம்..’ அவளது பார்வை பதிலளித்தது. இதழ்களில் மெல்லிய குறுநகை.

அதேநேரம் அவளது பேருந்து வந்து விட்டது. அவளது கணவன் சீட் பிடிக்க.. முன்னால் ஓடினான். அவளது மகன் அவள் கையைப் பிடித்து இழுக்க நந்தாவைப் பார்த்துச் சிரித்து விட்டு, பேருந்தை நோக்கிப் போனாள்.

அப்படியும். பேருந்தில் ஏறும் முன் அவனை நான்கைந்து முறை திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தாள். பேருந்தில் திபுதிபுவென கூட்டம் ஏறியதால் அதன் பின் அவளைப் பார்க்க முடியவில்லை.

பிறகு அவன் போகவேண்டிய பேருந்தும் வந்து விட அவனும் போய் ஏறிக்கொண்டான். கூட்ட நெரிசலில் அரைமணிநேரப் பயணம் நிறையவே வியர்த்துப் போனது அவனுக்கு.

பேருந்து நிறுத்தத்தில் ஒரு ஆட்டோ ஸ்டேண்டும் ஒருபக்கம் மட்டும் வரிசையாகக் கடைகளும் இருந்தன. மெதுவாகவே நடந்தான். அந்த ஏரியாவில் ஓரளவு வசதியானவர்கள் அதிகம் பேர் இருந்தனர். கடைசியாக இருந்த அந்த வீட்டின் காம்பௌண்ட் கேட்டைத் திறந்து உள்ளே போய் இரட்டை மாடி வீட்டின் அழைப்பு மணியை அழுத்தினான்.

உள்ளிருந்து எந்தச்சத்தமும் இல்லாமல் போக மறுபடி அழுத்தினான். இந்த முறை கதவு திறக்கப் பட்டது. கதவைத் திறந்தவள் மிருதுளா.

"ஹலோ ஆண்ட்டி.." எனச் சிரித்தான்.

"அடடே.. நந்தாவா? வா.. வா..” என்றாள் முகம் மலர.. "கொஞ்சம் தூங்கிட்டேன்.."

படுக்கையிலிருந்து எழுந்து வந்திருந்ததால் அவளின் புடவைக் கட்டு கலைந்து தளர்ந்திருந்தது. தோளில் நிற்காமல் சரிந்த புடவையை எடுத்து மறுபடியும் போட்டுக்கொண்டாள். அவனை உள்ளே அழைத்து சோபாவில் உட்காரவைத்துவிட்டு ஃப்ரிட்ஜ்ஜிலிருந்து தண்ணீர் கொண்டு வந்து கொடுத்தாள். தாகம் தீரக்குடித்தான்.

"அண்ணன் எங்கருக்கான்..?”

"நம்ம வீட்லதான் ஆண்ட்டி”

"அண்ணி பரவால்லியா..?” 

அவன் புன்னகைத்தான். "அது இனிமேதான் ஆண்ட்டி தெரியும்.”

சிறிது நேர இளைப்பாறலுக்குப் பின் மிருதுளா சொன்னாள்.

"உனக்கு ரூம் அல்ர்ட் பண்ணி வெச்சிட்டேன் நந்தா. வா பாக்கலாம்..”

புன்னகையுடன் எழுந்தான் நந்தா. "அங்கிள் எப்ப வருவார் ஆண்ட்டி..?”

"நாட் ஹோப்..”

"சன்டே கூட வீட்ல இருக்க மாட்டாரா என்ன..?”

பேசியவாறே மாடிப்படிகளில் ஏறினர். மிருதுளா மாடியில் இரண்டாவதாக இருந்த அறையைத் திறந்து உள்ளே போனாள். அவனும் பின் தொடர்ந்தான்.

"இதான் நந்தா உன் ரூம். கெஸ்ட் யாரு வந்தாலும் இந்த ரூம்லதான் தங்க வெப்பேன். இனிமே இது உன் ரூம். இதுல நீ என்னென்ன மாற்றங்கள் பண்ண நெனக்கிறியோ உன் விருப்பம்போல பண்ணிக்கோ. இனிமே இது உன் வீடு..”

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் ஆண்ட்டி.”

நந்தா அந்த அறையை ஆராய்ந்தான். கட்டில் மெத்தை கசங்காமல் இருந்தது. எம்பிராய்டரி வரைந்த தலையணைப் பூக்கள், நான்கு வண்ணங்களில் மிகவும் அழகாக இருந்தது. சுவரோரமாக ஒரு டேபிள். வோயர் சேர். மேற்குப் பார்த்த ஜன்னல். இளரோஸ் திரைச்சீலை. கைக்கெட்டும் தூரத்தில் பக்கத்து வீட்டு மாடி அறை.

"எம்பிராய்டரி நீங்க பண்ணதா ஆண்ட்டி..?”

"ம்..” என மெலிதாகப் புன்னகைத்தாள்.

"சூப்பரா இருக்கு..”

அட்டாச்டு பாத்ரூம். பாத்ரூம் கதவைத் திறந்து பார்த்தான். மிகவும் சுத்தமாக இருந்தது. அவனை ஓய்வெடுத்துக்க சொல்லிவிட்டு மிருதுளா கீழே சென்றுவிட, நந்தா மெத்தையில் சரிந்து கொஞ்சம் கண் மூடினான்.

இரவு எட்டரை மணி.,

அவர்கள் இரவு டிபனைச் சாப்பிடும்போது நந்தா கேட்டான்.

"அங்கிள் வருவாரா மாட்டாரா ஆண்ட்டி..?”

"யாமறியோம் பராபரமே..” என்றாள். "போன மாசம்வரை மாடில ஒரு குடும்பம் குடியிருந்தாங்க..! எனக்கு பயமில்லாம இருந்துச்சு..”

"சரி விடுங்க.. அதான் நான் வந்துட்டேன் இல்ல”

அவள் அன்பாய் சிரித்தாள். 

அவர்கள் டிபன் சாப்பிட்டு முடித்த சிறிது நேரத்தில் அவளது கணவர் வந்து விட்டார்.

"ஹல்லொ… யங் பாய்..” என்றார் அவனைப் பார்த்து. ”எப்படி இருக்கே..?”

"பைன் அங்கிள். நீங்க எப்படி இருக்கீங்க..?”

அவர் நிதானத்தில் இல்லை. போதையில் இருந்தார். லேசாகக் குளறிக் குளறிப் பேசினார்.

"குட் மேன்.. பாய்.. உங்கம்மா எப்படி இருக்காங்க..?”

"ம்.. ம்.. நல்லாருக்காங்க அங்கிள். கல்யாணத்துக்கு வந்துருக்கலாமில்ல.. அங்கிள்.?”

"வேலை மை பாய். லீவ் போட முடியல. அப்பறம் எப்படி எல்லாம் நல்ல படியா முடிஞ்சிதில்ல..?”

"ஓ.. அதெல்லாம் பக்காவா நடந்து முடிஞ்சிருச்சு அங்கிள்.”

அவர் சாப்பிடவில்லை. வெளியிலேயே சாப்பிட்டு விட்டதாகச் சொன்னார். நீண்ட நேரம் அவருடன் பேசினான் நந்தா. அவன் படுக்கப்போனபோது பத்துமணிக்கு மேலாகிவிட்டது. அவன் படுத்த சிறிது நேரம் கழித்து மிருதுளா வந்தாள்.

"ஏதாவது வேணுமா நந்தா.?” எனக் கேட்டாள்.

"அப்படி எதும் இல்ல ஆண்ட்டி”

"ஏதாவது தேவைப்பட்டா கேளு”

"சரி ஆண்ட்டி. நீங்க தூங்கல.?”

"தூங்கலாம். நாளைலருந்து டிவிய வேணா உன் ரூம்க்கு மாத்திக்கறியா..?”

"ஏன் ஆண்ட்டி..?”

"நான் பெரும்பாலும் டிவி பாக்க மாட்டேன். ஆனாலும் அது என் ரூம்லதான் இருக்கு. நீ வயசுப் பையன் நெறைய டிவி பாப்ப..”

"இல்ல.. பரவால்ல ஆண்ட்டி. நான் அப்படியெல்லாம் டிவி பாக்ற ஆளில்லை. கிரிக்கெட் மட்டும் விரும்பிப் பாப்பேன் அவ்வளவுதான். உங்க ரூம்லயே இருக்கட்டும்..”

"நீ.. ரொம்ப பொய் பேசுவ போலிருக்கே..?”

"ச்சே.. ச்சே.. நான் ஒரு நேர்மையான இளைஞன் ஆண்ட்டி. என்னை நம்புங்க..” என்றான் புன்னகையுடன்.

"ம்.. ம்.. பாக்கறேன்..!” எனச் சிரித்தாள்.

அவன் பேச்சை மாற்றினான். "அங்கிள் செம டோஸ்ல இருக்கார் போல..?”

சட்டென அவள் முகம் வாடியது. ஒரு கவலை மேகம் அவளின் முகத்தில் கருக்கொண்டது.

"என்னால முடிஞ்சவரை ட்ரை பண்ணேன் நந்தா.. நோ யூஸ். இப்பெல்லாம் டெய்லி குடிதான். இனி என் கைல ஒண்ணுமில்ல” எனத்தொடங்கி தனது கணவனைப் பற்றி நிறையக் கதைகளைச் சொன்னாள்.

"உங்கம்மா உன்கிட்ட எதும் சொல்லலையா நந்தா”

"என்ன ஆண்ட்டி..?”

"அங்கிளுக்கு.. இன்னொரு குடும்பம் இருக்கு..”

நந்தா திடுக்கிட்டான். "என்ன சொல்றீங்க ஆண்ட்டி..?”

"ஆமா நந்தா. சின்ன வயசுக்காரிதான். புருஷன் இல்ல. எட்டு வயசுல ஒரு பையன் இருக்கான். இப்ப ஒரு ரெண்டு வருசமா அவளோட தொடர்புலதான் இருக்கார். எவ்வளவோ சண்டை போட்டுப் பாத்தாச்சு ஒண்ணும் திருத்த முடியல. இதெல்லாம் உங்கம்மா உன்கிட்ட சொல்லிருப்பானு நெனச்சேன். எங்களுக்குள்ள பேச்சு வார்த்தைகூட அவ்வளவா இல்ல. இன்னிக்குகூட நீ வந்துருக்கேன்னுதான் இங்க வந்துருக்கார். இல்லேன்னா ராத்திரி வந்துருக்க மாட்டார்..” என வருந்தும் குரலில் சொன்னாள்.

அவளது சோகங்களைக் கேட்ட அவன் மனது கரைந்தது. அவளுக்காக மிகவும் வருந்தினான். முதல் நாளே அவள் அவனிடம் மனசுவிட்டுப் பேசியது அவர்களுக்குள் நெருக்க உணர்வை அதிகரிக்கச் செய்தது. 

மேலும் பேசியவள் பேச்சினிடையே கண்கள் கலங்கிவிட்டாள்.

"என்ன ஆண்ட்டி இது..” என்று கனிவோடு அவளது கரத்தைப் பற்றி ஆறுதல் சொன்னான் நந்தா.

"இப்பெல்லாம் நான் தனிமைல ரொம்பத் தவிக்கறேன் நந்தா. யாருமே இல்லாம அனாதையாகிட்ட மாதிரி ஒரு பீலிங். ஃபீலிங்க் வெரி லோன்லி. இதுலருந்து என்னால விடுபடவே முடியல.” என மிகவும் வருந்திச் சொன்னாள் மிருதுளா.

"என்ன ஆண்ட்டி இது..? ரெண்டு பொண்ணுகளப் பெத்துருக்கீங்க அவங்க ரெண்டு பேரும் சேந்து நாலு பேரப் புள்ளைங்களப் பெத்துக் குடுத்திருக்காங்க. நீங்க போயி அனாதை அது இதுன்னுட்டு..?”

"இல்லப்பா அவங்கள்ளாம் கல்யாணமாகி வாழ்க்கைல செட்டிலாகிட்டாங்க. ஏதோ அம்மாங்கற முறைல என்னைப் பாக்க வருவாங்களே தவிற என் பிரச்சினையை அவங்களால தீர்க்க முடியாது. அவங்கப்பா விசயத்துல அவங்களால எதும் பண்ண முடியல. தவிற அவங்கவங்க பிரச்சினையே அவங்களுக்குப் பெருசில்லையா..? இதுல அவங்கள குத்தம் சொல்ல என்ன இருக்கு..?”

பெருமூச்சு விட்டான் நந்தா. "சரி விடுங்க ஆண்ட்டி. இனிமே உங்களுக்கு நான் இருக்கேன். எத நெனச்சும் பீல் பண்ணாதிங்க. அங்கிள மாத்த வேண்டியது என் பொருப்பு.” என்றான்.

"வேஸ்ட் நந்தா. அவரால அவ இல்லாம வாழ முடியாதுங்கற நெலமைலதான் இருக்கார் இப்ப. இதுபத்தி நீ ஏதாவது பேசி.. வீனா மனச கஷ்டப் படுத்திக்காத..”

நந்தாவுக்கு அவளுடைய கணவனைப் பற்றி முன்பே ஓரளவு தெரியும் என்றாலும். இப்போது அவள் சொன்னதைக் கேட்க சங்கடமாகவே இருந்தது. 

அவள் ஒரு பெருமூச்செறிந்து விட்டு அவனைப் பார்த்துச் சொன்னாள்.

"ஸாரி நந்தா நீ வந்த மொத நாளே என்னோட கஷ்டங்கள சொல்லி உன்ன சங்கடத்துக்கு ஆளாக்கிட்டேன்.”

"ச்சே.. ச்சே.. அதெல்லாம் இல்ல ஆண்ட்டி. நெஜமா நீங்க மனசுவிட்டு பேசறது எனக்கு சந்தோசமா இருக்கு.” என்றான்.

"யாரை நம்பி நான் வாழ்க்கையை ஆரம்பிச்சேனோ அந்தாளே என்னைத் தூக்கி குப்பைல வீசிட்டான் நந்தா. அதான் என்னால ஜீரனிக்க முடியல..” எனக் குரலடைக்கச் சொன்னாள். நந்தா முடிந்தளவு அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லி தேத்தினான்.

மிருதுளா அதன் பிறகும் அவனோடு நீண்ட நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டுத்தான் கீழே போனாள்.

தொடரும்...