அந்தரங்கம் 4

முழு தொடர் படிக்க

 வாட்டர் ஜாரை எடுத்து தண்ணீரை மட மட வென குடித்தேன். என் பட படப்பு அடங்கி காமம் குறைய, அடி வயிற்றைக் கலக்க ஆரம்பித்தது.

'ஓன்று விட்ட உறவு என்றாலும் அக்கா முறை அல்லவா? ஒரு வாரமாக தன் சொந்த தம்பியை போல் நடத்தினாள். ச்சே.. அவல போய் கிஸ் பண்ணிட்டேனே.. இனி எப்படி அவளிடம் என்னால் சகஜமா பேச முடியும்? மாமா வந்த உடன் சொல்லிவிட்டு கிளம்பிவிட வேண்டும்..' என்ற முடிவோடு, படுத்து விட்டேன்.

யாரோ என் கையை அலுத்துவது போல் ஓர் உணர்வு… மெதுவாக கண் விழித்தேன். அருகில் யாரும் இல்லை.

மணி மதியம் 2. கலா அக்கா சமைத்து வைத்த சாப்பாடு எல்லாம் அப்படியே இருந்தது.

“மரியாதையாய் மன்னிப்பு கேட்டு விடு” என்றது என் மனது. 

முகத்தை கழுவி துடைத்து விட்டு, பெட்ரூம் கதவைத் தட்டினேன். திறக்க வில்லை.

“அக்கா…”

“…..”

எனக்கு பயமெடுக்க, மெதுவாக பெட் ரூம் கதவை திறந்தேன். கதவு உள் வாங்கியது. லாக் போட வில்லை.

கலா அக்கா கட்டிலில் படுத்திருந்தாள். தலையணையில் முகம் புதைத்து குப்புற படுத்திருந்தாள். அவள் முகம் முழுதும் கூந்தல் படர்ந்திருக்க. தலையில் இருந்த மல்லிகை பூ தரையில் கிடந்தது.

'வெளியே தெரிந்தால் எவ்வளவு பெரிய அசிங்கம். பேசாமல் அவள் காலில் விழுந்து விட வேண்டியது தான்.' ஆனால் எனக்கு அவளின் பெட் ரூமுக்குள் செல்ல தயக்கமாக இருந்தது.

“சாரி…க்கா..” வாசலில் நின்றே சொன்னேன்.

“……” மெதுவாக அவள் உடல் அசைந்தது.

“மாமா வந்த ஒடனே மேன்சனுக்கு போயிடுறேன்…”

அந்த ரூம் முழுதும் நிசப்தமாக இருந்தது. பேன் கூட போடவில்லை.

நான் சொன்னதை கேட்டவள் இரண்டு நொடி தாமதித்து பின் தொண்டையை கனைத்த படி, மூக்கை உறிஞ்சினாள். மெதுவாக கட்டிலில் இருந்து எழுந்தாள்.

வெக்கத்தை விட்டு, சட்டென அவள் காலில் விழுந்து விட்டேன்.

அவள் பதட்டத்தில் கால்களை உதறி என்னை விட்டு விலக முயற்சிக்க, அவளுடைய கால்களை அழுத்திப் புடித்தேன். அவள் மிஞ்சியோடு கால் விரல்கள் என் கைக்குள் இருக்க, அவள் இரு கால்களுக்கிடையே என் முகத்தைப் புதைத்தேன்.

என் வாயில் வார்த்தைகள் வரவில்லை. குற்ற உணர்ச்சியில் கண்கள் கலங்கியது.

“சரி ..க்கா… ப்ளீஸ் மண்ணிச்சிருங்க…”

“ஐயோ… கடவுளே.. ப்ளீஸ் கால விடுங்க….”

அவள் கால்களை இழுக்க, நான் அவளுடைய கால் கணுக் காலுக்கு மேல் அழுத்தி புடித்தேன். அவளுடைய கொலுசு என் கையில் நசுங்கியது.

“ப்ளீஸ் பாலா.. யாரவது பாத்தா.. தப்பா போயிரும்… முதல்ல எந்திரிங்க…” அவள் குரல் நடுங்க, பதட்டத்தில் உடல் விறைக்க ஆரம்பித்தது. அவள் உடல் வியர்வையில் நனைய துவங்கியது.

“ப்ளீஸ்.. க்கா”

“முதல்ல எந்திரிங்க… ”

அவள் கீழே குனிந்து, அவள் காலை ஆழுத்திப் பிடித்திருந்த என் கை விரல்களுக்குள் அவளுடைய விரலை நுழைத்து என் பிடியை பிரிக்க முயற்சிக்க, அவள் தோளில் இருந்த முந்தானை நழுவி என் முதுகில் விழுந்தது. அவளின் கழுத்தில் தொங்கிய கலைந்த கூந்தல் என் தலையில் விழுந்து வருடியது. அவளுடைய பப்பாளி முலைகள் இரண்டும் ரவிக்கையில் பிதுங்கி அவள் கழுத்துப் பகுதியில் விம்மி புடைத்து பிதுங்கிக் கொண்டு வேளியே வந்தது. அவளுடைய தாலிக் கயிறு காற்றில் தாண்டவம் ஆடியது.

“பலா.. நான் அத மறந்துடறேன்… ப்ளீஸ் கால விடுங்க… என்னால… முடியல…” என்றவள் மூச்சு வாங்கினாள். அவளுடைய இதய துடிப்பின் சத்தத்தை என்னால் உணர முடிந்தது. அவள் உடலின் வியர்வையை என் கைக்குள் நுழைந்து இருந்த அவள் விரல்களில் உணர முடிந்தது.

“சாரி ..க்கா…”

அவள் கண்கள் கலங்கி கண்ணீர் சொட்டுக்கள் என் காது மடலில் விழுந்தது.

ஒரு வழியாக என் கை பிடியில் இருந்து அவள் கால்கள் விடுபட, என்னை விட்டு விலகினாள். நான் தரையிலேயே படுத்திருக்க,

“ச்சீ… பொட்டச்சி மாதிரி.. முதல்ல எந்திரிங்க…” என்று மூக்கை உறிஞ்சினாள்.

முந்தானையை எடுத்து போட்டு சரி செய்தாள். கூந்தலை சுற்றி கொண்டை இட்டாள்.

“கோவம் எல்லாம் இல்ல… சொன்னா கேளுங்க… எந்திரிங்க…” என்றவள் லைட்டை போட்டாள்.

2 நிமிடங்கள் நிசப்தமாக கடந்தோட, “வாங்க சாப்பிடலாம்… ” என்றவள்,

கிச்சன் சென்று வாஷ் பேசினில் முகத்தைக் கழுவி விட்டு குக்கரை எடுத்துக் கொண்டு ஹாலுக்குள் நுழைத்தாள்.

எனக்கு இப்போது தான் நிம்மதியே வந்தது. நானும் முகத்தைக் கழுவ, கண்ணத்தில் வளையல் குத்திய காயத்தால் சரியான எரிச்சல். தடவிக் கொண்டே சாப்பாட்டு தட்டின் முன் உக்கார்ந்தேன்.

கலா அக்கா இரண்டு தட்டில் சாப்பாடு போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கை மணிக்கெட்டிலும் உடைந்த வளையல் கிழித்த கீறல் இருந்தது.

“ம்ம்ம்ம்… சாப்பிடுங்க…”

அவளுடைய முகத்தை பார்க்காமல் ஒரு வாய் சாதத்தை எடுத்து வையில் வைத்தேன். சுத்தமாக சாப்பிடும் மூடே இல்லை.

என் முகத்தைப் பார்த்தவள், “சாரி…” என்றாள்.

நிமிர்ந்து அவள் முகத்தை பார்த்தேன். என் கண்ணோடு அவள் கண்கள் நேர் கோட்டில் பொருந்தியது. அவள் முகம் கழுவிய நீர் துளிகள் இன்னும் காயாமல் அவள் முகத்தில் இருக்க பன்னீர் தெளித்த ரோஜா மலர் போல ப்ரெஷாக இருந்தாள்.

அவள் கண்ணத்தில் வழிந்த நீர் துளி அவளின் மேல் உதட்டை வருடியது. நுனி நாக்கை நீட்டி அதை எட்டிப் புடித்தாள்.

“காலைல அடி பலமா விழுந்திருச்சோ”

மெதுவாக சில பொன்முறுகள் அவள் இதழில் பூத்தது. அவள் கேள்வியில் கொஞ்சம் நக்கல் கலந்து இருந்தது.

'..ப்பா' இப்போது தான் எனக்கு நிம்மதியே வந்தது.

“இல்ல…க்கா… எல்லாம் என்னால தான்” என்றேன்.

“ஒழுங்கா சாப்பிட போறீங்களா.. இல்லையா.. இன்னொரு அரை வேணுமா..”

எனக்கு சாத்தியமா ஒன்னும் புரியல.

“எப்படி இவளால் இவ்வளவு இயல்பாக பேச முடிக்கிறது” என்று நான் அவள் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க,

“ஹல்லோ.. சார்.. ” என்று டைனிங் டேபிளை தட்டி என்னை சுய நினைவுக்கு கொண்டுவந்தாள்.

இப்போது நான் முழு மனதுடன் சாப்பிட ஆரம்பித்தேன்.

“அப்பறம் சார்… என்னமோ சொன்னிங்க.. மேன்சன்க்கு போக போறேன்னு..”

“…ம்ம்ம்…”

“உத விழும்…” கள களப்பாக பேசியபடியே அவளும் சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.

“இல்ல ..க்கா”

“பட்டுன்னு சாப்பிட்டு எந்திரிங்க.. மாமா வந்துருவார்.. சும்மா ஏதும் உளறிகிட்டு இருக்காதிங்க.. புரியுதா?”

'இவள் எந்த அர்த்தத்தில் சொல்லுகிறாள்? எதற்க்காக சொல்கிறாள்?' என்று எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

மாலை மாமாவும் மற்றும் பெண்களும் வந்து விட, கலா அக்கா எதுவும் நடக்காத மாதிரி நார்மலாகவே இருந்தாள்.

இரவு 10 மணி.

கொஞ்ச நேரம் தூர்தர்சனில் டீவி பார்த்து விட்டு, ரம்யாவும் ராதிகாவும் பெட்ரூமுக்குள் நுழைய, மாமா பாயை போடா, நானும் ஸ்கிரீன்க்கு பின்னால் பாயை விரித்து படுத்தேன்.

கடந்த ஒரு வாரமாக அக்கா குளித்திருந்ததால் தனியாக படுத்திருந்தாள். கண்டிப்பாக இன்னைக்கு பஜனை நடக்கும். சீக்கிறத்துல துங்கிறணும் என்ற முடிவோடு.. நான் குப்புற படுத்தேன்.

பாழாய் போன மனசு தூங்க விட வில்லை. காலையில் அக்காகிட்ட அடி வாங்கியும் புத்திவரவில்லை.

மாமா வழக்கம் போல கலா அக்காவின் காலுக்கு நடுவில் நாலு குத்து குத்திவிட்டு குறட்டை விட ஆரம்பித்து விட்டார். அனால் இன்று என்னவோ, அக்காவின் பார்வை அடிக்கடி, எங்கள் இருவருக்கும் இடையே இருந்த ஸ்க்ரீனிலேயே இருந்தது. முக்கல் முனங்கல் இல்லாமல் மாமாவிடம் குத்து வாங்கியவள் அவர் முடித்துவிட்டு படுத்ததும் அவளும் அப்படியே படுத்து விட்டாள். நானும் தூங்கிப் போனேன்.

பொழுது விடிந்தது,

கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு கண் விழித்தேன். அக்கா தண்ணீர் குடங்களுடன் வெளியே சென்றாள். வாரத்துக்கு ஒரு முறை தான் நல்ல தண்ணீ வரும்.

நான் எழுந்து ஃபிரெஷ் அப் ஆகி சட்டையைப் போட்டுக் கொண்டு போர்டிகோ வந்தேன். காலை 6 மணி என்பதால் தெருவில் அதிக கூட்டம் இல்லை.

அதற்குள் தண்ணீர் பிடித்துக் கொண்டு வந்த கலா அக்கா தன் சேலையை எடுத்து இடுப்பில் சொருகி இருந்தாள். அவள் குடத்துடன் சிரமப்பட்டு படி ஏருவதை பார்த்தும் எனக்கு மனம் கேக்கவில்லை. படியில் கீழ் நோக்கி இறங்கினேன்.

“எரும மாடுக.. ஒரு ஹெல்ப்பும் பண்ண மாட்டாளுக” முனகிக் கொண்டே அவள் மேல் நோக்கி ஏற,

“அக்கா.. குடுங்க..” என்றேன்.

“இல்ல.. இல்ல.. நான் பாத்துக்கிறேன்பா.”

“குடுங்க ..க்கா”, வழிமறைத்து நின்றுகொண்டு அவள் இடுப்பு மடிப்பில் இருந்த குடத்தை வாங்கினேன்.

அவள் அதை என்னிடம் கொடுத்து விட்டு அடுத்த கூடத்தை தூக்கி மீண்டும் கீழே இறங்கினாள். அப்படியே அவள் பாதி மாடி தூக்க நான் பாதி மாடி தூக்க என்று 5 குடங்களையும் ஏற்றி வீட்டின் உள்ளே வைத்து விட்டு போர்டிகோவில் உக்கார்ந்தேன்.

கலா அக்கா இரு டம்ளரில் டீயுடன் போர்டிகோக்கு வந்தாள். ஒரு டம்ளரை என்னிடம் நீட்ட, புன்னகையுடன் வாங்கிக் கொண்டேன். காலை குளிருக்கு அந்த சூடான டீ இதமாக இருந்தது. அவளும் என் அருகிலே நின்று டீ குடித்தாள்.

குடித்து முடித்ததும் என் கையில் இருந்த காலி டம்ளரை வாங்கியவள் புன் முறுகளுடன் “தேங்க்ஸ்..” என்றாள்.

நானும் ஸ்னேகமாக புன்னகைத்தேன்.

இரண்டு நாள் விடுமுறை முடிந்த பிறகு மீண்டும் வாழ்க்கை பழையபடி ஆனது.

காலை பத்து மணி வரை தூக்கம், 2 மணிக்கு லஞ்ச், மதியம் ஆபீஸ் என் ஒரு மாதம் கடந்தோடியது.

மாமாவும் பொண்ணுகளும் லஞ்ச் பாக்ஸுடன் காலை 7 மணிக்கே கிளம்பி விடுவார்கள். கீழ் வீட்டில் வாடகைக்கு இருக்கும் ஹஸ்பண்ட் வைப் இருவரும் கலையிலே வேலைக்கு கிளம்பி விடுவார்கள். அக்காவை பொறுத்த வரை, கொஞ்சம் வீட்டு வேலை, தூக்கம். இது தான் அவளுடைய முழுநேர வாழ்க்கை.

சில நேரங்களில் கலா அக்காவை பார்க்கும்போது எனக்கே பாவமாக தோன்றும். 20 வருடமாக வீட்டிலேயே முடங்கி கிடக்கிறாள். தனக்கென வாழாமல் கணவன், குழந்தைகளுக்காக வாழ்கிறாள்.

கடந்த இரண்டு வாரமாக நான் அவளுக்கு என்னால் முடிந்த உதவியை செய்தேன். சொல்லப் போனாள் இப்போது அவளுக்கு இருக்கும் ஒரே நண்பன் நான்தான். 

இப்போதெல்லாம் அவள் என்னுடன் கொஞ்சம் கிளோஸாக பேச ஆரம்பித்திருந்தாள். நாங்கள் இருவரும் தனியாக இருக்கும் போது “வாங்க போங்க” என்பது குறைந்து, “நீ வா போ..” என்று கூப்பிட ஆரம்பித்தாள். கடந்த ஒரு மாதமாக அவளின் தனிமையை நான் களவாடி விட்டேன் என்றே எனக்கு தோன்றியது.

மாத இறுதி, 

எனது முதல் மாதம் சம்பளம் 8 அயீரம். சம்பளத்தை வாங்கிய கையோடு ஏழுமலையும் நானும் இரவு 8 மணிக்கே கிளம்பி விட்டோம்.

“என்ன மச்சி, பார்ட்டியா?”

“இல்லடா.. ஷாப்பிங் போனும் டா”

"ஓகே ஓகே பாய்டா"

எனது சொந்த சம்பாத்தியத்தில் நான் வாங்கிய முதல் பொருட்கள் நானுறு ருபாய் மதிப்பில் இரண்டு காட்டன் புடவையும் மைசூர் பாக்கும். 

நான் வீட்டை அடையும் போது இரவு 10.30. அக்காவும் மாமாவும் இன்னும் தூங்கவில்லை.

“என்ன பாலா இன்னைக்கு இவ்வளவு சீக்கிரம் வந்துட்ட” கேட்டார் மாமா.

“சேலரி வந்துருச்சு மாமா”

கையில் இருந்த ஸ்வீட் பாக்ஸை அவரிடம் நீட்டினேன். புடவைக் கவரை அக்காவிடம் நீட்டினேன்.

“பிரிச்சுப் பாருங்க ..க்கா”

“புடவையை ..யா? அம்மாக்கு ஓகே? உன் தங்கச்சி இத கட்ட மாட்டாளே? பாத்து வாங்குறது இல்லையா?”

“இன்னொன்னு உங்களுக்கு தான் ..க்கா”

“எனக்கா..! எனக்கு எதுக்குப்பா வாங்குனே? நான் எங்க போறேன்… கட்டாமலே அவ்வளவு புடவை கிடக்கு.. ”

“சரி சரி… பஸ்ட் டைம் வாங்கித்தறான், வேணான்னு சொல்லாத” என்றார் மாமா.

“என்ன பாலா, நமக்கு எல்லாம் ஒண்ணும் கிடையாதா?”

என்ன பதில் சொல்ல என்று தெரியாமல் திரு திரு வென நான் முழிக்க,

“சரி நீ சாப்பிட்டு படு” என்றவர் பாயில் சாய்ந்தார்.

“சாப்டுறியா? இல்ல சாப்பிட்டாச்சா?” என்றாள். நான் எப்போதும் இரவு 1 மணிக்கு வருவதால் ஹோட்டலில் தான் இரவு சாப்பாடு.

“இல்ல ..க்கா”

"இரு வாறேன் என்றவள்,” முறுகலாக இரு தோசையை வார்த்து எடுத்து வந்தாள்.

சாப்பிடும் போது அவள் முகத்தைப் பார்த்தேன். முகத்தில் சதோஷமும், இதழில் பொன்முறுவலும் வழிந்தோடியாது.

எனக்கு எதிரே உக்கார்த்திருந்தவள் தன் தாடையில் கை ஊன்றி நான் சாப்பிடுவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மாமாவின் குறட்டை என் காதில் ஒளித்துக் கொண்டிருந்தது.

சாப்பிட்டு விட்டு போர்டிகோவில் போய் உக்கார்ந்தேன்.

“தூங்கலையா?”

நிலைக் கதவில் சாய்ந்தவாறு நின்று கொண்டு இருந்தாள் கலா அக்கா.

“புடவை புடிச்சிருக்கா?”

“எனக்கு எதுக்கு பாலா புடவை எல்லாம்.. ”

“ஃபர்ஸ்ட் மன்த் சேலரில வாங்குனது.. வேண்டாம்னு சொல்லாதீங்க.. ப்ளஸ்..”

அவள் மூக்கை உறுஞ்ச இரவில் நிலவி இருந்த நிசப்தம் விலகியது.

“சரி நான் தூங்க போறேன்…” என்றவாறு அவள் வீட்டுக்குள் அடி எடுத்து வைக்க,

“கிளி பச்சை கலர் உங்களுக்கு தான்” என்றேன்.

சட்டென்று திரும்பினாள். மீண்டும் வாசல் நிலையில் சாய்ந்து நின்றாள்.

“என்னது?” அவள் கண்கள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தது.

“ம்ம்ம்ம்.. கலர் ஓக்கே வா?”

“உனக்கு… ” என்றவள் நிறுத்தி, “உங்களுக்கு எப்படி தெரியும், எனக்கு கிளி பச்சை கலர் புடிக்கும்னு” எனக் கேட்டாள்.

“ம்ம்ம்ம்.. அதெல்லாம் ரொம்ப ஆராயாக் கூடாது”

“சொல்லுங்க..”

“சும்மா வாங்குனேன்… சரி போய் படுங்க.. மாமா முழிச்சுர போறாரு”

“அது எப்படி சும்மா வாங்குவ..”

“வேணாம் ..க்கா. அப்பறம் இன்னொரு கண்ணம் பழுக்கவா” என்று நக்கலாக நான் சிரிக்க,

“ச்சீ… சொல்லு பாலா, அடிக்கலாம் மாட்டேன்” என்றாள்.

“இப்ப என்ன கலர் வளையல் போட்டுருக்கீங்க.. ”

அவள் தன் கை வளையலை பிடித்த படியே, கூர்மையாக என் கண்ணைப் பார்த்தாள்.

“நீங்க வெளிய கிளம்பினாலே, பாதி நாளுக்கு மேல எந்த புடவ காட்டினாலும் பச்சை கலர் பிளவுஸ் தான்..” என்று நான் நாக்கை கடிக்க,

“ச்சீ… இப்படியா பாக்குறது… கொள்ள போறேன் உன்ன….” என்றாள்.

அவள் முகம் சிவந்து முறைப்பதைக் கவனித்த நான், “சாரி.. க்கா… இதுக்கு தான் வேணாமுன்னு சொன்னேன்…..” என்றேன்.

“வச்சுகிறேன் உன்ன.. எல்லாம் வயசு கோளாறு.. சரி போய் தூங்கு…” என்று சொல்லிய படியே, அவள் போய் மாமா பக்கத்தில் சாய,

எனக்கு மனதிற்குள் பக் பக் என்று இருந்தது.

'ஏதும் தப்பா நெனச்சுட்டாளா? … சே.. கண்டிப்பாக இருக்காது..'

குழப்பமான மன நிலையில், மெதுவாக கதவைச் சத்தி விட்டு பாயில் சாய்ந்தேன். நைட் லாம்ப் பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருக்க, எப்போதும் மாமாவுக்கு வலது பக்கம் படுப்பவள் இன்று ஸ்கிரீன்க்கு பக்கத்தில் திரை சீலையைப் பார்த்த படியே படுத்திருந்தாள்.

அவளின் மூச்சுக்கேற்ப பாயில் தவழ்ந்த அவளின் முலை ஏறி இறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

தொடரும்...