மறுவாழ்வு 5

முழு தொடர் படிக்க

 மரகதம், அடுத்த மாதம், ஞாயிறு மாலை, பழைய வீட்டுக்குப் போய் வாசல் நடுவே மஞ்சம் போட்டு காத்திருந்தாள். நேரத்தோடு வந்தான். சற்று நேரம் கொஞ்சல் குலாவல். அடுத்து, அற்புதமான தீவிர ஓழ். கட்டிப் பிடித்து அசதியில் ஒரு குட்டி தூக்கம். 

அவள் தான் முதலில் விழித்து எழுந்து உட்கார்ந்தாள். அவனும் விழித்து, எட்டி கை நீட்டி, முலை தடவி, காம்பைத் திருகினான். 

"ஊஹூ.. கூம்.." என்று சிணுங்கி அவன் மேல் சாய்ந்து, இரு முலைகளுக்கு நடுவே அவன் தலை வைத்து அழுத்தினாள். 

"ஆமா, உங்கள ஒன்னு கேக்கனும், ஒங்களப்பத்தி நா தெரிஞ்சிக்கவே இல்லயே.?" 

"என்ன பத்தி இன்னா இப்ப, எம்பூலப்பத்தி தெரிஞ்சிக்கிட்ட இல்ல, அது நல்லா ஒங்கூதி ஏறி ஓக்குதில்ல அப்றமென்னா........" அடுத்த முலைக் காம்பை இழுத்துச் சப்பினான். 

"ஒங்க பேர கூட இன்னும் தெரிஞ்சிக்கல." 

"பேரு தானே பழனிராஜா." 

'ஆமா.... ஆமா, மொதோ நாள் இந்தப் பேர சொன்னாரே, பதட்டத்தில கவனத்தில வைக்கல.' 

"ஒங்களுக்கு........ கல்யாணம் ஆயிட்டுதா?" என்று தயங்கிக் கேட்டாள். 

"எதுக்கு இப்ப அந்தப் பேச்சி, நாம சந்தோஷமா இருக்கர நேரத்தில." 

"இல்ல, எனக்குத் தெரியனும், சும்மாதான் சொல்லுங்களேன்" என்றாள் கெஞ்சலாய். 

"ஊம்.. ஊம்.. எல்லாம் ஆச்சி."

"புள்ளங்க இருக்கா?" 

"எதுக்கு அதெல்லாம் நோண்டுற" 

"சொல்லுங்கன்னா......." என்று அவன் கன்னத்தில் இழைந்தாள். 

"இப்ப அவ எங்கூட இல்ல." 

"ஏன்?" 

"எங்களுக்குள்ள ஒத்து வல்ல, கோவிச்சிக்கிட்டுப் போய்டா." 

"புள்ளங்க இல்லயா?"

"இல்ல"

"நா ஒங்க கூடவே எப்பவம் இருந்துட்னம்ன்னு ஆச. எனக்கு நீங்க வேணும். அது இல்லாம என்னால இருக்க முடியாது. முடிஞ்சா தெனங்கூடச் செஞ்சிக்கலாம் அப்டி ஏங்குது."

"எனக்குந்தான் மரகதம், ஒங்கூடயே இருக்கனும்ன்னு ஆச. ஏம் பூலுக்கேத்த கூதி நீ" என்று அவள் மடியில் தலையை வைத்து அடிவயிற்றில் இச்சென முத்தமிட்டான். 

ஆசையாய் தலையைத் தடவி அவளும் அவன் தலையில் முத்தமிட்டாள். 

"அடுத்து எனக்கு ஒரு புள்ள வேணும் ஒங்க கிட்ட." 

"புள்ள கிள்ளல்லாம் இப்ப முடியாது, பெரிய சிக்கலாயிடும், புள்ளக்கி இப்ப என்னா அவசரம், பாக்கலாம் இரு" என்று எழுந்தான். 

அன்றிரவு தனிமையில், 

'அப்ப.... கல்யாணமாயி, பொண்டாட்டிய பிரிஞ்ச மனுஷனா.? அதான் நம்ப மேல இம்மா ஆசையா இருக்காரு. நம்ப ஒரவு நெரந்தரமாவுமா? நம்பள கல்யாணம் கட்டிக்குவாரா?'

'தே.... மரகதம், இருந்தாலும் ஒனக்கு ரொம்பத்தான் ஆசடி. ஓழுக்கு ஏங்கிக் கெடந்தவ, இப்ப அவர கல்யாணம் பண்ணிக்க ஏங்கிறயே. ஆவுறதப் பாரு.' 

அடுத்து, மூன்று மாதங்களாய் ரெண்டாம் ஞாயிறு, தவறாமல் ஓழ் நடந்து வந்தது, நடுவில் ஒரு ஞாயிறு தீட்டு வந்து விட்டதில், ஓழ் இல்லாமல், கொஞ்சல் குலாவலோடு முடிந்து, அதற்கு அடுத்த வாரம் வட்டியும் முதலுமாய் ஒத்துக் களித்தனர். 

நான்காம் மாதம், அவன் வரவில்லை. அதற்கு அடுத்த வாரம் போய்க் காத்திருந்தும் வீணானது. இப்படி வார வாரம் போக முடியாது சந்தேகம் வந்துவிடும். என்று காத்திருந்தாள். 

அதற்கு அடுத்த மாதம், ரெண்டாம் ஞாயிறு வந்ததும், பெரும் எதிர்பார்ப்போடு போய், கதவை திறந்தாள். அவளுக்கு முன்னமே அவன் வாசலில் படுக்கை போட்டுக் காத்திருந்தான். 

கதவை சாத்தி விட்டு, ஒரு எட்டில் தாண்டி ஓடினாள் அவனும் எழுந்து நின்று அவளைக் கை விரித்துக் கட்டிக் கொண்டான். 

இரண்டு மாத இடைவெளிக்குப் பின், சந்திப்பு. மூச்சு முட்ட முத்தம். நின்றபடியே அவசரமாய் இருவர் துணிகளும் காணாமல் போனதும். ஜமுக்காள படுக்கையில் படுத்து, இரு சாரைப் பாம்பு போல் அம்மண உடல்கள் கட்டிக் கொண்டன. புரண்டு எழுந்து உட்கார்ந்தான். அவசரமாய், ஓழ் ஆரம்பமானது. 

அவளைத் திருப்பி, முட்டி போடச் சொன்னான். போட்டு, தலையை படுக்கையில் படிய வைத்து, சூத்தைத் தூக்கி நிறுத்தி காட்டினாள். 

அருமையான வழ வழத்த உருண்டை சூத்து, தடவினான், முட்டி போட்டு, நகர்ந்து, பூலைப் பிடித்து, கூதி வாயில் தேய்த்தான். ஆனந்தமாய் இருந்தது அவளுக்கு. முரட்டுப் பூல் கூதி வாயை தொட்டாலே போதும் அவளுக்கு உணர்ச்சி ஏறி விடுகிறது. 

அவள் இடுப்பை கீழே தாழ்த்தி, சூத்தை மேலேற்றி வைத்து, அவன் வாட்டமாய் நகர்ந்து பூல் தண்டை அசைத்து உள்ளே ஏற்றினான். வழ வழத்து ஏறி அடி வயிற்றைக் குத்தியது. 

"ஊம்.." என்று அவள் பதில் சொன்னாள். இடுப்பை ஆட்டி இழுத்து இழுத்து குத்த சுகமானது இருவருக்கும். 

அவன் குத்தும் பொழுது அவள் நேர் எதிராய் சூத்தை தள்ளி ஒழை வாங்கி அனுபவித்தாள். முன்பு நின்று கொண்டு சூத்துப் பின்னால் ஒத்தை விட, இப்படி தரையில் முட்டி போட்டு, வாட்டமாய் ஒப்பது மிகவும் அருமை. குத்து பலமாக, இரும்பு ஒலக்கை போல் இறங்கி, அடிவயிறு வரைக்கும் போயி, கருவாயை முட்டும் பொழுது அவளுக்கு ஒரே தூக்காய்த் தூக்கியது. 

"ஊம்.. ஊம்.." என்ற சத்தத்தோடு அவளும் ஆடி இடித்தாள். இடுப்பை கட்டிய கை ஒன்று நீண்டு, தொங்கும் முலை ஒன்றை பிடித்து இழுத்து, காம்பை பற்றிக் கசக்கினான். 

அவள் "ஊஊம்.. ஆமா.. ஆமா.. அதான்.." என்று வெறி பிடித்தவள் போல் ஆடினாள். 

ஆயிற்று இப்படியே போனால், பூல் தண்ணிய ஊத்திடும் என்று நிறுத்தினான். நகர்ந்து, பேன்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த ஆணுறையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு, அவளை புரட்டி படுக்கச் செய்தான். 

மல்லாக்கப் படுத்து, கால்களை மடக்கி விரித்தாள். முட்டியை இரு கைகலால் விலக்கிப் பிடித்ததும், புண்டைப் பண்டம் திறந்து கொண்டு, சிவந்த ஓட்டை, பொக்கவாய் சிரிப்பு சிரித்தது. ஆரம்ப நாட்களில் இருந்த கூச்சம், எங்கோ ஓடிப்போய், பட்ட பகலில், வாசல் திறந்த வெளியில், காலை விரித்து, புண்டை பிளந்து காட்டுவது பழகி விட்டது. 

முட்டி போட்டு நகர்ந்து தண்டைப் பிடித்து ஒட்டையில் வைத்து அழுத்தினான். பின்னிருந்து ஒத்ததில் கூதி நீர் தளுப்பிய புழை, சுலபமாய் வழி விட்டதில், முழுப் பூலும் வழுக்கி இறங்கியது. 

இடுப்பை இழுத்து வேகத்தைக் கூட்டி குத்தலானான். அவளுக்கு சுகமோ சுகம். மடக்கிய கால்களை நீட்டி வைத்தாள். கூதி இன்னும் இருகி பிடிக்க அருமை அருமை. 

அவனுக்கும், 'ஆகா இதுவல்லவோ ஓழ், இந்தமாதிரி, டைட் கூதி கிடைக்குமா' என்று, 

"அடிங்கூதி.. எங்கூதி.. ஊம்.. ஊம்.." என்று வாய்விட்டே உரக்க கத்தி, பலம் கொண்ட மட்டும் குத்தினான். 

ஆழமாய்க் குத்து இறங்கியதும், "ஆங்... ஆங்..." என்று அவள் தலையைப் பக்கவாட்டில் அசைத்து முனகலானாள். அந்தச் சத்தமே அவன் இடுப்பை நன்கு வளைத்துப் பலமாகக் குத்தி வேக வேகமாய், ஒக்கத் தூண்டியது. இவன் குத்தை எதிர் கொண்டு அவளும் இடுப்பை மேல் நோக்கி தூக்கி வாங்கிக் கொண்டாள். 

"அடிங் கூதி.. அடி என் சிதி.. எம் புண்ட.. இந்தா வாங்கிக்கடி" என்று அவன் உரக்க சத்தமிட்டு, வெறியேற பலம் கொண்ட மட்டும் குத்தினான். அவளும் அவனுக்குச் சவால் விடுவது போல், இருகைகளால் தரையில் ஊன்றி, கால் பாதம் அழுந்த, இடுப்பை நன்கு தூக்கி இடிக்கலானாள். 

இப்படி இருவரும் போட்டி போட்டு ஒக்க, அவனுக்கு ஓழ் வெறி தலைகேற மூச்சு வாங்குவதையும் பார்க்காமல் தாறுமாறாய் குத்தலானான். அவளும் முனகல் சத்தம் அதிகமாகி எம்பி எம்பி இடித்து ஆட்டினாள், அவனுக்குப் போட்டியாய். அதனால் இவனுக்கு இன்னும் வெறியேறியது. கண்மண் தெரியாமல் குத்தினான். மூச்சு இறைத்து முட்டியது. அதைச் சட்டை செய்யாமல், ஓங்கி ஓங்கிப் போட்டான். அவ்வளவு குத்தையையும் எதிர் கொண்டு வாங்கிக் கொண்டது அந்தப் புண்டை. 

"ஆகா இப்படி ஒரு கூதியா, எனக்கா சவால் வுடற, அடிங்கூதி. வாடி யெங்கூதி" அவனும் சளைக்கவில்லை. 

இருவருக்கும் நல்ல போட்டி, அந்த குத்தின் வேகம், ஆழம் பலம், எல்லாம் சேர்த்து, அவளை தூக்கியது. 

"ஆஆஆ..." என்ற அலரலுடன், உடல் இருகி மேல் நோக்கி எம்பி அவனை அப்படியே அலாக்காகத் தூக்கிக் கொண்டு உச்சத்தைத் தொட்டுச் சட்டெனத் தளர்ந்து விழுந்தாள். அவனுக்கும் வந்து, பூல் துடி துடித்துத் தண்ணியைக் கக்க ஆரம்பித்து விட்டது. பல்லைக் கடித்து, கடைசியாய் குத்தி நிறுத்தினான். வெள்ளமெனப் பீச்சியது. கண் மூடி அனுபவித்து, தளர்ந்து அவள் மேல் விழுந்தான். அப்படியே உள்ளே சொருகி சற்று நேரம் கிடந்தான். அவளுக்கும் இரண்டு மாத காய்ச்சலுக்குப் பிறகு, அனுபவித்த ஓழ் மயக்கம். அடித்துப் போட்டது போல் கண்மூடி கிடந்தாள் சில நிமிஷம். இருவருக்கும் ஆசுவாசம் அடங்க படுத்துக் கிடந்தனர். 

பத்து நிமிடம் விட்டு, அவள் கண் திறந்தாள். அவனும் அசைந்தான். அவன் மார்பை தடவி விட்டு, 

"ஏன்.......... என்னாச்சி ரெண்டு மாசமா வல்லியே?" என்றாள் 

"ஊம்..... எனக்கு டிராஸ்பர் ஆயிப்போச்சி, திண்டிவனத்துக்கு." என்றான் கண்ணைத் திறக்காமலே. 

வெடுக்கென எழுந்து உட்கார்ந்து, "அப்டியா.........திண்டிவனமா, தூரமாச்சே?" என்றாள். 

"ஆமா கொஞ்சம் தூரம்தான்" 

"மாசா மாசம் வருவீங்கல்ல?" என்றாள் சற்று பதட்டத்தோடு 

"ஊம்......... கஷ்டந்தான், பாக்கலாம்."

"எனக்கு ஓணுமே" என்று அவன் மார்மீது தலை சாய்த்தாள். கண்கள் கலங்க ஆரம்பித்து விட்டது. 

"நீங்க அவசியம் வரணும்" என்று சொல்லும் பொழுதே குரல் இறங்கி, நீர் தலும்பி, அவன் மார்பில் இரண்டு சொட்டு வழிந்ததும். 

"தே எதுக்கு இப்ப அழுவர?" என்று அவனும் எழுந்து உட்கார்ந்தான். 

அவள் தலையைக் கட்டிப் பிடித்து, "இந்தப் பொம்பளங்களுக்கு, என்னாமா சொடுக்கிற நேரத்தில கண்ணில தண்ணிப்பா" என்று துடைத்து விட்டான். 

சற்று நேரம் பொறுத்து, "தே பாரு மரகதம் நா எங்கயும் ஓடிடல, முடிஞ்சப்பல்லாம் வருவேன் அழுவாத" என்றான். 

"இந்த ரெண்டு மாசம் காத்திருந்த கஷ்டம் ஒங்களுக்குத் தெரியாது. என்ன ஒங்க கூடக் கூட்டிப் போயிடுங்களேன்."

"நெஜமாவா?" 

"ஆமா, ரெண்டு வருஷமா, அந்தச் சொகம் தெரியாமத்தான் இருந்தேன். இந்த ஆறு மாசமா தெரிஞ்சிக்கிட்ட அப்ரம் அந்த நரகத்துக்குத் திரும்பிப் போவ முடியாது, என்ன ஒடனே கூட்டிட்டுப் போயிடுங்க. நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்."

"கல்யாணமா....... அஹ் ஹா......." என்று சிரித்து, "புரியாத பொண்ணு நீ. கல்யாணம்லா இப்ப முடியாது. நா கல்யாணமானவன், நீ கல்யாணமானவ. அது மொதல்ல ரத்தாவனும், அதெல்லாம் சிக்கல் ரொம்ப வருஷமாவும்." என்றான். 

"சரி இப்பத்திக்கி கல்யாணங்கூட வாணாம், நாம்ப ஒன்னா இருந்தாப் போதும். என்ன எங்காவது கூட்டிட்டுப் போயிடுங்க, கல்யாணம் இப்ப முடியாது சரி, ஆவம் போது ஆவட்டும், ஆனா எனக்கு ஒடனே புள்ள வேணும், ஒங்க புள்ள வேணும்." 

"அது அதவிடச் சிக்கல், வெவரம் தெரியாப் பொண்ணா இருக்க. புள்ள இன்னா, நீ நெனச்சாமாரி பொடவ வாங்கிதரதா. இரு இரு அவசரப்படாத. பைத்தியக்காரி, கல்யாணம் ஆவாம புள்ள பெத்துக்கரதாவது. அதெல்லாம் பெரிய சிக்கல்." 

சரிந்து அவன் மடியில் படுத்தாள். அவன் ஆழ்ந்த யோசனையில் இருந்தான். 

"ஆமா, மரகதம், நல்லா யோசிச்சுச் சொல்லு, ஒங்க வீட்ட, பொறந்த வீட்ட, ஒறவெல்லாம் விட்டு தைரியமா எங்கூட வந்துடுவியா. நல்லா யோசனப் பண்ணு, அப்ரம் திரும்பி வரமுடியாது." 

"புருஷ வீடு வாணவே வாணாம். போதும் அங்க வாழ்ந்தது. பொறந்த வீட்ல என்னத் தேட ஆறிருக்கா என்ன கூட்டிட்டுப் போயிடுங்க. ஒங்க கூட நெரந்தரமா"

"அப்டியா.... அது கஷ்டம்." 

"ஏன் என் மேல ஆசய இல்லியா" 

"ஒன் மேல கொள்ள ஆசயிருக்கு, ஆனா, ஒன்ன கூட்டிப் போயி எங்கூடத் தங்க வைக்க முடியாது. நா இருக்கரது போலீஸூ கோட்டர்ஸூ. நாம்பக் கல்யாணம் ஆனப்பரம்தான் அங்க போவ முடியும். இப்ப ஒடனே வச்சா, தப்பா நெனப்பாங்க."

"அது வரைக்கும் நா இங்கவே இருக்கவா, முடியாது. ஒங்க சொகமில்லாம முடியவே முடியாது. கல்யாணமார வரைக்கும் என்ன வேற எங்காவது கூட்டிப் போயி வச்சிக்கிங்க." என்று அவன் மார்பில் முகம் இழைத்து கெஞ்சலானாள். 

"ஊம்........" என்று சற்று நேரம் யோசித்தான். 

"சரி வேனுன்னா ஒன்னு செய்யலாம். நீ இப்ப எங்கூட தங்க முடியாது, வேற ஒரு வீடு இருக்கு, எனக்குத் தெரிஞ்சவங்க வீடு ஒன்னு. சும்மா பூட்டித்தான் கெடக்கு. அங்க ஒன்ன கூட்டிப் போயி தங்க வைக்கலாம்." 

"அப்டியே ஏதாவது செய்யுங்க. நா ஒங்களப் பிரிஞ்சி இருக்க மாட்டேன்." 

"சரி சரி... அடுத்த ஞாயித்துக் கெழம வந்துடரேன், இருப்பியா.?" 

"தோ இன்னிக்கே கூடக் கட்ன துணியோடவே வந்துடுவேன் ஒங்க கூட." 

"ரொம்பத்தான் அவசரப்படற ஒன் துணிமணிங்க, எடுத்துக்க. அப்ரம் திரும்ப முடியாதில்ல. இம்" என்று யோசித்தவன், "இரு வரன்.. ஹ்ம்ஹூம் கஷ்டம்... இப்ப முடியாது மரகதம். அடுத்த மாசமா வச்சிக்கலாமா.?" என்றான். 

"ஏங்க?" என்றாள் ஏக்கமாய்.

"இல்ல... போன மாசந்தான் எனக்கு, டிரான்ஸ்பர், இங்க காலி பண்ணி அங்க போயி செட்டில் ஆவ நெறைய செலவாயிடுச்சு. இப்ப எங்கையில பணம் இல்ல. போனதும் ஒனக்கு தேவையான தட்டு முட்டு சாமான் எல்லாம் வாங்கனும் இல்ல. குடித்தனம் வக்கனும்னா பணம் வேணுமே." 

"எங்கையில கொஞ்சம் இருக்கும், அத வச்சி சமாளிச்சிக்கலாம், இந்த மாசமே போலாங்க" 

"அப்டின்னா சரி, கஷ்டந்தான், பாக்கலாம்." 

"அப்போ எல்லாத்தயும் ஒரு பொட்டியில எடுத்து மூட்ட கட்டிட்றன். ஆனா, எப்டி இங்க எடுத்து வர்ரதுன்னுதான் யோசனை." 

"வேற ஏதாவது ஊருக்குப் போறமாரி போயேன், நா வந்து பிக் பண்ணிக்கரேன்." 

"ஆங் இப்டிச் செய்யலாம். நா எங்கம்மா வூட்டுக்குப் போறதா சொல்லிக் கௌம்பிடரேன். வழில எங்காவது வந்து என்ன இட்டுக்கிடுங்க"

"வழிலன்னா , வெவராமாச் சொல்லு,"

"ஆங்..... இதெப்படி, நா கௌம்பி, கடலூர் பஸ்ஸ புடிச்சி, வழியில எறங்கிடரன்." 

"ரோட்லவே வா?" 

"ஆமா, வார்கால்பட்டு தாண்டி, வடக்கால மருதாடு போற ஒரு பாதை பிரியும் ஒரு எடம், அங்க ஒரு ஒத்த புளியல மரம். நம்ப ஊர் சனம் யாரு கண்ணிலயம் படாம நிக்கலாம். அங்க நின்னு காத்திட்டிருப்பேன், வந்து இட்டுக்குங்க" 

"சரி அப்ப அடுத்த ஞாயித்துக் கெழம காலைல, கௌம்பிடு, பத்து மணிக்கா நா வந்து, காத்திருப்பேன், நீ வந்துடு சரியா.?" 

"ரொம்பச் சந்தோஷம்" என்று அவன் கழுத்தைப் பிடித்துக் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். இன்னும் சிறிது நேரம் கொஞ்சல் குலாவலோடு பிரிந்தனர். 

நாளைந்து புள்ளை குட்டிகளோடு குடுத்தனம் நடத்தப் போகும் கற்பனையில் மூழ்கி, அன்றிரவு முழுதும் அவளுக்குத் தூக்கமில்லாமல், எதிர்கால யோசனையில் கிடந்தாள். 

தன் அம்மா வீட்டில் போட்ட நகைகள், மாமியார் வீட்டில் போட்ட ரெட்டைபட்டை செயின். சின்ன நகைப் பெட்டியில் பதுங்கின, தன் டிரங்கு பெட்டியில் கொள்ளும் அளவு துணி மணிகள், கையில் அவ்வளவு பணம் இல்லை, இருந்ததை எடுத்து, பத்திரப்படுத்தினாள். 

நாள் நெருங்க நெருங்க ஒரு பதை பதைப்பு. 

'என்னாடி மரகதம், இது சரியா, நல்லா யோசன பண்ணியா?" என்று உள் மனது கேள்வி எழுப்பியது. 

'ஆமாம் போயன்..... இங்க இன்னும் இன்னா இருக்கு. ஓக்க வக்கில்லா புருஷன், நமக்குன்னு ஒரு புள்ள பொறக்கப் போவறதில்ல, பொட்டயன் பொண்டாட்டி, மொல பெருத்த பொண்ணு, ஊரு ஆம்பளக் கண்ணெல்லாம் நம்ப மேல, கூப்டாப் போதும் வந்துடுவான்னு காலிப் பசங்க தெருவுல போவறச்ச கேலிப்பேச்சி. இந்த அவமானத்த சொமந்து கால முச்சூடும் இங்க நொந்து கெடக்கரது ஏன்...... எங்காவது போயி நிம்மதியா வாழலாம்.' 

'போனாத் திரும்ப முடியாதுடி' 

'போனா போவட்டம், வாழ்ந்தது போதும், சலிச்சிப் போச்சி, புருஷன் அப்டின்னா, மாமனாரு ஒரு பெருமாள் பைத்தியம், காலைல குளிச்சி முழுவி, பூசைக்கு, ஆண்டாளா போய் நிக்கனம், நொய்ய நொய்யன்னு, சதா......... பூசைக்கு இத கொண்டா நெய்வேத்தியத்து அது செய்யுன்னு, இந்த மாமியாரே தேவலாம்., கிருஷ்ணன போலப் புள்ளய அவரு குடுத்திருந்தா ஞாயம். பொட்டையா இல்ல வந்திருக்கான். மாடு கன்னுன்னு, புருஷங்க செய்ய வேண்டியதெல்லாம் நம்பத் தலையில, பொழுதெனக்கும் வேல, ஒரு சொகமில்லாத நரகம் இந்த வீடு.'

'அந்த ஆள நம்பிப் போறீயே... வச்சி காப்பாத்துவானா?' 

'எம்மா ஆசையா இருக்கராரு மனுஷன், மாட்டப் பத்தி சொன்னதும், ஞாயமுன்னு ஒத்துட்ட நேர்மையானவரு. நம்பள கை உடமாட்டாருன்னுதான் நெனக்கரன் பாக்கலாம். அவர கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு, நாளு புள்ளங்கள பெத்துக்கிட்டு, தனியா ஜாலியா குடித்தனம் பண்ணி வாழந்தா எப்டி இருக்கும்,' என்ற கற்பனை, 'என்னா சொகமாயிடும் வாழ்க்க' என்று நினைக்கும் பொழுதே மனம் துள்ளியது. 

அந்த வாரம் முழுதும், புருஷனிடமோ, மாமியார் மாமனாருடனோ முகம் கொடுத்துப் பேசவில்லை. என்னமோ கோபத்தில் இருக்கின்றாள் என்று அவர்களும் பெரிது படுத்தவில்லை. சனிக்கிழமை, இரவு, சாப்பிடும் நேரத்தில், தான் மறுநாள் அம்மா வீட்டுக்குப் போய்ச் சில நாட்கள் தங்கப் போவதாக அறிவித்தாள். 

"ரொம்ப நாளாச்சி அம்மா வீட்டுக்குப் போயி, தாராளமா போய்ட்டு வாம்மா" என்று மாமியார்தான், ஒன்றும் யோசிக்காமல் சம்மதம் கொடுத்தாள். 

மறுநாள் காலை எட்டு மணி அளவில் கிளம்பினாள். 

"பஸ் ஏத்தி விட வரேன்" என்ற புருஷோத்துவை "வேண்டாம் நா போயிக்கரன்" என்று நடந்து, நெடுஞ்சாலை வந்து, அக்கம் பக்கம் பார்த்து நின்றாள். 

அம்மா வீட்டுக்கு மேற்கே போகும் திருக்கோயிலூர் பேருந்தில் ஏற வேண்டும், இவள் எதிர் புறத்தில் கிழக்கே போகும் கடலூர் பேருந்தில் ஏறினாள். மணி தெரியாது. ஒன்பதுக்கு மேல் இருக்கலாம். வார்க்கால்பட்டு, அவள் அத்தை ஊர், அது தாண்டி மருதாடு பாதை வந்துவிட்டது. கனமான பெட்டியை தூக்க முடியாம கஷ்டப் பட்டதைக் கண்டு கண்டக்டர், எடுத்துக் கொடுக்க, இறங்கினாள். அதே பஸ்ஸில் அவளுடன் வந்த ஒரு பாட்டியும் பேத்தியும் இறங்கினர். 

பாட்டி, மரகதத்தைப் பார்த்து, "எந்த ஊருக்கும்மா போற?" என்றதும். 

"வார்க்கால்பட்டு" என்றாள். 

"அய்ய, அது முன்னமே பூட்சே கண்ணு" என்றாள் அந்தப் பாட்டி. 

"அப்டியா பாட்டி, தவற உட்டுட்டேனா. இங்கெருந்து ரொம்பத் தூரமா?" 

"ஆமா ஒரு (மைல்) கல்லு நடக்கனும்." 

"சரி பாட்டி" என்று எதிர் திசையில் நடந்தாள். 

அவர்கள் மூட்டை முடிச்சுக்களை எடுத்து சுமந்து மண் பாதை இறங்கி நடக்கலாயினர். 

அந்தப் பெண், "ஏம் பாட்டி அந்த அக்கா மேல்பட்டாம்பாக்கத்தில, நம்ம கார ஊட்டு மருமவதானே. பாத்திருக்கேனே." என்றாள். 

"அப்டியாடி, எனக்குக் கண்ணு தெரியல." என்று சொல்லிக் கொண்டே சென்றார்கள்.

அவர்கள் போனதும், மரகதத்துக்கு அந்தப் பொண்ணு தன்னை அடையாளம் கண்டு கொண்டதை பார்த்து உறுத்தியது. 

'போவட்டும், நாம்பப் போற இடம் யாருக்கும் தெரியாது, யாரும் தேடி கண்டு புடிக்க முடியாது' என்று தேற்றிக் கொண்டாள். 

கனமான பெட்டியைத் தூக்க முடியாமல் தூக்கி, அந்தச் சந்திப்பை விட்டு அகன்று, சற்றுத் தூரம் நடந்தாள். சாலை வளைந்த இடத்தில், ஒற்றைப் புளிய மரத்தின் மறைவில் போய் நின்றாள். 

வெயில் ஏறி, சூடு பிடிக்கலாயிற்று. இலையுதிர்ந்த புளிய மரத்து நிழலும் அவ்வளவாக அடைக்கலம் கொடுக்கவில்லை. முந்தானை எடுத்து முகத்தை ஒற்றி எடுத்தாள். தூரத்தில் வரும் போகும் வாகன சத்தம் கேட்டு, உற்று நோக்குவாள், அது பேருந்து, லாரி அல்லது வேறு வாகனம் என்று தெரிந்ததும், சின்ன ஏமாற்றம். 

ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேலிருக்கும் அவள் வந்து இறங்கி. அவன் வரவில்லை. சற்று கலக்கமானது. கால் கடுப்பு, புளிய மரத்தின் வேர் ஒன்றின் மேல் உட்கார்ந்தாள். தாகம், நாக்கு வரண்டது, சூரியன் உச்சிக்கு வந்த நேரம்.

தொடரும்...