மறுவாழ்வு 20

முழு தொடர் படிக்க

(திருச்சிற்றம்பலத்தில், மரகதத்தை விடுத்து, நாம் சற்று காஞ்சிபுரம் போய் வரலாம்.)

 காஞ்சிபுர நகரத்தை ஒட்டிய, நாளைந்து தெருக்களை மட்டுமே கொண்ட புறநகரப் பகுதி தேனம்பாக்கம். தெருக்களைச் சுற்றி வயல்வெளி, தென்னந்தோப்புக்கள். அங்கு நடுவீதியில் அப்பாதுரைப் பிள்ளையின் வீடு அதை ஒட்டி அவர் தம்பி நடேசப்பிள்ளை வீடு. தாத்தா காலத்து சொத்தை இருவரும் பிரித்துக் கொண்டனர். 

அப்பாதுரைப் பிள்ளை ஊரில் மதிப்பிற்குரியவர், தேச பக்தர். விடுதலை போராட்டத்தில் கலந்து சிறை சென்ற தியாதி. சுதந்திரம் வந்த பின், கட்சி ஆட்சியாளர்கள் போக்கு ஒன்றும் பிடிபடாமல் ஒதுங்கி தன் வீட்டில் முடங்கிப் போனார். அவர் ஒரே மகள், கஸ்தூரிபாய். 

பத்து ஏக்ரா நிலம், வீட்டின் பின்புறம் தென்னந்தோப்பு, கொட்டடியில், பத்து கறவை மாடுகள் என்று வசதிக்கு குறைவில்லை. 

ஒரே மகளை வேறு இடத்தில் கட்டிக் கொடுத்தால், சொத்துக்கள் யாரிடமோ போய் விடும் என்று, அவர் பெண்சாதி, தன் தம்பி மாசிலாமணிக்கே கட்டிக் கொடுக்க சொல்லி கட்டாயப்படுத்தி வந்தாள். 

மாசிலாமணிமேல், பிள்ளைக்கு அப்படி ஒன்றும் ஒன்றும் நல்ல அபிமானம் இருக்கவில்லைதான். 

'பெண்ணையும், சொத்தையும் கட்டிக்காக்க அவனுக்குத் தெரவுசு (திறமை) பத்தாது. வயசு வித்யாசம் வேற கொஞ்சம் ஜாஸ்தி, நம்பப் பொண்ணோ ஒடிசலா செக்கச் செவலா, பொம்ம போல, அவனோ கருத்த தடியன், வேலை வெட்டியில்லாம ஊரை சுத்திவர பயல்', என்று புலம்புவார். 

ஆனால் கடைசியில் 'பொட்டச்சி' மனசு வச்சிட்டான்னா, மாத்திக்க மாட்டா என்று, கல்யாணத்திற்குச் சம்மதித்தார். அப்படித்தான் வீட்டோடு மாப்பிள்ளையானார் மாசிலாமணி. 

வத்தலுமாய் தொத்தலும் இருக்கும் கஸ்தூரிபாய் மேல் மாசிலாமணிக்கும் அப்படி ஒன்றும் ஈர்ப்பு இல்லை. அக்காவின் வர்புருத்தலிலும், மாமாவின் சொத்துக்கும் ஆசைப்பட்டு, கட்டிக் கொண்டார். இயல்பாகவே அவர் ஒரு ஷோக்குப் (பணத்தை ஊதாரித்தனமாய் செலவழிப்பவன்) பேர்வழி, கல்யாணத்திற்குப் பிறகு, நிலம் தோப்பு யாவையும் அவர் மேற்பார்வையில் வந்து, கையில் பணம் புரண்டது, அடிக்கடி பட்டணம் (சென்னை) போய் வருவார். அங்க ஒரு கூத்தியாளும் செட்டப்பு, என்று ஊர் வதந்தி. வீட்டில் கிடைக்காததை வெளியில் தேடினாரோ என்னவோ. 

போக்கு சரியில்லை என்று பிள்ளை, கண்டித்துப் பார்த்தார். திருந்துவதாக இல்லை. 

அவர்களுக்கு மூன்று வருடம் கழித்துப் பிறந்தவள் தான் சுகந்தி. ஆண் வாரிசை எதிர்பார்த்த கிழவருக்கு ஏமாற்றம்தான். இருந்தாலும் ஏதோ ஒன்னு. 'கூத்தியார் ஊடேன்னு போயி, வாரிசே இல்லாம போயிருந்தா என்னா செய்ய' என்று ஒரு ஆறுதல். 

தங்க விக்ரகம் போலப் பேத்தி சுகந்தியின் சுட்டிப் பேச்சி, புத்திசாலித்தனம் கண்டு அப்பனைப் போல் இல்லை என்று, கிழவருக்கு, பெரும் நிம்மதி. 

சுகந்திக்கு ஜந்தாரு வயதில் தாத்தாவும் பாட்டியும் அடுத்தடுத்து, போய்ச் சேர்ந்தனர். சுகந்தியின் அம்மா கஸ்தூரிபாய் எந்தக் காலத்திலும் நல்ல ஆரோக்கியத்தோடு இருந்ததில்லை. சுகந்திக்கு, பன்னிரெண்டு வயதிருக்கும் போது அவள் படுத்த படுக்கையானாள். நாட்டு வைத்தியர் அடிக்கடி வந்து போவார். உடல் நோய் பாதின்னா, மன நோய் பாதி என்பது அவர் கணிப்பு. கணவனின் பரிவு அன்பு கிடைக்காத ஏக்கம், என்று அவருக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், வெளியில் சொல்ல முடியுமா. அவர் வைத்தியம், அவளைக் கரை சேர்க்கவில்லை. பள்ளி செல்லும் வயதில் தாயை இழந்து சுகந்திக்கு வாழ்க்கையில் முதல் அடி. 

பொண்டாட்டி தவறிட்டா, ஆம்பள எப்டி தொணயில்லாம இருப்பான். அதே ஆம்படயான் தவறிட்டான்னா, எவனவாது அவளுக்கு, அடுத்த கல்யாணத்த பத்தி பேசுவான்லா, அப்டி ஒரு நெனப்பே வராது, இந்த சமூகத்துக்கு. 

மாசிலாமணி ஒரு பொம்பளப் புள்ளய வச்சிட்டுத் தனியா கெடந்து அல்லாடுவாரே என்று சொந்த பந்தங்களின் நெருக்கடியில், வருடம் திரும்புவதற்குள், ரெண்டாந்தாராமா வந்தாள், மங்களத்தம்மா. வந்தவள், புருஷனை கட்டிலில் வளைத்துப் போட்டு தன் அரசாட்சியை நிலை நாட்டினாள். 

மொதல் பொண்டாட்டி தொத்தலும் வத்தலுமாய் இருந்தாள். நாளோர் பொழுது ஒரு சீக்கா கெடக்கரவக் கிட்ட சுகம் என்ன காண முடியும் இன்னு, வெளில அலஞ்ச மனுஷன், இப்ப, ரொண்டாவதா வந்தவ, மொலயும் கூதியும் நல்ல அம்சமா வந்திருக்கா. ஓழுல அவரவிட இஷ்டமா இருக்கா. அப்புரம் என்ன, கால விரிச்சிட்டான்னா, படமெடுத்த நாகமாட்டம் இருக்கும், மாசிலாமணி, வெளித் தொடர்பெல்லாம் ஏறக்கட்டிவிட்டு, பொண்டாட்டி கூதியே கெதி என்று மயங்கிக் கிடந்தார். 

ஆனால், சுதந்திரமாய் ஓடி ஆடி திரிந்த சுகந்திக்கு வந்தது, கெட்டகாலம். 

தாயை இழந்த கொடுமையை விட, தன் சின்னாச்சியிடம் அவள் அகப்பட்டுத் தவித்தது தான் பரிதாபம். அந்த சமயத்தில், சுகந்திக்கு ஒரே ஆதரவு,பக்கத்து வீட்டிலிருக்கும் சின்னப் பாட்டி ஆண்டாளம்மாள்தான். 

மங்களத்தம்மா வந்த நான்காம் மாதமே முழுகாமல் ஆனாள். பின்ன...... இருக்காதா, நாளும் பொழுதுகும் தொழில் தவறாம நடந்துதே. 

உடல் ஏகமாய்ப் பெருத்துவிட்டவளுக்கு, ஆரம்ப முதலே பேறு காலத்தில் மிகவும் சிரமம்பட்டாள். இந்தக் கால டாக்டரா, ஆஸ்பத்திரியா, செக்கப்பா, ஸ்கேனா ஒரு எழவும் இல்லாத காலம். வீட்டில் தான் மருத்துவச்சி பிரசவம். 

கடைசி நிமிஷத்தில் கொழந்த பொரள்ல (தலை கீழே வரவில்லை) இங்க முடியாது என்று மருத்தவச்சி கை விரிக்க, வண்டி வைத்து தூக்கிக் கொண்டு டவுன் கவர்ன்மென்ட் ஆஸ்பத்திரிக்கு ஓடினார்கள். டாக்டர், நர்ஸ் திட்டினர் இவ்வளவு சீரிஸயசான கேஸ் என்று. காப்பாற்ற முடியாமல், தாயும் சிசுவும் இரண்டுமே ஒன்றாகப் போய்ச் சேர்ந்தனர். 

நாம எளமையில ஆடிய ஆட்டத்துக்கு, இதென்ன தண்டனையோ என்று பேரிடியாய் ஆனது மாசிலாமணிக்கு. ரெண்டு சம்சாரமும் தங்கலையே. வயசுக்கு வந்த பொண்ண வச்சிட்டு, என்ன செய்வேன் என்று தலையில் கைவைத்து உட்கார்ந்து விட்டார். 

மாசிலாமணியின் கவலையைப் போக்கவே வந்தது போல், தமிழ்நாட்டில் மதுவிலக்கை ரத்துச் செய்து, குடிமக்களைக் குடியர்களாக்க அரசாங்கமே கடை விரித்தது. மாசிலாமணியும் அந்தக் கும்பலில் ஒருவரானார். குடியும், விட்டுப் போன பழைய தொடுப்புக்களை மீண்டும் தேடிப் போய், உடம்பையும் சொத்தில் வரும் வருமானத்தையும் பாழாக்கிக் கொண்டிருந்தார். 

சுகந்தியின் பாடு திண்டாட்டம்தான். சின்னப் பொண்ணு சொல்லி அப்பன் கேட்பானா. 

சுகந்தியின் சின்னத் தாத்தாவின் மனைவி ஆண்டாளம்மாள், பக்கத்து வீட்டில் வாழ்ந்து வந்தவள். அவளுக்கு மூன்று பிள்ளைகள், பெண் இல்லை. அவளுக்கு, சுகந்தியின் அம்மா கஸ்தூரிமேல் பாசம் அதிகம், அவள் இறந்தபின், சுகந்தியையும் தன் அரவணைப்பில் பார்த்து வந்தாள். சுகந்தியும் பாட்டி பாட்டி என்று ஆசையாய் அவளுடன் ஒட்டியிருந்தாள். 

மாசிலாமணி, தன் போக்கில் இரண்டாந்தாரம் கட்டி வந்து, அவள் சுகந்தியை படுத்திய பாடு கண்டு, கோபத்தில் இருந்தாள். அந்த ரெண்டாம் தாரமும் போய், சுகந்தியும், மருமகனும், ஒரு பொம்பளை இல்லாத வீட்டில், படும் பாட்டைக் கண்டு, பொறுக்க முடியாமல், மூன்றாம் தாரமாய் ஒரு நல்ல பெண்ணைக் கொண்டு வர, தானே முனைந்தாள். 

மாசிலாமணியோ தயங்கினார். 

'வயசோ நாப்பத்தஞ்சி ஒடம்பும் நம்பச் சொல்லுக்கு ஒத்து வல்ல. இப்ப போயி மூணாந்தாரமா. எவன் பொண்ணு கொடுப்பான். கட்டிட்டு வந்தாலும், வரவளுக்கும் நமக்கும், இருவது வயசு வித்யாசமாவது இருந்தே தீரும். அவ வேகத்துக்கு நாம்ப கட்டில்ல ஈடு கட்ட முடியுமா. பூலு நிக்காமப் போச்சின்னா', குழம்பினார். ஆனால் 'வீட்டுக்குள்ள நமக்குன்னு ஒருத்தி வந்திட்டா எல்லாக் கெட்ட பழக்கத்தயும் விட்டுட்டுத் திருந்திடலாம்', என்று ஒரு சின்ன நம்பிக்கை. 

'பொண்ணுக்கும் ஒரு தாயும் கெடைப்பா. சின்ன மாமியாரு நம்ப மேல அக்கரயா எடுக்கர முயற்சிக்கு எதுக்குத் தடங்கலாகனும் நடக்கிரது நடக்கட்டும்', என்று எதிர்ப்பை நிறுத்தி மௌனமானார். 

மௌனம் சம்மதம் என்று ஆண்டாளம்மாள் மும்மரமாய்ப் பெண் தேடலானாள். 

திருச்சி அருகில் முசிறி என்னும் ஊரில், தூரத்து உறவின் ஒரு குடும்பத்தில் பெண் பற்றிய செய்தி கிடைத்து, பெண் பார்க்கப் போனார்கள், மாசிலாமணி போகவில்லை. ஆண்டாளம்மாள், அவள் நடுப் பிள்ளை, சுகந்தி மூவரும் சென்றனர். திருச்சிக்கு ரயிலில் போய் இறங்கி, அங்கிருந்து டவுன் பஸ் பிடித்து, முசிறி சென்றடைந்தனர். 

கரூர் திருச்சி சாலையில் காவிரித்தாயின் மடியில் அழகான சின்ன ஊர் முசிறி, ஒரு பழைய ஓட்டு வீடு. வீட்டின் அருகிலேயே, சல சலத்து ஓடும் நீரோடை. வீட்டின் பெரிய மாப்பிள்ளை, பெண் வரவேற்றார்கள். மூன்று பெண்கள், அப்பா இல்லை. இரண்டு பெண்களுக்குக் கல்யாணம் முடிந்து கடைசிப் பெண் புவனேஸ்வரி இருவத்தைந்து வரை கன்னியாகக் காத்திருக்கின்றாள். ஆண்டாளம்மாள்தான், உறவு முறைகளை நினைவு கூர்ந்தாள். 

பெண்ணின் அப்பாவுக்கு ரெயில்வேயில் வேலை. சென்னையிலிருந்து மாற்றலாகி வந்தவர் திருச்சியிலேயே தங்கிவிட்டதில், உறவுத் தொடர்பு விட்டுப் போனது. அவர் இறந்த பின் ரெயில்வே கோட்டர்ஸில் இருந்து பெயர்ந்து, தாய் வழி வீடான முசிறிக்கு குடும்பம் குடியேறியது. 

கூடத்தில் ஜமுக்காளம் இட்டு வந்தவர்களை அமர்த்தினர். ஆண்டாளம்மாள், வீட்டை நோட்டம் விட்டாள். எங்கும் சிவமயம். பூஜை அறை, வீடு எல்லாம் படு சுத்தம். சம்பிரதாயமாகப் பெண்ணை அலங்கரித்து அவள் அக்கா அழைத்து வந்தாள். 

புவனேஸ்வரி, அழகான அம்மன் பெயர். பெயருக்குத் தகுந்தார் போல், பெண் நல்ல அழகு, சாந்த தெய்வீக முகம், வளர்த்தி உயரம், குங்குமமும் திருநீரு கீற்றுமாய் மங்களகரமான முகம். சௌரியில்லா முடி தொடைவரை. 

சுகந்திக்குப் பார்த்ததும் பிடித்துப் போனது. சித்தியாக வரப்போகிறவளை, அக்கா என்றே கூப்பிடவேண்டும் போல் தோன்றியது. 

காலில் விழுந்து நமஸ்கரித்து எழுந்தவளை பிடித்துத் தன் பக்கத்தில் உட்காரவைத்தாள் ஆண்டாளம்மாள். வயசு இருவத்தஞ்சின்றாங்க, இன்னும் ஒன்னு ரெண்டு கூடதலா கூட இருக்கலாம். முத்தல்தான். இருந்தாலும்.......... ஆண்டாளம்மாளுக்கு மனதை உருத்தியது. 'இவ்ளோ லட்சணமான பொண்ணப் போயி, நாப்பத்தஞ்சி தாண்டின முக்கா கெழத்துக்கு முடிச்சி வைக்கிறோமே' என்று. 

'அதுவும்... குடியும் கூத்தியுமா கெட்டுப்போன மனுஷன், ஆம்படயானா வர்ரதுக்கு இந்தச் சிவப்பழமான வீட்டுப் பொண்ணுக்கு தலையெழுத்தா என்னா.' 

'ஊம்... பெண் ஜென்மம்ன்னு எடுத்தா இப்டியெல்லாம் வதையனுமா ஈஸ்வரா', என்று ஒரு நொடி கண்மூடி மேலே பார்த்து, உள்ளுக்குள் ஆயாசப் பெருமூச்சி விட்டாள். 

காப்பிப் பலகாரம் ஆனது. ஆண்டாளம்மாள், பெண்ணின் அம்மாவை தனியே பேச வேண்டும் என்று அழைத்தாள். தோட்டத்துக்கு இருவரும் சென்று பேசினர். 

"கடுதாசில நா எழுதியிருந்ததெல்லாம் நல்லா படிச்சீங்கதானே", என்று ஆண்டாளம்மாள் ஆரம்பித்தாள். 

"மாப்பிள்ளை, என் ஓரவத்தி மருமவன். வயசு நாப்பத்தி நாலு. இது மூணாந்தாரம். மொதோ தாரம்தான் ஓரவத்தி பொண்ணு, அது வயித்துப் பேத்திதான் கூட வந்திருக்காளே சுகந்தி. அவள பத்து பன்னென்டு வயசுல தவிக்க விட்டு அவ அம்மா அல்பாயிசுல போயிட்டா. அவருக்கு ரெண்டாந்தாரமா வந்தவளும் மொதல் ப்ரசவத்திலே போயிட்டா. மனுஷன் வயசுப் பொண்ண வச்சிக்கிட்டு திண்டாடறத என்னால பாக்க முடியல, அதான் நான் முன்ன வந்து இந்தக் கல்யாண பேச்ச எடுத்தேன். ஆனா இப்ப மனசு சங்கடப் படுது, இவ்ளோ லட்சணமா பொண்ணுக்கு, எம் மருமகன் தகுதியான்னு. வயசு வித்யாசம் ரொம்பவே இருக்கேன்னுதான் தயங்கரன்."

"அம்மா", என்று ஆண்டாளம்மாள் கை பிடித்தவள், "என் பொண்ணு நல்ல குணம். எதையும் ஏத்துக்குவா. அதெல்லாம் பெரிசு படுத்தாதீங்க. ஒரு கல்யாணம்ன்னு தாலி ஏறி, ஒரு தொணை, குடும்பம்ன்னு ஆனாப் போறும். நா இன்னும் எம்மாங்காலம் அவளுக்குத் தொணையா காவக்காப்பேன். எனக்கு ஒரு தம்பி அண்ணன்னு யாருமிருந்தாலும், அவங்க நெழல்ல கன்னியா விட்டுட்டுப் போவலாம். யாருமில்லா தனி மரம் நா. அதனால் நீங்க மனச தளர உடாம, கல்யாணத்த நடத்துங்க அப்ரம் அந்தத் திருவானக்கா அகிலாண்டேஸ்வரி பாத்துப்பா." என்றாள் அவள். 

சித்திரையில், சுவாமிமலை அழகன் முருகன் கோயிலில் சுருக்கமாய், பத்து பேர் கூடி கல்யாணம். மாப்பிள்ளை மாசிலாமணி, தலைக்கு டை அடித்து, மீசையைக் கறுக்கென்று திரித்து, இருக்கமான பட்டுச் சட்டை போட்டு முடிந்தவரை இளமைக்கு மாறியிருந்தார். 

மணக்கோலத்தில் பெண்ணைப் பார்த்த, சுகந்திக்கு ஒரு பக்கம் அழகான சித்தி கிடைத்த சந்தோஷம். மறு பக்கம், அப்பா பக்கத்தில் அவள் நின்ற பொழுது, பொருத்தமே இல்லையெனக் கலக்கம். 

சித்தியை விட அப்பா சற்று உயரம் கம்மி, வயது வித்யாசம் என்னதான் மூடி மறைத்தாலும், பெருத்த வயுரும், வழுக்கைத் தலையும், அப்பட்டமாய்க் காட்டிக் கொடுத்தது. சித்தி முகத்தில் துளியும் மகிழ்ச்சியைக் காண முடியவில்லை.

அப்பன் இல்லாத பொண்ணு, சொத்து ஒன்னும் தேறாது, ஜாதகத்திலும் ஏதோ தோஷம் என்று பெண் பார்க்கவும் யாரும் முன் வரவில்லை. சரி....... பேர் ராசி மட்டும் பார்த்துப் பெண்ணைக் கட்ட அவர்கள் கேட்கும் வரதட்ணையைக் கொடுக்க முடியாத ஏழ்மை நிலை. பல வருடம் கன்னிப் பெண்ணை மடியில் சுமந்த தாய், தாலி கட்டியவன் கிழமோ, குருடோ, என்னமோ ஆனாலும் என்னா என்று அவள் கழுத்தில் தாலி ஏறியதும், மடி சுமை இறங்கியதில், கண்ணீர் மல்க அட்சதை தூவி வாழ்த்தினாள். 

திருமணம் முடிந்து மற்றவர் ஊர் திரும்பிவிட, மாப்பிள்ளை மட்டும், பெண் வீட்டில் தங்கினாள். மணக்கோலத்தில் பார்த்ததை விட, சாதாரணமாகவே தன் புதுப் பொண்டாட்டி நல்ல முக அழகு, நல்ல உடல் கட்டமைப்பு என்று தெரிந்தது. பேச்சி நடை உடை பாவனை எல்லாம் நல்லிணக்கமாகத்தான் தெரிந்தாள். குடும்பமே நல்ல குடும்பம், கள்ளமில்லா நல்ல மனுஷாள். 

புவனேஸ்வரியின் பண்புகளைக் காணக் காண இவருக்கு மனதில் உருத்தல் அதிகமானது. 'இவளுக்கு நாம் பொருத்தமா, நல்ல கணவனாக இருப்போமா' என்று கலக்கம். 

நல்ல நாள் பார்த்து மூன்றாம் நாள் தான் சாந்தி முகூர்த்தம். பல பெண்களைக் கூடிய மாசிலாமணிக்கு ஏதோ கூச்சம் தயக்கம். சாமான் தூக்காமல் செயலிழந்துவிடுமோ என்று பயம். ஆகவே முதலிரவை, பேசியே கழித்து, தூக்கம் வருவது போல் ஓழை தவிர்த்தார். 

புவனேஸ்வரியும், ஒன்றும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. 'இந்த மனித வாழ்க்கையில் நம்ப ஆசையிலா காரியங்கள் நடக்குது', இளமையில் கட்டிய மனக்கோட்டைகள் எல்லாம் மண்ணாகிப் போன விரக்தி அவளுக்கு. 

ஊர் திரும்பி, சில நாட்களிலேயே, புவனேஸ்வரி, வீட்டு நிர்வாகத்தைக் கையில் எடுத்தாள். முதலில். சில வருடங்களாய் சமையலுக்கு வந்து போகும் குப்பம்மாவை, மேல் வேலைக்கு மட்டும் வைத்துக் கொண்டு, தானே சமைக்கத் துவங்கினாள். அவள் சுத்த சைவம், ஆனால் புருஷனுக்காக, குப்பம்மாள் துணையோடு, அசைவம் சமைத்தாள். 

அடுத்து சொத்து பத்து விவரங்கள் என்று யாவற்றையும் தன் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வர ஆரம்பித்து விட்டாள். மாசிலாமணியும், விட்டது தலைவலி என்று பொறுப்பையெல்லாம் அவள் வசம் ஒப்படைத்தார். 

சரியான பராமரிப்பில்லாமல் இருந்த இரண்டு பசுக்களும், கன்றுகளுக்கும் புவனேஸ்வரி வந்ததில், தேறின. 

"தாத்தா இருந்தப்ப பத்து மாட்டுக்கு மேல இருக்கும் சித்தி, இப்ப ரெண்டுதான் மிஞ்சிருக்கு" என்றாள் சுகந்தி. 

சுகந்திக்கு, இந்த ரெண்டாவது சித்தியை மிகவும் பிடித்தும் போனது. வயசு வித்யாசம் ரொம்ப இல்ல. பத்து வருடம்தான் இருக்கும். ஆகவே, அக்கா தங்கை போல் பழகி பேசி ஆசையாய் நடந்து கொண்டனர். தாயை இழந்து, முதல் சித்தியிடம் படாது பாடு பட்டு, இந்த வளரும் பருவத்திலே துன்பங்களை அனுபவித்து வந்த சுகந்திக்கு, வழக்கமான மாற்றாந் தாயாய் இல்லாமல் நல்ல தாயானாள் புவனேஸ்வரி. சித்தியின் ஊக்கத்தில், படிப்பில் இடையில் ஏற்பட்ட பின்னடைவை சரிகட்டி முழுக் கவனத்துடன் முன்னேறி வந்தாள். 

சித்தி விடிகாலை எழுந்து வாசல் தெளித்து வித விதமாய், மாக்கோலம் போடும் அழகை கண்டு வியந்து ரசிப்பாள் சுகந்தி. 

புவனேஸ்வரிக்கு, கோயில், பூஜைவற்றில் மிகந்த ஈடுபாடு. வீட்டின் நடுக் கூடத்தில், கடவுளர் படங்கள் நிறைய, வெள்ளிக்கிழமை, விஷேஷ நாட்களில், பாட்டி காலத்தில் தவறாமல் பூஜை நடக்கும் என்று சுகந்தி கதை சொன்னாள், புவனேஸ்வரி, அந்தப் பழக்கத்தை உயிர்ப்பித்து, வீட்டிற்கு ஒளியேற்றினாள். 

தேவாரம் திருவாசக பதிகங்கள் ஒன்றிரண்டை, பன்னோடு நல்ல குரலில் சித்தி பாடும் பொழுது மெய் மறந்தாள் சுகந்தி. 

சித்தியை அழைத்துக் கொண்டு, ஏகாம்பரஸ்வரர், உலகலந்தப் பெருமான், காமாட்சி என்று ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு கோயிலுக்குப் போய் வந்தாள். கடைத்தெருவில், அப்பாதுரைப் பிள்ள காலத்து பழக்கமான ஜவுளிக் கடைக்கு அழைத்துப் போனாள். நல்ல வரவேற்பு. சித்தியை அறிமுகம் செய்தாள். எத்தனை ரகங்கள் என்று புவனேஸ்வரிக்கு ஆச்சரியம். காஞ்சின்னா சொல்லனமா. கையோடு, இருவருக்குப் பட்டு, நூல் சேலைகளும் வாங்கியானது. 

'அவ வந்ததிலேயிருந்து வீட்டுக்கே ஒரு கலை வந்துடுச்சி, எல்லாத்தையும் நல்லா பாத்திக்கிரா', என்று மாறுதல்களைப் பார்த்து, மாணிலாமணிக்கு படு திருப்தி சந்தோஷம், 

'ஆனா நம்பக் கிட்ட வரும் பொழுது மட்டும் ஒரு இருக்கம்', என்று சின்ன வருத்தம். 

இவரும், இதுவரை அவளை இன்னும் தொடவில்லை. அவரைப் பொறுத்த வரை, பனிக்கட்டியாய் இருந்தவள், இப்பொழுதுதான் மெல்ல உருக ஆரம்பித்திருந்தாள். ஆனால், மாசிலாமணி சுழி சும்மா விடுமா. 

திருமணம் முடிந்து இருவாரம் இருக்கும், ஒரு நாள் இரவு படுக்கப் போகுமுன், அவர், கூடத்து சாய்வு நாற்காலியில் உட்கார்ந்து, ஒரு ஸ்டூலை முன்னே போட்டு பாட்டிலைத் திறந்து, சோடா ஊற்றி ஆரம்பித்தார். அதைக் கண்ட புவனேஸ்வரிக்கு, தூக்கி வாரிப் போட்டது. 

"எதுக்கு இந்தப் பழக்கமெல்லாம்!" என்றாள் கோபமாய் 

"ஹி ஹி" என்று சிரித்து, "இல்ல புவனேஸ்வரி, சும்மா ரெண்டு வாராமா இல்லயா அதான்" என்றான். 

"அதெல்லாம் சுத்தமா நிறுத்திடனும்" என்றாள் கறாராய் 

"ஊம் ஊம், சட்டுனு எப்டி நிறுத்தரது....... நீ சொல்லிட்ட இல்ல... கொஞ்ச கொஞ்சமா நிறுத்திட்டாப் போச்சி", என்று சிரித்து மழுப்பினார். 

ஒன்றாகப் படுக்கையில் படுத்தாலும், மாதமாகியும், ஓழை மட்டும் தவிர்த்து வந்தார் மாசிலாமணி. எப்படி ஆரம்பிப்பது என்று என்னமோ ஒரு தயக்கம் அவரை ஆரம்பிக்க விடவில்லை. படுக்கையில் அவளாக ஏதும் ஆரம்பிப்பாள் என்று எதிர்பார்த்தார், இல்லை. பகலில் அவருடன் பேசுவது, பழகுவது, சகஜம்தான். ஆனா மொகத்தில ஒரு சிரிப்பு, ஒரு கனிவு, ஒரு பரிவு ஒன்னத்தையும் காணோம். அவருக்கு வேண்டிய வேலைகளைத் தவறாமல் செய்து விட்டு ஒதுங்குகின்றாள்.

'மனசில என்னோவோ இருக்கு, பின்ன இருக்காதா, எளம் வயசில, இந்தப் பாதிக் கெழவனுக்கு வாக்கப்பட்ட வருத்தமா இருக்கும். போவட்டும், காய் கனிஞ்சா மடில வந்து விழத்தான் விழும்', என்று காத்திருந்தார் 

அன்று சனிக்கிழமை, காலை எட்டு மணி இருக்கும். எழுந்த மாசிலாமணி, சமையலறையை எட்டிப் பார்த்தார். புவனேஸ்வரி சமையலில்.. 

"சுகந்தி எங்க?" என்றார். 

"அவ, பள்ளி சுற்றுலா போயிருக்கா" 

"எந்த எடம்?" 

"ஏதோ ஏலகிரியாமே, வேலுரு பக்கத்திலன்னா. மலையாம். இந்த வருஷம் கடைசியாச்சே அதான் அவங்க வகுப்புல எல்லாம் சேந்து போயிருக்கா." 

"சொல்லயே எங்கிட்ட." 

"எங்க நீங்க ராத்திரி வர நேரமாச்சில்ல" 

"பணம் கிணம் கொடுத்தனுப்பினியா?"

"அதெல்லாம் கொடுத்து விட்டேன்." 

"சரி சரி..." என்று தோட்டப் பக்கம் போனார்.

தோட்டம் போய் விட்டு வந்தவர், குளிக்கப் போனார். 

"இன்னிக்கு சனிக்கெழமயாச்சே தலை குளிக்கலயா?" என்றாள்.

"அதெல்லாம் பழக்கம் விட்டுப் போச்சி"

"நல்லதில்லயே ஒடம்பு என்னாவும். வாங்க" என்றாள். 

'இவ்ளோ நாளு பொண்ணு பக்கத்திலேயே ஒட்டிக்கிட்டு இருந்தா இல்ல, வெக்கம் கூச்சம் போல, இன்னிக்கு பூரா நம்பக் கூட இவ தனியா இருக்கா. அதான் மொதோ மொதோ ஆசையா எண்ணெய் தேய்த்திக்க கூப்பிட்டிருக்கா, பழம் பழுத்திடுச்சி, இன்னிக்கி எப்டியும் தேத்திடனும்', என்று வெகு குஷியானர். 

'வளைவு நெளிவான, மொலை பெருத்த அழகான ஒடம்பு, நமக்கே சொந்தமான எளசான புதுப் புண்டைய இன்னிக்கி ஓக்கப் போகுறோம்', என்று நினைக்கும் பொழுதே அடியில் உஷ்ணமாகி விடைக்க ஆரம்பித்து விட்டது. 

தொடரும்...