மறுவாழ்வு 21

முழு தொடர் படிக்க

 திருமணமாகி ஒரு மாதமாகியும், புவனேஸ்வரியை மாசிலாமணி தொடவே இல்லை. ஒரு சனிக்கிழமை, அவர் மகள் சுகந்தி பள்ளி சுற்றுலா போயிருந்தாள். எண்ணெய் தேய்த்துக் கொள்ள அழைத்தாள். துணி களைந்து கோமணம் கட்டி தோட்டம் போனார். 

தோட்டத்துத் தாழ்வாரத்தில் ஒரு மணை போட்டுக் கிண்ணத்தில் எண்ணெய் எடுத்து வைத்திருந்தாள். அவர் கோமணத்துடன் வந்து உட்கார்ந்தார். 

முதன் முதலில், அவர் உடையில்லா உருவத்தைக் கண்டாள். வடிவமே இல்லாத, தொந்தி பெருத்த கருத்த உடம்பு, சதை தொள தொளவென்று, வயதுக்கு மீறிய தளர்ச்சி, தலை ஏறக்குறைய வழுக்கை, மீதி இருந்ததும், கருப்பு வெளுப்பாய். ஆனால் மார்பு உடலெங்கு கொச கொசா முடி. உடலுக்குப் பொறுந்தா சிறுத்த கால்கள். ஆணுக்கான ஒரு லக்ஷணமும் இல்லை. தொடைக்கு நடுவே எப்படியோ. 

எண்ணெய் எடுத்தாள், 

"நானே தேச்சிக்கரன்" என்றார். 

"இல்ல பரவாயில்ல சும்மா ஒக்காருங்க." என்று தலைக்கு வைத்துப் பக்குவமாய்த் தேய்த்தாள். 

இருகைகளும் அசைய அதற்குத் தகுந்தார் போல், கைவளைகளும், அடுத்து தொங்கும் இரு கனிகளும் குலுங்கியதை அவர் கண்கள் கவனிக்கத் தவறவில்லை. பட்டுக் கை, தலையில் பட்டதும் இதமாய் இருந்தது. 

'ரெண்டு பெண்டாட்டிங்களும் இதெல்லாம் செஞ்சி வுட்டதில்ல. முதலாமவளுக்கு முடியாது. இரண்டாமவள், பணிவுன்னா என்னா விலையின்னு கேப்பா.'

தலையிலிருந்து கழுத்து, புஜம், மார்பு, முதுகு, கை ஆனது. உடலெங்கும் உரியவள் கைபட்டதும் உஷ்ணமாகி, தொடை நடுவே சூடு ஏறி தானாக விடைக்க ஆரம்பித்து விட்டான். அவருக்குச் சற்று ஆச்சர்யம்தான். 

கால்களை நீட்டச் சொல்லி தொடை பக்க வாட்டில் கை போனதும், அடியில் சூடாகி, பூல் உப்பி எழுந்து கோமணத்தை முட்டியது. 

பதமாய்ச் சுடுநீர் விலாவி, கூட இருந்து சீய்க்காய் தேய்த்து உடலெங்கு குழப்பி, ஒரு பிள்ளையைக் குளிப்பாட்டுவது போல் குளிப்பாட்டி விட்டாள். 

என்னா சிரத்தையா நம்ள பாத்திக்கிரா என்று உள்ளுக்குள் ஆனந்தம். 

இடியாப்பம், சர்க்கரை தேங்காய் துருவல் கலந்து காத்திருந்தது, இவ்வளவு ருசியான இடியாப்பம் சாப்பிட்டு அறியாதவர், இவ கை பக்குவமே பக்குவம் என்று திருப்தியாய் உண்டார். 

"மதியம் வேலையோட சாப்பாட்டுக்கு வந்துடுங்க." என்று சொல்லி வெளியே கிளம்பியவருக்கு ஞாபகப்படுத்தி அனுப்பினாள். 

இன்னா பெரிய ஆபீஸர் வேல வெளில, ஆம்பள எதுக்கு சும்மா ஊட்டுலயே அடிஞ்சி கெடக்கன்னும் இன்னு ஒரு கெத்துக்கு, டவுனை எட்டிப் பார்ப்பார், வழக்கமான ஓட்டலில் உட்காந்து, நாலு பேருடன் வெட்டிப் பேச்சி, சாப்பாட்டு நேரத்துக்கு வீடு. மதியம் தூக்கம். சாயந்திரமானா சினிமாக் கொட்டகை, இல்லன்னா ஒன்னோ ரெண்டோ பெக், சினேகிதர்கள் கூட ஒயின் ஷாப்பில. இதுதான் அவர் அன்றாட வேலை. 

வீடு, நெலம், தோப்பு, மாடு கன்னு.. ஊம் அதெல்லாம் பாத்துக்கத்தான் வந்திட்டாளே ஊட்டுக்கு மகராசி என்று ஊர் சுத்தி பொழுதை கழித்து வந்தார். 

இன்று பொண்டாட்டியை முதலில் ஓக்கும் ஜோரில், சாப்பாட்டு நேரத்துக்கு முன்னமே வீடு வந்து சேர்ந்தார். புவனேஸ்வரி, அன்று குப்பம்மாவை விட்டு ஆட்டுக்கறி வாங்கி வரச்சொல்லி, குருமா, வறுவல் என்று மதிய சாப்பாடும், படு ருசியாய் வயிரார ஆனது. 

ஜரிதா பீடா ஒன்றை வாயில் வைத்து, குதப்பி இன்னும் குஷிப் படுத்திக் கொண்டு, குதப்பிய வாயோடு "நீயும் ஷாப்டு ரூம்புக்கு வா" என்று அழைப்பு விடுத்து, வெளியே போய் வெத்திலையைக் குழம்பைப் பீச்சி துப்பிவிட்டு, படுக்கயறை சென்று, கோமணத்தை அவுத்து எறிந்து, இடுப்பு வேட்டியை தளர கட்டி தயாராய் படுத்து கண் மூடி காத்திருந்தார். 

'அவ கை ஓடம்பு மேல பட்டே, பூல் தூக்கிட்சே, இன்னும் அவ கை நம்ம சாமானோட விளையாட்னா எப்டி வெறைச்சிக்கும்' என்ற தன்னம்பிக்கை. அவளை நினைக்க நினைக்க, கை பூலை தடவ, எம்பி எம்பி எழுந்தான். 

'இன்று எப்படியும் புதுப் புண்டய, போட்டு பொறட்டி எடுத்திடனும். என்னா அழகு, ஒடம்பும் ஜின்னுன்னு. மொலையே போதுமே, கைக்கு அடங்காது, எதுக்கு இம்மா நாளா அவளத்தொடாம, வேஸ்ட் பண்ணோமோ. முட்டாத்தனம். வரட்டும் இன்னிக்கி பாரு' என்று பொறுமையிழந்து காத்திருந்தார். 

அரைமணியாகியும் அவள் வரவில்லை. 

'நாம்பச் சொன்னதப் புரிஞ்சிக்கலயா. போய் இன்னோர் வாட்டி கூப்பிட்லாமா. இல்ல, ஆம்பள கண்ணக் காட்டினா, புரிஞ்சி வரவதான் பொண்டாட்டி, ஆம்பள கீழ எறங்கக் கூடாது, கை மேலத்தான் இருக்கனும். அதான் மரியாதை' என்று அடக்கி காத்திருந்தார். 

அவள் சாப்பிட்டு, யாவற்றையும் ஒழித்து, துலக்க போட்டு விட்டு, வருவதற்கு நேரமானது. அறையில் சலனம், உணர்ந்து கண் விழித்துப் பார்த்தார். புவனேஸ்வரிதான். மாசிலாமணி நகர்ந்து இடம் விட்டார். அவள் பேசாமல் நின்றிருந்தாள். 

"வா படு" என்று கை நீட்டினார் 

"எதுக்கு?"

உள்ளே சட்டெனக் கோபம் வந்து விட்டது 'அடிங்கூதி, தெரியாத மாரி கேக்கர..., ஒன்ன ஓக்கத்தாண்டி வேற எதுக்கு' என்று வாய் வந்து விட்டது, கோபத்தை அடக்கி "ஒன்னா படுத்து, சேரத்தான்" என்றார். 

"இப்ப வாண்டாமே"

'அய்யர பாத்து முகூர்த்தம் பாக்கனுமா' என்று நினைத்து. "இல்ல பரவாயில்ல" என்று எட்டி கையைத் தொட்டு முரட்டுத்தனமாய் இழுத்தார்.

"இல்ல இல்ல பகல் பொழுது வாண்டாமே, கூச்சமாவுது, யாராவுது வந்துடப் போறாங்க. இரவு வச்சிக்கலாமே" என்று சிணுங்கினாள். 

"வாமே.. தெருக்கதவத் தாள் போட்டீல்ல, கெழிவி போயிட்ச்சில்ல, அப்றம் என்னா" என்று குரல் உயர்ந்தது. 

சட்டென எழுந்து உட்கார்ந்து இழுத்து கட்டி அணைத்தார். முகம் அருகில் வர, அவர் வாயில் போட்ட, ஜரிதா பீடா வாசனை அவளை முகம் சுளிக்க வைத்தது. அவள் நெளிந்தாள். 

'இம்மா நாளு ஒன்ன காக்க வச்சதே மகா தப்பு, இதான் சமயம், இன்னிக்கு முடிச்சிடனும்.' என்று இழுத்து படுத்தார். 

"இருங்க, பாத்துட்டு வந்துட்ரேன்" என்று போனாள். 

வர் பொறுமையை இன்னும் சோதித்தாள். வெளிக்கதவு, தோட்டக் கதவு சோதித்து நிதானமாய் வந்தாள். உள்ளே வந்து, அறைக் கதவை தாளிட்டு, கட்டிலை சுற்றி வந்து தெருப் பக்கத்து ஜன்னல் எல்லாவற்றையும் சாத்தி விட்டு வந்து அந்த உயர கட்டிலில் முட்டி போட்டு ஏறினாள். அவர் நகர்ந்து படுக்க, அவளும் பக்கத்தில் ஒருக்களித்துப் படுத்தாள். இடது கையை அவள் மேல் போட்டு தன் பக்கம் இழுத்தார். இடது காலை எடுத்து அவள் தொடை மேல் போட்டு கைகளால் கட்டி அணைத்தார். அவள் கண் மூடி அவர் மார்பில் முகம் புதைத்தாள். 

இடது கை உடலை தடவி, ஒரு முலையைப் பிடித்து அழுத்தி விரல்கள் காம்பை தேடி பிடித்து நசுக்கினார். 'எழுவானா அவன்' என்று அவர் பயந்தது போல் இல்லை, வீரன் முழு விறைப்போடு, விளையாட எழுந்து நின்று அவள் அடிவயிற்றை முட்டினான். 

மேலாக்கை விலக்கி ஜாக்கெட் பாடியை மேலே தூக்கி விட்டு முலையைப் பிசைந்தார். அவள் உடல் முறுக்கேறியது. எழுந்து உட்கார்ந்து போட்டிருந்த பனியனை கழட்டிவிட்டு வேட்டியை தளர விட்டார். அவளையும் கை கொடுத்து தூக்கி உட்கார வைத்து ஜாக்கெட்டை அவிழ்க்க கை வைத்தார். 

"இருக்கட்டும் அது" என்றாள். 

தொடர்ந்து ஜாக்கெட்டை மேலே தூக்கினார். அவளே ஊக்குகளை விடுவித்து உருவினாள். உள் பாடி வெள்ளைத் துணியில் கூம்பிய வடிவு வைக்காமல் மொழுக்கையாய்த் தைத்தது. அதுவும் போனது. இரு பெருத்த முலைகளைக் கண்டு அவர் உள் மூச்சு வாங்கினார். 

'அம்சமா வச்சிருக்கா', என்று இரு கை கொண்டு அள்ளினார். அடங்கவில்லை. தலை தாழ்த்தி முகத்தைப் பள்ளத்தாக்கில் அழுத்தி தேய்த்தார். காம்பை வாயில் கவ்வி முரட்டுத்தனமாய்க் குதப்பினார். மதர்த்த முலைகளைக் கண்டதும், சட்டென ஏறிய வெறியை கட்டுப் படுத்தி, நிதானம் காட்டி முலை விளையாட்டைத் தொடர்ந்தார். 

அவள் துவண்டு படுக்கையில் சரிந்தாள். அவரும் அவளுடனே சரிந்து, கைக்கு ஒன்றாய் முலைகளைப் பிடித்துப் பிசைந்து உப்பிய காம்பை வாயில் இழுந்து சுவைத்தார். அவள் உடல் விறைத்து, கண்களை மூடிய படியே படுத்திருந்தாள். மூச்சி மட்டும் வேக வேகமாய் வந்தது. 

அவள் இடுப்பில் கை கொடுத்து, கொசுவத்தைப் பிரித்து, எடுத்தார். 

"அவுக்க வேண்டாமே, யாராவது வந்தா சீக்கிரம் கட்ட முடியாது" என்று தடுத்துப் பார்த்தாள். அவர் கேட்பதாக இல்லை, கொத்தாகப் பாவாடையோடு உருவினார். 

"இல்ல வாண்டாம் பாவாடை மட்டுமாவது இருக்கட்டுமே" என்று கெஞ்சினாள். அவர் அதையும் சேர்த்தே உருவினார். அவள் இடுப்பின் கீழ் கை போட்டு தூக்கி, கால் வழியே வழித்து அப்புறப்படுத்தினார். 

முழு நிர்வாணத்தில் அவள் உடல் கூச கால்களைச் சேர்த்து மடித்து ஒருக்களித்துப் படுத்தாள். தலை தலைக்காணியில் பக்கவாட்டில் பதிந்தது கண்களைக் கைகளால் மறைத்தாள். 

'இவ ஒடம்பு அரும அரும' என்று சில நொடிகள் பார்த்து ரசித்தார். 

பல தெவிடியாக்களை, கூத்தியாரரை பதம் பார்த்து, காமத்தில் கரை கண்டவர், இவள் உடலழகை கண்டு மயங்கினார். 

உடலெங்கும் சீரான பொன்நிறம், தலைப் பின்னல், கரு கருவென்று அவள் தோளில் வழிந்து மார்பில் புரண்டு, அவள் நிறத்தை உருதிப்படுத்தியது. அதிகம் வெய்யில் படாத பட்டு மேனி, அழகான நெளிவுகள், வளைவுகள், வேண்டாத சதை ஒன்றும் இல்லை, எல்லாம் இருகி திட்டமாய். 

'இவ வந்திருக்கனம் மொதல் பொண்டாட்டியா, நாம ஊரெல்லாம் மேஞ்சோமே.' 

புரட்டி, மல்லாக்கப் படுக்க வைத்தார். மல்லாந்து படுத்தும் உரு குளையாத கல்லு முலைகள் பந்து போல் மார்பில் நின்றன. அவர் விளையாடிய முலை விளையாட்டில் வென்நிற பாச்சியும் அதன் இன்னும் சற்று ஏறிய நிறத்தில் காம்புகளும் புடைத்து நின்றன. 

கால்களை விலக்கி தொடையை அகட்டினார். அவள் கண்களைப் பொத்திக் கொண்டாள். கூதி மேட்டில் அளவான கரு முடி படர்ந்து முக்கோணத்தை மறைத்து இருந்தது. உள்ளங்கை அகல படர்ந்த உப்பிய கூதி. அவருக்கு நாக்கில் எச்சில் ஊறியது. தண்டும் நன்கு விறைத்து, தலையாட்டியது. 

இன்னும் சற்று கால் பக்கம் நகர்ந்து, கால்களை நன்றாக அகட்டி வைத்தார் கூதி வாய் சற்றே திறந்தது. விரலால் நீக்கிப் பார்த்தார். மெல்லிய உள் உதடுகளும் இளம் சிவப்பு நிறத்தில் விரிசல். விரியாத புதுக்கூதியைக் கண்டு அவருக்கு வெறியேறியது. நீட்டிய கால் நடுவே முட்டி போட்டு ஓக்க, தயாரானார். அவள் புறங்கையைக் கண்கள் மேல் வைத்தவள்தான் எடுக்கவே இல்லை, உதட்டை மடித்து இருக்கமான முகத்தோடு காத்திருந்தாள். 

இடுப்பைத் தாழ்த்தி, தண்டை பிடித்து, கூதி வாயில் தேய்த்தார். அவள் கால்கள் தானாகச் சிவிக்கெனக் குறுகின. மறுபடியும் விலக்கி வைத்து, சந்து தேடினார். போகவில்லை. அவள் நீட்டிய கால்கள் விறைத்து இருந்ததை பார்த்து, கால்களை மடக்கி வைத்து நுழைக்க முயன்றார். இருகிய கூதி சற்றே வழி விட்டது. இடுப்பை முன்னுக்குத் தள்ளி நுழையப் பார்த்தார் பூல் மடங்கியது. 

"லூசா வைக்கனும், எதுக்கு டென்சனா இருக்க" என்று சொல்லி விட்டு முயன்றார். அவர் பூலுக்கு வழி விடவில்லை அவள் கூதி, அவள் மனது போலவே. 

"தோ பாரு புவனேச்வரி, சாதாரணமா இருக்கனும். நல்லா தளர வுடு"

புவனேஸ்வரி.. என்னா அழகான அம்மன் பேரு, புவனேச்....வரியா....மில்ல என்று அவள் மனம் சுருங்கியது. 

கால் தொடைகளைத் தளர விட்டாள். இருக்கம் சற்று குறைந்தது. அவர் தண்டைப் பிடித்து, கூதி வாயில் வைத்து அழுத்தினார். முனை போனது, இன்னும் அழுத்த "ஆஆஆ" என்று வலியில் சத்தமிட்டாள். 

இன்னும் கொஞ்சம் அழுத்தம் கொடுத்து இடுப்பை தள்ளினார். "வீல்.." என்று சத்தமிட்டு எழுந்து உட்கார்ந்து விட்டாள். 

"என்னாச்சி?" 

"ரொம்ப வலிக்குது."

'இது பூலே நுழையாத கன்னிக் கூதி, பக்குவம் வராத கூதி', என்று யோசனை செய்து பக்கத்தில் உட்கார்ந்தார். விறைத்த பூல் தலை சாய ஆரம்பித்து விட்டது. 

"தோ பாரு, வலிச்சா கொஞ்சம் தேங்காயெண்ண எடுத்து வா, தடவி விட்டா சொலபமா போயிடும்."

"இப்பவா" என்றாள்.

"ஆமா." 

"அதான் சொன்னேனே இரவு வச்சிக்கலாம்னு. எனக்குப் பிடிக்கல இப்ப." 

யோசித்தார். 'பூலும் பரிதாபமாய்த் தொங்கி சுருங்கி விட்டது. இத எழுப்பறதே பெரும் பாடு, இதுல இவ ஒத்துழைக்கலன்னா, இன்னும் பேஜாரு. கட்டாயப் படுத்தினா, சண்டி மாடு படியாது. இன்னோர் நாளு பாக்காலம்' என்று வேட்டி எடுத்து மூடி படுத்தார். அவள் எழுந்து உடை உடுத்தி அறையை விட்டு வெளியேறினாள். 

அடுத்த முறை ஓழ் முயற்சிக்கு தயங்கினார். 'இவ மனச சரி பண்ணப்பறம்தான், இவ ஒடல ஆளமுடியும்' என்று காத்திருந்தார். 

சாதரணமாக, சகஜமாகத்தான் புவனேஸ்வரி அவருடன் பழகினாள், அவருக்கு வேண்டிய வேலைகளை எல்லாம் சிரத்தையோடு தான் செய்தாள். ஆனாள் முகத்தில் ஒரு சிரிப்பு ஒரு பரிவு ஒரு அன்பான பார்வை ஒன்றும் இருக்காது. அவர் அருகில் அவள் ஜடம்தான். படுக்கைக்கு வரும் பொழுது மேலும் ஒரு இருக்கம். அதைப் பார்த்து அவருக்கும் அவளை நெருங்க முடியாத தயக்கம். 

'அவள் சுபாவமே அப்படியா, இல்லை இல்லை சுகந்தியை கொஞ்சும் பொழுதும், மற்றவரிடம் பேசும் பொழுது, அது ஏன் இந்தக் கன்னுக் குட்டிங்கள கொஞ்சுவாப் பாரு, பத்திகினு வரும். இன்னா ஒரு கொழவு ங் ஙோத்தா, பசப்புக் காரி...' இவருக்குப் பொறாமை ஆத்திரமாய் வரும். 

நாட்கள் சென்று வாரங்களாயின. பழம் தானாகக் கனியும் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தார். தொட்டதும், துணியை அவிழ்த்துப் போடும் பல்லாவரம் வசந்தி, அவளை விட்டால், கோட்டூரில் மல்லிகா, அல்லது புரோக்கரிடம் காசை விட்டெறிந்தால், டக்கரான புதுச் சரக்காய்க் கொண்டு வந்து நிறுத்துவான். அப்படிப் பலது அவருக்குக் காத்திருக்கிறது. இளம் கூதிகள் ஒன்றும் அவருக்குப் புதிதல்ல, புத்தம் புதுப் புண்டைகளைப் பலதை கிழித்து 'தம்' கட்டி ஆட்டம் போட்டவர் தான். ஆனால், கட்டின பெண்டாட்டியை தன் வசப் படுத்தும் வழி தெரியாமல் தவித்தார். பலாத்காரம் இல்லை வழி, 

'கனியா பழத்த தடி கொண்டு அடிக்கவா.........' நிதானித்தார். 'அவளே வந்தால் அதன் சுவையே தனி.' 

அவளை வசப்படுத்த, ஆசையாய் அன்பாய் அவளைக் கொஞ்ச, இந்த இருபது வயது வித்யாசம் தடையானது. அடுத்து புருஷன்...... ஒக்க வாடின்னா, வந்து விரிக்க வேண்டிய பொட்டச்சிதானே என்று போலியான ஆண் வீம்பு, பெரிய தடையாய் குறுக்கே வந்தது. இவர் இறங்கவில்லை. அந்த வெறுப்பில், கோபந்தான் வந்தது.

'மனசில ஏதோ ஆழமா வச்சிருக்க, நெஞ்சழுத்த காரி. அத வெளில சொல்லித் தொலையண்டின்னு திட்ட ஆரம்பித்தார்' அதற்கு எதுவும் பதில் வராது, அதனால் மேலும் தலைக்கேறியது கோபம். 

இப்படி, ஒரு வருடம் ஓடியது. அவருக்கும் காத்திருந்து அலுத்துப் போனது, 'ஒழிடி நீ' என்று, பேச்சாலும் சீண்டுவதில்லை. 

வேதாளம் முருங்கை மரம் ஏறிய கதையாய், வீட்டில் கிடைக்காதை வெளியில் தேடினார். பழய குருடி கதவத் தெரடி என்று விட்டுப் போன தொடுப்பை புதுப்பித்தார். பொண்டாட்டிக்கு பயந்து குடித்தது, தினம் நடு வீட்டிலேயே குடிக்க ஆரம்பித்தார். ஆனால் அதில் புதிதாய் ஒரு சிக்கல் முளைத்துக் கொண்டது. முன்பு போல் தாரளமாய் செலவு செய்ய, கைக்கு பணம் கிடைக்கவில்லை. 

நிர்வாகம் அவள் கையில், அலமாரி சாவிக் கொத்து அவள் இடுப்பில். ஆரம்பத்தில் அவள் மேலிருந்த மோகத்தில், பத்திரம், குந்தகை சீட்டு, மற்ற தஸ்தாவேஜ், அலமாரி சாவி என்று, எல்லாவற்றையும், அவள் வசம் ஒப்படைத்து பார்த்துக் கொள்ளச் சொன்னார். அதன் விளைவு, நிலத்தின் குத்தகை, தோப்பின் தேங்காய், பழங்கள் வருமானம், பால் காசு என்று யாவையும் நேராக அவள் கைக்கு போய்ச் சேர்ந்தன. இவர் குத்தகைகாரர்களைக் கேட்டால், அம்மாகிட்ட பைசல் ஆயிடுச்சுங்களே என்று இவருக்கே அல்வா கொடுத்தார்கள். அதில் வந்தது கோபம். சாதாரண வாய் பேச்சி, சண்டையாய் மாறியது. சுகந்தி, சித்தி பக்கம்தான். இவர் தனிமையானார்.

மாசிலாமணி மேல் அவர் மாமனார், அப்பாதுரைப் பிள்ளை அவருக்கு, எப்பொழுதுமே நம்பிக்கை வந்ததில்லை. பாடு பட்டு ரூபா ரூபாவா சேத்த சொத்தை, கூத்தியாளுவளுக்கே அழிச்சிடுவான் என்று ஒரு வேலை பண்ணினார். சுகந்திக்கு ஐந்து வயதாகும் பொழுது, இருந்த பத்து ஏக்கரா நஞ்சை தென்னந்தோப்பு, வீடு யாவற்றையும் பேத்தி சுகந்தி பேரில், உயில் எழுதினார். மாசிலாமணிக்கு அனுபோக பாத்தியதை மட்டுமே, விற்க உரிமையில்லையெனத் தெளிவாய் எழுதி வைத்துவிட்டுத்தான் இறந்தார். அதனால், இருந்த அசையா சொத்துக்களை, தான் ஒன்றும் அசைக்க முடியவில்லையே, எனக் கிழவன் மேல் பெரும் கோபத்தில் இருந்து வந்தவர், இப்பொழுது வந்த பிடாரி, அந்தச் சொத்தின் வருமானத்தையும் பிடிங்கிக் கொண்டாளே என்று கண் மண் தெரியாமல் புவனேஸ்வரியின் மேல் ஆத்திரம். 

சண்டை போட்டுப் பணம் வாங்கிப் போனால், அது தீரும் வரை வீட்டுக்கு வரமாட்டார். அதைக் கட்டுப் படுத்தினாள். சண்டை தீவிரமானது.. இப்படிப் புருஷன் பெண்டாட்டிக்குள், உறவு முழுதும் சிதைந்தே போனது. குடிக்க மட்டுமாவது பணம் கொடுக்க, கெஞ்ச வேண்டி நிலைக்கு வந்து விட்டார். வேறு வழியில்லாமல், குறிப்பிட்ட பணத்தைக் கொடுத்து வந்தாள். 

கல்யாணமான மூன்றாம் வருடம், ஒரு நாள் இரவு படுக்கையில் ரத்த வாந்தி எடுத்து மயங்கினார். இருபது வருடம் ஆடிய ஆட்டமென்ன, அதன் விளைவை அனுபவித்தே தீரவேண்டும். அந்த வினை அவரை ஒரேயடியாய் வீழ்த்தி விட்டது. அவசர தீவிர சிகிச்சையில் பல நாள் இழுத்துக் கிடந்து, லிவர் ஃபெயிலியர் என்று நிரந்தரமாய் உலகை விட்டு பிரிந்தே போனார்.

தொடரும்...