மறுவாழ்வு 26

முழு தொடர் படிக்க

 சென்னையில் பெங்காலிக்காரங்க வீட்டில், மரகதத்தைப் கொண்டு போய் வேலைக்கு, சேர்த்து விட்டான் பஷீர். மூன்று நாட்களுப்பின் ஒரு நாள் காலை, அவளைப் பார்க்கப் போனான். 

மணி அடித்தது. கதவில் பதித்திருந்த சிறிய கண்ணாடி ஓட்டை வழியாய் பார்த்தாள். அறிமுகம் இல்லாத ஆட்கள் வந்தால் கதவை திறக்கக் கூடாதென மேடம் கட்டளை. 

பஷீர் தான் என்று உறுதியானதும், கதவைத் திறந்து, 

"வாங்க வாங்க" என்று முகமலர்ந்து வரவேற்றாள். 

"யாருனா இருக்காங்களா...பா" என்று மெல்லிய குரலில் கேட்டு உள்ளே வந்தான் பஷீர். 

"மேடம் ஆபீஸ், சின்னது ஸ்கூல், நாந்தான் தனியா இருக்கேன்", என்று கதவை சாத்திவிட்டு, சோபாவை காட்டி உட்காரச் சொல்லி விட்டு பக்கத்தில் உட்கார்ந்தாள். 

"என்னா......... எப்டிப் போவுது மரகெதம்." 

அவன் கையைப் பிடித்து, "இந்த அநாதைக்கு இதவிட நல்ல இடமா கிடைக்காது, ஆஞ்சநேயர் உருவத்தில நீங்கதான் வந்து காப்பாத்தினீங்க." என்றால்.

"அல்லாஹூ அக்பர், நம்போ கையில என்னா பா இருக்கு, அல்லாம் அவரு செய்றாரு" என்று மேலே பார்த்தான். 

"இல்ல, எனக்காக ஒரு எடம் தேடனது. அப்டி கெடச்சதும், மெனக்கெட்டு, அம்மாந்தூரம் வந்து என்ன அழைச்சிட்டு வந்து, சேத்தது." 

"செரி செரி இருக்கட்டும். இன்னிக்கு நமக்கு டூட்டி இல்ல. வா வெளில போவலாம், மூனு நாளா வீட்டுக்குள்றவே கெடந்திருப்பே." 

"வெளிலயா, சின்னது வர நேரத்துக்குள்ளார திரும்பிடனும்" 

"எப்ப வரும்?" 

"மூனு மணிக்கு"

"ஓ அதிக்கின்னா, ரொம்ப டைம் இருக்கு பா"

"காப்பி ஓனுமா... இல்ல நீ டீதான குடிப்ப, இந்த வீட்டிலயும் டீதான் எல்லாம்", என்று உள்ளே போனாள். 

டீபாயில் இருந்து புத்தகம், பத்திரிகைகளைப் பார்த்தான். எல்லாம் இங்கிலீஷ். சமையல் கட்டில் எட்டிப் பார்த்தான். 

'படா சைஸ் பா, நம்ப ஊடு இதவிடச் சோட்டா பா.'

இரண்டு பீங்கான் காப்பில் டீ வந்தது. சுவைத்தான், 

"ச்சூ......சூப்பர் பா." 

"மேடம் சொல்லிக் கொடுத்தாங்க" 

"அச்சா பா" என்று நாக்கைத் தட்டினான், 

"செரி கௌம்பு"

"நா ரெடி", 

வேற அச்சா சாடி இல்லியா" 

"இத விட்டா நல்லதுன்னா ஒரு பட்டுச் சேலதான் இருக்கு. அது சரிப்படாது." 

கிளம்பினர். வீட்டைப் பூட்டி, சாவியை முந்தானையில் பத்திரமாய் முடிந்து நடந்தனர். 

திருமலைப்பிள்ளை ரோட்டைத் தொட்டு, கோடம்பாக்கம் ஹை ரோடு வழியாய் நடந்தனர். பார்த்ததெல்லாம் புதுமையாய் இருந்தது. 

ஒரு போர்டு பெயரை ஆங்கிலத்தில் எழுத்துக் கூட்டி படித்துப் பார்த்து, 

"அட இங்கத்தான் இருக்கா பாப்பா ஸ்கூலு.. கிட்டக்கத்தான்." என்று சொல்லிக் கொண்டாள். 

வள்ளுவர் கோட்டத்தைப் பார்த்து பிரமித்தாள். 

"இம்மா பெரிய கல்லு தேர எப்டி நிறுத்தினாங்க, அதிசம்தான்" 

சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு புல் தரையில் உட்கார்ந்தனர். 

"ஆமா ஒங்க குடும்பத்த பத்தி கொஞ்சம் சொல்லு, ஏன் புள்ள பொறக்கல. எத்னி வருஷமாச்சி கல்யாணமாயி." என்றாள்.

"ஆச்சி ஆறு வருஷம்." 

"அம்மாடி இன்னும் ஏன் உண்டாவல" 

"அவளுக்கூ..... கெர்ப்பப் பையில, ஏதோ கோளாறாம். பொறக்காதுன்னு சொல்லிட்டாங்க" 

"அப்டியா" என்றாள் சோகமாய். "புள்ளங்க இல்லாத வாழ்க்க ஒரு வாழ்க்கையா என்னா", என்று பெரு மூச்சி விட்டாள். புருஷ வீட்டில வெறுப்பு வந்ததுக்கு, அதுவும் ஒரு பெரிய காரணமா இருந்துச்சி. என்று மனதில். 

"ஆமா புள்ளங்க இல்லன்னா ஆம்ளங்கள விடப் பொம்பளங்களாலத்தான் தாங்கிக்க முடியர்தில்ல. ஒன் பெண்டாட்டிக்கு என்னா வேதனைன்னு எனக்குப் புரியுது." 

அங்கு ஒரு அரை மணி, உட்கார்ந்து இருந்து விட்டு கிளம்பினர். திரும்பி உஸ்மான் ரோட்டில் வந்து ஒரு ஜவுளிக்கடைக்கு அழைத்துப் போனான். 

"எதுக்கு?"

"ஒனக்கு சாடி (சேலை) வாங்காலாம்னுதான்." 

"எங்கிட்ட பணமெல்லாம் இல்லையே, எடுத்து வல்லயே" 

"எங்கிட்ட இருக்கே." 

"பெரிய கடையா இருக்கே, வேணாம் ஒனக்கு வீண் செலவு வேற" 

"இல்ல இல்ல பரவாயில்ல"

"வாணம் உனக்கு செலவு வைக்க எனக்கு இஷ்டமில்ல." 

"சரி சரி, சும்மா வாணாம், திருப்பிக் குடுத்துடு." 

விலையெல்லாம் ஏகப்படி, வந்துட்டோமே என்று குறைந்த விலையில் ஒரு நைலக்ஸ் சேலை வாங்கினாள். 

"வேறெதனா ஓணுமா"

"இல்ல பாவாடைத்தான்" என்று இழுத்தாள். 

"அதுக்கென்னா வா" என்று அந்தப் பகுதிக்கு அழைத்துப் போனான். 

வெலைய பாத்தா பகீர் என்றது. 

"வாணாம் வாணாம் அப்ரம் பாத்துக்கலாம்" என்று விலகினாள். 

"சரி வேற எடத்தில வாங்கிக்கலாம்" என்று வெளியேறினர். 

மணி பன்னிரெண்டு தாண்டியது, "பசிக்குது சாப்பிட்டலாமே." என்றான். 

"வீட்டுக்குப் போனா, செத்த (சிறிது) நாழில சமைச்சுடுவேன்." 

"இல்ல வாணாம், நல்ல எல போட்ட சாப்பாட்டு ஓட்டல் பக்கத்தில இருக்கு, ஒனக்குப் பிடிக்கும் பா." 

"ஒனக்கு, கோழி பிரியாணி ஓணுமே" 

"பர்வா நை" 

"ஆங்..." 

"பரவாயில்லன்னன்"

"ஓ.."

ஐந்து வித பதார்த்தங்களோடு சுவையான சாப்பாடு. ஒரு வாரமாய், பெங்காலி சுவையில் இருந்த நாக்கு அந்த தமிழ் சுவைக்கு சப்புக் கொட்டி, மிக இஷ்டமாய்ச் சாப்பிட்டது. வயுறும் நிரம்பியது. ஆனால் அதன் விலையைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் சாப்பிட்டது செரிக்கவில்லை.. 

"மெட்ராஸூன்னா எல்லாம் வெல ஜாஸ்தியாத்தான் இருக்கு. ஒரு சாதாரணப் பாவாடைக்கு வௌ சொன்னாம்பாரு" என்று அலுத்துக் கொண்டாள். 

வீட்டுக்கு வந்து சற்று நேரம் பேசியிருந்து விட்டுக் கிளம்பினான். மரகதம் தன் வழக்கமான அன்றைய வேலைகளுக்குள் புகுந்தாள். 

நாட்கள் நகர்ந்தன. ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில், மேடத்தோடு சூப்பர் மார்கெட் போய் வந்து, இறைச்சி, கோழி, மீன் மற்ற காய்கறிகள் என்று வாங்கி வந்து ப்ரிஜ் நிரம்பும். நல்ல உயர்ந்த சைவ, அசைவ சாப்பாடுதான் ஆனால், இவள் நாக்குக்கு அந்தச் சுவை ஒத்து வரவில்லை. பகல் வேலைக்கு அவளுக்குப் பிடித்தமாரி, சோறு, குழம்பு என்று தனக்கு மட்டும் சிக்கனமாய்ச் செய்து சாப்பிட்டு திருப்தியானாள். ஏதோ சில நாட்களில், மேடம் இவள் சாப்பாட்டை டேஸ்ட் செய்வதும் உண்டு. குறிப்பாக, அவளின் மீன் குழம்பு மேடத்திற்குப் பிடிக்கும். மரகதம் அவள் மாமியாரிடம் கற்றுக் கொண்ட பாகம் அது. 

மாதம் பிறந்து, அவள் சம்பளம் என்று மரகதம் நினைத்ததை விட அதிகமாகவே கிடைத்தது. பக்கத்தில் ஒரு பேங்க் ஒன்றில் மரகதம் பெயரில் கணக்கு ஆரம்பித்து வைத்து, பணம் போட எடுக்க கற்றுத் தந்தாள் மேடம். சாப்பாடு, சுவையானதாக இல்லாவிட்டாலும், நல்ல ஊட்டமானது. ஆறுமாத இளைப்பை, இந்த ஒரு மாதத்தில் உடல் சரிகட்டி முன்பு போல் பூசி மொழுகியது போலானது. 

அதிகம் வேலையில்லை, பகல் நல்ல தூக்கம். உடல் திமிர் ஏறி, கூதி தினவெடுக்கத் துவங்கிவிட்டது. அதற்குத் தீனியில்லை. மாத தீட்டு நடுவில் தொந்தரவு பண்ணும். 

அது கார்காலம், 'புருஷனை ஓத்து, குளிருக்கு இதமாய், கதகதப்பில் கட்டிப் பிடித்துத் தூங்கினால் எப்டியிருக்கும்.' அந்தக் கம்மினாட்டி எவ்வளவு கெட்டவனா இருந்தாலும், அவன் பூல் சிதியில் ஏறி ஒத்துக் கொடுத்த இன்பத்தை நினைபடுத்தியது, அந்த மானங்கெட்டக் கூதி. 

சில சமயம் வெள்ளைக்காரன் நினைவும், வந்து வாட்டும். 'அவன் பூலுதான் வளையாத செங்கோல், நிறத்திலும் கூட. ஓத்தாம்பாரு, கூதிய அடச்சாப்பல அது ஒழு.' என்று நினக்கும் பொழுதே கூதி அரிப்பெடுத்துக் கொள்ளும். படுக்கையில் புரண்டு, தலைக்காணியைத் தொடை நடுவே வைத்து அதக்கி, தேங்காயெண்ணை விரலில் தடவி, கூதி சந்தில் விரலை விட்டும், பருப்பு உதடுகளை நிமிட்டியும் சமாதானம் செய்து வந்தாள். கழிப்பிடத்தில் உட்கார்ந்து, பீச்சானால், கூதி பருப்பு உதட்டில் நீர் அடித்துச் சுகம் காணும் பழக்கம் சமீபத்திய கண்டுபிடிப்பு. 

'மீதி காலம் இப்டியேத்தானா, எதனா பூலு கெடைக்குமான்னு ஏங்கி, காஞ்சிக் கெடக்கனமுமா' என்று மனது சஞ்சலப்பட்டது. 

வாரத்தில், பத்து நாட்களில், அல்லது மாதத்தில் டூட்டி இல்லாத நாட்களில் பஷீர் வந்து போனான். தோட்டக்காரன் பத்து மணிக்கு வருவான். அந்த சமயத்தை, தவிர்க்க கேட்டுக் கொண்டாள். சாப்பாட்டு நேரமானால், சமைத்த மதிய சாப்பாட்டை அவனுடன் பகிர்வாள். அவன் வேறொருத்திக்கு சொந்தமானவன், என்று மனதை கட்டுப் படுத்தியும், அந்த ஆணின் நெருக்கம், அவளை ஈர்ப்பதை தடுக்க முடியவில்லை. சந்தரப்பம் சூழ்நிலை சாதகமானால், அவனை படுக்கைக்கு இழுக்கத் தடையில்லை என்ற மனந்திறந்த நிலை. ஆனால் அவன் சம்மதிக்க வேண்டுமே.. 

தீபாவளிக்கு முன் நாள், மேடத்தின் கணவர் ஃபளைட்டில் வந்தார். மேடத்துக்கு ஏத்த ஜோடி, அவளை விட ஒரு பிடி உயரம், நல்ல சிவப்பு, கம்பீரம். பேபி அப்பாவை கட்டிக் கொண்டு, விட்டு பிரியவே இல்லை. குதித்து ஆடினாள். பலமாத கதைகளை ஒரே நாளில் கொட்டித்தீர்க்க முயன்றாள். மரகத்திற்கு, தீபாவளி, அவர்கள் குடும்பத்துடன் கழிந்தது. தனக்கென ஒரு குடும்பம் எப்பொழுதோ என்ற ஏக்கம் மனதில். 

தீபாவளி மறுநாள், சனிக்கிழமை, அவர்கள் பெங்களூர் மைசூரு சென்று வர கிளம்பினார்கள். அந்த இரண்டு நாட்களுக்கு, மரகத்தைத் தனியாய் வீட்டில் விட, பயம். யாராவது சொந்தக்காரர்கள் வீட்டிற்குப் போய் அவள் தங்கிக் கொள்ள முடியுமா என்று கேட்டாள் மேடம். அப்படி யாரும் இல்லை என்று சொன்னதும். தனியாக வீட்டில் இருக்கும் சமயத்தில் என்னென்ன செய்ய வேண்டும், என்னென்ன செய்யக் கூடாது என்ற எச்சரிக்கை பாடம் நடந்தது. 

விடியற்காலை, காரில் பெங்களூர் கிளம்பியவர்களுக்கு, எல்லா வித ஒத்தாசையும் செய்து அனுப்பிவிட்டு, இந்த இரண்டு நாட்களைத் தனிமையில் எப்படிக் கழிப்பது, பஷீர் வந்தா நல்லாருக்குமே என எதிர்பார்ப்பு. அது வீண் போகவில்லை. காலை ஒன்பது மணிக்கு வந்தான். 

வெளியில் நின்றபடி, "மேடம் எங்க?" என்று சைகையால் கேட்டான். 

"யாருமில்ல வாவ வா வா" என்று கையைப் பிடித்து இழுத்தாள் 

"எங்க போயிருக்காக்காங்க?"

விவரம் சொன்னாள். 

கையில் இருந்த இனிப்புப் பெட்டியை நீட்டி, அவளுக்கு கையை குளுக்கி, தீபாவளி வாழ்த்துச் சொன்னான். 

"ஏது...... எனக்கா வாங்கன?" 

"இல்ல...., வளக்கமான கஸ்டர் ஒருத்தங்க கொடுத்தாங்க. ஒனக்குப் பிடிக்கிமேனுட்டு எடுத்தாந்தன்" 

திறந்தாள், பெரிய வண்ணப் பெட்டியில், வித விதமான அவள் பார்த்திராத இனிப்பு வகைகள். 

"இவ்ளோத்த நா இன்னா பண்ண, ஒன் பீபீக்கு குடு, பாதிப் போதும்" 

எடுத்து பத்திரப் படுத்தி, பெட்டியோடு மீதியை கொடுத்தாள்.

"டூட்டியில்லயா?"

"இல்ல, மதுரை போவரது கேன்ஸல் ஆச்சி, ரெண்டு நாளக்கி இல்ல"

"அய்யா, ஜாலிதான், அப்ப என்ன சினிமா கூட்டிப் போயேன்" என்று சின்னப் பிள்ளை போல் அவன் புஜத்தைப் பிடித்து ஆட்டினாள்.

"சினிமாத்தானே அதிகின்னா பா, ஆனா அல்லாம் தீபாளி ரிலீஸ், ப்ளாக்லதான் கெட்கும். போலாம்" 

"அப்ப சமைச்சிட்ரன் என்னா ஓணும், சிக்கனா மட்டனா?" 

"அதெல்லாம் வாணம், வெளில போயி புகாரில சாப்டுக்லாம். நீ கெளம்பு" 

"ஆனா செலவெல்லாம் என்னிது தான். சரியா" என்றாள். 

"செரி செரி அதுக்கென்னா, யார் பண்ணா என்னா." 

சூடான மசாலா சாய் போட்டுக் கொடுத்து விட்டு, கிளம்பினாள். தீபாவளிக்கு மேடம் வாங்கிக் கொடுத்த புதுப் புடவையில், நீண்ட ஒத்தை ஜடை பின்னல், முன் தோளில் தழைந்தாட அழகாக நடந்து வந்தாள். 

"என்னா சினிமாக்கு போற குஷியா? மேக்கப் எல்லாம் தூக்குது." 

"ஹஹ்" என்று சிரித்துக் கொண்டாள். 

"நம்பப் பேபியோட பவுடர்தான் கெட்சிது. அதான். ஏன் மொகம் நல்லா இல்லியா" என்றாள். 

"சரி மணியாச்சி சீக்கிரம்" 

ஒரு குட்டி பர்ஸை கொடுத்து, அவனை பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொள்ளச் சொன்னாள். வீட்டைச் சுற்றி வந்து எல்லாக் கதவும் பூட்டியுள்ளதா என்று சரி பார்த்து விட்டு, ஒரு மடக்கும் குடையெடுத்து, முன் கதவை பூட்டி சாவியைப் பத்திரமாய் முந்தானையில் முடிந்து, கிளம்பினாள். போகும் வழியில் ஆம்பூர் மல்லி சரம் தலையில் ஏறியது. அதன் வாசம் அவளுக்கே ஒரு வித மயக்கத்தைக் கொடுத்தது. பஸ் பிடித்து, ராயப்பேட்டை, லாட்ஜ் ரோட்டில் ஒரு ஸ்டாப்பில் இறங்கினர். 

"இங்கயே இரு மரகெதம், நான் ஊட்டாண்ட போயி, இந்த ஸ்வீட் பாக்கெட்ட குடுத்துட்டு, வந்துடரேன் பா." 

"ஏன் நா வரக்கூடாதா ஒங்க வீட்டுக்கு" என்றாள். 

"இல்ல, இல்ல அதுல்ல பா, அதுக்கு இன்னும் ஒன்னே பத்தி சொல்லலயா, இப்ப திடு திப்புன்னு போனா செரி ஆவாது, அப்ரமா இட்டுட்டுப் போறன்" என்று ஒரு குறுக்குச் சந்தில் நடந்தான். 

ஒரு பதினைந்து நிமிடம் கழித்துத் திரும்பினான். அடுத்து, மவுன்ட் ரோட் புகாரி. 

"இது பிரியாணிக்கு ஃபேமஸ் பா" என்று அதன் பெருமையை விளக்கினான். 

இரண்டு ப்ளேட் சிக்கன் பிரியாணி, வருவல். கண்ணில் நீர் வர செம காரம், நாக்கு உறைத்தது. சுவை பிரமாதம். ஆனால் விலை அதிகம். அவளுக்கு, அளவும் நிறக்கவில்லை. 

அடுத்தது, சாந்தி தியேட்டர். ஒன்னுக்கு இரண்டாய் பணம் கொடுத்து, இரண்டு டிக்கெட். 

"இந்த மெட்ராஸ்ல காசு தண்ணியா ஓடுது." 

தியேட்டர் உள் நுழைந்ததும் குளு குளவென்றிருந்த அதிசயம். அவள் ஊரில் மேட்னி ஷோவுக்கே போக மாட்டாள். இருட்டு வேண்டும் என்று எல்லாக் கதவையும் அடைத்து விட்டு, எங்கோ ஒரு ஃபேன் உயரத்தில் சுற்றும், புழுக்கம் தாளாது. இங்க மேட்னிக்கும், சுகமான குளிர். படத்தை ரசித்தாளோ என்னவோ, பஷீரோடு தோளோடு ஒட்டி உட்கார்ந்து, கை கோர்த்து பார்த்ததே ஒரு சுகம். 

படம் விட்டு வெளி வந்து, "மெரினா போலாம்" என்றான். 

"மரினான்னா?" 

"அதான் பீச்சாங்கரை"

"ஓ பீச்சா போலாம் போலாம்" என்றாள். 

திருவல்லிக்கேணிக்கு பஸ். சேரும் பொழுது மணி ஆறு தாண்டியது, லலிதா கபேயில், நல்ல கூட்டம். காத்திருந்து இடம் பிடித்து உட்கார்ந்தனர். மசால் தோசை, ஊத்தப்பம் காப்பி என்று முடுக்காய் டிபன். விடுமுறையானதில், பைக்ராப்ட்ஸ் ரோட்டில் அதற்குள் ஜன நெரிசல். பார்த்து மலைத்துப் போனாள். 

'அம்மாடி கடலூர் லட்சதீபத்துக்குக் கூட இம்மா கூட்டம் வராதே' என்று மிரட்சி. 

'தனியா தாராவுந்திட்டா, போச்சி' என்று கெட்டியாய் அவன் கையைப் பிடித்து நடந்தாள். 

சாலை தாண்டி மணலில் இறங்கி நடக்க ஆசையாய் இருந்தது. கூட்டத்தில் நீந்தி வெளி வந்து, கடல் ஓரத்தில் சற்று இடைவெளி பகுதியாய் பார்த்து, உட்கார்ந்தனர். காதலர்களோ அல்லது வீட்டில் தனிமை கிடைக்காத கணவன் மனைவியோ ஜோடி ஜோடியாய் உட்கார்ந்திருந்தனர். கார் காலக் கடற்காற்று சில்லென்று வீசியது முகத்தில். பட்டாணி மாங்கா சுண்டல், பொரி கடலை, வறுத்த மசாலா மல்லாட்ட என்று நிமிஷத்துக்கு ஒருவன் வந்து தொந்தரவு. வழியில்லாமல், சுண்டல் வாங்கிச் சாப்பிட்டனர். பொதுவான பேச்சி. 

நன்கு இருட்டி விட்டது. உச்சி சந்திரனையும் மேக மூட்டம் திரையிட்டு விட்டதில். எங்கும் இருட்டு, தூரத்து மெர்குரி லைட்டும் அவர்களைத் தொடவில்லை. இருட்டு கொடுத்த தனிமையில், அவனை உராய்ந்து உட்கார்ந்தவள் அவன் தோளில் தலையை சாய்த்தாள். அவன் மறுக்கவில்லை. மனசுக்கு ஆறுதலாய் இருந்தது. 

இதே தனக்குன்னு ஒரு புருஷன்னு ஒருத்தன் இருந்து, இந்த மாதிரி வெளில கூட்டிப் போயிருந்தா, என்னா ஒரு சந்தோஷமா இருந்திருக்கும் என்று ஏக்கப் பெரு மூச்சி. 

அவள் கை தாரளமாய் அவன் மடியில் கிடந்தது. ஆடவன் உடல் சூடு தன் வசம் பரவ ஒரு இதம். ஏதோ பேச வேண்டுமே என்று அவன் தான் பேசிக் கொண்டிருந்தான். பேச்சிக்கு ஊங் கொட்டினாள். கவனம் பேச்சில் லயிக்கவில்லை. அந்த ஆணின் துணையில் மனம் லயித்திருந்தது. 

ஏழரை மணியிருக்கும். கிளம்பலாம் என்று மணலைத் தட்டி எழுந்தான். ராத்ரி பூராவும் கூட இருக்கலாம். ஆசை. மறுத்துப் பேச தயக்கம். கிளம்பினர். அவன் கையை நன்றாகப் பிடித்துக் கொண்டு அவன் மேல் சாய்ந்தே நடந்தாள். 

நுங்கம்பாக்கம் வந்தடையும் பொழுது மணி ஒன்பதிருக்கும். வீட்டை நெருங்க நெருங்க மரகதம் மனது அடித்துக் கொண்டது. உடல் உஷ்ணம் பரவியது. எதிர்பார்ப்பு, நடக்கப் போகும் நிகழ்வு பற்றிக் கற்பனை. வீட்டின் கேட்டைத் திறந்து, முன் கதவை சாவி போட்டு திறந்து உள் சென்று லைட்டைப் போட்டாள். அவனும் தொடருவான் என்று நினைத்தவள் திரும்பினாள். அவன் அங்கேயே நிற்பதைக் கண்டு ஏன் என்று மனதில் கேள்வி. 

"வா உள்ளார" என்று கையைப் பிடித்தாள். 

"இல்ல மரகெதம், டைம் ஆச்சி, இப்போ பஸ் பிடிச்சா பத்து மணிக்கா ஊட்டாண்ட போலாம், பீபி காத்து கெடக்கும்.."

தன் கனவிலிருந்து விடுபட்டு அந்தச் சூழலுக்கு வர தடுமாற்றம். 

"ஓ அப்டியா" என்று சமாளித்து, "சரி......... நாளைக்கு?" என்றாள். 

"ஒன்னும் டூட்டியில்ல வந்துட்லாம்" 

"சமைச்சிட்ரன் சாப்டயாவது வருவியா?" என்று குரலில் கொஞ்சம் கோபம். 

"பாக்லாம்பா" என்று வெடுக்கெனக் கிளம்பிவிட்டான். 

ஏமாற்றம். 

'பீச்ல ஒக்காந்திருந்தப்பவே முன்கூட்டியே சொல்லி இருக்கனும். பொம்பள நா எப்டி மொதல்ல கூப்ட முடியும். கூச்சமாவாதா. ஆம்பளக்கே தெரிய வாணாம். நாளைக்காவது..' என்று படுத்து புரண்டாள். எதிர்பார்த்திருந்த உடல், தினவெடுத்து முறுக்கியது. 

'நம்ப மேல ஆச இல்லியா, இல்ல பொண்டாட்டிக்குத் துரோகம் பண்ணக்கூடாதுன்னு பிடிவாதமா இருக்குறாரா. அவருக்கு வாணம் போவட்டும் எனக்கு வேணுமே இப்ப. எனக்காவாவது செய்யிங்களேன்னு கெஞ்சி வாங்கிக்க வேண்டியது தான்' என்ற முடிவோடு தூங்க முயன்றாள். 

'என்னாடி மரகதம் இது ஞாயாயமா' 

'எதுன்ற?' 

'பொண்டாட்டிக்கு உண்மையா இருக்கர ஒரு மனுஷன, இப்டி கெடுக்கப் பாக்கரயே, ஒன் ஓழ் ஆசைக்கு அந்தாள பலி கெடா ஆக்கரயே'

'நா என்ன அவங்க குடும்பத்த கலைக்கப் போறனா இன்னா. சத்யமா மாட்டேன். எனக்கு ஒரு ஆம்பள ஓனும். அதுவும் நல்ல ஏமாத்தாத மனுஷனா வேணும். இதுல ஒன்னும் தப்பாத் தோணலயே. கொஞ்சம் சும்மா இரு'ன்னு அடக்கினாள். 

மறுநாள் மதிய சாப்பாட்டுக்கு தயாரானாள். ப்ரிஜ்ஜைத் திறந்து ஆராய்ந்தாள். கோழி பாதி இன்னும் இருந்தது. 

'அப்ப கோழி பிரியாணிதான்.'

மிகக் கவனமாய்ப் பார்த்துப் பார்த்து சமைத்தாள். நேத்து ஓட்டல்ல பத்தியும் பத்தாம, இன்னிக்கு தாராளமாய் என்று பாஸ்மதியில் கிளரினாள். வாசனை தூக்கியது. குளியல் முடித்து, மாடிக்குப் போனாள். பேபி அறை பூட்டப் படாமல்தான் இருந்தது. அங்கிருந்த நிலைக்கண்ணாடி முன் நின்றாள். 

'நல்லாத்தான் இருக்கேன். இந்த ரெண்டு மாசத்தில கொஞ்சம் குண்டாயிட்டாப்பல இருக்கு. பரவாயில்ல' என்று திருப்தி. 

'முலைகள் இம்மாம் பெரிசா' என்று பக்கவாட்டில் திரும்பி கையால் தூக்கி எடை பார்த்து நிறுத்தி மகிழ்ந்தாள். 

அங்கு கிடைத்த அலங்கார பொருட்களை வைத்து முகத்தை அலங்காரம் செய்தாள். பஷீர் வாங்கிக் கொடுத்த புதுச் சேலையை உடுத்தி காத்திருந்தாள், 

மணி சத்தம் கேட்டதும், ஓடி வந்து திறந்தாள். 

பேப்பர் பில் காரர். 

மேடம் வைத்து விட்டுப் போன பணத்தைக் கொடுத்து கதவை சாத்தினாள். 

மணி ஒன்னு ஒன்னரை என்று காத்திருந்து பசித்தது, தட்டில் போட்டு பசிக்குக் கொஞ்சமாய்ச் சாப்பிட்டாள். 

மணி மூனு, வெறுப்பானது. 

'போச்சி போச்சி அரிதா கெடச்ச ரெண்டு நாளும் பாழாப் போச்சி' 

கோபம் வந்து, பூவை பிய்த்து, அலங்காரத்தைக் கலைத்து, சேலை உருவி விட்டுப் படுக்கையில் குப்புரப் படுத்தாள். அழுகையாய் வந்தது. 

ஏன் நம்பள இப்டி படைச்சான் கடவுள். மூனு அக்காங்களுக்கு ஏதோ நெட்டையோ குட்டையோ, ஒல்லி பிச்சானோ, தடியனோ, புருஷன்னனு ஒரு ஆம்பள, அரிப்பெடுத்தா ஏறி ஒத்துக்க ஒரு தெம்பான பூலு, கஞ்சோ கூழோ குடிக்க, நோஞ்சானா ரெண்டு மூனு புள்ளங்கன்னு ஏன் அமையல. தன்னிரக்க அழுகை. படுத்துக் கிடந்தாள். இருட்டி விட்டது, விளக்கைப் பொருத்தவும் எழவில்லை. 

மணி அடித்தது, எழுந்தாள், ஏழு இருக்கும், 'இப்ப யாரோ, ஏதோ வெட்டியானாருக்கும்' என்று சேலையைச் சுற்றி, கதவைத் திறந்தாள். 

"பஷீர்........... வா வா வழி தெரிஞ்சிதா......." என்று கதவை திறந்து வழிவிட்டு கதவை சாத்தினாள். உள்ளே வந்ததும் கட்டிக் கொண்டாள், கை சுற்றி இருக்கினாள். இந்தத் திடீர் தாக்குதலை எதிர் பயக்காதவன் திணறினான்.

தொடரும்...