மறுவாழ்வு 29

முழு தொடர் படிக்க

 ஆகஸ்டு பதினைந்து, பள்ளி கொடியேற்றும் விழா முடிந்து, புவனேஸ்வரியை மனோஜ், ஸ்கூட்டரில் ஏற்றிக்கொண்டு போனான். வாழைத்தோட்டம் நடுவில் ஒரு மறைவிடத்தில் ஒதுங்கினர். ஆரம்ப முத்தம், முலை பிசைதல், சின்ன விளையாட்டு முடிந்து, பெரிய விளையாட்டு துவக்கம். 

மனோஜ், அவளின் நீட்டிய கால் நடுவே, பாத முன் பகுதி ஊன்றியபடியே உட்கார்ந்து நகரந்து, இடுப்பை முன்னுக்குத் தள்ளி, தண்டைப் பிடித்துத் தாழ்த்தி, பூல் முனையால் கூதி மேட்டின் கீழ் சந்து தேடினான். அகப்படவில்லை. சந்து அதற்கும் கீழாக, கீழ் நோக்கி இருப்பதை அறியான். வழி தெரியாமல் முழித்தான். 

அவள்தான் புரிந்து கொண்டு, காலை மடக்கி பாதம் படிய விரித்து வைத்ததும், கூதி வாய் மேலுக்கு வந்தது. அவன் இன்னும் சற்று முன்னுக்கு நகர்ந்து, இடது கை விரலால், கூதி உதட்டை விரித்ததும், கூதி சந்து, தெரிந்தது. 

பூல் முனையை வைத்து அழுத்தினான். ஒருவாறு போனது, அவள் கால் முட்டி பிடித்து, தன் பக்கம் இழுத்து, விலக்கி இடுப்பை தூக்கினாள். பாதிப் போனது. ஆட்டி அசைத்து இன்னும் தள்ளினான். கன்னிப் புழை, பூலுக்கு வழி விடாமல் இருக்கியது. இன்னும் அழுத்தம் கொடுத்தான். "ஆஆ.." என்று சத்தம், சின்ன வலிதான், அவன் பயந்து உருவி விட்டான். 

"ஒன்னு மில்ல.. ஒன்னு மில்ல.." என்றதும் மீண்டும் முயற்சி. 

கால் வாசி போனதும், அவள் இடுப்பை பிடித்துக் கொண்டு இடுப்பை மட்டும் ஆட்டினான். அருமையாய் இருந்தது.. 

கூதி வாய் பூல் முனையைப் பிடிக்க வருவது போலவும், அது வழுக்கி விளையாட்டு காட்டுவது போலும் இருந்தது. இடிக்க இடிக்க, குறுகிய கூதிவாய் பூல் முனைத் தோலை விலக்கி விட மொட்டு தலை நீட்டி கூதி வாயில் இடித்ததில், அவனுக்குத் தாள முடியா இன்பம். அவளுக்கு வாயிலில், கூதி பருப்பு உள் உதட்டின் மேல் தண்டின் முனை மடங்கித் தேய்ந்த ஒவ்வொரு சமயமும், அவள் சொர்க்கத்தைக் கண்டாள். 

இன்னும் கொஞ்சம் அழுத்தம் கொடுத்ததும், மெல்ல இறங்கியது. இடுப்பை முன்னும் பின்னும் ஆட்டினான். உள்ளே வெளியே என்று தண்டு போய் வந்து, இருவரையும் இன்பபுரிக்குக் கொண்டு சென்றது. 

பூலை உள்ளே வைத்தபடியே, கால்களைப் பின் பக்கம் தள்ளி, முன் பக்கம் சரிந்து கை ஊன்றினான். இழுத்துக் குத்தினான். அருமை. மெல்ல மெல்ல வேகம் கூடியது, அவளுக்கு உணர்ச்சி ஏறி "ஊம் ஊம்" என்று முனக, சற்று வேகத்தைக் கூட்டினான், 'ஆகா இதுதான் ஓழ் இன்பம்' என்று அனுபவித்தனர். முன்னால் கை, பின்னால் கால் நுனி ஊன்றி, நன்றாக இடுப்பை வளைத்து குத்தி குத்தி இழுத்தான். 

சொல்லித் தெரிவதில்லை மன்மதக்கலை என்று சும்மாவா சொன்னார்கள். இருவருக்கும் இதுவே முதன் முதல் அனுபவம். ஓழ் அசைவு தானாக இருவருக்கும் சுலபத்தில் வந்துவிட்டது. பிறந்த கன்று தானாக எழுந்து நிற்பது போல், இந்த ஓழ் அசைவுகளையும் மூளையில் பதிவு செய்தே வைத்துள்ளது போலும் இயற்கை. 

காய்ந்த தன் உள்ளங்கை தோலுக்குப் பழக்கப்பட்ட பூல், வழ வழத்த கூதிப் புழை கொடுத்த சுகத்திற்கு இரண்டு நிமிஷங்கூடத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல், நினைத்ததை விடச் சீக்கிரமே, கட்டுப்பாடு இழந்தது. அவன் கட்டுக்கடங்கா உணர்ச்சியில். என்ன நடக்கின்றதென்பது புரியாமால், அவனையறியாமல் பூல் துடித்தது. கக்கிவிட்டது. 

உணர்ச்சி ஏறி கண்ணை மூடி அனுபவித்தவளுக்கு, ஏன் நின்றது என்று புரியாமல் கண்ணைத் திறந்தாள். அவன் பூலை உருவி, பின் பக்கம் சரிந்து, சூத்தாம்பட்டை அழுந்து உட்கார்ந்து விட்டான். அவளும் எழுந்து உட்கார்ந்தாள். அவன் தண்டு முனையில் ஒழுகும் கஞ்சி தன் கூதி வாயிலும் ஒழுகி இறங்கியதை கண்டாள். விரலால் தொட்டாள், கொழ கொழவென்று, மூக்கு சளி போல் அருவருப்பாய். விரலை சுண்டினாள். 

அவன் சட்டெனப் பேன்ட் பாக்கெட்டில் கை விட்டுக் கைக்குட்டை எடுத்துக் கொடுத்தான், கூதியில் ஒழுகியதை துடைத்து, அவன் பூல் முனையையும் துடைத்தாள். 

"என்னாதிது?"

"இட்ஸ்......... இம்....... சீமன்"
(இது... விந்து) 

"சீமன்னா" 

இருவருக்கும் அறைகுரை கேள்வி ஞானம், மூன்றாம்தரச் செக்ஸ் புத்தக அறிவு. ஆனால் அது உள்ளே போனால், பிள்ளை உருவாகிவிடும் ஆபத்து என்று ஊகத்தில் தெரியும். அவனுக்குத் தெரிந்த விவரங்களைப் பகிர்ந்தான். ஆனால் அந்தச் சில நிமிஷங்கனாலும், என்ன அருமையாய் இருந்தது அந்த இன்பம், என்று மகிழ்ச்சி. 

அவள் ஆடை சரி செய்து உட்கார்ந்தாள். அவனும் உடையணிந்து அவள் மடியில் படுத்தான். 

"ஹௌ வாஸிட்?"
(எப்படி இருந்தது) 

"ரொம்ப நல்லா இருந்துச்சு, நீ மேல சப்பரச்ச தாளல. அப்ரம் கீழ உள்ர போறச்ச தாள முடியல. இன்னும் இன்னும் செய்திட்டே இருக்கனும் போல இருந்துது. ஆனா நீதான் சட்டுனு நிறுத்திட்ட." 

"எஸ் பஸ்ட் டைம், கேம் க்விக்லி"
(முதன் முறை சீக்கிரம் வந்துவிட்டது) 

"பட் டேன்ஜரஸ்....னா"
(ஆபத்தில்லயா) 

"எஸ் எஸ், ஃபக்கிங் இஸ் ரிஸ்கி, வி ஷூட் நாட் டூ இட்"
(ஆமா ஆமா ஓத்தல் ஆபத்து, இனி செய்யக்கூடாது). 

அவள் எடுத்து வந்த சாம்பார் சாதம், அவன் எடுத்து வந்த ரொட்டி சப்ஜி எல்லாம் பகிர்ந்து சாப்பிட்டு முடித்து, பக்கத்தில் படுத்து காதல் பேச்சில் தங்களை மறந்து உல்லாச உலகில் பொழுதை கழித்தனர். 

இப்படி வாரம் ஒரு முறை மாலை சந்திப்பும், மூன்று, நான்கு மாதத்திற்கு ஒரு முறை தனியிடத்திலும் கட்டிப் பிடித்து, முத்தம், முலை பிசைதலோடு நிறுத்தி, ஒழுக்குப் போகாமல் சந்திப்பு, தொடர்ந்தது. 

மனோ பி எஸ் ஸி இறுதியாண்டு நடுவில், அவன் அப்பாவிற்கு, தன் சொந்த ஊரான கான்பூருக்கே மாற்றல் கிடைத்து விட்டது. அவர் மட்டும் முதலில் கிளம்பிச் சென்று விட்டார். மனோவின் படிப்பு முடிந்ததும் குடும்பமும் கிளம்பி விடும். 

இந்தச் செய்தி பேரிடியாய் வந்து புவனேஸ்வரியை கலக்கி விட்டது. அக்கா கல்யாணம் ஆகிய பின், எப்படியாவது பெற்றோர்களைச் சம்மதிக்க வைத்து, காதலை கல்யாணத்தில் முடிக்கலாம் என்று கனவு கண்டவளுக்கு, இப்பொழுது மனோ ஊரைவிட்டு போய் விட்டால், எப்படி நிறைவேறும் என்று பெருங் கவலையாகி விட்டது. மனோதான் தைரியம் சொன்னான். அவள் அக்காவுக்குத் திருமணம் ஆனதும், அவனே முன் வந்து எந்தத் தடையையும் மீறி, அவளைக் கை பிடிப்பதாகச் சத்தியம் செய்தான். 

ஜூன் மாதம் ஆனது, மனோ கல்லூரி படிப்பு முடிந்து, ஊருக்குக் கிளம்பி விட்டான். போகும் முன் கடைசி சந்திப்பில், இருவருக்கும் சோகம் தொத்திக் கொண்டது. அவள் வீட்டு முகவரியை எடுத்துக் கொண்டான். அவர்கள் ஊர் போய்ச் செட்டில் ஆனபின் தொடர்ந்து கடிதம் எழுதுவதாகவும், அவளும் தவறாமல் பதில் கடிதம் எழுதுமாறு சொல்லி, விடை பெற்றான். 

பத்து நாட்களில் மனோவிடமிருந்து முதல் கடிதம் வந்தது. அம்மாதான் கடிதத்தை வாங்கி வைத்திருந்தாள். 

"யாருகிட்ட இருந்து?" என்று கேட்ட கேள்விக்கு 

"என் தோழிம்மா" என்று சொல்லி சமாளித்தாள். 

தோட்டம் போய், தனிமையில் உட்கார்ந்து பிரித்தாள். ஆங்கிலத்தில் எழுதியிருந்ததை மீண்டும் மீண்டும் படித்து, மனோவை நேரில் கண்டது போல் மகிழ்ந்தாள். எழுத்துப் பிழை, இலக்கணப் பிழை நிறைந்த கடிதம், மனோ ஆங்கிலத்தில் மந்தம் என்று சிரித்துக் கொண்டாள். 

பதில் கடிதம் அன்றிரவே தயாரானது. முதன் முதலில் ஆங்கிலத்தில் காதல் கடிதம். தன் ஆசையெல்லாம் கொட்டி எழுத ஆசைதான், ஆனால் மற்றவர் படித்துவிட்டால் தப்பு என்று நிதானித்து, கட்டுப்பாடோடு, முத்து முத்தான அழகான ஆங்கிலத்தில் எழுதினாள். 

பத்து நாட்களுக்கு ஒரு முறை தவறாமல் கடிதம் வந்தது. காதல் இன்னும் ஆழமாய் வேர் விட்டு வளர்ந்தது. 

ஒரு வருடம் ஓடியது. மனோ ராணுவத்தில் சேரும் பயிற்சிக்கான ஆபீஸர் டிரெயினிங்க்குக்காக டேரா டூன் என்னும் இடத்திற்கு வந்திருப்பதாகவும், அதன் முகவரியை கொடுத்திருந்தான். 

புவனேஸ்வரியின் தாத்தா முயற்சியில், அடுத்த வருடம் இரண்டாவது அக்கா வித்யாவுக்கு வரன் அமைந்தது. அம்மாவின் நகைகள், அப்பாவின் பிராவிடன்ட் பண்ட் பணம் எல்லாவற்றையும் கரைத்துக் கொண்டு போனது அக்காவின் திருமணம். 

மனோ, இரண்டு வருட டிரெயினிங் வெற்றிகரமாய் முடிந்து, அதில் தேர்ச்சி பெற்று ராணுவத்தில் ஆபீஸர் பதவியான லெப்டினட் ஆகிவிட்டான் என்ற செய்தி கேட்டு, இனி அவர்கள் திருமணத்திற்கு, தடையேதும் இல்லையென்று அளவற்ற மகிழ்ச்சியோடு இருந்தாள். எல்லைப்புர காவலுக்கு ஒரு பெயர் சொல்ல முடியா இடத்திற்குப் போஸ்டிங், ஆவதாகவும், பொதுவான அவர்கள் ரெஜ்மென்ட் ராணுவ முகவரி ஒன்று கொடுத்து எழுதியிருந்தான். அந்த முகவரிக்கு எழுதிய கடிதங்களுக்கு, பதில் கடிதங்கள் வந்து கொண்டிருந்தன. பதவியேற்று சிறிது காலம் பணியாற்றிய பின், லீவு கிடைத்து திருச்சிக்கு வந்தால், அவர்கள் திருமணப் பேச்சிதான் என்று நாட்களை மாதங்களை எண்ணிக் கொண்டிருந்தனர். 

என்னவோ தெரியவில்லை, அடுத்த இரண்டு மாதமாய்க் கடிதங்கள் வருவது நின்று போனது. புவனேஸ்வரி மட்டும் எழுதுவதை நிறுத்தவில்லை. ஆறுமாதமாகியும் கடிதம் வராமல் சோகத்தில் வாடினாள். அந்த ராணுவ பொது முகவரியில் கோளாறு இருக்குமோ, என்று கான்பூர் வீட்டின் முகவரிக்கும் கடிதம் எழுதிப்பார்த்தாள். பதில் இல்லை. 

எழுபத்தொன்றாவது வயதில் தாத்தா காலமானார். பாட்டி, அம்மா, புவனேஸ்வரி என்று மூவர் மட்டும்தான் இனி. தாத்தா இருந்த பொழுது, காணி நிலத்தில் வந்த வருமானம் நின்று போனது. புவனேஸ்வரியின் சம்பளத்தை மட்டுமே வைத்துக் குடும்பச் செலவை சமாளிக்க முடியாமல் அம்மா தடுமாறினாள். புவனேஸ்வரிக்கோ வயது இருபத்திரண்டு தாண்டியது, அவள் நல்ல மூச்சில் இருக்கும் பொழுதே, முப் பாட்டன் சொத்தான நிலத்தை விற்றாவது, பணம் புரட்டி எப்படியாவது அவளுக்கு ஒரு கல்யாணம் செய்து விட வேண்டும் என்று மும்மரமாய் வரன் தேடனாலாள். 

அனுப்பிய இடமெல்லாம் ஜாதகப் பொறுத்தம் இல்லையெனத் திரும்பி வந்து விட்டது. ஒரு ஜோசியர் கூறினார், 

"கோளாறு உள்ள ஜாதகம்..ம்மா, சுக்கரனுக்குத் தோஷப் பரிகாரம் செய்யனும், ஒரு நடை கஞ்சனூர் போய் வந்திடுங்கம்மா" என்றார். 

கஞ்சனூர் என்ன, செவ்வாய்க்கு வைத்தீஸ்வரன் என்று ஆரம்பித்து, இருக்கும் கிரக ஸ்தலமெல்லாம் போய் வந்தாள் பெற்றவள். வருடம் ஓடினதே தவிர, வரன் கைகூடுவதாக இல்லை. 

மனோவிடமிருந்த எந்தத் தகவலும் வருடமாய் வரவில்லை. அறிவு சொல்லியது முறிந்து போன காதல் இது என்று, ஆனால் பாழும் மனம் மட்டும் அவனுக்காகக் காத்திருந்தது. பேதை அறியாள், மனோ மாட்டிக்கொண்ட சிக்கலின் தீவிரம் என்னவென்று. எல்லை பாதுகாப்பு ரோந்து பணியில் இருந்தவனை, தீவிரவாதிகள் பிணைக்கைதியாய் பிடித்து விட்டனர் என்றும், கான்பூருக்கு எழுதிய கடிதங்களை மனோ அம்மா பிரித்துப் பார்த்து, இது வேண்டாத காதல் என்று அந்தக் கடிதங்களை அழித்து விட்டாள் என்றும். 

மனோவுடனான காதல் நிறைவேறாக் காதலாய் காற்றோடு போய், மாசிலாமணிக்கு மூன்றாம் தாரமாய் வாழ்க்கைப் பட்டு, காஞ்சிபுரம் வந்து, இப்பொழுது விதவைக் கோலத்தில். 

மாசிலாமணியின் சாவுக்கு, காஞ்சிபுரம் வந்த புவனேஸ்வரியின் அம்மா, துணைக்கு ஒரு மாதம் தங்கினாள். அவளுக்குச் சுகந்தியை மிகவும் பிடித்துப் போனது. அவளும் பாட்டி பாட்டி என்று அன்பைப் பொழிந்தாள். பாட்டியை காஞ்சிபுரம் கோயில்களுக்கு அழைத்துப் போய் வந்தாள். 

கெட்ட காலத்திலும் ஒரு நல்ல காலம், புவனாவுக்கு, இந்த மாதிரி ஒரு நல்ல புத்திசாலி ஆசை மகள் கெடச்சாலே, ஒருவருக்கொருவர் நல்ல துணை, அது போதும். அவ வாழ்க்கை கரையேறிடும் என்று அம்மாவுக்கு ஆறுதல். 

"நீ ஏம்மா அங்க தனியா கெடந்து சிரமப் படனும். எங்கூடவே இங்கேயே தங்கிடேன்" என்று புவனேஸ்வரி வர்புருத்தினாள். 

"அது ஆகாது பாப்பா, அந்த வீட்டை விட்டு, ஊரை விட்டு, காவேரிய விட்டு நா எங்கப் போவ, எங்..கட்டதான் போவும். நீ, ஒங்கக்காங்க, வந்து தங்க ஒரு ஆலமரம் வேணுமடி பாப்பா, நீங்க வாங்க...... வந்து காவிரித்தண்ணில குளிங்க, குடிங்க, அது மனதுக்கும் உடலுக்கும், தெம்பு. ஒரு தாயி, பொண்ணு வீட்டில தங்கரது முறையில்ல" என்று ஊருக்கு கிளம்பி விட்டாள். 

திருமணமாகி சரியாக மூன்று வருடத்தில், விதவைக் கோலம். ஊருக்கு விதவை, மனதால் இன்னும் அவள் சுமங்கலிதான், ஏன் கன்னியும் கூட. வெள்ளைப்புடவை, பொட்டில்லா நெற்றி, பூவில்லா கொண்டை, கை, காது கழுத்து மூளி என்று சமூகம் விதித்த சங்கிலிகளை உடைத்து, தன் தோற்றத்தை ஒன்றும் மாற்றாமல் வாழ்வை தொடர்ந்தாள். அந்தச் சின்ன ஊரில், சுற்றம், அண்டை அயலார் அதை ஜீரணிப்பார்களா ? ஒரு போதும் மாட்டார்கள். அதன் விளைவு, அவள் ஒதுக்கப் பட்டாள். இவர்களும், தாங்களாகவே அவர்களை ஒதுங்கி விட்டனர். 

சுகந்திக்கு உள்ளூர, தன் சித்தி, பொட்டு வைத்து பண்ணிய துணிவான காரியம், முழு ஒப்புதலானது. அப்பா இறந்த சடங்குகள் முடிந்து, அவளுடைய பெரிய கவலை, சித்தியின் பூவுவையும் பொட்டையும் வளையல்களையும் பிடுங்கி விடுவார்களே என்பதுதான். கையில் கண்ணாடி வளைகள் நிறையப் போட்டு, அதை உடைத்து, கைம்பெண் கோலத்திற்குப் புகும் கோராமான காட்சி கண்டு வெகுண்டு இருந்தவள் அவள். சித்தியின் துணிவை எவ்வளவு பாராட்டினாளும் தகும் என்பது அவள் கருத்து.. 

ஆண் பாதுகாப்பில்லாத, தனிப் பெண்களாய், பல சிரமங்கள், சமாளித்துப் போராடி வந்தனர். தட்டிக் கேட்க ஆம்பள இல்ல, பொம்பளங்க தானே என்று நில குத்தகைகாரரும் ஏமாற்ற ஆரம்பித்தார். அதைக் கேள்வி கேட்க சுற்றத்தில் உதவ ஒருவரும் முன் வரவில்லை. உறுதுணையாய் இருந்த சுகந்தியின் சின்னப்பாட்டி ஆண்டாளம்மாள் மட்டும் தான் ஆதரவு. அவளும், தன் பிள்ளகளுக்குப் பயந்து, ஒதிங்கியிருந்தாள். மாமாக்கள், மாமிக்கள், முற்றும் விலகினர். 

சுகந்தியால் இதை ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை, 'என்னா பெரிய தப்பு பண்ணிட்டோம். சித்தி பொட்டு வச்சா தப்பா, நல்ல சேலை கட்டினாத் தப்பா. அப்டின்னா, ஒங்க ஒறவே வேணாம்' என்று வெறுத்தாள். மாமாக்கள், பக்கத்து பக்கத்து நிலங்களை உடைய பங்காளிகள். புகைச்சலில் இருந்தவர்களுக்குக் கொண்டாட்டம், எதிராளியை தூண்டியும் விட்டு, பொட்டச்சி படும் அவஸ்தையை வேடிக்கை பார்த்தனர். 

புவனேஸ்வரி அசரவில்லை. பயந்து ஓடினால், ஓட ஓடத் துரத்தும் நாய், நின்று எதிர்த்தால், அது பயந்து ஓடிவிடும். என்ற கேள்வி ஞானம். என்ன விட்டா யாரு வந்து இந்த நெலத்தில கால் வைப்பாங்க என்று சவடால் பேசிய குத்தகைக்காரரை, எதிர்த்து நின்றாள் தைரியமாய். நிலம் கரம்பாய்க் கிடந்தாலும் போகட்டும் என்று, அந்தப் போகத்தோடு ரத்து செய்தாள். அடுத்து வேறு நல்ல ஆள் தேடினாள். ஆறு மாதம் கழித்து, சற்று குறைந்த நெல்மூட்டை அளவு குத்தகைக்கு ஒருவர் கிடைத்தார். அளவு பெரிதல்ல, நல்லவரா நம்பிக்கையானவரா என்று உறுதி செய்து குத்தகைக்கு விட்டாள். அடுத்து தென்னந் தோப்புக்கு வேலி கட்டி காவற்காரனை போட்டு, போக்குப் போவதை தடுத்தாள். கறவை மாடு இரண்டு வாங்கி, நான்காக்கினாள். இப்டி வருமான போக்கை அடைத்து, பெருகவும் வழி செய்து பணத்தை ஈட்டினாள். 

சுகந்தியை அழைத்துப் போய், டவுனில் வங்கிக் கணக்கு ஒன்று அவள் பெயரில் துவங்கி பணம் சேமித்து வந்தாள். சுகந்திக்குக் கல்யாணம் என்று வரும் பொழுது, நகைகள் வேண்டும், அவள் உடம்பிலுள்ள நகைகளுக்கு மேல், அவள் அம்மா பாட்டி வைத்த நகை இருப்பு என்னவென்று கணக்கெடுக்க நினைத்து நகை பெட்டியைத் திறக்க முயன்றார்கள், சாவி கிடைக்கவில்லை. நகை பெட்டி சாவியை மட்டும் மாசிலாமணி அவர்கள் கண்ணில் காட்டியதில்லை. வீடெங்கும் தேடித் தேடி கண்டு பிடித்து, திறந்தார்கள். பெரிய ஏமாற்றம். 

பாட்டி நகைகள், அம்மா நகைகள் என்று ஏராளமாய் இருந்தது சுகந்திக்கு நல்ல ஞாபகம் இருந்தது. பொன் நகை, பட்டுப் புடவை என்றால், பெண்களுக்கு வியக்க வைக்கும் அதீத ஞாபக சக்தியாயிற்றே. அங்கு ஒன்றும் இல்லை. பெரிய நகைகள் எல்லாம் மறைந்து போய்ப் பொடியும் பொட்டுமாய்க் கிடந்தன. மனுஷன், சிறுக சிறுக கூத்தியாளுவளுக்கு விரயம் பண்ணியிருக்க வேண்டும். 

போனது போயிற்று என்று கசந்த காலத்தைத் தள்ளி வைத்தனர். சுகந்தி கல்யாணத்துக்குள், இன்னென்ன நகைகள் செய்ய வேண்டும் என்று திட்டமிட்டு அதன் படி சேமிப்புப் பணத்தில் ஒவ்வொன்றாய்ச் செய்து வந்தாள். மாசிலாமணி தன் சோம்பேறித்தனத்தில் ஊதாரித்தனத்தில் தகுந்த கவனிப்பில்லாமல், சிதைத்து விட்டுப் போயிருந்த சொத்துக்களை, தன் திறமையெல்லாம் பயன் படுத்தி, திரட்டி, சீர் செய்து நல்ல நிலைக்குக் கொண்டு வந்து வருமானம் சிதறாமல் கட்டிக் காத்து வந்தாள். 

எல்லாம் திருப்திதான், இருந்தும் வாழ்வில் ஒரு வெறுமை. ஒரு பெண்ணுக்கு கிடைக்க வேண்டிய மண வாழ்க்கை தனக்கு ஏன் மறுக்கப் பட்டது என்று யார் மீதோ கோபம், தன் இளமைக் கனவுகள் ஏன் குலைந்ததெனப் புரியாத புதிர். அதை யாரிடமும் வெளியிட முடியாத நிலை வந்ததில் வெறுப்பு. அதன் கடை நிலை விரக்தி. சுகந்தியை காக்கும் பொறுப்பு மட்டும் இல்லையெனில், அவள் காஞ்சிபுரத்தை விட்டு, தன் தாய் மண்ணுக்கே எப்போவோ திரும்பியிருப்பாள். 

என்னதான், இறை வழிபாட்டிலும், இதர வேலைகளான, இலக்கியப் புத்தகம் படித்தல், சிறு சிறு கவிதை வடித்தல், கோலம், பின்னல் என்று மனதை செலுத்தி, நேரத்தை செலவிட்டாலும், அந்த வயசு உடல் படுத்தும் பாட்டை அவளால் சமாளிக்க முடிவதில்லை. தீட்டு வரும் மாத இடையில் காம இரைதேடி உடல் படுத்தும். ஆண் துணைக்கு எங்குப் போவது. தன் கையே தனக்குதவி. திருமணமுன், தன் வீட்டில், வேண்டிய நாட்களில் நேரத்தில் தனிமை கிடைப்பது கடினம். இங்கு, சுகந்தி பள்ளி சென்றதும், குப்பம்மாளை வீட்டு வேலைகள் முடித்து அனுப்பினால், பிற்பகல் முழுதும் தனக்கே.. உடல் கேட்கும் நாட்களில், கட்டிலில் மல்லாந்து படுத்து, தேங்காயெண்ணைப் பூசிய கீழ் உதடுகளை விரல் நுனியில் நிமிட்டி, விரல் இரண்டை சந்தில் நுழைத்தும், உச்சி தொடும் வரை கைவேலை நடக்கும். 

இந்த வீட்டில், தனிமை கொடுத்த சுதந்திரத்தில், சமீப காலமாய், சில பரிட்சைகளைச் சோதித்து நல்ல பலனையும் கண்டாள்.. நீண்ட கத்திரிக்காய், வாட்டமாய் வழ வழவெனக் கூதி சந்து ஏறி, வேண்டிய சுகத்தைக் கொடுத்தது. அடுத்து கேரட், முள்ளங்கி சுத்தமாய் மழ மழவென்று சீவி, நிஜம் போல் முனை திருத்தி, வாட்டமாய்ப் பிடித்து, சந்தில் விட்டு குத்திக் கொண்டால், அதை விடச் சுகம். மல்லாக்க படுத்து, ஜாக்கெட்டை அவிழ்த்து, முலை மேல் தலைக்காணி வைத்து ஒரு கையால் கட்டி அழுத்திக் கொண்டு, அந்தக் கை விரலால் காம்புகளை நிமிட்டி, காலை விரித்து மடிக்கி வைத்து, மறு கையால் கேரட்டை விட்டு குத்தி ஆட்டிக் கொண்டால், நிஜத்தை நெருங்கும், உடல் நடுங்கி, உச்சி தொட்டு கண்மூடி கிடந்தால் அன்றைய உடல் தேவை பூர்த்தியாகும். 

இது எதுவரை கொண்டு போகும், இன்னும் மீதி இளமையைத் தனிமையில் கழிப்பது எப்படி என்ற பயம் வந்துவிடும். சுகந்திக்குத் திருமணம் வரை தான் அவள் துணை, அதன் பின் அவளுடன் இருப்பது, அவள் தாம்பத்திற்கு இடையூறாய்ப் போகும். அப்பொழுது தனக்கென ஒரு தனி வழி தேடியே ஆக வேண்டும், இனியும் போய் ஒரு ஆண் துணை தேடுவதா என்று குழப்பம். எதுவும் அமையாவிட்டால், கடைசிப் புகலிடம், தன் அம்மா வீடுதான். அம்மா சொன்னது போல், அந்தக் காவிரிக்கரையில், மீதி காலம் முழுதும் கழித்து விடலாம். 

தன் வாழ்வின் பாதை திரும்பு முனை வரப் போகும் காலம் வெகு தூரத்தில் இல்லை. ஆயிற்று, சுகந்தி ப்ளஸ் டூ முடித்தால், பதினெட்டு தொட்டு விடுவாள். மேற் கொண்டு படிப்பா கல்யாணமா என்று அவள் தான் முடிவு செய்ய வேண்டும், அப்பொழுது தானும் ஒரு முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று புவனேஸ்வரி காத்திருக்கின்றாள்.

தொடரும்...