குறும்படம் 1

முழு தொடர் படிக்க

"கார்த்தி, அருமை, பின்னிட்டே, என்னோட அடுத்த படத்துல நீ ஒர்க் பண்ற"

இயக்குனர் வெற்றி என்னிடம் அதை சொன்னபோது இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு வர வேண்டிய புத்தாண்டு அன்றே வந்ததாக உணர்ந்தேன்.

இருப்பினும் என் சூழலையை அவரிடம் எப்படி சொல்வதென தயங்கினேன்.

"சார், அது வந்து..."

"என்னய்யா, என்னை விட பெரிய டைரக்டர் யாரு கிட்டயாவது அசிஸ்டன்ட் ஆகனும்னு நினைக்குறியா?"

"அய்யோ, அப்படிலாம் இல்ல, சார், இன்னும் ஸ்டடீஸ் முடியல, இன்ஜினியரிங் ஃபைனல் இயர், காலேஜ் முடிய இன்னும் 5 மாசம் இருக்கு சார், அதான்"

"நீ ஸ்டூடண்ட்டா?? உன்னோட ஷார்ட் பிலிம் பார்க்கிறப்போ அவ்ளோ மெச்சூரிட்டி இருந்ததே, கிரேட், நோ பிராப்ளம். நீ காலேஜ் முடிஞ்சதும் என்னை வந்து பாரு, என் கூட ஒர்க் பண்ணு, இது என்னோட பெர்சனல் நம்பர், யூ கேன் கால் மீ அண்ட் ஜாயின் மீ"

"தேங்க்யூ, சார்"

பிரபல சேனலில் வந்த அந்த குறும்பட போட்டி இறுதியில் தான் என் அபிமான இயக்குனர்களில் ஒருவரான வெற்றி என்னிடம் அப்படி சொன்னார். முதல் பரிசு வென்றவனுக்கு கூட அவர் இதை சொல்ல வில்லை. இரண்டாவதாக வந்த என்னிடம் சொன்னார்.

வெற்றி சாருக்கு என் படங்களில் பிடித்ததாக அவர் சொன்னது, ஒவ்வொரு படமும் ஒவ்வொரு ஜானரில் இருந்ததும், தேவையில்லாத ஒரு ஃப்ரேம் கூட இல்லாத அந்த கச்சிதமும். முதல் பரிசு வென்றவரின் படைப்பில் இருந்த பிரபல ஆர்டிஸ்ட்களின் பெர்ஃபார்மன்ஸ், கூட இருந்த பிற நடுவர்களை கவர, வெற்றி சாரின் வாதத்தை மீறி அது முதலாகவும், என்னுடைய படம் இரண்டாவதாகவும் ஆனது.

நான் கார்த்திக், பொறியியல் இறுதி ஆண்டு மாணவன். சினிமா எனது கனவு. பல வருட கனவு.

என் பத்து வயதில் என் அமெரிக்கா மாமா எனக்கு ஒரு கேமராவை பரிசு அளித்ததில் ஆரம்பித்தது இந்த கனவு. 

அவர் கேமரா தந்த அன்றே அக்காவை விதம் விதமாக படம் எடுக்க ஆரம்பித்து, பின் இயற்கை காட்சிகள், சாலையில் சந்திக்கிற சக மனிதர்கள் என எனது கேமரா கண்கள் விரிய ஆரம்பித்தது.
15 ஆம் வயதிலேயே எனக்கு ஒரு இயல்பான கேமரா பார்வை இருந்தது.

என் தந்தைக்கு என் கேமரா மோகம் மகிழ்ச்சி தான் எனினும் என்னிடம் "அததுக்கு டைம் இருக்கு, இப்போ படிக்கிற டைம், படி" என்று சொன்னார்.

எனக்கு நன்கு ஞாபகம் இருக்கிறது, எனது 5 அல்லது 6 வயதில் இரவில் தூக்கக் கலக்கத்தில் இருந்த என்னை எழுப்பி அப்பா டிவியில் ஒரு படம் பார்க்க வைத்தார். ஆரம்பத்தில் அதிகம் ஆர்வம் இல்லாமல் பார்க்க ஆரம்பித்த நான் சிறிது நேரத்தில் அந்த படத்தில் மூழ்க ஆரம்பித்தேன். அது "மூன்றாம் பிறை"

அப்போது இயக்குனர், ஒளிப்பதிவு பற்றி ஒன்றும் தெரியாத வயது. கமல், ஸ்ரீதேவி அவர்களோடு நானும் ஒன்றிப் போய் பார்த்தேன். படம் இறுதியில் கமலின் கதறலில், தனித்து விடப் பட்ட அவலத்தில் ஆறு வயது கூட நிரம்பாத சிறுவன் நான் அழ ஆரம்பித்தேன். உணர்ச்சி வசப்பட்ட அழுகை.

அப்பா என்னை இடுப்பில் தூக்கி தோளில் சாய்த்தபடி முதுகில் தட்டிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்.

அப்போது எல்லாம் அப்பாவோ அம்மாவோ என்னை குழந்தை போல தூக்கினால் எனக்கு பிடிக்காது, நான் வளர்ந்து விட்டதாக எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். அன்று அப்பா என்னை குழந்தை போல தூக்கி சமாதானம் செய்து கொண்டு இருந்தது எனக்கு உரைக்கவே இல்லை. அப்படி அழுதேன்.

அது தான் என் முதல் அழுகை, பிறருக்காக. அதற்கு முன் நான் அழுதது எல்லாம் என் தேவைக்கு, சிறு குழந்தையில் எனக்கு பசித்தால், பின் எனக்கு வலித்தால், என் அம்மா, அக்கா யாரேனும் அழுதால் உடன் அழுது இருப்பேன். ஆனால் முன் பின் தெரியாத ஒரு நபருக்காக, அதுவும் திரைப் படத்தில் கண்ட கமல் நடித்த ஒரு பாத்திரம் சீனு விற்காக, அந்த மனிதனின் வலிக்காக நானும் உடன் அழுதேன்.

அன்று முதல் நான் கமலின் ரசிகன் ஆனேன். அப்பாவும் கூட கமல், பாலு மகேந்திரா இன்னும் சிலரின் தீவிர ரசிகர். என் பத்து வயது வாக்கில் அப்பா எனக்கு வேறு சில நல்ல படங்களை அறிமுகம் செய்தார்.

ஆனால் எனது 15 வயதில் அதிர்ச்சியான நிகழ்வாக என் அப்பா அம்மா பிரிந்தனர், அம்மாவிடம் நானும் அக்காவும் இருக்க நேர்ந்தது. அப்பாவிற்கு வேறு ஒரு குடும்பம் இருப்பதாக தெரிந்து அதிர்ந்தேன்.
பிரிந்தாலும் அப்பா எங்களுக்கு சென்னையில் உள்ள வீடு, பூர்வீக சொத்தில் பங்கு, அக்கா மற்றும் எனது படிப்பு செலவுக்கு போதுமான அளவு பணம் அனைத்தையும் விட்டு தான் சென்றார். 

ஆனாலும் அப்பா மேல் எதோ ஒரு கோபம், வருத்தம் இருந்தது. எனினும் அப்பாவிடம் பாக்கெட் மணி வாங்குவது போல அம்மாவிடம் வாங்க முடியவில்லை. எனது கேமரா கனவுகளை ஓரம் கட்டி இருந்தேன். 

என்னை விட 5 வருடம் மூத்த அக்கா படித்து முடித்து ஒரு நல்ல வேலையில் சேர எனது கேமரா மீண்டும் முன்னை விட அதிக வேகத்தில் கண் திறந்தது.
அக்கா, அம்மாவிற்கு தெரியாமல் எனது தேவைகளை பூர்த்தி செய்தாள்.

அப்படி தான் என் சினிமா ஆர்வம், அப்பாவால் ஆரம்பம் ஆனது, அக்காவால் தொடர்ந்தது. கமல் உடன் , மணிரத்னம், பாலு மகேந்திரா, PC ஸ்ரீராம் இவர்களுடன் பணி புரிவதே என் கனவாக இருந்தது.

அப்போது தான் இந்த குறும்பட போட்டி பற்றி தெரிந்து இதில் கலந்து இப்போது இப்படி...

இதில் கலந்து கொள்ள, குறும்படம் எடுக்க அனைத்துக்கும் என் அக்கா தான் ஸ்பான்சர்.

சாரின் வார்த்தை கேட்டதும்

எனது இந்த 22 வருட வாழக்கையில் மிக இனிமையான நாளாக உணர்ந்தேன். அதிகம் அலையாமல் ஒரு நல்ல வாய்ப்பு, அதுவும் வெற்றி மாதிரியான இயக்குனர் அவரே கூப்பிட்டு கொடுத்த வாய்ப்பு. அக்காவிடம் தான் முதலில் சொல்ல வேண்டும் என எண்ணி ஃபோன் செய்தேன்.

அக்கா எடுத்தவுடன் கேட்டாள்.

"என்னடா ஆச்சு ஃபைனல் ??"

"செகண்ட் தான்க்கா" என சலிப்புடன் சொல்லிவிட்டு "ஆனா ஸார் நல்லபடியா கமென்ட் கொடுத்தாரு, டிகிரி முடிச்சதும் வந்து பார்க்க சொல்லி இருக்கார்" என்றேன்.

"இவங்க இப்படி தான் சும்மா ஆறுதல் சொல்வாங்க, ஒன்னும் கவலைப் படாதே, முதல்ல செமஸ்டர் பாரு, முடிஞ்சதுக்கு அப்புறம் பார்க்கலாம்"

ஏனோ அக்காவின் வார்த்தைகள் கேட்டதும் சார் உறுதியாக வாய்ப்பு தருவதாக சொன்னதை அக்காவிடம் சொல்லவில்லை. 

போட்டி முடிந்தபின் எனக்கு "கங்க்ராட்ஸ்" வாழ்த்துகள் குவிந்தது, எங்கள் கல்லூரியில் இந்த மாதிரி சினிமா ஆசையில் குறும்படம், யூடியூப் சேனல் நடத்திக் கொண்டு இருக்கும் என் ஃபைனல் இயர் நண்பர்கள், ஜூனியர் பசங்கள் எல்லாரும் சேர்ந்து ஒரு வாட்ஸ் அப் குரூப் வைத்து இருந்தோம். 90 பேருக்கு மேல் கொண்ட குரூப் அது. எங்கள் படம் சம்பந்தப் பட்ட தகவல்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள ஒரு குரூப். அனைவருக்கும் என்ஜினியரிங் மேல் நம்பிக்கை இல்லை. அதில் தான் பசங்கள் தொடர்ந்து வாழ்த்துக் கூறி கொண்டு இருந்தனர்.

வீட்டில் என் அம்மாவிற்கு சினிமா பற்றி பெரிதாக எதுவும் தெரியாது, நல்ல சினிமா, நல்ல புத்தகம், இலக்கியம், உலக அறிவு, அனுபவம் எதிலும் ஒன்றும் தெரியாத ஒரு 45 வயது குடும்பத் தலைவி, சீரியல் பார்ப்பது, வெங்காயம், தக்காளி விலைவாசி, அக்கம் பக்கம் அரட்டை தாண்டி இப்போது தான் லேடீஸ் கிளப், சமூக சேவை என வெளியே செல்கின்ற பணத்தை பற்றிய கவலையோ அக்கறையோ இல்லாத ஒரு சராசரி பெண். நான் குறும்படம் எடுப்பது கூட அவளுக்கு தெரியுமா என்று தெரியாது. 

அப்பா மாதம் சில முறை ஃபோனில் பேசும் போது கூட மறக்காமல் கேட்பார், டிகிரி முடிச்சிட்டு அப்புறம் அதைப் பாரு என்பது மட்டும் தான் அவரின் அட்வைஸ். அப்பா பழையபடி அக்கறையோடு பேசினாலும் எனக்கு ஏனோ அவர் எங்களை விட்டு போனது உறுத்திக் கொண்டே இருக்கும், அவரோடு எதுவும் ஷேர் செய்ய தோணாது. 

வீட்டில் எது குறித்தும் பேச அக்கா மட்டுமே எனக்கு துணை.

அக்கா சிறு வயது முதலே என் மீது அக்கறையோடு, எனக்கு பிடித்ததை, எனக்கு தேவையானதை பார்த்து பார்த்து இன்று வரை செய்யும் ஒரே நபர். நான் எடுத்த எல்லா ஷார்ட் பிலிமும் அவள் காசில் தான்.

பொதுவாகவே எல்லா சிறு வயது குறும்பட இயக்குனர்களின் படங்களில் இருக்கும் ஒரு விசயம் என்னுடைய படங்களிலும் இருந்தது, எல்லா படங்களிலும் ஹீரோயின் என்ற ஒரு பாத்திரம் இல்லை. நான் எடுத்த 10 படங்களிலும் பொது அம்சம் ஹீரோயின் இல்லை என்பதே, ஒரே ஒரு கதையில் ஒரு 35 வயது பெண் லீட் ஆர்டிஸ்ட், அந்த பொம்பள ஷூட்டிங் ஸ்பாட்டில் செய்த அலப்பரைகளில் அடுத்த படங்களில் பெண் பாத்திரங்கள் இல்லாமல் போனது, இருந்தாலும் அது மிக சிறிய பாத்திரமாக இருக்கும்.

அக்கா கூட சில முறை காமெடி ஆக சொல்வதுண்டு. "எப்ப பாரு, படம் கிடம்னு ஆம்பள பசங்களா சுத்தரீங்க, பொண்ணுங்களே கிடையாதா உன் காலேஜ்ல" என்று,

"நீயும் தான் காலேஜ் படிச்ச, ஐடில இருக்க, நீயும் தனியா தானே இருக்க?" என்பேன்.

அவள் இதற்கு பதில் சொல்ல மாட்டாள், எனினும் எனக்கு புரிந்தது, அப்பா அம்மா பிரியும்போது அக்காவின் வயது 20, அது அவளுக்கு எவ்வளவு எதிர்பாராத அதிர்ச்சி, ஆண்களுடன் பழக, நெருங்கி பழக, எந்த ஒரு ரிலேசன் ஷிப்பிளும் கமிட் ஆக அவளுக்கு ஒரு வித தயக்கம் இருந்தது.

அக்கா மாடர்ன் டிரஸ் அணிந்தாலும் அதில் ஒரு கண்ணியம் இருக்கும். மிக அன்பான, அழகான, பண்பானவள். அப்பா அம்மா பிரிவால் அவளது திருமணப் பேச்சு பெரிதாக ஆரம்பிக்கவில்லை, அவளுக்கு சீக்கிரம் கல்யாணம் செய்யணும் என்று அம்மா அடிக்கடி சொல்வாள். அம்மாவிற்கு பெரிதாக ஒன்றும் தெரியாத காரணத்தால் இன்னும் தீவிரமாக வரன் தேட ஆரம்பிக்கவில்லை.

அம்மா இப்போது தான் அவளின் பெண் நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றப் பழகிக் கொண்டு உள்ளாள். சென்ற மாதத்தில் ஒரு நாள் லெக்கிங்ஸ் அணிந்து கொண்டு காமெடி செய்தாள். எங்கே எப்படி என்ன செய்வது என்பது தெரியாத ஒரு அம்மா.

அந்த போட்டி முடிந்து ஒரு வாரம் பத்து நாள் இருக்கும், ஜனவரி முதல் வாரம் எனது கல்லூரி சினிமா குரூப்பில் இரண்டாம் ஆண்டு மாணவன் ஒருவன் அவன் எடுக்கப் போகும் அடுத்த குறும்படத்தில் நடிக்க அழகான இளம்பெண் தேவை என ஒரு தகவலை ஷேர் செய்து இருந்தான். முழுக்க முழுக்க ஒரு காதல் கதை, அழகான, இளமையான தமிழ் நன்கு பேசத் தெரிந்த நாயகி வேண்டும் என்று அவனது மொபைல் எண்ணுடன் விளம்பரம் இருந்தது.

நானும் எனக்கு தெரிந்த நண்பர்களுக்கு அதை ஃபார்வார்ட் செய்தேன். எனது ஸ்டேட்டஸில் வைத்து இருந்தேன். அதை அத்தோடு கண்டு கொள்ளவில்லை.

அடுத்த நாள் மாலையில் அக்கா கேட்டாள். 

"கார்த்தி, அது என்ன ஷார்ட் பிலிம்??"

"என்னக்கா ?" என்றேன் புரியாமல்.

"உன் ஸ்டேட்டஸ்ல கூட நேத்து இருந்ததே"

"அதுவா, தெரிஞ்ச பசங்க எடுக்கிராங்க, ஹீரோயின் வேணுமாம்" என்றேன் ஆர்வம் இல்லாமல்.

அப்போது நான் எதிர்பார்க்காத ஒன்றை அக்கா கேட்டாள்

"நான் ட்ரை பண்ணட்டுமா"

எனக்கு உண்மையிலேயே மிக ஆச்சர்யமாக இருந்தது. அக்காவிற்கு நடிக்க ஆர்வம் இருப்பது எனக்கு எப்படி தெரியாமல் போனது??? எனது பத்து வயதில் இம்போர்ட்டட் கேமரா கையில் கிடைத்ததும் எனது முதல் மாடல் அக்கா தான்.
ஏன் இப்போது கூட எனது அனைத்து குறும்பட கதைகளும் வசனங்களும் அவளுக்கு தெரியும், அவளோடு டிஸ்கஸ் செய்வேன். நிறைய புது புது ஐடியா கிடைக்கும்.

ஆனால் அவள் ஆசையை கண்டறியாமல் விட்டுவிட்டேன். எனக்கு இது ஆச்சர்யம் தான்.

"நிஜமாவா, உனக்கு நடிக்கிற ஐடியா இருக்கா அக்கா"

"ஏண்டா இப்படி கேக்குற"

"இல்ல அக்கா, நாம எத்தனை ஸ்டோரி டிஸ்கஸ் பண்ணி இருக்கோம், ஒரு தரம் கூட என் கிட்ட சொன்னது இல்லயே.."

"உன் கதைல தான் எதுலயும் ஹீரோயின் கேரக்டர் இல்லையே, அவ்ளோ ஏன் கதைல பொண்ணுங்களே இல்லையே"

நான் பதில் ஏதும் சொல்லவில்லை, படம் எடுப்பவர்கள் என்னை விட 2 வருடம் ஜூனியர் பசங்கள் என்று சொல்ல தயங்கினேன். அப்படி என்றால் அக்காவை விட குறும்படம் இயக்க போகிறவனுக்கு 7 வருடம் வயது கம்மி. ஆனாலும் இதை சொல்லி அக்காவின் ஆர்வத்தை தடுக்க மனம் வரவில்லை.

"சரி அக்கா, நீ அந்த நம்பருக்கு அதில இருக்க மாதிரி உன் ஃபோட்டோ டீடெயில் அனுப்பு. பசங்க பார்த்திட்டு கால் பண்ணட்டும்"

அவள் ஃபோட்டோ அனுப்பிய 10 நிமிடங்களில் என் ஜூனியர் பையன் போன் செய்தான். ஸ்பீக்கர்ல போட சொன்னேன்.

"ஹாய், நான் குமார், நான் தான் அந்த ஷார்ட் பிலிம் டைரக்ட் பண்ண போறேன்"

"ஹாய், நான் அனிதா, சொல்லுங்க குமார்" என்றாள் அக்கா. 

"இந்த 'ங்க' வேணாம், சொல்லு குமார் போதும் அனிதா!"

அக்கா சிரித்துவிட்டு "ஓகே குமார்" என்றாள்.

"அனிதா, நீ அணுப்பிச்ச ஃபோட்டோ நல்லா இருக்கு, பட் ஃபேஸ் மட்டும் தான் இருக்கு, கேன் யூ செண்ட் யுவர் ஃபுல் சைஸ் போட்டோ?"

"கண்டிப்பா, நா உடனே அணுப்புறேன்" என்றாள் அக்கா.

"ஓகே அனிதா, இது ஒரு ரொமாண்டிக் ஷார்ட் பிலிம், உனக்கு ஓகே தான, அப்புறம் உனக்கு தமிழ் நல்லா தெரியும், இல்லையா??"

"நல்லா தெரியும்"

"ஓகே, அனிதா, போட்டோஸ் அனுப்புங்க, நான் பார்த்திட்டு கால் பண்றேன்"

எனக்கு கொஞ்சம் சங்கடமாக இருந்தது, என்னை விட இளைய ஒருவன், என் கல்லூரி ஜூனியர், என்னை அண்ணா அண்ணா என அழைப்பவன், நான் பேர் சொல்லி அழைக்காத என்னை விட 5 வருடம் மூத்த என் அக்காவை பேர் சொல்லி கூப்பிடுவது எனக்கு சங்கடம் தந்தது.

அக்கா அவன் கேட்டது போல ஃபுல் சைஸ் ஃபோட்டோ ஒன்று, ஹாஃப் அளவில் ஒன்றிரண்டு அனுப்பினாள்.

உடனே ஃபோன் பண்ணினான்.

"அனிதா, நீ அப்படியே என் ஷார்ட் பிலிம் கதைக்கு ஏத்த மாதிரி இருக்கே, நாம நாளைக்கு ஒரு தரம் நேர்ல மீட் பண்ணலாமா??"

"பகல்ல எனக்கு ஒர்க் இருக்கு, ஈவ்னிங்" என்றாள் அக்கா.

"நாங்களும் பகல் முழுக்க பிஸி, ஈவ்னிங் ஓகே, ஸ்பாட் உனக்கு எங்க வசதி?"

"எனக்கு கிண்டி, வடபழனி இந்த மாதிரி ஏரியானா ஓகே"

"அப்போ வடபழனி ஃபிக்ஸ் பண்ணிக்கலாம்" என ஒரு ரெஸ்டாரண்ட்டில் சந்திக்க முடிவு செய்தனர்.

எனக்கு கொஞ்சம் அன் ஈசியாகவே இருந்தது. இருப்பினும் அக்காவின் நடிப்பு ஆசையை தடுக்க தோணவில்லை. 

இன்னும் முழுமையாக எதுவும் ஃபைனல் ஆகவில்லை என தோணியது. ஃபோட்டோ பார்த்து ஓகே, நேரில் பார்த்து அவனுக்கு ஓகே என தோணி, அக்காவிற்கு கதை, இவர்கள் சொல்கிற, பழகுகிற விதம் பிடித்து, படம் எடுக்க மற்ற ஏற்பாடுகள், நேரம் எல்லாம் அமைய வேண்டும்.
இப்போதைக்கு எதுவும் முடிவு இல்லை, 

அக்காவை எனக்கு தெரிந்ததாக குமாரிடம் மற்ற படம் சம்பந்தப் பட்ட பசங்களிடம் காட்டிக் கொள்ள வேண்டாம் என நினைத்தேன். அக்காவும் அதையே சொன்னாள், லவ் ஸ்டோரி, இளமையான ஹீரோயின் பாத்திரம், எனவே தான் கல்லூரி முடித்து பணியில் இருக்கிற 27 வயது பெண் என அறிமுகம் செய்ய அக்காவும் விரும்பவில்லை.

அடுத்த நாள் கல்லூரியில் குமாரை எதேச்சையாக பார்த்து கேட்டேன்.

"என்னடா ஹீரோயின் தேடினியே, கிடைச்சதா?"

"எங்க அண்ணா, மொத்தம் ரெண்டு மூணு பேரு தான் ரேஸ்பான்ஸ் பண்ணாங்க, அதுல ஒண்ணு ரொம்ப சப்பை, பார்த்து கடுப்பாயிடுச்சு, இன்னொன்னு நல்லா கும்முன்னு இருக்கு, இன்னைக்கு அதை நேரில் பார்க்கணும்"

அவன் யாரை சொல்கிறான் என தெரிந்ததும் எனக்குள் ஒரு வித இனம் புரியா உணர்வு வந்து உறுத்தியது.

"கும்முனு இருக்கா?" என பேச்சை வளர்த்தேன்.

"அண்ணே, நிஜமாவே செமயா இருக்கு, காய் துளி கூட தொங்கவே இல்ல, அப்படியே ஸ்டிஃப் ஆ நிக்குது, ஃபோட்டோல அப்படி இருக்கா, நேரில எப்படி இருக்கு பார்க்கணும்"

அவன் அக்காவைப் பற்றி தான் பேசுகிரானா என உறுதியாக தெரியவில்லை. ஆனாலும் அவன் அந்த பெண்ணின் மார்பை பற்றி அடித்த கமென்ட் கொஞ்சம் ஒரு மாதிரியாக இருந்தது. பொதுவாக நாங்கள் இந்த மாதிரி கமென்ட் அடிப்பது சகஜம் என்றாலும் முதல் முறையாக நான் அதை நினைத்து வருந்தினேன் இதற்கு முன் நடிக்க வந்த, நடித்த பெண்களைப் பற்றி நான் அடித்த ஆபாச கமென்ட்களுக்கு மிகவும் வருந்தினேன்.

அன்று மாலை அக்கா வழக்கத்தை விட ஒரு மணி நேரம் தாமதமாக வீட்டுக்கு வந்தாள்,

"என்னாச்சு" என உடனே கேட்டேன்.

"சக்ஸஸ்" என்பது போல சைகை காட்டினாள். அவள் முகம் கழுவி விட்டு வரும்வரை காத்து இருந்தேன்.

"பார்த்த உடனே அவங்களுக்கு ஓகே, சும்மா கொஞ்சம் பேசிட்டு இருந்தோம், ஸ்கிரிப்ட் நாளைக்கு அனுப்புறேன்னு சொன்னாங்க" என்றாள்.

"அவங்களா?? குமார் தவிர வேற யாரு வந்தா??"

"இன்னொருத்தன் அவன் தான் ஹீரோ, அவன் பேரு எதோ.. டக்குனு வரல" என யோசித்தாள் அக்கா. 

"ஆனா நல்லா வழிஞ்சானுங்க, வெறிச்சி வெறிச்சு பார்த்துக் கிட்டு இருந்தாங்க" என்றாள் சிரிப்போடு.

"இன்னொருத்தன் பேரு பிரதீப்போ, இல்ல பிரவீனோ, சரியா தெரியல"

"எவ்ளோ நேரம் பேசிக் கிட்டு இருந்தீங்க"

"நான் ஆபீஸ் விட்டு ஒன் அவர் முன்ன கிளம்பினேன், வடபழனி அட்டிஷனல் டிராவல் எல்லாம் பார்த்தா, ஒரு ஒன் அவர், ஒன் அண்ட் ஹாஃப் அவர் இருக்கும்"

எனக்கு கொஞ்சம் யோசனையாக இருந்தது, அக்கா சொன்ன விசயங்களை பேச வெறும் 5 அல்லது 10 நிமிடம் போதும். ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் பேச எதுவும் இல்லையே.

இரவு டின்னர் முடித்து பின்னர் அவனிடம் வாட்ஸ்அப் இல் கேஷுவலாக கேட்டேன்.

"என்னடா ஹீரோயின் ஓகே ஆச்சா??"

"அண்ணே, டபிள் ஓகே அண்ணே, செம பீஸ் அண்ணே, பார்த்ததும் ஓகே அண்ணே, சும்மா எப்படி இருந்தா தெரியுமா அண்ணே, லட்டு அண்ணே" என்றான்.

"அப்படியா" என்றேன் உணர்ச்சியைக் காட்டாமல்.

"ஆமாம் அண்ணே, முதல்ல அவளைப் பார்த்ததும் கொஞ்சம் பயம் கூட வந்துச்சு, இவளோ சூப்பரா இருக்காளே ஷார்ட் பிலிம் நடிக்க ரொம்ப ஓவரா சம்பளம் கேப்பாளோ அப்படினு நெனச்சேன். பேசினா தான் தெரிஞ்சுது பொண்ணுக்கு நடிக்க இன்டரெஸ்ட்டாம் சம்பளம் எதுவும் கேகலை, ஃப்ரீயா நடிக்கவே ஓகே சொல்லிட்டா. அது மட்டும் இல்லை அண்ணே, ரொம்ப சீன் போடாம கேஷுவலா இருந்தா அண்ணே, நாங்க பாதி நேரம் அவ மூஞ்ச பார்க்காம அவ மாரயும் ஸைட்லயும் தான் பார்த்தோம், அவளும் கவனிச்சா, ஆனா கண்டுக்கல அண்ணே, ரொம்ப டீசண்ட்டா இருந்தா.."

"ஓ" என்றேன். "யாரு ஹீரோ"

"நம்ம ஃபர்ஸ்ட் இயர் பையன் அண்ணே, பிரவீன். மீசை இல்லாம கொஞ்சம் ஹைட்டா இருப்பானே அவன் தான் அண்ணே"

"அப்படியா" என்றேன். 

அவன் இவனை விட சின்னவன், ஆர்வக் கோளாறு.

"அவனையும் இன்னிக்கு கூட கூப்பிட்டு போயிருந்தேன், அவளை பார்த்ததும் அப்படியே ஸ்டன் ஆகிட்டான், திரும்ப வரப்போ எப்படியாவது கொஞ்சம் நெருக்கமா சீன் வைக்க சொல்லி கெஞ்ச ஆரம்பிச்சுட்டான்."

"ஆமா, லவ் ஸ்டோரி தானே சொன்ன?"

"ஆமாம் அண்ணே, நல்ல ரொமாண்டிக் கதை அண்ணே, நான் ஹீரோயின் நெனச்சு தான் பயந்தேன், இன்னைக்கு பார்த்த ஃபிகர் ஓகே, அருமையா தமிழ் பேசுறா, எக்ஸ்பிரஷன்ல பின்னுரா, எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் இவள நடிக்க வச்சு இந்த படம் எடுத்தேன், நிஜம்மாவே பெருசா பேசுவாங்க அண்ணே, லைக்ஸ், வியூஸ் எல்லாம் அள்ளும்"

"உம், ஒகே டா, நல்லா பண்ணு"

"தாங்க்ஸ் அண்ணே, படம் எடுத்ததும் முதல்ல உங்க கிட்ட காட்டிட்டு தான் உங்க ஒபினியன் வாங்கிட்டு தான் அண்ணே கரெக்ஷன், ஃபைனல் எடிட் எல்லாம்"

தொடரும்...