குறும்படம் 4

முழு தொடர் படிக்க

 சனிக் கிழமை காலை ஒரு 11 மணி அளவில் டப்பிங் செல்ல அக்கா கிளம்பினாள். வழக்கத்தை விட சற்று அதிகமாக மேக்கப், லிப்ஸ்டிக் எல்லாம் போட்டு இருந்தாள்.

லோ வெயிஸ்ட் ஜீன்ஸ் பேன்ட், டாப்ஸ் அணிந்து இருந்தாள், அவள் குனிந்து ஹீல்ஸ் அணிகையில் அவளின் பின்னால் பார்த்து அதிர்ந்தேன். டாப்ஸ்க்கும் ஜீன்ஸ்க்கும் இடையாக பிங்க் நிறத்தில் அவளின் பேண்டி, லோ வெயிஸ்டு ஜீன்ஸ் காரணமாக வெளியே தெரிந்தது.

அவளிடம் சரி செய்ய சொல்ல எண்ணினேன், ஆனால் எப்படி சொல்ல என தயக்கமாக இருந்தது.

"வரேன் கார்த்தி, மதியம் லஞ்ச் முடிஞ்சு தான் வருவேன், ஒரு 2.30 மேல ஆயிடும்"

"டேக் கேர் அக்கா" என்றேன். அவளது பேண்டியை பற்றி சொல்ல வாய்வரவில்லை.

அக்கா மதியம் வரவில்லை, மாலை 6 மணிக்கு மேல் தான் வந்தாள், கொஞ்சம் தளர்வாக இருந்தாள். குனிந்து அவள் ஹீல்ஸ் கழட்டும் போது அவளின் ஜீன்ஸ் நன்கு இறங்கி பின்புற பிளவு லேசாக தெரிந்தது. பார்த்த எனக்கு புரிந்தது ஜீன்ஸ் உள்ளே பேண்டி எதுவும் இல்லை.

"முடிஞ்சு தா அக்கா" கேட்கையில் லேசாய் குரல் நடுங்கியது.

"இல்லைடா நாளைக்கும் இருக்கு" என்றாள் அக்கா என்னை நோக்கி திரும்பி. அவளின் முகத்தைப் பார்த்தேன், அவள் என் கண்களைப் பார்ப்பதை தவிர்த்து திரும்பி நடந்தாள். முதுகில் டாப்ஸ் வியர்வையில் ஒட்டி இருக்க அக்காவின் உடலில் ப்ரா எதுவும் இல்லை என தெளிவாக தெரிந்தது.

அக்கா நடந்து அவளின் அறைக்கு போனாள், வாசிங் மெஷின் அருகே சென்றவள் ஹேன்ட் பேக்கில் இருந்து எதையோ எடுத்து அழுக்கு கூடையில் போட்டவள், சட்டென திரும்பி என்னை பார்க்கும் முன் நான் எனது பார்வையை டிவி க்கு மாற்றினேன். கூடையில் எதோ செய்தாள் பின் அவளின் அறைக்கு போனாள். 

அவள் உள்ளே சென்றதும் வேகமாக போய் அந்த கூடையைப் பார்த்தேன். மேலே அழுக்கு துணிகள் வழக்கமாக இருக்க, உள்ளே கிளரினேன். அக்காவின் பிங்க் நிற பேண்டி சுருண்டு கிடந்தது. எடுத்தேன், ஈரமாக இருந்தது. எனக்கு புரிந்தது, முடிந்தபின் பேண்டியில் துடைத்தது, அதனால் திரும்ப அணியாமல் பேக்கில் கொண்டு வந்தது புரிந்தது. மீண்டும் தேடினேன் ப்ரா இல்லை, ப்ராவை அங்கேயே நினைவுப் பரிசாக யாருக்கோ கொடுத்து வந்திருக்கிறாள் என்று தோணியது.

அக்கா வருவதற்குள் மீண்டும் ஹால் சோஃபாவில் வந்து அமர்ந்தேன்.
அக்கா முகம் கழுவி உடை மாற்றி வந்தபின்னும் ஒரு வித சங்கடமான நிலையில் இருந்தாள்.

"என்னக்கா, ஒரு மாதிரி இருக்கே?"

"இல்ல, ஒன்னும் இல்ல" என்றபடி சிரிக்க முயன்றாள், போலியாக.

"ஏன் நாளைக்கும் இருக்கதனால கொஞ்சம் அழுப்பா இருக்கா?"

"ஆமா" என்றாள் என்னை பார்க்காமல்.

"விடுக்கா, நாளையோட முடியும் இல்ல, எதுக்கும் வொர்ரி பண்ணாதே" என்றேன் பொதுவாக.

அக்கா என் கண்ணைப் பார்த்தாள், சட்டென எழுந்து என் அருகில் வந்து என் தலையை அவள் இடுப்போடு அணைத்து அன்போடு என் தலையைக் கோதினாள்.

"எனக்கு உன்ன விட எதுவுமே பெருசு இல்லைடா, கார்த்தி" என்றாள் லேசாக கம்மிய குரலில்.

"என்னாச்சு அக்கா" நிமிர்ந்து அக்காவை முகம் பார்த்து கேட்டேன்.

"ஒன்னும் இல்லை" என்று என்னை இன்னும் அவள் வயிற்றில் அழுத்தி, என் தலையைக் கோதி உச்சியில் முத்தமிட்டாள்.

அப்படியே சற்று நேரம் இருந்தோம். பின் வேறு எதுவும் பேசவில்லை இருவரும். இரவு டின்னர் முடித்து தூங்கச் செல்லும் முன் வழக்கம் போல் அக்காவிற்கு குட் நைட் சொன்னேன், அக்கா என்னை அணைத்து குட் நைட் சொன்னாள், சிறு வயதில் எப்போதும் என்னை அணைத்து தான் குட் நைட் சொல்வாள், நான் கொஞ்சம் வளர்ந்த பின் இப்போது சில வருடங்களாக வெறுமனே தான் சொல்லிக் கொள்வோம், ஆனால் இன்று என்னை அடிக்கடி அனைத்துக் கொள்வது ஏன் என்று எனக்கு புரியவில்லை. இன்று அக்கா எதோ யோசனையாக, குழம்பிய படியே இருந்தாள்.

ஞாயிறு காலை முதல் நாளைப் போல டப்பிங் செல்ல அக்கா கிளம்பினாள். இன்றும் வழக்கத்தை விட அதிகமாக மேக்கப், டார்க் லிப்ஸ்டிக் போட்டு கிளம்பி இருந்தாள்.

இன்றும் லோ வெயிஸ்ட் ஜீன்ஸ் பேன்ட், ஷார்ட் டீ ஷர்ட் அணிந்து இருந்தாள், குனிந்து அவள் ஹீல்ஸ் அணிகையில் இன்றும் டாப்ஸ்க்கும் ஜீன்ஸ்க்கும் இடையாக அவளின் பாண்டி கருப்பு நிறத்தில் வெளியே தெரிந்தது.

நான் என்னை மறந்து அக்காவின் பின் அழகை பார்த்தேன், அக்கா எதோ பேசியவாறு தலையைத் திருப்பியவள் என் பார்வையை உணர்ந்து பின்னே தடவினாள்.

அவளின் ஜட்டி பேண்ட்டை விட்டு வெளியே இருந்ததை உணர்ந்து என்னை சற்று சங்கடமாக பார்த்தாள்.

இருவருமே ஒரு வித தர்மசங்கடமான நிலையில் இருந்தோம். அக்கா அவள் உள்ளாடை வெளியே தெரியும் வண்ணம் அலட்சியமாக ஆடை அணிந்து வெளியே செல்லுமுன் அதை நான் பார்த்தது அவளுக்கு சங்கடம் தர, அக்காவின் ஜட்டி வெளியே தெரியும் படி அவள் ஆடை அணிந்து இருப்பதை நான் அவளுக்கு தெரியப் படுத்தாமல் அவளை சரி செய்ய சொல்லாமல், அதை வெறித்து பார்த்தபடி இருந்து, அவள் என் பார்வையை உணர்ந்தது எனக்கு மிகவும் சங்கடமாக இருந்தது. எனக்கே என்னை நினைக்க கொஞ்சம் வெட்கமாக இருந்தது. அக்கா கொஞ்சம் சங்கடத்துடன் என்னைப் பார்க்காமல் தலை குனிந்தபடி ஆடையை சரி செய்ய உள்ளே சென்றாள்.

நான் மிக சங்கடமாக உணர்ந்தேன், அக்கா வெளியே வந்ததும் சாரி கேட்க எண்ணினேன். என் அருகில் சோஃபாவில் அக்காவின் ஹேன்ட் பேக் இருக்க சட்டென எதோ தோன்ற அதைத் திறந்தேன்.

அக்கா வர சில நிமிடங்கள் ஆகலாம். அதற்குள் உள்ளே பார்க்கலாம் என எண்ணினேன். புதிதாக எதுவும் இல்லை, வழக்கமான சில மேக் அப் பொருட்கள், சேப்டி பின், நிறைய கார்ட், இரண்டு சாக்லேட், சில மாத்திரைகள், நோட்டுகள், பெர்ஃப்யூம், உள்ளே இருந்த ஜிப்பை திறந்து பார்த்து திகைத்தேன். பத்து காண்டம் கொண்ட பாக்கெட் ஒன்று பிரிந்து இருந்தது. நடுங்கும் விரலோடு எடுத்தேன். உள்ளே 8 மீதம் இருந்தது. நேற்று இரண்டு முறை காண்டம் அணிந்து கொண்டு செக்ஸ் வைத்து உள்ளாள் அக்கா, இரண்டு முறையும் ஒருவருடனா? இல்லை இரண்டும் இரண்டு வெவ்வேறு ஆட்கள் உடனா?

நேற்று மாலையே அக்காவையும் அவளின் பாண்டியையும் பார்த்து நடந்ததை ஓரளவு யூகித்து இருந்தாலும் இன்று இந்த காண்டம் பாக்கெட்டை பார்த்ததும் எனக்கு உள்ளுக்குள் ஒரு வித இனம் புரியா உணர்வு, வெறுப்பு அருவருப்பு எல்லாம் உண்டானது.

அவளின் பேக்கை மூடி பழைய படி வைத்தேன். என்னையும் மீறி உடல் நடுங்கியது. அக்காவிடம் கேட்டு விடலாமா என தோணியது. ஆனாலும் என்னால் முடியாது என உணர்ந்தேன்.

அக்கா திரும்ப வந்தாள், ஆடையை சரி செய்து இருந்தாள், ஜீன்ஸ் எவ்வளவு முடியமோ அவ்வளவு மேலே ஏற்றி ஜட்டியை கொஞ்சம் கீழே இறக்கி இருந்தாள், குனிந்து ஹீல்ஸ் மாட்டியபடி பின்னால் சரி செய்து கொண்டு என்னையும் பார்த்தாள்.

இருவர் கண்களும் ஒரு வினாடி சந்தித்தது, இருவருமே சங்கடத்துடன் பார்வையை மாற்றினோம், 

"வரேன்" என்று மெல்லிய குரலில் சொல்லிவிட்டு விடை பெற்றாள்.

எப்போது திரும்ப வருவாள் என அவளும் சொல்லவில்லை, நானும் கேட்கவில்லை. இடையில் அக்காவிற்கு ஃபோன் செய்ய தோன்றியது. இருந்தும் தயக்கமாக இருந்தது.

இன்றும் மாலையில் தான் வந்தாள். மாலை மீண்டும் கவனித்தேன், ஜீன்ஸ் நன்கு கீழே இறங்கி இன்றும் அவள் உடலில் ஜட்டி இல்லை என நன்கு உணர்த்தியது. மேலே ப்ராவும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. முகத்தில் லிப்ஸ்டிக் இல்லை.

அக்கா சட்டென என் பக்கம் திரும்ப நான் அவள் உடலை, ஆடையை கவனிப்பதை உணர்ந்தாள், என் கண்களை பார்க்க முடியாமல் சற்று கூச்சத்துடன் அவசரமாக உள்ளே சென்றாள்.

சற்று நேரம் பொறுத்து நான் அவள் அறைக்கு சென்றேன், அவள் பாத்ரூம் உள்ளே இருக்க நான் அவளது ஹேன்ட் பேக்கை திறந்து உள்ளே இருந்த அந்த காண்டம் பேக்கை எடுத்து மீதம் இருந்ததை எண்ணினேன். இன்று மூன்று குறைந்து 5 மீதம் இருந்தது.

சோஃபாவில் வந்து அமர்ந்தேன், அக்காவிடம் பேசியே ஆக வேண்டும். எப்படி, எப்போது என்று யோசித்தேன். 

அக்கா சற்று நேரத்தில் நைட்டி அணிந்து வந்து அருகில் அமர்ந்தாள். அவள் என்னை பார்க்க தயங்குவது அவள் நடவடிக்கையில் தெரிந்தது.

"முடிச்சிட்டாங்களா?" என்றேன்.

"என்ன?" லேசாக குரல் நடுங்கியது.

"இல்ல, டப்பிங் முடிச்சிட்டாங்களா?"

"ம்ம், ஆச்சு" என்றாள். 

கொஞ்சம் நெர்வஸாகஎன்னை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். அவளின் தயக்கம், சங்கடம் புரிய, என்னையும் மீறி எனக்குள் சாத்தான் புகுந்தான்.

"நல்லா இருந்துச்சா எக்ஸ்பீரியன்ஸ்" என்று இப்போதும் மொட்டையாக கேட்டேன்.

இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்பது போல அக்கா பார்க்க

"நல்லா இருந்துச்சா ஆக்டிங் எக்ஸ்பீரியன்ஸ்" என்று கேட்டேன்.

"உம்" என்றாள், குரல் மிக மெதுவாக வந்தது. 

அக்காவின் கண்ணைப் பார்த்தேன். லேசாக கலங்கி இருந்தது போல தெரிந்தது. நான் கவனிப்பது தெரிந்து பார்வையை மாற்றிக் கொண்டாள். டிவியை பார்ப்பது போல் பாசாங்கு செய்தாள், அவள் தலையை திருப்பி இருந்தாலும் அவள் கண்களின் ஓரத்தில் கொஞ்சம் ஈரத்தைப் பார்த்தேன்.

அதற்கு மேலும் தர்ம சங்கடமான கேள்விகளை கேட்டு, அவளை காயப் படுத்த வேண்டாம் என்று எண்ணி அமைதியாக இருந்தேன். அதற்கு பின் சம்பந்தமில்லாமல் வேறு எது எதோ பேசிக் கொண்டு டிவி பார்த்துக் கொண்டு இருந்தோம்.

இரவு குட் நைட் சொல்லும்போது இன்றும் என்னை அணைத்தாள், அவள் உடல் குலுங்கியது. 

நான் அவளை விலக்கினேன், அவள் கண்கள் கலங்கி இருக்க 

"என்னாச்சு அக்கா" என்றேன்.

அவள் வலுக் கட்டாயமாக புன்னகைத்து "ஒன்னும் இல்ல, கண் எரிச்சல், தூங்கி எழுந்தால் சரி ஆயிடும்" என்றாள்.

எனக்கு அவள் என்னிடம் எதோ சொல்ல விரும்புகிறாள், சொல்ல முடியாமல் தவிக்கிறாள் என புரிந்தது. நானும் கூட அவளிடம் எதையும் நேராக கேட்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டு தான் இருந்தேன்.

அடுத்த நாள் கல்லூரியில் குமாரை பார்த்தேன்.

"அண்ணா, ஒரு ஹெல்ப், ஷார்ட் பிலிம் ஒர்க் அல்மோஸ்ட் முடிஞ்சது, நீங்க டிராப்ட் வெர்ஷன் பார்த்து கரெக்ஷன் சொன்னா நல்லா இருக்கும் அண்ணா"

"கம்ப்ளீட் பண்ணியாச்சா?"

"இல்லன்னா, இன்னும் சவுண்ட் மிக்சிங் எடிட்டிங் ஒர்க் கொஞ்சம் இருக்கு. இப்போதைக்கு 20 நிமிசம் கிட்ட இருக்கு, லென்த் குறைக்கனும், மணிய வச்சு தான் பேக் கிரவுண்ட் மியூசிக் பண்ணிருக்கேன், அவ்ளோ திருப்தியா படல, நீங்க பார்த்திட்டு சொல்லுங்க அண்ணா"

அவன் பேச்சில் எவ்வித தயக்கமும் மாற்றமும் இல்லை. அவன் பழையபடி சீனியர் கண்டால் பம்மி பேசும் அதே ஜூனியர் பையனாக தான் இருந்தான்.

"அனுப்புடா, பார்த்து சொல்றேன்"

"தாங்க்ஸ் அண்ணா"

அவனிடம் எப்படி கேட்பது என புரிய வில்லை. நடித்த ஹீரோயின் என் அக்கா என்பதே அவனுக்கு இன்னும் தெரியாது என்று தெளிவாக தெரிந்தது.

வழக்கமாக நடிக்க ஆர்வம் கொண்டு வரும் புது நடிகைகளிடம் கடலை போடுவது, ஏதாவது சான்ஸ் கிடைக்குமா என்று முயற்சிப்பது பொதுவாக எல்லோரும் செய்வது தான். ஆனால் மிக குறைவான நபர்களே மடிவார்கள். ஆனால் இங்கே அவள் என் அக்கா என்பது மட்டும் தான் உறுத்தல், அதிலும் அவளை மடித்து விட்டார்கள் என்பது இன்னும் உறுத்தியது. அக்கா அவ்வளவு ஈஸியாக அதுவும் இந்த பையன்களால் மடக்க கூடிய அளவு பலவீனம் ஆனவள் என்பது தான் எனது அதிர்ச்சி. 

இப்படி நடக்க வாய்ப்பு உள்ளது எனில் அக்கா முதல் நாள் கேட்ட போதே சொல்லி இருப்பேன் "இந்த ஷார்ட் பிலிம் வேணாம், நான் உனக்காகவே ஒரு ஸ்கிரிப்ட் ரெடி பண்றேன், நீ அதில் நடி" என்று.

குமார் எனக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் செய்த ஷார்ட் பிலிம் விடியோவை தனியாக அமர்ந்து பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

உண்மையாகவே நன்றாக இருந்தது. சில காட்சிகள் மிக சிறப்பாக ஜீனியஸாக எடுத்து இருந்தான். அக்கா மிக அற்புதமாக நடித்து இருக்க, ஹீரோவும் நன்கு பர்ஃபார்ம் செய்து இருந்தான். அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே 7 வருடம் இடைவெளி, அக்கா அவனை விட மிக மூத்தவள் என்பது எங்கும் தெரியவில்லை, சொன்னாலும் எவனும் நம்ப மாட்டான் அவ்வளவு இளமையாக இருந்தாள்.எங்கும் எந்த ஒரு முகம் சுளிக்கும் காட்சிகளும் இல்லை. 

ஸ்கிரிப்ட் படி 2 முத்தக் காட்சிகள் இருந்தது. ஆனால் இந்த 20 நிமிட படத்தில் 5 இடங்களில் கன்னத்தில் முத்தம் இடும் காட்சி இருந்தாலும் மிக கண்ணியமாக காதல் மட்டுமே இருந்தது. கண்களுக்கு சில க்ளோஸ் அப் ஷாட் அக்காவை தேவதை போல காட்டியது. அவனே சொன்னது போல இப்போது இருந்த BGM படு கேவலமாக பழையதாக இருந்தது.

முதல் பத்து நிமிடங்கள் பார்த்ததில் ஒரு இசைத் துணுக்கு கூட புதிதாக இல்லாமல், அங்கங்கே VTV பட இசை, ஒரிரு இடங்களில் யுவன், கொஞ்சம் ராஜா என எல்லாமே சினிமா படங்களில் இருந்து முழுக்க சுட்டது.

இசைக் கோர்வை மட்டுமே படத்தின் தரத்தை கீழே தள்ளியது. முழுக்க பார்த்து முடித்தேன். சக ஷார்ட் பிலிம் மேக்கர் ஆக எனக்கு படம் பிடித்து இருந்தது, எடிட்டிங் பக்காவாக செய்து நல்ல ஒரு இசையும் சேர்த்தால் கண்டிப்பாக ஒரு சிறந்த ரொமான்டிக் ஷார்ட் பிலிம் என தோணியது.

அவனை அழைத்து பாராட்டினேன். நானே பாரட்டியதில் அவனுக்கும் மிக சந்தோசம். கூடவே மியூசிக் சுமாராக கூட இல்லை, கண்டிப்பாக முழுக்க மாற்றினால் நல்லது என்றேன். 

"அண்ணா, செலவாகும் அதான் பார்க்கிறேன்"

"குமாரு, இப்போ இருக்கிறது எதோ கல்யாண ஆல்பம் போடுவாங்க இல்லையா ஒரு டெம்ப்ளேட் மாதிரி, அந்த லட்சணத்தில் இருக்கு, கம்மி செலவுல எவ்ளோ நல்லதா பண்ண முடியும் பாரு, நான் போன தரம் பண்ணின ஆளை ரெஃபர் பண்றேன். போய் பாரு, அவன் பேரு ஜோஸப், அவன் கொஞ்சம் பிஸினு கிராக்கி பண்ணுவான், ஆனா உன் படத்தை பார்த்தா கண்டிப்பா பண்ணுவான்."

"தாங்க்ஸ் அண்ணே" என்று மனமார சொன்னான்.

அந்த ஹீரோவாக நடித்த பையன் பிரவீனை நான் அடுத்த சில நாட்கள் பார்க்கவே இல்லை.

வீட்டில் அக்காவும் நானும் அடுத்த சில நாட்கள் ஒரு வித தயக்கம், தடுமாற்றம் உடனே பழகினோம், என்னால் அக்காவிடம் எதையும் கேட்க முடியவில்லை. அவளும் எதுவும் சொல்ல வில்லை. அந்த வார இறுதிக்குள் மெல்ல மெல்ல இயல்பு நிலைக்கு திரும்பினோம். ஆனாலும் எனக்கு உள்ளுக்குள் உறுத்தல் இருந்து கொண்டே இருந்தது.

தொடரும்...