மறுவாழ்வு 51

முழு தொடர் படிக்க

 புவனேஸ்வரி, பெங்களூர் திரும்பும் பொழுது, அபூர்வமாய், மனோஜ்குமாரின் அம்மாவை சந்தித்தாள். மனோ பெங்களூரில் இருக்கும் செய்தி அறிந்து, தன் முவரியை ஒரு அவில்தாரிடம் கொடுத்தனுப்பினாள். மனோ தேடி வருவானா என்ற எதிர்பார்ப்பில், தவித்திருந்தாள். 

மறுநாள் காலை, சத்யாவும், சுகந்தியும் அவரவர் ஆபீஸ் கிளம்பி விட்டனர். பத்து மணியளவில், சமையல் செய்யத் தயாரானாள் புவனேஸ்வரி. அழைப்பு மணி அடித்து, கதவு திறந்தாள். 

இரவு தூக்கமின்றி எதிர்பார்த்தது வீண் போகவில்லை. தன் கண் முன்னே, மனோவேதான். ராணுவ உடையில், கம்பீரமாய் நின்றிருந்தான். 

பட படப்பில் கையும் ஓடல காலும் ஓடல, 

"வாங்க வாங்க" என்ற வரவேற்றாள். 

அவன் உள்ளே வந்ததும் கதவை சாத்தினாள். மிலிடரி பூட்ஸ்களை கழற்றி விட்டு வரவேற்பறைக்கு வந்தான். 

"அட்ரஸ் தேடி வர சிரமமில்லயே?" 

தொப்பியை கழற்றிவிட்டு, சோபாவில் உட்கார்ந்து, பதில் சொல்லாமல், அவளையே உற்று நோக்கினான். தனக்குப் பரிச்சயமான புவனேஸ்வரி இல்லை. வயதாகி விட்டது. 

"மேரீட்..?" என்றான். 

"ஓ ஆச்சே...., ஆனா.... இப்ப அவரு இல்ல, போயிட்டாரு."

"ஓ மர்கயா? (இறந்து விட்டாரா)
யஹா கைஸா பெங்களூர் மே (இங்கு எப்டி பெங்களூரில்)"

"அது பெரிய கதை. சொல்லலாம், ஏதாவுது குடிக்க, காப்பிப் போடவா.?" 

"நை நை, ஒக்காரு, பேசனும். இத்னா சால் ஹோகயா (எம்மா வருஷமாச்சி)."  

எதிர் சோபாவில் உட்காரப் போனவளை, பக்கத்தில் உட்காரச் சொன்னான். 

"நீங்க எப்டி இருக்கீங்க?"

"தூ தூ (நீ நீ)"

"இல்ல இல்ல, நீங்கதான் இனி, நீங்க எப்டி இருக்கீங்க."

"எஸ் ஐயேம் லிவ்விங் (ஏதோ வாழ்கின்றேன்)" என்றான் சுரத்தை இல்லாமல், 

"ஒங்க புள்ளயும், அம்மாவயும் பாத்தேன், பொண்டாட்டி எங்க"

"அதூ..." என்று தடுமாறினான். "ஒய்ஃப் இல்ல போயிட்சி"

"அச்சோ..! எறந்துட்டளா"

"இல்ல, போயிட்சி" 

"அப்டின்னா"

"ஷி வென்ட் வித் சம்படி (வேறு ஒருவருடன் சென்று விட்டாள்)" என்று தலை குனிந்தான். 

"புரியல"

"ரென் (ஓடி)" என்று கையால் சகை காட்டினான். 

"அய்யய்யோ, அப்டியா.. பாவமே...."  

பேச்சில் இடைவெளி, இருவரின் எண்ண ஒட்டத்திற்கு அந்த மௌனம் தேவையாய் இருந்தது. 

"வாழ்க்கை எப்படில்லாம் போகுது. நம்ப ரெண்டு பேரு கதயும் சோகமாப் போச்சி. விவரமா சொல்லுங்க" என்று சோபாவில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தாள். 

அவனும் திரும்பி உட்கார்ந்து அவன் கதை சொன்னான். தான் தீவிரவாதிகளிடம் பிடிபட்டு, புவனேஸ்வரியுடனான கடிதப் போக்கு வரத்து நின்று போனதிலிருந்து ஆரம்பித்தான். 

தீவிரவாதிகளின் பிணையிலிருந்த மனோவை, ஆறு மாதங்களுக்கு மேல் இழுத்தடித்து மீட்டனர். அவனது உடைமைகள் யாவும் தொலைந்ததில், புவனேஸ்வரியின் வீட்டு முகவரி இல்லாமல், நினைவில் இருந்த முகவரிக்கு கடிதம் எழுதி காத்திருந்தான். 

"இது பத்தி ஒரு கடிதமும் வல்லயே" என்றாள் புவனேஸ்வரி.

"எஸ் எஸ், அதூ, ராங் அட்ரஸ், ராங் ஆயி போச்சி"

தவறான வீதி, வீட்டு எண்ணில், பூட்டிக் கிடந்த வீட்டில் கடிதம் பட்டுவாடா ஆகி உரியவள் கைக்குக் கிடைக்காமல் தொலைந்தது. புவனேஸ்வரி அவன் கான்பூர் முகவரிக்கு எழுதிய கடிதங்களையும் அவன் அம்மா, அழித்து விட்டாள். 

சில மாதங்கள் சென்று, லீவு கிடைத்ததும், நேரில் சந்தித்து, காதலை நிறைவேற்றும் ஆவலோடு, முசிறி வந்தான். ஆனால் காலம் கடந்து போய், புவனேஸ்வரி திருமணமாகி காஞ்சி சென்று விட்டதை, அவள் அம்மா மூலம் அறிந்து மனமுடைந்து ஊர் திரும்பினான். 

"அம்மா ரெண்டு நாள் முன்னத்தான் சொன்னாங்க, நீங்க முசிறி வந்து போனத. அது வரைக்கும் எனக்குத் தெரியாது. அப்ரம்" 

காதல் தோல்வியில் வெறுத்திருந்தவன், தங்கள் ஒரே பிள்ளைக்கு மணமுடிக்க முயன்ற அவன் பெற்றோரின் முயற்சிக்கு பிடி கொடுக்காமல், ஒரு வருடம் கழித்து, கல்யாணத்திற்கு இசைந்தான். டெல்லியில் ஒரு கல்லூரியில் லெக்சரராகப் பணி புரியும் மனீஷா என்ற பெண்ணை திருமணம் புரிந்து, பஞ்சாபில், சந்திகர் நகரில் மகிழ்ச்சியாய் தாம்பத்யம் துவங்கியது. ஒரு ஆண்பிள்ளையைப் பெற்றுக் கொடுத்தாள் வாழ்வு இனிமையாகத்தான் சென்றது மூன்று வருடம். 

"ஆமா பாத்தேன் பாத்தேன் ஒன் பையன, அழகா இருக்கான். என்ன பேரு?" 

"திலீப்" 

மேஜர் பதவி உயர்வும், அசாம் பகுதிக்கு அடுத்த வேலை இடமாற்றமும் வந்து, குடும்ப வாழ்க்கைக்குத் தடையானது. அந்த இடத்தில் குடும்பத்தை அழைத்துப் போக முடியவில்லை. கான்பூரில் மாமியார் கெடு பிடி, கணவனைப் பிரிந்த தனிமை மனீஷாவுக்கு ஒன்றும் ஒத்துப் போகவில்லை. தன் ஊரான டெல்லியில் கல்லூரி ஒன்றில் வேலை தேடிக்கொண்டு பிள்ளையுடன் குடிபெயர்ந்தாள். 

ஆண்டு விடுமுறையில் மட்டும் மனோ டெல்லி சென்று மனைவி குழைந்தையுடன் தங்கி வந்தான். அந்த மாதிரி வருடத்திற்கு ஒரு முறை புருஷனுடன் கூடும் வாழ்க்கை கசந்தது. அவள் உடல் பசிக்கு அது போதவில்லை. அவள் சம வயது, திருமணமாகாத ஒரு லெக்சரருடன் ஏற்றபட்ட ஒரு நாள் தற்செயல் கூடல், தொடர்ந்தது. பெரிய மனப் போராட்டத்தின் பின், அவள் உடல் பசி ஆட்கொள்ள, கட்டினவனையும், பெற்ற பிள்ளையையும் விட்டு ஓடியே போனாள் காதலனுடன். 

"ரொம்பத் தப்பு, புருஷனவிட்டு, பெத்த புள்ளய விட்டு எப்டி ஓடிப்போவ மனசு வரும் ஒரு பொண்ணுக்கு" 

மனோவுக்கு அந்தச் செய்தி பெரும் இடியாய் வந்து இறங்கியது. மனைவியை உண்மையாய் நேசித்தான். அவள் வேறொருத்தனுடன் ஓடிய வேதனையை தாங்க முடியவில்லை. 

"பிள்ளைய எப்படிச் சமாளிச்ச?" 

பிள்ளையை, தேராடூன் போர்டிங் ஸ்கூலில் சேர்த்துவிட்டு, விடுமுறை நாட்களில், டெல்லியிலும், கான்பூரில் வைத்து வளர்க்க ஏற்பாடு செய்தான் என்று தன் கதையை முடித்தான். 

"ரொம்பக் கஷ்டம்தான். இப்ப பெங்களூர்ல வேலையா"

"இல்ல.......டெம்பரி டூட்டில வந்தது. இன்னும் டூ வீக்ஸில, ரிடர்ன்.
(இல்லை தற்காலிய பணி, இன்னும் இரு வாரத்தில் திரும்ப வேண்டும்)"

"எங்க போவனும்.?"

"பிகானர், ராதஸ்தான். நீ சொல்லு ஒன் கதய"

"ஊம்......." என்று மனோவிடம் இருந்து கடிதம் நின்று போனதில் ஆரம்பித்து, மூன்றாம் தாரமாய்க் கல்யாணம் வரை சொன்னாள்.

"தேர்ட் ஒஃப்?" என்று அவனுக்கு ஆச்சர்யம்.......... "புள்ளங்க?" 

"இல்ல, ஒன்னும் பிறக்கல. அவருக்கு ஃபர்ஸ்ட் ஒய்ஃப் பொண்ணு சுகந்தின்னு அதுதான் எனக்கும் பொண்ணு. நல்ல பொண்ணு"

அடுத்து சுகந்தி பற்றிச் சொல்ல வரும் பொழுது, திருமணத்தை மறைத்தாள். இதுவரை, அவளும் சுகந்தியும், கல்யாணம் பற்றி யாரிடமும் பேசுவது இல்லை என்று எப்பவோ முடிவெடுத்து அதைக் கவனமாய்க் காப்பாற்றி வந்துள்ளனர். 

அடுத்து, சுகந்தி கடத்தப்பட்டது, பெங்களூர் தஞ்சம் என்று தொடர்ந்தாள். 

"போன வாரம்தான் முசிறிக்குப் போயிருந்தேன் அம்மாவ பாக்க, அப்ப என்னவோ தோணிச்சி, நம்ப பழைய வீட்ட போய்ப் பாக்கனும்னு. வீட்டுத் தோட்டம் போய்ப் பாத்ததும் ஒன் நெனப்பு வந்துடுச்சி, ஒன்னயே நெனச்சி அழுகைகூட வந்துடுச்சி" என்றதும், 

"ரியலி" என்று அவள் கையைத் தொட்டான். 

"ஆமாம், திரும்பி பெங்களூர் வரும்பொழுதெல்லாம் ஒன் நெனப்புதான். அதான், எதிர்பாக்காமா, ஒங்க அம்மாவ சந்திக்க வச்சிது போல" என்று அவன் கையை இருக பற்றினாள். 

"எஸ் எஸ் புவனேஸ்வரி, கல்யாணம் ஆயிட்சினு ஒன்ன மறக்க ட்ரை பண்ணேன். முடியல. யூ வேர் தேர் ஆல்வேஸ் இன் மீ (நீ என்னுள்ளே எப்பவும் இருந்தாய்)" 

பேசமால் இருவரும் கைபிடித்து சில நொடிகள். 

சுயம் வந்து, கையை உருவி "காப்பிப் போட்டு எடுத்து வரவா?" என்றாள் 

"இல்ல டீதான்"

"டீத்தூள் இல்லியே, நாங்க யாரும் டீ குடிக்கரதில்லயே" என்று கை பிசைந்தாள். 

"பர்வா நை புவனேஸ்வரி டோன்ட் ஒரி, மை ஜானா அர்ஜென்ட், அவில்தார் டோல்ட் டு டே மார்னிங் (இன்று காலையில்தான் அவில்தார் சொன்னார்), நெக்ஸ்ட் மினிட் கௌம்பி வந்துட்து", என்று எழுந்தான். 

"அப்ப எப்ப பாக்கலாம்."

"கம்மிங் சன்டே வரட்டா, நாம்ப ரெண்டு பேர் அவுடிங் போவ்லாம்" 

"வாணாம். சன்டே, எல்லாரும் இருப்பாங்க, தனியா பேச முடியாது, வெளிய போவமுடியாது. ஏன் நாளைக்கு வியாழன் வாயேன், மதியம் சாப்பாட்டுக்கு. நாம்பத் தனியா இங்கயே இருக்கலாம்."

கண்ணை நேருக்கு நேர் நிறுத்தினான். புரிந்து போனது. 

"ஜ ஸீ... டூ யூ வான்ட் மீ
(நான் வேணுமா)" 

"நா காத்திருக்கேன் மனோ, நீ வேணும் எனக்கு" என்று அவன் பக்கம் சாய்ந்தாள். 

கை தழுவி இருக கட்டி அணைத்தான். அவள் அவன் கழுத்தில் முகம் புதைத்து, தேய்த்தாள். அவள் முகக்கட்டையை ஒரு கையால் தொட்டு தூக்கி தலையைக் குனிந்து அவள் இதழை வாயால் பற்றினான். அவளும் வாய் திறந்து சுவைக்க முத்தம் தீவிரமாகி, முனகல். கை தடவல் என்று முன்னேறியது. அவன் கையை எடுத்து அவள் முலைமேல் வைத்து அழுத்த, அவனும் பிசைய, உணர்ச்சி முட்டியது. மூச்சு வாங்க பிரிந்தனர். 

"புவனேஸ்வரி. டைம் ஆயி போச்சி. ஐ ஹேவ் டு கோ. டுமாரோ ஜ வில் கம், ஜரூர் ஆயேகா கல் (நா போகனும், நாளை அவசியம் வருவேன்)" என்று பிரிந்து எழுந்தான். 

"பாக்கலாம்" என்று கையை எடுத்து முத்தமிட்டாள். 

அவன் தொப்பியணிந்து வாசற்படி போனான். 

"இரு நானும் கீழ வரேன்" என்று தலையை சரி செய்து, சாவி எடுத்து, செருப்பு அணிந்து கிளம்பினாள். பூட்டிக் கொண்டு லிஃப்ட்டில் இறங்கினர். பேஸ்மென்ட் அருகில், இருந்த செக்யூரிட்டி வனத்தையன், ஓடி வந்து நின்று, கேர்னலுக்கு, பக்கா மிலிடரி சல்யூட் அடித்து, தான் ஒரு எக்ஸ் சர்வீஸ்மேன் என்பதை அறிவித்துக் கொண்டான். 

புவனேஸ்வரிதான் அறிமுகம் செய்து வைத்தாள், தனக்கு வனத்தையன் அடிக்கடி உதவுதாக. கேர்னலும் நின்று, அவனிடம் பேசி, அவனது, சர்வீஸ், எந்த ரெஜ்மென்டில் இருந்தான் போன்ற விஷயங்களைப் பற்றி விசாரித்ததில், தனக்குத் தெரிந்த, ஹிந்தியில், வனத்தையன் சொல்லி விளக்கினான். 

"அச்சா அச்சா" என்று கேட்டு, கடைசியில், கேர்னல், கை கொடுக்க, அவனுக்குப் பெருமை பிடிபடவில்லை. மறுபடியும் பூட்ஸ் காலை சேர்த்து அடித்து, ஒரு சல்யூட். கரும் பச்சை மிலிடரி ஜீப் ஒன்று காத்திருந்தது, பக்கத்தில் அவில்தார் முத்துசாமி விறைப்பாய் நின்றிருந்தார். மனோ, முன் சீட்டில் ஏறி உட்கார்ந்தும். புவனேஸ்வரி, அவில்தார் முத்துசாமியிடம் சென்று, 

"ரொம்ப நன்றிங்க" என்றாள். 

"பரவாயில்லம்மா" என்றார் சிரித்து, ஏறி உட்கார்ந்து ஓட்டினார். மனோ, கையைத் தூக்கி விடை சொல்ல ஜீப் கிளம்பியது. புவனேஸ்வரியும், கை அசைத்து, கண்ணில் தெரியும் வரை நின்றாள். 

'அந்த கேர்னல் உடையில் என்னா கம்பீரம், என்ன உயரம், என் மனோ.இனி எனக்கே அவன் சொந்தம்' என்று நினைக்கும் பொழுது, அவள் அடிவயிற்றில் ஒரு துள்ளல். 

"கேர்னல் சாப், எப்டிம்மா தெரியும்?" என்றான், வனத்தையன் 

"அவரும் நானும் சின்ன வயசேருந்து பழக்கம்..பா, நாங்க திருச்சில இருந்தப்ப, பக்கத்து பக்க வீடு." என்று சொல்லி வந்தாள்.

சமையல் செய்யவும் மறந்து, படுக்கையில் படுத்துக் கிடந்தாள். இப்படி ஒரு திருப்பமா தன் வாழ்வில் என்று மனம் சிறகடித்துப் பறந்தது. ஒரு தலைக்காணியைக் கட்டிப் பிடித்து, இருக்கி, உடல் திமிர, இன்னும் இருவத்தி நாலு மணி காக்க வேண்டுமா என்று இவ்வளவு வருஷமாய் ஆழ் உறக்கத்தில் இருந்த, காமம், சிலிர்ந்தெழுந்து கொண்டது. 

'தாலிகட்டின புருஷனக்கே கிடைக்காத என் உடல், மனோவுக்காகவே காத்திருந்தது போலும்' என்று நினைத்து உள்ளம் கிளர்ந்தாள்.. 

ஊரிலிருந்து வந்த சித்தி, மகிழ்ச்சியாய் இருப்பது கண்டு சுகந்திக்கு சற்று ஆச்சர்யம். அதுவும் அவள் இவ்வளவு கல கலப்பாக இருந்து பார்த்ததே இல்லை. அம்மாவை, முசிறியில் அண்டை அயலாரை கண்டு வந்ததில் இருக்கலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டாள். 

புவனேஸ்வரி, தன் வாழ்வின் எதிர்பாரா திருப்பு முனையை யாரிடமாவது பகிர்ந்து கொள்ளத் துடித்தாள். என்ன காரணமோ, அதை தற்சமயம் ரகசியமாய் வைத்திருக்க முடிவு செய்தாள். 

சுகந்தியும், தன்னை சத்யா, மணக்க சம்மதித்ததையும், அடுத்து, தான் கல்யாணமானவள் என்று தெரிந்தும், அவர் உறுதியாய் உள்ளதாகச் சொன்ன செய்தியையும், சித்தியிடம் பகிர்ந்து கொள்ளத் துடித்தாள். அவளும் என்ன காரணத்தினாலோ தள்ளிப் போட்டாள். 

மறுநாள், சத்யா சுகந்தியை அனுப்பிவிட்டு, புவனேஸ்வரி, மதிய சாப்பாட்டுக்கு, சமையலை பார்த்துப் பார்த்து சமைத்தாள். எல்லாவற்றையும் ஏறக்கட்டி விட்டு, சாப்பாட்டு மேசையில் அடுக்கி வைத்து விட்டு, குளிக்கப் போனாள். மனோவுடனான கூடலின் எதிர்பார்ப்பில் உடல் சூடேறிக் கிடந்தது. குளியல் அதைத் தணிக்க உதவியது. 

தலை சீவி சிக்கெடுத்து, சிகை அலங்காரம் ஆனது. இருக்கும் நல்ல பருத்தி புடவை ஒன்று எடுத்து கட்டிக் கொண்டாள். சுகந்தியின் அலங்காரப் பொருட்களைப் பயன் படுத்தி திட்டமாய் முக அழகு செய்தாள். நெற்றிப் பொட்டும் வழக்கமாய் இட்டாள். சத்யா அறையில் இருந்த பெரிய கண்ணாடியின் முன் நின்று பார்த்து பார்த்து சேலை, முடி என்று திருத்தம் நடந்தது. 

மணி பதினொன்று. முன் ஹாலில் வந்து உட்கார இருப்புக் கொள்ளாமல் நடை பழகினாள். 

'பொதுவாக மதிய சாப்பாட்டுக்கு வா என்று கூறினோம், சரியா எத்தனை மணிக்கு வருவேன்னு கேட்டு இருக்கனும்' என்று கடிகாரத்தை நிமிஷத்துக்கு ஒரு முறை பார்த்துக் கொண்டாள். 

பதினொன்று முப்பத்து ஏழுக்கு மணி அடித்தது. ஓடிப்போய்க் கதவைத் திறந்தாள். மனோவேதான். சிரித்து நின்றான். அவனை விட்டு கதவை சாத்தினாள். சாவி போட்டால் லேட்ச் திறந்து கொள்ளும் கதவு அது, அதனால், மறக்காமல், மேல் கீழ் தாள் போட்டாள். அவன் கையில் இருந்த பையை வாங்கினாள். அவனும் ஷூவை கழற்றி விட்டு முன் அறைக்கு வந்தான். 

"என்ன இது?" என்று சோதித்தாள். பழங்கள் ஆப்பிள் ஆரஞ்சு, பெட்டி ஒன்று, இனிப்பு, அடுத்தப் பொட்டலத்தில் மல்லிகைப்பூ. 

"இது எதுக்கு எனக்கு?" என்றாள், 

மல்லிகையைக் கையில் எடுத்து. "க்யோ நை (ஏன் இருக்கக் கூடாது) நாம்ப மேரேஜ் பண்ணுது, யூ ஆர் கோயிங் டு பி மை ஒஃப், மேரி பத்னி (என் மனைவி ஆகப் போகிறவள். நீ என் மனைவி)" என்றான்.

"ஓ அதுக்குள்ள திட்டமெல்லாம் போட்டாச்சா. சரிதான், நடக்கனுமே" 

"திஸ் டைம் நாம்ப மிஸ் பண்ணாது. கண்டிப்பா நடக்கும்."

பூப்பந்தை பிரித்தாள், ஒரு முழத்தை மட்டும் கிள்ளி எடுத்துத் தலையில் சூடி கழுத்தில் தொங்க விட்டாள். பூவின் மனமே அவளை உணர்ச்சி வசப்படவைத்தது. 

"யூ லுக் ப்டீஃபுள்" என்று அவள் தோளை பிடித்து நிறுத்தி அவளை உற்று நோக்கினான். வட்ட சிரித்த முகம். அபிநயம் பேசும் பெரிய கண்கள், சிரத்தையாய் இன்றுதான், பல வருடம் கழித்து, புருவம், இரப்பை முடிக்குக் கண் மை தீட்டி இன்னமும் அழகூட்டியிருந்தாள். 

மூக்குத்தி இல்லா அளவனா மூக்கு. காதில் சின்னப் பவுன் கம்மல். பேசும் பொழுதே பல் வரிசை தெரியும், கே ஆர் விஜயாவின் அகல வாய். எப்பொழுதும், நெற்றியில் சின்னப் பொட்டுக்கு மேல், திருநீறு கீற்றுக் கலையாமல் இருக்கும். நல்ல வளர்த்தியான உடம்பு, மனோ ஆறடி உயரம், அவன் தோளுக்கு வருவாள் இவள். 

இளமையில் கூந்தல் இடுப்பைப் தாண்டும், வயது கூடியதில், நீளமும் அடர்த்தியும் போய், அள்ளி முடிந்த கொண்டைதான். பூச்சூடாத கூந்தல், இன்று மலர்ந்திருந்தது. 

அவளும் அவனைப் பார்த்தாள், அந்தச் சிவந்த முகம் என்ன களை. கோவை பழம்போல் சிவந்த உதட்டின் மேல் கரு கருவென்ற அடர்ந்த முனை திருகிய கூரான மீசை. முன் போல் நெற்றி தொடும் தலைமுடி இல்லை, குட்டையாய் வெட்டி சீராக்கிய மிலிடரி கட், கிருதாவில் வெள்ளை முடி எட்டிப் பாரக்க ஆரம்பித்து விட்டது. நேற்றய மிலிடரி உடை கம்பீரம், இன்றைய, வெள்ளை வெளேர் காலர் வைத்த பனியன், அதில் மெல்லிய நேர் கரு நீள கோடு, வெள்ளை பேன்ட், பார்க்க வசீகரத் தோற்றம். சில நொடிகள் தான் பார்க்க முடிந்தது, எங்கிருந்து வந்ததோ இந்த வயதிலும் அந்த வெட்கம், கண்கள் தாழ தலை சாய்ந்தாள். 

அவன் நகர்ந்து, பின் தலையில் கை கொடுத்து மார்பில் அணைத்தான். அவன் பரந்த மார்பில் கன்னம் இழைய, கண் மூடினாள். மனம் சிறகடித்துப் பறந்தது. 

அவள் மேல் தொடையில் இடது கை, மேல் முதுகில் வலது கை போய்ப் பஞ்சு பொதியை தூக்குவது போல் சிரமமே இல்லாமல் தூக்கி விட்டான். அந்த ஆண்மகனின் வஜ்ர மரம் போன்ற உடம்பில், பசும் மலர்கொடி போல், அணைந்து, கழுத்தை கட்டி தலை சாய்த்தாள். 

அறையை நோக்கி நகர்ந்தான். 

"இல்ல இல்ல அந்த அறையில்ல இது இது" என்று பக்கத்து தன் அறையைக் காட்டினாள். உள் நுழைந்தான். 

"இந்தக் கட்டில்" என்று தன் கட்டிலைக் காட்டினாள். காலையிலேயை தன் கட்டிலை சுத்தம் செய்து, தலையணிக்கு உரை மாற்றி. துவைத்த விரிப்பு போட்டு தயார் பண்ணி வைத்திருந்தாள். 

கிடத்தினான். நின்று டீ ஷர்ட், பேன்ட் அவிழ்த்து, மடிப்புக் களையாமல், மாட்டினான். ஜட்டியில், அவன் உடற் கட்டை கண்விரியப் பார்த்து வியந்து ரசித்தாள். விரிந்த மார்பு கூடு, சிறுத்த இடை, கட்டுக் கட்டாய் தசை, பாடி பில்டர் போலும். ஒரு விநாடி தன் மறைந்த புருஷன் பீப்பாய் உருவ தொள தொளா உடம்பின் நினைவை தவிர்க்க முடியவில்லை. 

"யே பாத்ரூம் க்யா? (குளியலறையா)" என்றான், 

ஆம் என்றாள் கண்ணால். 

குளியறை கதவு திறந்து பார்த்து, போனான். அவள் கட்டிலில் நகர்ந்து சுவற்றில் சாய்ந்து, பாதம் படிய கால் மடக்கி உட்கார்ந்து, காத்திருந்தாள். 

'துணி அவிழ்ப்பதா வேண்டாமா, வெளிச்சத்தில் கூச்சமாகுமே, இந்த நேரத்தில் யாரும் வரமாட்டார்கள், வந்துவிட்டால் என்ன செய்வது' என்று தயங்கினாள். 

கதவு திறந்து வந்தான். உதட்டில் முன் முருவல், 

"சாடி ரிமூவ் நை கர்ணா ? (சேலை அவிழ்க்கலயா)"

"இருக்கட்டும், வெளிச்சத்தில வேணாம்."

"ஷரம் ஆத்தி........ (வெட்கமா)" என்று சிரித்து, பக்கத்தில் ஒரு கால் மடித்து உட்கார்ந்து, உடலை திருப்பினான். 

தாவி பக்கவாட்டில் கழுத்தைக் கட்டி அணைத்தாள். கை அவன் முதுகு மார்பு என்று தடவியது, முனகி முகத்தைத் கன்னத்தில் தேய்த்து, காமத்தில் எழுந்த உடல் சூட்டை தணிக்க, கழுத்து மார்பு என்று ப்ச் ப்ச் என்று முத்தமிட்டாள். 

பல வருடம் தேங்கிக் கிடந்த காமம் பீறிட்டது. மார்பை கடித்து தலை சாய்த்து அவன் மடியை முட்டி, முகத்தை ஜட்டியை புடைத்து உப்பியதில் தேய்த்து, கனிசமாய் கைகளில் அகப்பட்டதை, பலம் கொண்ட மட்டும் அழித்திப் பிடித்தாள். 

அவன் சட்டென எழுந்து நின்று இடுப்பில் விரல் கொடுத்து ஜட்டியை இறக்கினான். வாட்ட சாட்டமான தடி, விடுதலை பெற்று ஆடியது. எட்டிப் பிடித்திழுத்து, தலையைச் சாய்த்து, கன்னத்தில் வைத்து தேய்த்தாள். உதட்டை பதித்து தண்டின் மேல் பல முத்தம். 

"ஊம் ஊம்" என்று முனகி உடலை முறுக்கினாள், தாள முடியவில்லை. 

"மனோ... மனோ... எனக்கு வேணும்.. தா.. தா எனக்கு, வேணும்" என்று சத்தமிட்டாள். 

தொடரும்...