மறுவாழ்வு 53

முழு தொடர் படிக்க

 புவனேஸ்வரியும், மனோவும், ஓழ் விளையாட்டில் திளைந்திருந்தனர். மூன்றாவது முறை காண்டம் போட்டு ஒத்து முடித்தான். அம்மணமாய் கட்டிக்கொண்டு கண் மூடி ஆனந்த உலகத்தில் உலாவினர். 

மதியம் தாண்டி விட்டது. அவள் புரண்டு எழுந்து உட்கார்ந்து, 

"பசிக்கலயா? சாப்பிடலாம்"

என்றதும், அவன் காலை தொங்கப் போட்டு உட்கார்ந்தான், பூலில் தொங்கிய உறையை உருவினான். அவள் வாங்கி சோதித்து, அடியில் தங்கிய கஞ்சியைப் பார்த்து விவரம் கேட்டாள்.

அவன் விளக்கினான். 

விந்து பற்றிய அவனது விளக்கம், அவள் அறைகுறை அறிவை தெளிவாக்கியது. 

சுகந்திக்கு இவ்வளவு விவரம் தெரியுமோ, என்று மனதில் கேள்வி, காலேஜ் படிச்ச பொண்ணு, கம்ப்யூட்டர் எல்லாம் பாக்குது தெரிஞ்சிருக்கும் என்று சமாதானம். 

இது மற்றவர் கண்ணில் பட்டால் பெரிய அவமானம் என்று பத்திரமாய்ச் சுருட்டி, பேப்பரில் மடித்து ஒரு பெரிய ப்ளாடிக் உறையில் இட்டு அதையும் சுருட்டி குப்பைத் தொட்டியில் போட்டு மறைத்தாள். 

அவன் போய்ச் சுத்தம் செய்து உடையணிந்து வந்தான். அவன் வருவதற்குள், சாப்பாட்டு மேசையில் தயார் படுத்தினாள். ஹாட் பேக்கில், பூரி அடிக்கி வைத்திருந்தாள். சுக்கா ரொட்டிதான் செய்திருக்க வேண்டும், ஆனா செய்யும் பழக்கமில்லை, அதற்கான கரி அடுப்பும் இல்லை, பூரி நன்றாக வரும், செய்திருந்தாள். தொட்டுக் கொள்ள அதற்கான ராஜ்மா என்னும் பெரிய நீண்ட சிவப்பு மொச்சை, நிறைய வெங்காயம், வித வித மசாலா போட்டு சப்ஜி செய்திருந்தாள். பல வருடம் முன்பு, மனோவின் அம்மா அனுராதா ஆன்டி சொல்லித் தந்த செய்முறை, அதை இன்று செய்து வைத்து பரிமாறி ஆவலுடன் அவன் முகத்தைப் பார்த்திருந்தாள். 

அவனுக்கு ஆச்சர்யம், அது அவன் அம்மா செய்முறை என்று கண்டு பிடித்து விட்டான். 

"ஹாங் ஹா பகூத் அச்சா, நல்லா இர்கு, மேரி மா டேஸ்ட் அச்சா ஹை"
(என் அம்மா பாகம், அருமை) என்று சுவைத்து சாப்பிட்டான். 

உண்மையான பாராட்டு கிடைத்து, மனம் மகிழ்ந்தது.

"தும்பி காவ்" (நீயும் சாப்பிடு) என்றதும் அவளும் நாலு பூரி எடுத்து உட்கார்ந்தாள். அடுத்து, சாதம் சாம்பார், பீன்ஸ் பொறியல், ரசம், தயிர் அப்பளம் என்று மீதி சாப்பாடும் ஆனது. 

மணி இரண்டு. முன் அறைக்கு வந்து உட்கார்ந்ததும், நறுக்கிய ஆப்பிளை இருவரும் பகிர்ந்து உண்டு கொண்டே பேசினர், முன்பே ஏறக்குறைய எல்லாம் பேசிவிட்டனர். 

அவன் இன்னும் பத்து நாட்களில் பெங்களூரை விட்டு கிளம்பி விடுவான். அவன் ஊருக்கு கிளம்பும் முன், அடுத்த வாரம் புதன் அல்லது வியாழன் ஒரு முறை இதே நேரத்தில் வருவான். 

அவளுக்கு என்று ஒரு கை பேசி வாங்கிக் கொடுப்பதாகவும், "பணம் ஏதும் தேவையா?" என்றான். 

"வாண்டாம்" என்று மறுத்தாள். 

வேண்டுமானால், தேவைப்படும் பொழுது கேட்டால் பேங்க் மூலம் அவன் தாராளமாய் அனுப்ப முடியும், என்று கூறி கட்டிப் பிடித்து முத்தமிட்டு, விடை பெற்றான். 

கீழ் வரை சென்று வழியனுப்பினாள். முன் தினம் போலவே வனத்தையனும் வந்து சல்யூட் அடித்தான், கேர்னலுக்கு. ஜீப் புறப்பட்டது. 

வந்து கட்டிலில் படுத்து கண் மூடினாள். மனோவுடனான மூன்று மணி நேரத்தை நிமிட கணக்கில் நினைவு கூர்ந்து, மகிழ்ந்து கிடந்தாள். தன் பெண்மைக்கு எவ்வளவு பொறுத்தமான சிங்கம் போன்ற வீர ஆண் மகன். இந்த இணையான ஜோடியை பிரித்து, பல வருடம் ஏங்க விட்டு, மீண்டும் சேர்த்த அந்த ஈசன் விளையாடலை நினைத்து உருகினாள். 

ஆழ்ந்த தூக்கம். எழுந்த பொழுது, நான்கு மணி. சுடு நீரில் தலை குளித்து வந்தாள். திருவானைக்கா கோவிலில், அம்பாள் படம் ஒன்று வாங்கி வந்திருந்தாள். அதை, பூஜை அறையில் மாட்டினாள், விளக்கேற்றினாள், மனோ வாங்கி வந்திருந்த மல்லிகை பூவில் தலைக்குச் சூடியது போக மீதியை பத்திரப் படுத்தி வைத்திருந்தாள். அதை அம்மனுக்குச் சூட்டி. கண்மூடி நின்று மனம் உருக, வேண்டி, தனம் தரும் கல்வி தரும் ஒரு நாளும் தளர்வறியா மனம் தரும்.... அபிராம அந்தாதி பாடல் ஒன்றை மனதுள் முனு முனுத்து நின்றாள் சில நிமிடம். 

அவள் மனம் மிகந்த உற்சாகத்தில் இருந்தது. தனக்கு மறுவாழ்வு கிடைத்த சந்தோஷத்தை எல்லோருக்கும், பகிர வேண்டும். தெரிந்தவர்களுக்கெல்லாம் வடை பாயச விருந்து வைக்க வேண்டும் என்று ஆசைதான். ஆனால், சுகந்திக்கும் சத்யாவுக்குமே சொல்ல முடியாத நிலை. அதற்கு இன்னும் சமயம் வரவில்லை. 

சட்டென ஒரு யோசனை. கதவை பூட்டினாள். கீழே போய் வனத்தையனைத் தேடினாள்.

"கொஞ்சம் பூரி செய்தேன் சாப்பிட்ரியாப்பா?" என்றாள்.

"ஆகட்டும்மா, தாரளாமா" என்றான்.

பத்து நிமிடம் கழித்து, மணி அடித்து வனத்தையன் வந்தான். 

"வா வா" என்று கூப்பிட்டு, சாப்பாட்டு மேசையில் உட்காரச் சென்னாள்.

"வாணாம்மா, நா கீல ஒங்காந்துக்கரன்" என்று கை கழுவி, தரையில் உட்கார்ந்ததும். நிறைய பூரி, சப்ஜி வைத்தாள் தட்டில். சாப்பிட்டான்.

"அம்மா இது அப்டியே வடக்கத்திய ருஜிம்மா, ஒங்களுக்கு எப்டி வந்துதும்மா." என்று ஆச்சரியம். 

இன்னம் இன்னம் என்று அவன் போதுமளவு பூரியை வைத்தாள். இரவுக்கு சத்யா சுகந்திக்கும் சேர்த்து சுட்டது. பிறகு பார்க்கலாம் என்று இருந்ததையெல்லாம் அவனுக்கு வைத்தாள்.

வயிரார சாப்பிட்டான், தன் சந்தோஷ நாளில், பசியோடு இருந்தவனுக்கு உணவளித்த திருப்தி.

கை கழுவி வந்தான்.

"ரொம்ப நன்றிம்மா, இப்டி ஆசையா கூப்டு சாப்பாடு போட்டதுக்கு. பல வருஷ முந்தி, எங்காத்தா கையால சாப்டது" என்று கை எடுத்து கும்பிட்டான். வார்த்தைகளில் மட்டுமின்றிக் கண்களிலும் நன்றி தெரிந்தது.

என்னமோ ஒன்று, அவனைப் பற்றி மேலும் தெரிந்து கொள்ள ஆவல். பேச்சி கொடுத்தாள்.

ஊர் மதுரை பக்கத்தில் சின்ன ஊர். அவன் ஒரு அநாதை. இள வயதில், வேறு ஜாதி பெண்ணைக் காதலித்து, அதில் வந்த ஊர் சண்டையில் ஊரை விட்டு ஓடி, திரிந்து அலைந்து, பட்டாளத்தில் சேர்ந்தவன். பன்னிரெண்டு வருட சேவைக்குப் பின், எல்லையில் துப்பாக்கி சூட்டில், காலில் குண்டு பாய்ந்து, ஒரு கால் ஊனமாகி, நேராக நடக்கமுடியாமல் போனது. சற்று தாங்கலாய் நடப்பான். 

முப்பது வயதில், ராணுவத்திலிருந்து விடுவிக்கப் பட்டான். ஊர் போய்ப் பார்த்தவன் ஊரில் அப்பா இறந்து போய், அம்மா, கூடப்பிறந்தவர்கள் திசைக்கு ஒருவராய் பிரிந்து போய், யாரும் கிடைக்கவில்லை. 

பிழைப்புக்கு, பெங்களூர் வந்தான். இந்தச் செக்யூரிட்டி வேலை கிடைத்து தங்கி விட்டான். இருப்பது ஒற்றை அறை ஒண்டிக் குடித்தனத்தில். சாப்பாடு எல்லாம், ரோட்டோர வண்டிக் கடைகளில்தான்.

சட்டெனத் தோன்றி, வாய் விட்டு சொல்லியும் விட்டாள்.

"நா ஒரு வேளை சாப்பாடு போடறன் இங்க ரெண்டு மணிக்கா வந்துடு" என்றாள்.

"அப்டியாம்மா?" என்று ஆச்சரியம் தாளவில்லை. 

"ரொம்ப ரொம்ப நன்றிம்மா. நல்லாயிருக்கனம். சாப்பாடு இன்னாம்மா சாப்பாடு. என்ன ஒரு மனுஷனா நெனச்சி மரியாதையா பேசறீங்களே அது போதும்மா, சொந்தங்க எதுவும் எங்கிட்ட இப்டி மதிச்சி பேசனது இல்ல. இங்க எல்லாம், ஏமாந்தா வெரட்டு வெரட்டுன்னு வெரட்டுராங்க, நீங்கதாம்மா இங்க என்ன மதிச்ச ஒரே ஆளு, நீங்க யாரோ. நீங்க நல்லாயிருக்கனம்மா" என்று கண் கலங்கி விட்டது.

அடுத்த நாட்களில் பகல் டூட்டியில், மதியம் இரண்டு மணிக்கும், ரா டூட்டியில் இரவு ஒன்பது மணிக்கும் வருவான், வயிராறு இலை போட்ட சாப்பாடு கிடைக்கும். காய்கறி வாங்கி வர, கடை கன்னிக்குப் போய் வர, வெளியே ஆட்டோ பிடித்து வர, வீட்டில் ரிப்பேர் வேலைக்கு ஆள் பிடித்து வர என்று, நல்ல ஒத்தாசையானான் வனத்தையன். 

அடுத்த வாரம் புதன், மனோ வருவான் என்று சமைத்து வைத்து, காத்திருந்தாள். வரவில்லை. 

வியாழன் வந்தான். முன் வாரத்தை விட, இருந்த நான்கு மணி நேரத்தை, இன்னும் அருமையாய் திட்டமிட்டு ஒத்து மகிழ்ந்தனர். 

அவளுக்கு ஒரு கை பேசி வாங்கி வந்திருந்தான். உட்காரவைத்து, அதை இயக்க கற்றுக் கொடுத்தான். தற்பொழுது அது பிறர் கண்ணுக்குத் தெரியாமல், மறைவில் இருக்கும். பேட்டரி சார்ஜ் பண்ணும் முறை, ஸைலன்ட் மோட், மிஸ்டு கால் கொடுப்பது, பற்றி விரிவான வகுப்பு நடந்தது. 

வாரத்தில் திங்கள், வெள்ளி மட்டும், பிற்பகல் ஒரு மணிக்கு மேல், மூன்று மணிக்குள், அவனது உணவு இடைவேளை நேரம். அந்தச் சமயத்தில் அவள் மிஸ்ட் கால் கொடுத்தால், அவன் சௌகரியம் பார்த்து கால் பண்ணுவான், அவளுக்கு ஒரு செலவும் இல்லை, என்று தெளிவாய், தங்கள் தொடர்புக்கான வழிமுறை பற்றி விளக்கினான். அப்பொழுதே, அவனுக்கு ஒரு மிஸ்டு கால் கொடுத்துப் பரிசோதனை செய்து பார்த்துக் கொண்டாள். அவனும் அவளுக்கு, எதிராகவே அழைப்பு விடுத்துப் பேசினான். 

"பணம் வேண்டுமா?" என்று மீண்டும் கேட்டான். 

புவனேஸ்வரிக்கு, பணத்தேவைதான். இருந்தும், திருமணம் ஆகு முன், அவனிடமிருந்து பெறுவது, தன் சுயமரியாதைக்கு இழுக்கு என்று நினைத்து மறுத்தாள். 

அடுத்த சந்திப்பு, சுகந்தியின் திருமணம் பொழுது, நிச்சயம் வந்து கலந்து கொள்வதாகக் கூறி விடை பெற்றான். அது வரை தொடர்பு, கை பேசி வழிதான். ஆழ்ந்த முத்தமிட்டுப் பிரிந்தனர். 

***********************************

 சித்தி ஊரிலிருந்து திரும்பி இரு வாரம் ஆகின்றது, அவள் இல்லாத சமயம், சுகந்தி, சத்யாவுடன் பேச முயன்று வந்தாள். என்ன காரணத்தாலோ அவன் கிடைப்பதில்லை. கண்கள் சந்திப்பும் முன்பு போல் இல்லை. 

சுகந்திக்கு மனதில் நெருடல். தான், விதவை என்ற உண்மை தெரிந்து, அது அவனை மாற்றி விட்டதோ என்று கலக்கம். 

மாலையில் தனியே பேச, சந்திக்க, கேட்டுப் பார்த்தாள், பார்க்கலாம் என்றானே தவிர, தன்னை, க்ளினிக் வந்து அழைத்துப் போகவில்லை. வீட்டுக்கு வருவது எட்டு மணிக்கு மேல்தான். ஞாயிறும், கிடைப்பதில்லை, தன் அறையில் அடைந்து கிடப்பான், அல்லது வெளியில் சென்று விடுவான். உண்மையில் வேலை மும்மரமா அல்லது தன்னைத் தவிர்க்கின்றானா தெரியவில்லை. நாட்கள் செல்லச் செல்ல அவளுக்குச் சந்தேகம் வலுத்து வந்தது. 

சத்யா இன்னும் குழப்பத்திலிருந்து மீளவில்லை. ஒரு விதவையைக் கல்யாணம் செய்து கொள்வதா என்று அவனுக்கே சமாதானம் ஆகவில்லை. பெண்களை விதவை கோலத்துக்கு, சமூகம் தள்ளுவது பற்றி தீவிரமான எதிர்ப்பு தெரிவிப்பான். இருந்தாலும், தனக்கு என்று வரும் பொழுது, மனம் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. இன்னும் யோசனையில்தான் இருந்தான். ஒரு பக்கம் மனமார காதலித்த சுகந்தி, மறு பக்கம் விதவை சுகந்தி. ஒரு முடிவுக்கும் வர முடியாமல் தவித்தான். 

சில வாரங்கள் சென்று, சத்யா அம்மா விடமிருந்து போன் வந்தது.

"அப்பா ஒன்ன ஊருக்கு வந்துட்டுப் போவச் சொன்னாரு"

"எதுக்கும்மா?"

"அதெல்லாம் வெவரமா நேர்ல சொல்லிக்கலாமாம். இந்த வாரம் சனி ஞாயிறு அவசியம் வந்து போவச் சொன்னாரு" என்றாள்.

"எதுக்கும்மா இப்ப கூப்பட்ராரு?"

"எல்லாம் ஒன் கல்யாண விஷயாமாத்தான் இருக்கும். எங்கிட்ட இன்னா வெவரமா பேசறவரா. எல்லாம் நேர்ல வா தெரியும். நீ வந்து போ" என்று முடித்து விட்டாள்.

சத்யாவுக்கு நெருக்கடி வந்துவிட்டது. 'ஏதாவது பொண்ணு கின்னு பாக்க கூப்பிட்ராங்களா?' என்று பயம். 

'அவங்க ஏதாவது ஆரம்பிக்கரதுக்கு முன்ன, நமக்குள்ள சுகந்தி பத்தி, தெளிவா ஒரு முடிவுக்கு வந்துடனம்', யாரிடமாவது யோசனை கேட்கலாமா என்றால், இந்த அந்தரங்க விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளுமளவுக்கு நண்பர்கள் அப்பொழுது இல்லை.

'புவனேஸ்வரி அக்கா கிட்ட..? இல்ல, அவங்க பொண்ணு பக்கந்தான் பேசுவாக. நாம்பளே யோசனப் பண்ணித்தான் முடிவெடுத்தாகனம்.' 

'சரி என்னாதான் ப்ராப்ளம்.?' தனக்குள் பேசிப் பாக்கலாமே என்று ஆரம்பித்தான். 

'நீ சுகந்தி மேல உண்மையா அன்பு வச்சிருக்கியா?'

'ஆமா சத்தியமா'

'அவ ஒனக்குப் பொறுத்தமானவன்னு நீ சத்யமா நம்புரியா'

'ஆமா'

'பொண்ணுங்கன்னாலே நீ சபல புத்திக்காரன், அந்த மாரி, அதும் அழகு, சிக்குனு ஓழுக்கு ஏத்த ஒடம்பு, அதுக்கு ஆசப்பட்டு விரும்பரயா இல்ல, மனச புரிஞ்சி விரும்பரயா?'

'மனசாலத்தான், அது நிச்சயம்.' 

'சுகந்தி மேல ஏதாவது நெகடிவ் பாயின்ட்?' 

'இந்த நாலு மாசமா பாக்கல.' 

'அப்ரம் என்னாடா ப்ராப்ளம்.?' 

'விதவைய கல்யாணமா.., என்னமோ மனசு ஒத்துக்கல'

'ஏன்லே...... அவ இன்னா கெட்டுப் போனவளா?'

'இல்ல'

'காசுக்கு யார ஓனுன்னா தொட்டவளா?'

'இல்ல'

'அவ மனசு சுத்தமாத்தானே ஒன்ன விரும்பரா.'

'ஆமா, ஆனா அந்தக் கல்யாணம்.......'

'அது கடந்து போன துரதிஷ்ட காலம்.'

'அது இன்னொருத்தர் கூடப் படுத்த பொண்ணு'

'அதனால?'

'கல்யாணமின்னா கன்னிப்பொண்ணா இருக்கனும் இல்லியா'

'சரியான பாயின்ட், அப்போ நீ கன்னியா சொல்லு, நீ எத்தன பேருகூட படுத்திருக்க..... விரல் விடட்டுமா, சுனந்தா.......'

'நிறுத்து, நா ஆம்பள'

'கமான் இட்ஸ் நாட் ஃபேர் (ஞாயமில்ல) ஒனக்கு ஒரு ஞாயம் அவளுக்கு ஒன்னா, டபுள் ஸ்டேன்டர்ட், சரியில்லயே' 

'சரி லாஜிக்கல்' 

'லைப்ல என்னாதான் ஒன் ஏயிம் சொல்லு'

'காதலிச்சு, மனசு ஒத்துப் போயி, டேஸ்ட் ஒத்துப் போன பொண்ணுதான் மனைவியா வரனும். இளங்கோ மாதிரி அறிமுகமில்லாத பொண்ண கட்டப் பிடிக்கல'

'அப்ப சுகந்தி அந்தக் கண்டிஷனுக்குப் பொருத்தமா இல்லயா'

'பொருந்தம்தான்'

'அப்ப வீணா கொழப்பிக்காத, அவதான்னு டிசைட் பண்ணு, ஆனா அபரம் அந்த டிஸிஷன் நிறைவேற வரக்கும் உறுதியாயிரு.' 

'எஸ் ஓகே' என்று ஒரு தெளிவு தென்பட்டது. 

'அப்ப ஊருக்குப் போயி சுகந்தி பத்தி சொல்லி, இவங்க பொண்ண பாக்குரத நிறுத்திடனும். அதுக்கு முன்ன சுகந்திய பாத்து பேசிட்லாமா. பாவம் அது, பேசனும்னு ட்ரை பண்ணுது, நாமதான் அவாய்ட் பண்றோம்.'

'வாணாம், இப்போதைக்கு இருக்கட்டும். ஒங்க வீட்டு ஸைட் க்ளியர் ஆனப்பரம், அதுங்கிட்ட பேசலாம், அப்ரம் பாத்துக்கலாம்.'

அந்த வாரம், வெள்ளிக்கிழமை, இரவு பேருந்தில் மதுரைக்குப் புறப்பட்டான். காலையில் அப்பாவை பார்ப்பதற்கு முன், அம்மாவிடம் விசாரித்தான்.

"ஒனக்கு பொண்ணு ஒன்னு வந்திருக்கு. இன்னிக்கே மெட்ராஸ் கெளம்பறோம், நாளைக்குப் பொண்ணு பாக்கறோம்."

"எதுக்கும்மா, என்ன ஒரு வார்த்த கேக்காம பொண்ணு பாக்க ஏற்பாடு பண்ணிருக்கீங்க."

"ஏன் வயசு இருவத்தாரு ஆச்சி, இதானே சரியான வயசு. ஒங்கண்ணனுக்கு இருவத்தஞ்சிலே முடிஞ்சி போச்சி, ஒனக்கு ஒரு வருஷம் லேட். நல்ல எடம்னு ஒன் தாத்தா சொல்றாரு."

"தாத்தாவா?"

"ஆமா தாத்தாவோட நெருங்கிய நண்பர் செல்வநாயகம்ன்னு, மெட்ராஸ்ல இருக்காரு. கட்சில பெரிய ஆளாமே. நம்ப இளங்கோ கல்யாணத்துக்குக் கூட வந்தாரேடா, அவரோட மகன் வயித்து பேத்தியாம். ஒரே பொண்ணாம். ரொம்ப வசதியானவங்க, தாத்தா சரின்னுட்டாராம். அப்பாவும் இந்தச் சம்பந்தம் கெடைச்சா நமக்குப் பெருமை இன்னு சொல்றாரு...."என்று அம்மா சொல்லிக் கொண்டிரிக்கும் பொழுதே, சத்யாவுக்கு வயிற்றைக் கலக்கியது. 

'சரியா மாட்டிக்கிட்டோம். இப்ப எப்டி சொல்றது, நம்பக் காதல் அது இதுன்னா அப்பா பிச்சுப்புடுவாரு பிச்சி. தாத்தாவே இதுல மொனைப்பா இருந்தா அப்பாவ பத்தி சொல்லவே வேணாம். பெரிய எடத்து சம்பந்தம் வரபோற எதிர்பார்ப்புல இருக்கரவங்க காதில ஒன்னும் ஏறாது. வேற ஏதாவது காரணம் சொல்லி எஸ்கேப் ஆகனும்' என்று தனக்குள் எண்ணம் ஓடியது. 

அவங்க ஏத்துக்கர மாரி ஏதாவது காரணம் கிடைக்குமா என்று மூளையைக் கசக்கினான். ஆற்று வெள்ளம் அடித்துப் போகையில், கையில் கிடைத்ததைப் பிடிப்பது போல் கிடைத்த சப்பை காரணங்களைத் தனக்குள் சொல்லிப் பார்த்தான். 

படிக்கப் போறேன் - ஹூ ஹூம். 

கம்பெனியில் அமெரிக்காவுக்கு ஆன் ஸைட் ஒரு வருடம் அனுப்பப் போறாங்க - எடுபடாது. 

இன்னும் பல காரணங்களைச் சொல்லிப் பார்த்து, கடைசியில் பொண்ணுக்கு ஏதாவது ஒரு வீக் பாயின்ட் இருக்கும் அதச் சொல்லி எனக்குப் பிடிக்கலன்னு மறுத்துட வேண்டியதுதான் என்று தனக்குத்தானே சமாதானம் செய்து கொண்டான். 

அவன் அப்பா விவரம் சொன்னபோது, பதிலே பேசாமல், தலையை மட்டுமே ஆட்ட முடிந்தது, மறுத்தப் பேச ஏது.

பெண்ணின் தாத்தா செல்வநாயகமும், சத்யா தாத்தா சிவதாணுப்பிள்ளையும் சுதந்திர காலத்து போரட்டத்தின் பொழுது நெருங்கிய நண்பர்களாம். இருவரும் சிறையில் ஒன்றாக இருந்தவர்களாம். செல்வநாயகம், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகும், கட்சியில் கவனம் செலுத்தி முன்னேறினார், செல்வாக்கு, பணம் என்று தேடிக்கொண்டு போனார். சிவதாணுப்பிள்ளை, அதில் நாட்டமில்லாமல் செய்த தேசத்தொண்டே போதும் என்ற மனநிறைவோடு விலகி ஒதுங்கி விட்டார். 

சுதந்திரப் போராட்டத்தின் பொழுது இருந்த தேசிய உணர்வுகள் மக்களிடையே அரவே அற்றுப் போனது. சுதந்திர தினம், குடியரசு தினம், காந்தி ஜெயந்தி போன்ற நாட்கள், வெறும் விடுமுறை நாட்களாகிப் போயின. தலைவர் காமராசர், அரசியல் ஒரு சாக்கடையானது என்று கூறியது போல், பொது நலம் காற்றோடு போய், சுயநலவாதிகளும், பணத்தாசை பிடித்தவர்களும் உள்ளுக்குள் நுழைந்து விட்டனர் என்று மனம் நொந்து, சிவதாணுப்பிள்ளை பொது வாழ்விலிருந்து ஒதுங்கி வீட்டோடு அடைந்து விட்டார். 

ஆனால், செல்வநாயகம், கொள்கைகளைத் தளர்த்தி வளைந்து கொடுத்து, கட்சியில் முன்னேறி, தன் சமூக அந்தஸ்தை உயர்த்திக் கொண்டார். அவர் பிள்ளையையும், தூக்கி விட்டு, அதிகார வட்டத்தில் நல்ல இடத்தை அடைய பக்க பலமாய் நின்றார். வசதி பெருகி நல்ல நிலையில் வாழ்ந்து வந்தார். இவர்களின் நட்பு, தொடர்பு, விட்டுப் போயிருந்தது. 

சென்னையில் தன் பெரிய பேரன் இளங்கோவுக்கு நடந்த திருமணத்திற்கு, சிவதாணுப்பிள்ளை, செல்வநாயகத்தை நேரில் கண்டு அழைத்து விட்டு வந்தார். அவரும் வந்து திருமணத்தில் கலந்து கொண்டார். பழைய நினைவுகளின் நெருக்கம் மீண்டும் புத்துயிர் பெற்றுப் புதிப்பிக்கப்பட்டது. 

தங்கள் குடும்ப விவரங்களைப் பரிமாறிக் கொண்ட பொழுது, தங்கள் பேரன் பேத்தி கல்யாணத்திற்குத் தயாராய் இருப்பது தெரிந்து, ஏன் தங்கள் நட்பை சம்பந்தி உறவாய் மாற்றக்கூடாது என்று பேசிக்கொண்டனர். அதன் முயற்சிதான். இந்தப் பெண் பார்க்கப் போகும் நிகழ்வு.

அன்று காலை பத்து மணியளவில், மதுரையிலிருந்து, அப்பா, அம்மா, தாத்தா என்று எல்லோரும், தங்கள் லெனோவா பெரிய காரில் கிளம்பினார்கள். சென்னையில், கிண்டியில் ஒரு ஹோட்டலில் தங்கினர். மறுநாள் காலை பத்து மணியளவில் பெண் வீட்டுக்கு கிளம்பினர். 

சத்யா அண்ணன் இளங்கோ, அண்ணி இருவரும் சென்னையில் இருந்தவர்கள், அவர்கள் காரில் வந்து அவர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டனர். இரண்டு காரும் எலியட்ஸ் பீச் ஏரியாவை நோக்கிப் போயின. 

பெரிய புள்ளிகள் வசிக்கும் பங்களாக்கள் இருக்கும், மேல் மட்ட வசிப்புப் பகுதி வழியே செல்லும் பொழுதே புரிந்து போனது அவர்களின் அந்தஸ்து பற்றி. 

அவர்கள் மாளிகை உள் நுழை வாசல் கதவை, காவல்காரன் திறந்து வைத்துக் காத்திருந்தான். இரண்டு கார்களும் உள் நுழைந்தன. மரம் செடி தோட்டம் புல் தரை என்று நல்ல விஸ்தீரமான நாலைந்து க்ரவுண்ட் மனையின், நடுவில் மாளிகை. 

போர்டிகோவில் கார்கள் போய் நின்றதும். சிப்பந்திகள் கார் கதவை திறந்து விட, பெண் வீட்டார் வாசலிலே தட்டில் பூ, சந்தனக்கிண்ணம், பன்னீர் சொம்பு, குங்குமம் வைத்து வரவேற்றனர்.

சினிமா ஷூட்டிங் நடத்தலாம் அவ்வளவு பெரிய ஹாலில் இரு பக்கமும் நாலைந்து அறைக் கதவுகள். கம்பளத்தரையில் ஆளை விழுங்கும் சோபாக்கள். 

சீறுடை அணிந்த வேலைக்காரர்கள், தட்டில் குளிர் பானம் கொண்டு வந்தனர்.. 

சிவதாணுப்பிள்ளையும், செல்வநாயகமும். எவ்வளவு நெருக்கம் என்று அவர்கள் பேச்சிலேயே தெரிந்தது. பரஸ்பர அறிமுகம் ஆனது. அடுத்து ஸ்வீட் பலகாரம் வந்தன. அடுத்து பெண்ணும் வந்தாள். அவளைப் பார்த்தும் சத்யா இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச தன்நம்பிக்கையும் குலைந்தது. 

தொடரும்...