மறுவாழ்வு 59

முழு தொடர் படிக்க

 சத்யாவின் அப்பா சிவராமன், சதாசிவ அய்யாவுக்கு, ஒரு வாரம் கழித்து போன் பண்ணினார். மண்டபம் அமைந்து விட்டதாம். சித்திரை பதினெட்டு, மே நான்காம் தேதி புதன் திருமணம் என்று உறுதி செய்தார். சத்யாவும் சுகந்தியும் நாட்களை எண்ணிக் கொண்டிருந்தனர். புவனேஸ்வரியும் மனோவிடம் வாரம் தவறாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஒரு மாதம் ஓடியது. ஊரிலிருந்து பால்காரர் கிஷ்டன் கடிதம் எழுதியிருந்தார். செவலை சேங்கன் (பெண் கன்று) ஈன்றதும், அதையும், கருப்பையும் சேர்த்து நல்ல விலை பேசி விற்று விட்டதாகவும், வந்து பணத்தைப் பெற்றுக் கொள்ளவும் என்று எழுதியிருந்தான்.

ஊருக்குப் போயி, பணத்தைக் கொண்டு வந்தா கல்யாண நேரத்தில துணிமணிகள் எடுக்க உதவும் என்று முடிவு செய்தாள்.

சுகந்தியிடம், "தான் இல்லாத சமயம், ஒரு போதும் நீ சத்யாவை தனியா சந்திக்கக் கூடாது, தப்பு நடந்தால், வெண்ணை திரண்ட நேரத்தில் தாழ் உடைந்த கதையாகும், சத்யம் பண்ணு" என்று கை நீட்டினாள். 

"ஆவட்டும் சித்தி, நீங்க சொன்னா மீறுவனா." 

அடுத்து, அவள் சுகந்தி பாலாமணி வீட்டில் படுக்கவும் ஏற்பாடு செய்து, பயணத்துக்கு உகந்த நாள் பார்த்து, ஒரு புதன்கிழமை காலை கிளம்பினாள். 

அன்று காலை, வழக்கமாய், சுகந்தியை பைக்கில் டிராப் செய்து, சத்யா சொன்னான். 

"இன்னிக்கு நீ லீவு போட்டுடு."

"ஏன்?" 

"எதுக்கா......., புரியல....... நம்ப மேரேஜ்ஜ அட்வான்ஸா செலபிரேட் பண்ணத்தான்." 

"வாணாம் வாணம். அது தப்பு, சித்தி சொல்லிட்டுப் போயிருக்காங்க. கண்டிப்பா ஒங்களத் தனியா மீட் பண்ண கூடாதுன்னு." 

மாலை வழக்கம் போல், சுகந்தி ஆபீஸ் விட்டு வந்து அவனுக்காக காத்திருந்தாள். சத்யா வந்து, உள் நாத்தாங்கி தாள் போட்டு கதவை சாத்தியவுடன் எட்டி இழுத்து, கட்டிக் கொண்டான். ஒன்றரை மாத இடைவெளி. 

முத்தத்தின் தீவரம் குறைந்து, அறைக்கு தள்ளிக் கொண்டு போனான். அவள் சொன்னாள், 

"வேணாம் போதும் இத்தோட நிறுத்திடனும்."

"பரவாயில்லை. சித்தி பயப்படர மாதிரி ஒன்னும் ஆகாது. டோன்ட் ஒரி."

"வேணம் ஆபத்து, வேணாம்."

அதையெல்லாம் காதில் வாங்காமல் கட்டிப் பிடித்து முத்தமிட்டு முலை பிசைந்தான். சட்டென பிய்த்துக் கொண்டு விலகினாள்.

"டோன்ட் ஒரி மை டியர், முன்ன மாதிரியே, காண்டம் யூஸ் பண்ணிக்கலாம் வெரி ஸேப்" என்றான்.

"நோ நோ நோ, பிக் நோ. நா சித்திக்கு சத்யம் பண்ணிக் கொடுத்திருக்கேன் மீற முடியாது" என்றாள், குரலை உயர்த்தி.

காற்றெடுத்த பலூனாய் தொப்பென விழுந்தான் கட்டிலில். 

"ஹோ மை காட், நீங்கெல்லாம் ஸ்டோன் ஏஜ் காரங்க (கற்கால மனிதர்கள்) மாத்த முடியாது. ச்சே" என்று கோபமாய் அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

சுகந்திக்கும் வருத்தமானது. 'குடுத்துடலாமா' என்று கூட யோசனை. 'அது தப்பு, இன்னும் ரெண்டு மாசந்தானே, காத்திருந்தா என்னா இவருக்கு. சித்தி சொன்னதின் அர்த்தம் புரியல இவருக்கு.' என்று அறைக்கு வெளியே போனாள். 

சாப்பாட்டு மேசை அருகில் கோபமாய் உட்கார்ந்திருந்தான்.

"கோபமா?"

வெடுக்கேன முகத்தைத் திருப்பினான்.

"வாங்க ஏதாவது ஓட்டல்ல போய் சாப்டு வெளில சுத்திட்டி வரலாம்" என்று தோளைத் தொட்டு பின் பக்கமாய் நின்று தலையை அணைத்து கொஞ்சினாள். 

தலைக்கேறிய கோபம் எப்படி இறங்கியதோ தெரியாது, பெண்ணின் கைக்கு அவ்வளவு மகிமை. வெளியே சாப்பிட கிளம்பினர். 

உயர்தர அசைவ சாப்பாடு, இருவர் மேசையில் தனிமையில் உட்கார்ந்து, நேருக்கு நேர் பார்த்து, காதல் மொழி பேசி சூடேறியது,

'உட்கார்ந்து ராத்ரி நேரத்தில படுக்கையில தொட்டுத் தடவினா எளகிடுவா, எப்படியும் தேத்திடலாம்', என்ற நம்பிக்கையில் காத்திருந்தான். 

ஆனால், வீடு திரும்பிய பின், சுகந்தியின் படுக்கை பாலாமணி வீட்டில் என்று தெரிந்த பொழுது, "ஹோ.." என்று தலையை பிய்த்துக் கொண்டு, தலைக்காணியை தூக்கிப் போட்டான் அவள் முகத்தில். சிரித்துக் கொண்டே, தன் படுக்கையை சுற்றி எடுத்துக்கொண்டு போனாள் இரண்டாம் ப்ளோருக்கு படுக்க. 

புவனேஸ்வரி, காஞ்சிபுரத்தில். மாடு விற்ற பணம், பால் பணம் கைக்கு வந்தது. எதிர்பார்த்ததை விட குறைவுதான். கிஷ்டப்பிள்ளை ஏதும் கமிஷன் வெடிக்கொண்டாரா என்று சந்தேகம். 

'தேன் எடுத்தவன் புறங்கையை நக்குவான்தான். போகட்டும் ஏதோ வந்தது. ஆனால் இந்த பணம் போதாதே. கல்யாணம், அவர்கள் செய்தாலும், பெண் வீட்டார் தரப்பில் செலவு ஆகும், துணிமணிகள், சில நகைகள், போக்கு வரத்து, இதர செலவுக்களுக்கு வேண்டுமே.' தீவிரமாய் யோசனையில் ஆழ்ந்தாள். 

சொத்துக்களை விற்றாக வேண்டும், இருவருமே இங்கு வாழப்ப போவதில்லை. ஆனாலும், பரம்பரை வீட்டை விற்க மனமில்லை. 

வீட்டின் பின்புரம் தென்னந்தோப்பு, யாரிடமாவது குத்தகை விட்டால், வருட வருமானம் ஏதோ ஒன்னும் பாதியாக வரும். நிலத்தை அப்படி விடமுடியாது, சாப்பிட்டு விடுவார்கள், எதற்கும் பயன்படாது. அதை விற்று விடலாம். ஆனால், சுற்றி பங்காளிகளின் நிலம், மூன்றாம் மனுஷால் யாரும் வாங்க முன் வரமாட்டார்கள். சாட்சிக்காரன் காலில் விழுவதை விட சண்டைக்காரன் காலில் விழவதுதான் புத்திசாலித்தனம் என்று முடிவு செய்தாள். 

மறுநாள், சுகந்தியின் சின்னப்பாட்டி, ஆண்டாளம்மாவை ஆள் விட்டு வரவைத்தாள். அவளுக்கு உள்ளூர, புவனேஸ்வரி, சுகந்திமேல் வாஞ்சைதான். தன் மூத்த பிள்ளையின் மிரட்டலுக்கு பயந்து, போக்கு வரத்தை நிறுத்தியிருந்தாள். 

ஒரு நாலு மணியளவில் வந்தார்கள். முதலில் சுகந்தி திருமண செய்தி சொன்னதும், மகிழ்ந்தாள். உட்கார வைத்து காப்பி போட்டுக் கொடுத்து, நிலத்தைப் பற்றி பேசினாள். அவர்களுடைய பிள்ளகள் யாராவது நிலத்தை வாங்கிக் கொண்டால், கல்யாணம் பொழுது பெரும் உதவியாய் இருக்கும், ஏதாவது முயற்சி செய்ய வேண்டினாள். அவளும் பேசிப் பார்ப்பதாக கூறிச் சென்றாள். 

மறுநாள், செய்தி கொண்டு வந்தாள். நடு பிள்ளை பாதியும், மூன்றாம் பிள்ளை பாதியும் அவரவர் நிலத்தை அடுத்துள்ள பகுதியை வாங்க விருப்பம் என்றும், விலை பேசி முடித்துக் கொள்ளலாம் என்றதும், பெரும் நிம்மதி. 

அன்றே, அவர்கள் இருவரும் வந்தனர், ஆண்டாளம்மாள் மத்தியஸ்த்தில் விலை பேசி முடிந்தது. முன் பணமாக, ரொக்கம் ஒரு லட்சமும், மீதி பத்ர பதிவின் பொழுது கொடுக்க முடிவானது. அவர்களுக்கும், ஆண்டாளம்மாவுக்கும் நன்றி சொன்னாள். 

வெளியில் விற்றிருந்தால், நிச்சயம் இன்னும் சில லட்சம் தேறியிருக்கும். அவர்களுக்கு பெரும் ஆதாயந்தான். காலா காலமாய், அப்பாதுரைப் பிள்ளை, அவர் தம்பி நடேசப் பிள்ளை பங்காளிகளை உறுத்திக் கொண்டிருந்த நிலம் தற்போது தங்கள் வசம் ஆனதில் அவர்களுக்கு கொண்டாட்டம்தான். போகட்டும், நம் காரியம் ஆனது, என்று மனதை தேற்றினாள். 

அடுத்த நாள் பணம் கைக்கு வந்ததும், முதலில் வீட்டு மராமத்து வேலைகளை தொடங்கினாள். வெள்ளயடித்து, முடிந்த வரை சீர் செய்தானது. விருந்தினர் வந்தால், படுக்கை கட்டில்கள் என்று சிக்கனமாய் வாங்கி முடித்தாள். 

அடுத்து, பால்காரர் கிஷ்டப்பிள்ளையை அழைத்து, தோப்பு பற்றி பேசினாள். மாட்டுக் கொட்டகையில் அவர் நாளைந்து, மாடுகளை வைத்துக் கொள்ளலாம். தோப்பில் ஒரு வீடும் கட்டிக் கொண்டால். தோப்பு பராமரிப்பு, பெரிய வீட்டின் காவலுக்கும் ஒத்துப் போகும் என்று பேசி முடித்தாள். அவருக்கும் அடித்தது அதிஷ்டம். தானும் சுகந்தியும் நிராதராவாய் நின்ற பொழுது, பக்க துணையாய் நின்றவர். ஏதோ, அந்த குடும்பத்துக்கு தலைமுறையாய் சேவகம் செய்ததின் பயனாகவும் இருக்கலாம். அந்த பெரிய தோப்புக்கு ஏறக்குறைய சொந்தக்காரர் ஆனார்.

புவனேஸ்வரி, பெரியவர் படத்துக்கு மாலை போட்டு, (மாசிலாமணியின் படத்தை மாட்டவே இல்லை) பூஜை செய்து, கற்பூரத்தட்டை ஏந்தி, பல வருடமாய் கீலகமாய் கிடந்து, புதுப்பிக்கப் பட்ட வீட்டை, சுற்றி வந்தாள். வீட்டில் வாழ்ந்த முன்னோர்களை மனதில் நினைத்து வேண்டி, ஆசி பெற்றாள். 

இந்த நாட்களில், தினம் இரவில் மனோவுக்கு மிஸ்டு கால் பறந்தது. கை பேசியை, ஜாக்கெட்டுக்குள் வைத்து காத்திருப்பாள். கால் வந்ததும், மீட்டர் ஓடுவது தெரியாமல் பேசுவார்கள். இடையூரில்லா தனிமையில், காதல் பேச்சில், காம வயப்பட்டு, சேலைக்குள், கை போய், கூதியை விரல்கள் பதம் பார்த்து உச்சமடைவதும் உண்டு. 

இரவோ பகலோ கூதி அரிப்பெடுத்த நேரத்தில், சீமை கத்தரிக்காய் சொருகி ஆட்டியும் போதவில்லை என்றால், கைக்கு வாட்டமான கேரட் எடுத்து தோள் சீவி, முனையை மொழுக்கையாய் திருத்தி, லேசாக தேங்கா எண்ணெய் தடவி, ஆழமாய் விட்டு, மனோவை மனதில் நிறுத்தி வேக வேகமாய் ஆட்டினால் வந்து விடும் உச்சம் நிச்சயம். 

பத்து நாட்கள் ஓடி விட்டன. நினைத்த வேலைகள் எல்லாம் திருப்தியாய் நடந்து முடிந்த சந்தோஷம். கிளம்பினாள் பெங்களூருக்கு. 

பெங்களூரில், சுகந்தி மாலை ஆபீஸ் விட்டு வந்து, சமைத்து காத்திருக்க, சத்யாவும் திரும்பிய பின், நல்ல கணவன் மனைவி போல், சகஜமாய் பேசி சிரித்து மகிழ்ந்தனர். எல்லை மீறும் பொழுதெல்லாம், சகல அஸ்திரங்களையும் பயன் படுத்தி அடக்கி வந்தாள். 

புவனேஸ்வரி ஊர் திரும்பியதும், அந்த சல்லாப பேச்சும் போய், நாட்களை எண்ணி அடங்கிக் கிடந்தான் சத்யா. 

சித்திரை பிறந்தது. சுகந்தியை அழைத்துக் கொண்டு, புவனேஸ்வரி மீண்டும் காஞ்சிபுரம் போய் வந்தாள். நிலம் பத்திரப் பதிவு நல்ல விதமாய் நடந்தது. காசோலையை, வங்கியில் சுகந்தி கணக்கில் போட்டு, வேண்டிய பணத்தை எடுத்து, புடவைகள் வாங்கினர். 

காஞ்சியில் நகை எல்லாம் பழைய மாடல், சுகந்திக்கு பிடித்த புது மாடலில் பெங்களூரில் வாங்க முடிவு. 

மூன்றாம் நாள் பெங்களூர் திரும்பினர். கல்யாண பத்திரிகை வந்து சேர்ந்தது, முதல் பத்திரிகை, சதாசிவம் அய்யாவுக்கு. தாம்பூலம் வைத்து கொடுத்து ஆசிர்வாதம் பெற்றனர். சத்யா, சுகந்தி நண்பர்கள், குடியிருப்பில் இன்னும் சில புவனேஸ்வரிக்கு தெரிந்தவர்களுக்கு அழைப்பு. வனத்தையன் மதியம் சாப்பிட வந்த பொழுது, பத்திரிகை கொடுத்தாள். 

"நானும் மருதை வரனும்மா" என்றான். 

"அவசியம் வரனும்.."

"நீங்களும், எங் கண்ணாலத்துக்கு வரனும்மா"

"ஒன் கல்யாணமா, எங்க எப்ப ???"

"அதே மருதையிலத்தாம்மா, ஒரு ரெண்டு நாள் களிச்சி, கோவில்ல"

"யாரு பொண்ணூ..........?" 

"கண்டு புடிங்கம்மா, ஒங்களுக்குத் தெரிஞ்ச பொண்ணு தா"

"ஆங்..... எனக்குத் தெரிஞ்சவளா.........?" என்று யோசித்து, "அடிடா சக்க..... அப்டிப் போடு, மரிக்கொழுந்துவா?" என்றாள் ஆச்சரியமாய். 

"ஆமாம்மா" என்று வெட்கினான். 

"அப்டியா கத, நெனச்சேன், நீங்க ஒருத்தர ஒருத்தர் பாத்து பேசிக்கிட்டப்பவே, அவ என்னா கொழஞ்சா. ஏதோ ஒன்னு உள்ளுக்குள்ள நடக்குதின்னு நினைச்சேன். ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம். அவசியம் வரம்பா" 

கல்யாணத்திற்கு, ஒரு வாரம் முன் சத்யா கிளம்பி மதுரை போய் விட, இரண்டு தினம் கழித்து சுகந்தி, புவனேஸ்வரி இரவு பேருந்தில் கிளம்பினர். காலை சத்யா காரில் வந்து, அவர்களை அழைத்துப் போனான். சம்பந்தியம்மா சிவபூஷணமும் வரவேற்க வந்திருந்தாள். முன்னேற்பாடாய் ஹோட்டல் புக் ஆகி இருந்தது. 

அன்று சித்ரா பருவம், கள்ளழகர் பச்சைக் குதிரையில் வைகை ஆற்றில் இறங்கும் விழா. லட்சக்கணக்கில் மக்கள் கூட்டம், அபூர்வமாய், புவனேஸ்வரிக்கு கிடைத்த வாய்ப்பு. திருச்சியில் அருகில் இருந்தும் மெனக்கெட்டு வந்து பார்த்ததில்லை. பார்த்து மகிழ்ந்தனர். 

அடுத்து மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர், திருப்பறங்குன்றம் முருகன், கள்ளழகர் கோவில் என்று ஒவ்வொரு நாளும் கோயில் தரிசனம் ஆனது.

சத்யாவின் அண்ணன் இளங்கோ, அண்ணி சுமதி நான்கு நாட்களுக்கு முன், வந்தனர். சென்னையிலிருந்து தன் காரை ஒட்டிக் கொண்டு வந்து சேர்ந்து விட்டான். 

திருமண முன்னாள், விடியக்காலை, சுகந்தியை, ரயில் நிலையம் போக புறப்படச் சொன்னாள் புவனேஸ்வரி. 

"யார் வரா சித்தி ரயில்ல?" 

"ரொம்ப தூரத்திலருந்து வராங்க. ராஜஸ்தான்ல பீகானர் இன்ற எடத்திலிருந்து." 

"அப்டியா," 

யாரு அவ்ளோ தூரத்திலிருந்து, அவளுக்குத் தெரியாத தெரிஞ்சவங்க, இம்மா தூரம் மெனக்கெட்டு கல்யாணத்துக்கு வரா.. புரியவில்லை... 

'யாரு..........' என்று அவள் ஆவல் மிகுந்தது. 

"சொல்லு சித்தி" என்று உளுக்கி அவசரப்படுத்தினாள். 

"அவரு ஒரு ஆர்மி கேர்னல்"

"கேர்னலா? தெரிஞ்சவரா?" என்று புருவம் சுருக்கினாள். 

"ஆமா, நாங்க திருச்சில ரயில்வே கோர்டர்ஸ்ல இருந்தப்ப பக்கத்தில் இருந்தவங்க, ஸ்கூல்ல இருந்து அவரும் நானும் ஒன்னாப் பழகினோம்." சித்தியின் முகம் சிவந்து, கண்கள் தாழ்ந்து, சுகந்திக்கு ஏதோ ஒன்று சொல்லியது. 

"இப்ப வந்து... உம்.. ஒனக்கு சித்தப்பாவா ஆகப் போறாரு." 

"சித்தி........" என்று கூவி... எட்டி வந்து, அவளைக் கட்டி, கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். இருவரும் உணர்ச்சி வசப்பட்டனர். 

"இம்மா நாளா சொல்வே இல்ல சித்தி." 

"ஆமா எனக்கே தெரியாதே" என்று முழுக் கதையும் சொன்னாள். 

சத்யா கார் எடுத்து வர மூவரும் ரயில் நிலையம் சென்றனர். 

சத்யாவிடம், "யார் வராங்க கெஸ் பண்ணு?" என்றாள் சுகந்தி.

"தெரியாதே, யாரோ முக்கியமானவங்க வைகையில வராங்க, அஞ்சி மணிக்கு பெரிய கார் எடுத்து வந்துடுன்னு அக்கா சொன்னாக, வேற ஒன்னும் சொல்லையே"

சுகந்தி சிரித்து...... "சித்தி ரொம்ப.......... அழுத்தம்.... நம்ப கிட்டயெல்லாம் சொல்லாம பெரிய சீக்ரெட்டா வச்சிருந்தாங்க." 

"அது சரி. என்ன அது?" 

"எனக்கு சித்தப்பா வராரு" 

முன் சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்தவன், திரும்பி, "சித்தப்பாவா...... மை காட் ரியலி, அக்கா திஸ் இட் நாட் ஃபேர்" என்று கூவினான். 

இடது கை நீட்டினான். எட்டி அவன் கையை பிடித்தாள் புவனேஸ்வரி. 

"கன்கிராட்ஸ் அக்கா" என்றான். 

புவனேஸ்வரிக்கு வெட்கம் வந்து தலைகுனிந்து ஒரு கையால் வாயை மறைத்து, புன் முருவல். 

டிரைவர் இருந்ததால், சுகந்தி சுருக்கமாய் விவரம் சொன்னாள். 

காத்திருந்தனர். வைகை எக்ஸ்பிரஸ், குறித்த நேரத்தில் வந்து சேர்ந்தது. சற்று தூரத்து பெட்டியை விட்டு மனோ இறங்குவது தெரிந்து புவனேஸ்வரி அவசரமாய் நகர்ந்தாள். பெட்டியோடு இறங்கினான். அதன் பின் அவன் அம்மா, அவன் பிள்ளை இறங்கியதும், புவனேஸ்வரிக்கு ஆச்சரியம். அறிமுகம் ஆனது. 

'கேர்னல் என்னா உயரம். சித்திக்கு மிகப் பொருத்தம்' என்று சுகந்திக்கு பார்த்த மாத்திரம் தெரிந்து போனது. குனிந்து, சித்தப்பா காலைத் தொட்டு வணங்கினாள். சத்யா அவரை கை குளுக்கி வரவேற்றான். 

சிறுவன் திலீப்புக்கு கூச்சம் வெட்கம், எல்லாம் புதிய மனிதர்கள். புதிய ஊர்.

அனு ஆன்டியை புவனேஸ்வரி எதிர்பார்க்கவில்லை, காலைத் தொட்டு வணங்கினாள். அவளும் கட்டிப் பிடித்து உச்சி மோந்தாள், மனோவின் அப்பாவுக்கு, தூரப் பயணம் செய்ய முடிவதில்லை. 

அனைவரையும் ஹோட்டலில் விட்டு விட்டு, பேருந்து நிலையம் சென்று, சதாசிவம் அய்யா, பாலாமணி, வனத்தையன் இவர்களை வரவேற்றனர். 

பிற்பகல், புவனேஸ்வரியின் அம்மா, அவள் இரு அக்காக்கள் குடும்பத்தோடு வந்து இறங்கினர். 

இதையெல்லாம் விட பெரிய ஸர்ப்ரைஸ் மரகதம், பஷீர் குழந்தையுடன் மாலை திருமண மண்டபம் வந்திறங்கியதுதான். 

திருமண பத்திரிகை யார் யாருக்கு இன்னும் கொடுக்க வேண்டும் என்று புவனேஸ்வரி நினைத்த பொழுது, மரகதம் நினைவில் வந்தாள். 'அந்த பொண்ணு சுகந்திக்கு நெறைய உதவியிருக்கு, அதுக்கு குடுக்கனும். எங்க போச்சோ தெரியாதே' என்று யோசிக்கும் பொழுது, வனத்தையன், மரகதம் பற்றி பேசியது நினைவுக்கு வந்து அவனிடம் விசாரித்தாள். 

"அவங்க மெட்ராஸ் போனாங்கன்னு தெரியும், ஒரு சாயபு கூட, அவரு அட்ரஸ் குடுத்துட்டுப் போயிருப்பாரு, நம்ப ஆபீஸ்ல, கேட்டா கிடைக்கும்" என்று வாங்கி வந்து, "அனுப்பிப் பாருங்க" என்றான். 

கூரியரில் அனுப்பினாள். அது கிடைத்து அவர்கள் வந்ததுதான் சிறப்பு. 

மரகத்துக்கு, தன் வழி உறவு என்று சொல்லிக் கொள்ள யாருமில்லை, அக்கா அக்கா என்று வாயாற கூப்பிட்ட சுகந்தி, மனதார விரும்பி உடலுறவு கொண்ட சத்யா, இருவருக்கும் திருமணம் என்றதும், உண்மையாய் ஆனந்தப்பட்டாள். பஷீருடன் சென்று அந்த திருமணத்தில் கலந்து, உறவை புதுப்பிக்க ஒரு சந்தர்ப்பம் என்று கிளம்பி வந்து விட்டாள். 

சத்யா, சுகந்தி அவர்கள் வந்த செய்தி கேட்டு ஓடி வந்து வரவேற்றனர். மரகதம் அடையாளம் தெரியாமல் பெருத்து விட்டிருந்தாள். முஸ்ஸலிம் உடை, அலங்காரத்தில் இன்னும் மாறியிருந்தாள். 

சுகந்தி, "அக்கா..!" என்று அணைத்து கட்டித் தழுவினர். பஷீரை அறிமுகம் செய்து வைத்தாள். 

"யாரு கொளந்த?" என்றான் சத்யா 

"எங்க குழந்தை" என்றாள். 

கொழு கொழுவென்ற சிவந்த, ஒரு வயது வளர்த்தி குழந்தை கண்டு சத்யா, சுகந்திக்கு சற்றே குழப்பம்.

'அட அவரோட குழந்தையை, தன் குழந்தை என்று கூறுகின்றாள்' என்று தாங்களே விளங்கிக் கொண்டு, குழத்தையை கொஞ்சினர். 

மரகதம் உண்மை கதையை கூற விரும்பவில்லை, அவர்களுக்குத் தெரிய அவசியமும் இல்லை. பஷீரின் குருந்தாடி பார்த்து, கடைசியில ஒரு முஸ்லிம்ம கட்டிக்கிச்சே இந்த அக்கா என்று சுகந்திக்கு மனதில்.

வனத்தையனும் வந்து மரகத்ததை விசாரித்தான். வேட்டி அரைக்கை சட்டை சிவில் உடையில் அவனை முதலில் அடையாளம் தெரியவில்லை அவளுக்கு. 

குறுகிய கால அவகாசத்தில் பெரிய மண்டபம் கிடைக்காமல், சத்யா வீட்டுக்கருகில் சின்னதாக எம்மெஸ் கல்யாண மஹால், அல்லது, இது போதும் என்று சிவராமன் சிக்கனமாய் முடித்து விட்டாரோ. பெண் வீட்டார் தரப்பில், ஒரு ஐம்பதை தாண்டாது. 

ஏழு மணிக்கு மாலை வரவேற்பு துவங்கியது. சத்யா, ஷர்வானி உடையில், அந்த சித்திரை கொளுத்தும் வெய்யிலில், கழுத்து வரை இருக்க மூடிய உடையில், ஏஸி இல்லாத அரங்கத்தில், வேர்த்துக் கொட்டி, முகத்தில் அடிக்கும் சூடான ஃபேன் காற்றில், மாட்டிக்கொண்டு முழித்தான். 

பருவ கால நிலைக்கேற்ற நம் பரம்பரை உடை தவிர்த்து, மேற்கத்திய ஆங்கில மோகத்தில், சூட் கோட் காலம் போய், குளிர் கால வடக்கத்திய உடையை கோடையில் அணிவதுதான் இப்போதைய ஃபேஷன். 

ப்யூட்டி பார்லர் போய் அதிக அளவு முக அலங்காரத்தை ஏற்றி, ரோஸாக்கி, இயற்கை அழகு போய், அடையாளம் தெரியாமல் மாற்றியிருந்தனர் சுகந்தியை. 

திருமண விழாவென்றால், நூற்றுக் கணக்கானோர் அபூர்வமாய் சந்தித்துப் பேச வாய்க்கும் இடம். அதை கெடுப்பதுபோல், ஏதோ ஒரு சினிமா பாடலை காது கிழிய, அந்த சின்ன மண்டபத்தில் எதிரொலிக்க, இசைக்குழுவினர் வெளுத்து வாங்கிக் கொண்டிருந்தனர். 

பெங்களூரிருந்து சத்யாவின் நண்பர்களும், சுகந்தியின் நண்பர்களும் சிலர் கண்ணில் தென்பட்டனர். சத்யா அப்பாவின் வியாபார நண்பர்கள், தெரிந்தவர்கள் கூட்டம் தான், நீண்ட வரிசையில் நின்று பரிசுப் பொருளை கொடுத்து புகைப்பட வீடியோவில் பதிவு செய்தனர். 

அடுத்து சத்யா அம்மா, அப்பா வழி உறவினர்கள். முன் வரிசையில் முதல் இருக்கையில், தாத்தா சிவதாணுப்பிள்ளை கதர் உடையில், சதாசிவம் அய்யா அவர் பக்கத்தில். அய்யாவை அடையாளம் கண்டு, விசாரித்தனர் சிலர். தாத்தாவின் கட்சி பழைய நண்ப பிரமுகர்கள் பலரும் அவருடன் உட்கார்ந்தனர். 

செல்வநாயகத்திற்கும் பத்திரிகை போனது. அவர் வரப்போவதில்லை. தாத்தா, தங்கள் அந்தஸ்து வித்யாசம் தெரியாமல், அவருடன் சம்பந்தம் செய்ய ஆசைப்பட்டது தவறு. பெண்ணின் அப்பா அம்மா, மதுரைக்கு வந்து அவர்கள் வீட்டை பார்த்துப் போன போதே, இது கூடாத சம்பந்தம் என்று. அவருக்கு மனதில் பட்டது. அதன் பின், பெண்ணுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்ற காரணம் ஒப்புக்கு சொன்னதே என்று புரிந்து போனது. 

திருமண வரவேற்பு, இரவு சாப்பாடெல்லாம் முடிந்து, புவனேஸ்வரி, மனோவை அழைத்துப் போனாள். தனியிடம் பார்த்து, தன் அம்மாவையும் கூட்டி வந்து, விவரம் சொன்னாள். அம்மாவுக்கு, இது எதிர்பாராத திடுக்கிடும் மகிழ்ச்சியான செய்தி. கேட்டு, கண் கலங்கிப் போனாள். 

இது கனவிலும் நடக்க முடியாத ஒன்று. தன் பெண்ணுக்கு திருமணமே நடக்காது என்று நினைத்தது ஒரு காலம், தற்போது விதவையானவளுக்கு மறுவாழ்வா, அதுவும் மகள் விரும்பிய, மிகவும் தகுதியானவன் கிடைத்தது அரிதிலும் அரிது. 

காலைத் தொட்டு வணங்கிய மனோவை தலை தொட்டு ஆசீர்வதித்து, தூக்கி நிறுத்தினாள், சாதாரணமாய் மனோவிடம் பேசியதில்லை. உணர்ச்சியில் பேச்சு வரவில்லை. கையைத் தூக்கி முத்தமிட்டாள். 

யாரிடமும் இப்பொழுது சொல்ல வேண்டாம், அக்காள்களுக்கும் தெரிய வேண்டாம், என்றும் கேட்டுக் கொண்டாள் புவனேஸ்வரி,

தொடரும்...