மறுவாழ்வு 63

முழு தொடர் படிக்க

 சுகந்தியை அனுப்பிவிட்டு, புவனேஸ்வரி, காஞ்சிபுரத்திலிருந்து பெங்களூர் செல்லாமல், தனது அம்மா வீட்டில் முசிறியில் தங்கியிருக்கின்றாள்.

முசிறிக்கு வருமுன்....

'பெங்களூரில் இனி என்ன வேலை. சிறுசுகள், கல்யாணமான புதுசு. நாம் போய், தடையா அங்கு ஏன் நந்தி போல குந்தனும். தங்கள் திருமணம் நடக்க, இரண்டு மூன்று மாதமாகலாம். அதுவரை முசிறி போய், அம்மாவிடம் தங்கி விடலாம். போவதற்கு முன், சில காரியங்கள் காஞ்சியில் செய்தாக வேண்டும்.'

ஆண்டாளம்மாவை அழைத்து வந்தாள். தனக்கும் மனோவுக்கும் திருமணம் பற்றி கூறினாள்.

'மாசிலாமணிக்கு இந்த லக்ஷிமியாட்டம் பொண்ண நாம்பதானே கட்டி வச்சோம்' என்ற மன உறுத்தலில் இருந்தவள், மறுமண சுப செய்தி கேட்டு, மனமார வாழ்த்தினாள். 

வீட்டையும் தோப்பையும் பராமரிக்க, உதவ வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டாள். கூட்டுக் குடும்பமாய் ஆண்டாளம்மாள் வாழ்ந்த வீடுதான் அது, பார்த்துக் கொள்ளலாம், சிரமமில்லை. தோப்பின் வருமானத்தில் பாதி அவர்களுக்கும், மீதியை சுகந்தியின் பேங்க் கணக்கில் சேர்க்க கேட்டுக் கொண்டாள். மகிழ்ச்சியாய் ஒத்துக் கொண்டாள். 

குப்பம்மாவை கூப்பிட்டு, இருந்த தட்டு முட்டுச் சாமான்கள், துணிமணிகளை ஒழித்து தானமாய் கொடுத்தனுப்பினாள். சுகந்திக்கு சிறு வயது முதல் சமைத்துப் போட்டவளுக்கு ஒரு சின்ன நன்றிக் கடன். வீட்டு மர சாமான்களை, கூடத்து பெரிய அறையில் போட்டு, நீண்ட கால ஒய்வு கொடுத்து, அறைகளைப் பூட்டினாள். முன் கதவின் சாவி இரண்டில் ஒன்று ஆண்டாளம்மாவிடம். மற்ற சாவிக் கொத்தை எடுத்துக் கொண்டாள்.

சுகந்தியின் திருமணத்தோடு, புகுந்த வீட்டில் தன் கடமை முடிந்து போனது. இனி அவள் வழி வேறு தன் வழி வேறு. தன் புருஷன் போட்ட நகை விற்று சுகந்தி படிப்பு செலவானது. நிலம் விற்ற பணத்தில் ஒரு சல்லி காசும் அவள் தொடவில்லை. தான் வந்த பொழுது கொண்டு வந்த பெட்டியோடு திரும்புகின்றாள். இனி இந்த மாசிலாமணி குடும்பத்து உறவு முடிந்து போன ஒன்று. 

புவனேஸ்வரி, இப்படி, காஞ்சி வாழ்வை முடித்து, சுத்தமாய்த் துடைத்து விட்டு, புதிய வாழ்வை முசிறியிலிருந்து துவங்கியிருந்தாள். அம்மாவுடன் பழைய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து மகிழ்ந்தாள், மறந்து போன பலகாரங்களை, அம்மாவை செய்யச் சொல்லி சுவைதாள். வாய்க்கால், நீர் நிலைகள், தோப்புத் துரவு என்று சுற்றி வந்தாள். கல்லணையில் ஆசை தீர காவிரி நீரில் குளித்து வந்தாள். திருச்சியில் கோவில்களுக்கா பஞ்சம், ஏதாவது விழாக்கள் நடந்து கொண்டே இருக்கும், இஷ்டமாய் சுற்றினாள். 

மனோ கொடுத்து விட்டுப் போன பணம் கை நிறைய இருந்தது. தனக்கும் அம்மாவிற்கும், துணிமணிகள், மற்றவை எல்லாம் தாராளமாய் வாங்கிக் குவித்தாள். தோட்டத்தில் உட்கார்ந்து மனோவுடன் போனில் காதல் மொழி பேசி கொஞ்சினாள். இரவில், கைகளுக்கு வேலை கொடுத்து சுய இன்பத்தில், கூச்சமும், குற்ற உணர்வும் இன்றித் திளைத்தாள். மொத்ததில், பழைய கசப்பு மறந்து, சுமைகள் நீங்கி, மனோவுடனான புதிய வாழ்வு காத்திருக்க மிகவும் மகிழ்வுடன் நாட்களை முசிறியில் கழித்து வந்தாள். பிறந்த ஊரை விட்டு தொலை தூரம் போவதுதான் ஒரே வருத்தம். 

இதன் நடுவில், பெங்களூரில், சுகந்தி மசக்கையில் அவதிப்பட்டுக்கு கொண்டிருந்தாள். உடலுறவிலும் நாட்டம் இல்லை. எதிலும் எரிச்சல். இந்த மரிக்கொழுந்து வேறு. அவள் குனிந்து நிமிர்ந்து வேலை செய்யும் பொழுது, சத்யாவின் கண்கள் மேய்வதை, கவனித்து விட்டாள். ஆண் புத்தி அது, ஆனால், மரிக்கொழுந்துவுக்கும் அடக்கம் இல்லை, முலை விலகினாலும் மூடுவதில்லை. சத்யாவுடன் ஓத்துப் பழகிப் போனதில், அவனிடம் தன்னையறியாமல் கூச்சம் விட்டுப் போயிருந்தது. அதனால், ஏதோ காரணம் சொல்லி நிறுத்தி விட்டாள். மீண்டும் சமையல், வீட்டு வேலைகள் தன் மேல் முழு பாரம். எரிச்சலானது. வேலையை விடவும் மனதில்லை. 

பெங்களூர் எப்ப வரீங்க சித்தி என்று கேட்டுக் கொண்டே இருந்தாள். புவனேஸ்வரிக்கு பெங்களூர் போக, நாட்டமில்லை. மேலும், அவள் திருமண நாள் நிச்சயிக்கப் பட்டு விட்டது. மனோவுக்கான ஆண்டு விடுமுறை தள்ளிப் போய்க் கொண்டிக்க, பத்து நாட்கள் விடுமுறையில் வந்து திருமணம் நடத்த முடிவாகி விட்டது. ஜூன் எட்டு, வைகாசி இருபத்தொன்னு, வெள்ளிக்கிழமை, 

இந்தச் செய்தி கேட்டு சுகந்தியும் வாழ்த்து தெரிவித்து, "அப்ப நீங்க நடுவில பெங்களூர் வல்லயா." என்றாள்.

"இல்ல, நீங்கதான் இங்க வரப்போரீங்கில்ல, நா எதுக்கு அங்க ஒரு பயணம். கல்யாண பத்திரிகையெல்லாம் அடிச்சி விளம்பரப்படுத்த விரும்பல, முன்னாள வந்து சேத்துடுங்க" என்று முடித்தாள். 

சத்யா அம்மா சிவபூஷணத்திற்கு, புவனேஸ்வரியே போன் பண்ணினாள். அவள் மறுமண விஷயம் கேட்டு ஆச்சரியம், மகிழ்ந்து வாழ்த்துக் கூறினாள். குடும்பமாய் வர வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டாள். 

அடுத்து, தன் இரு அக்காங்களுக்கும் செய்தி சொன்னாள். 

அக்காக்களுடனான ஒட்டுறவு, குறைந்து போயிருந்தது. பிள்ளையில்லா விதவை தங்கச்சிக்கூட எதுக்கு நெருக்கம், வந்து ஒட்டிக் கொள்வாளோ, என்று எண்ணி குறைத்துக் கொண்டனர்.

திருமண நாள் நெருங்க நெருங்க ஒரு இளம் பெண்ணுக்கான பட படப்புடன் காத்திருந்தாள்.

கல்யாணத்திற்கு முன் நாள் காலை, மனோவை வரவேற்க, காலையில் ரயில் நிலையம் சென்று காத்திருந்தாள். இரண்டு மாத இடைவெளிகூடத் தாளவில்லை, ஆவலாய் கண்கள் தேடி அலைந்தன. 

வந்திறங்கினான். சிவில் உடையிலும், மிலிடரி ஆபீஸரின் மிடுக்கும் கம்பீரமும் காட்டியது. நரை தட்டிய கிருதாவும் அவன் இளமையை குளைக்கவில்லை. பயணக் களைப்பில்லாமல், பளிச்சென்று சிரித்த முகம் கண்டு அவளும் மலர்ந்தாள். 

அம்மாவும் பிள்ளையும் வரவில்லை. மனோ அப்பாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை, பார்த்துக் கொள்ள அம்மா துணை வேண்டும். மனோ வீட்டில், அம்மா ஆரத்தி எடுத்த வரவேற்பு. காலைத்தொட்டு வணங்கி, ஆசி பெற்றான். 

மதியம் விருந்து, மனோவுக்குப் பிடித்தவாறு, வடக்கத்திய உணவு சமைத்தாள். மாலை, இருவரும், உச்சிப் பிள்ளையார் கோயில் சென்று, தாயுமான சுவாமி தரிசனம், அடுத்து பிள்ளையை மனமுருக பிராத்தனை செய்தனர். உச்சிப் பாறையில் தனியிடம் பார்த்து அமர்ந்தனர். 

இது கனவா நினைவா, அந்த இடத்தில் உட்கார்ந்து, சில மாதங்கள் முன்பு மனோவுக்கு மனதால் தூது விடுத்தாள். அவனுடன் அந்த செய்தியை பகிர்ந்தாள். அதன் பலனால்தான், அவள் காதலன் திரும்ப கிடைத்தானோ. இருவரும் கை தொட்டு மனம் நெகிழ்ந்தனர். 

இரவு எட்டு மணிக்கு மேல், சத்யா சுகந்தி புது காரில் வந்திறங்கினர். வயிறு முன் வந்து தாய்மை பூரிப்பில் இருந்த சுகந்தியைக் கண்டு மகிழ்ச்சி. அக்காக்களும் பிள்ளைகளுடன் வந்து விட, அறிமுகம் ஆகியது. குடும்பமாய் யாவரும் உட்கார்ந்து, தலைவாழையிலை போட்ட அருசுவை வடை பாயச கல்யாண விருந்து. கலந்து பேசிக் கொண்டே கல கலப்பானது வீடு. 

இரவு, வீட்டில் படுக்க சௌகரியம் போதாது என்று ஹோட்டலில் இரண்டு அறைகள் முன் பதிவு செய்து வைத்திருந்தாள். 

மறுநாள் காலை ஏழரை ஒன்பது முகூர்த்தம். திருவானைக்கா கோவிலை ஒட்டிய சின்ன மண்டபம். முதலில் கோயிலுக்குள் சென்று, பிரசன்ன விநாயகரை பிரார்த்தனை செய்தபின் எல்லோரும், மண்டபத்தில் குழுமினர். 

சத்யா உதவியில், மனோ வேட்டி கட்டினான். இடுப்பில் வேட்டி நழுவாமலிருக்க பெல்ட் போட்டு இருக்க வேண்டியதாகியது. முழுக் கை வெள்ள சட்டை, சரிகை கரை, நூல் வேட்டியில், சிவந்த நெற்றியில் திருநீர் அணிந்து சந்தனப் பொட்டிட்டு, வெள்ளைக்காரன் வேட்டி கட்டியது போல், பார்க்க சற்று வேடிக்கையாய் இருந்தது. 

புவனேஸ்வரி சம்பிரதாய சிவப்பு கூரை சேலையில். மஞ்சள் கூடுதலாகவே ஏற்றிய முகத்தில், (கணவன் போனபின் பொட்டிட்டாளே தவிர மஞ்சள் பூசவில்லை) கண்ணுக்கு மை தீட்டி, நெற்றியில் நீண்ட திலகமிட்டு, புருவத்திற்கும் வெண் புள்ளி அலங்காரம் செய்து, ஒட்டு மூக்குத்தி, பவுன் கம்மல், தங்க சங்கலி, கை நிறைய, கண்ணாடி தங்க வளையல், கழுத்தில் மாலை, கொண்டை போட்ட முடி அலங்காரத்தில் பார்க்க வித்யாசமாய், சூடிக்கொடுத்த நாச்சியார் போல் அழகாய்த் தோன்றினாள். 

சாதாரண திருமணங்களில், இளம் வயது மாப்பிள்ளை பெண்ணை பார்த்துப் பழகிய கண்களுக்கு, இந்த வயது கூடிய மணமக்களைக் காண்பது, புதுமையானது. 

பெரிய அக்கா பெண்ணை அழைத்து வர, பெரிய மாமா மாப்பிள்ளையை அழைத்து வர, மணமேடையில் உட்கார்ந்தனர். 

சம்பந்தியம்மா சிவபூஷணம், விடியற்காலை கிளம்பி காரில் வந்து சேர்ந்தாள். தாத்தா சிவதாணுப்பிள்ளையும் வந்திறங்கியது யாவருக்கும் ஆச்சரியம். 

வேதியர் ஒத, மங்கள இசை ஒலிக்க, அக்னி சாட்சியாய் புவனேஸ்வரி கழுத்தில் மங்கள நாண் ஏறியது. மறுவாழ்வு மலர்ந்தது. இம்முறை, தன் மகள், வளமாக வாழ, பெற்றவள், மலர் தூவி நீர் மல்க அம்பாளை பிராத்தித்து வாழ்த்தினாள். 

மாலைகள் அணிந்து மணமக்கள் மேடையில் நின்ற பொழுது, இருவர் உயரம், உடல் வாகு கண்டு, சரியான ஜோடிப் பொருத்தம் என்று சிவபூஷணம் மனதில் பாராட்டு. தனக்கு தொந்தியும் தொப்பையுமாய் என்று லேசா பொறாமை எட்டிப் பார்த்தது. சே என்று சிரித்து தள்ளினாள் அந்த நினைவை. 

சத்யா மூலம் முழுக் கதை அறிந்திருந்தாள். 'பள்ளி வயது முதல் காதலித்தனராமே, அந்தக் காதல் கைகூடாமல், பாவம் சுகந்தி அப்பா ஒரு குடிகாரராம், அவருக்கு வாழ்க்கைப் பட்டு, கடைசியில் பல வருடம் கழித்து, காதலித்தவரை மணப்பது, சாதாரண விஷயமான்னா. புவனேஸ்வரிக்கு அந்த அம்பாள் அருள் நிறைய இருந்திருக்க வேண்டும்' என்று நெகிழ்ச்சி. 

சிவதாணுப் பிள்ளையும் முழு விவரம் அறிந்து, புவனேஸ்வரியின் மேல் பெருமதிப்பு கொண்டு, அவசியம் இந்த திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள கிளம்பி வந்துவிட்டார். சமூக நியதிகளை உடைத்து, துணிவாய் மறுமணம் புரிய எழுந்து நின்ற புதுமைப் பெண் என்று மனதார அவளை பாராட்டி, சம்பந்தி வீட்டாரின் வரிசையாக, இரு ஜோடி தங்க வளையல், பட்டுப் புடவை கொடுத்து ஆசீர்வதித்தார். தன் பேரனும் ஒரு விதவையை மணந்தான் என்ற உண்மை தெரிந்தால் என்ன சொல்லுவாரோ! 

வந்திருந்த விருந்தினர் அனைவருக்கும், அவர்கள் தங்கியிருந்த ஹோட்டலில். பதினோரு மணிக்கே, மதிய உணவு. சுகந்தி உண்டாகி இருப்பதில், புவனேஸ்வரியும், சிவபூஷணமும் நேரில் வாழ்த்துக் கூறினர். பிரசவம் பார்க்க, நான் இருக்க முடியாது, நீங்கதான் தாயா பாத்துக்கனும் என்று சிவபூஷணம் கைபிடித்து நெகிழ்ந்தாள், புவனேஸ்வரி. 

"அவ எம்பேத்தியாச்சே" என்றார் சிவதாணுப்பிள்ளை. சம்பந்தி தாம்பூல மரியாதை செய்து வழியனுப்பி வைத்தனர். 

மனோவும், புவனேஸ்வரியும், இரண்டு மணிக்கே ரயிலில் சென்னைக்குப் புறப்படவேண்டும். அவளது இரண்டு கனத்த சூட் கேஸ்கள் பயணத்திற்கு தயாராய் இருந்தன. அவள் அம்மாவுக்குத்தான், ஆறவில்லை, கல்யாணம் முடிந்து ஒரிருநாள் வீட்டில் தங்க முடியவில்லையே என்று. 

மனோவுக்கு லீவு இல்லை, நேராக கான்பூர் சென்று, அப்பா அம்மாவை பார்த்து ஆசீர்வாதம் பெற்று, உடனே பீகானர் செல்லவேண்டும். பயணத்திலேயே மூன்று நான்கு நாட்கள் சென்றுவிடும் ஆகவே, அன்றே கிளம்ப வேண்டும். 

அம்மாவுக்குக் கண் கலங்கியது. 

சத்யா காரில், அவர்களை ரயில் நிலையம் அழைத்துப் போனான். சுகந்தியை பிரியும் நேரம் வந்து விட்டது. காஞ்சிபுர வீட்டின் சாவிக் கொத்தை அவளிடம் ஒப்படைத்து, அவள் தாய்மை நேரத்தில் தான் கூட இருக்க முடியாதது வருத்தம்தான், என்று கட்டிப் பிடித்து கண்ணீருடன் கிளம்பினாள். சத்யா கை பிடித்து சுகந்தியை பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லி விடை பெற்றாள். 

கணவனுடன், ஏஸி சேர் காரில், ரயில் பயணம், அதுவும் திருமணமான சில மணி நேரங்களில். கரும் பச்சை கண் கண்ணாடி, முன் சரியும் தொப்பி அணிந்த மிடுக்கான கேர்னல், பொது இடத்தில் அவர் பக்கத்தில் ஒட்டி உட்காருவதே அவளுக்குப் பெருமையானது. 

சென்னையில், எக்மோர் இறங்கி சென்ட்ரல் சென்று, டெல்லி செல்லும் ஜிடி எனும், க்ரான்ட் டிரங்க் எக்ஸ்பிரஸ் பிடித்தனர். முதல் நீண்ட ரயில் பயணம், வடக்கு நோக்கி, இதுவரை, போகாத புது தேசம். 

முதல் வகுப்பு ஏஸி கூப்பே என்னும், இரண்டு படுக்கை கொண்ட சின்ன அறை. மேலும் கீழுமாய்ப் படுக்கைகள், ஒற்றைச் சன்னல், கதவை சாத்தி தாளிட்டால், தனி அறை. புதுமணத் தம்பதிகளுக்கு அதுவே முதலிரவு பள்ளியறையானது. 

மலர் தூவிய மஞ்சமில்லை, பால், பழம், பலகாரம், புதுப் படுக்கை குத்துவிளக்கு இத்யாதி இல்லை. சந்தர்ப்பத்தினால் வந்த நெருக்கடி, முதலிரவு திருச்சிலேயே, வீட்டில் இருந்திருக்கலாம், அல்லது வசதியான ஹோட்டல் அறையில், அமைந்திருக்கலாம். இப்படி, விரைந்து ஓடும் ரயிலில், தனிக் கூப்பேயில் நேர வேண்டும் என்பது கட்டளை போலும். 

கொண்டு வந்த திருமண இனிப்பு பலகாரங்களுடன் இரவு சாப்பாடானது. மணி ஒன்பதரை. அடுத்தடுத்து டாய்லெட் போய் வந்தனர். இழு கதவை இழுத்து சாத்தி மூடி தாளிட்டான். இனி யார் குறுக்கீடும் இருக்காது. 

குர்தா பைஜாமாவுக்கு மாறினான். மேல் படுக்கையை மடித்து, கீழ் சாய்வு மெத்தையை இறக்கி, சம படுக்கையாக்கினான். அதன் மேல், புதிதாக வாங்கிய படுக்கை விரிப்பு விரித்தாள். ரயில் ஏறுமுன், சென்ட்ரல் வெளியில் வாங்கிய மல்லி சரத்தில் கொஞ்சம் உருவி படுக்கையில் தூவியதும், படுக்கை மலர் மஞ்சமானது. மீதியை அவன் கையில் கொடுத்து சூடிக்கொண்டு, குங்கும சிமிழ் எடுத்து நீட்ட, அவள் வகிட்டில், நெற்றியில் திலகமிட்டான். குனிந்து அவன் பாதம் தொட்டு வணங்கினாள். இரு தோளை பிடித்து தூக்கினான். அவர்கள் முதலிரவு நேரம் ஆரம்பமானது.

கடைசியாய் கூடியது, பெங்களூரில் நான்கு மாத முன்பு. இந்த தருணத்திற்காக உருகி காத்துக் கிடந்த உடல்கள் சட்டென ஒட்டிக் கொண்டன. உதடுகளும். தீவிர முத்தம். கை தடவி முலை பிசைந்து சூடாகின உடல்கள். அவசரமாய், குர்தா பைஜாமாவை கழற்றி விட்டு, அவளையும் அவிழ்க்கச் சென்னான்.

"வாண்டாம். யாராவது வந்து கதவ தட்டினா!" 

"நோ நோ" என்று தலையாட்டி, சேலை தலைப்பை இழுத்தான்.

"விளக்கையாவது அணைக்கலாமே" என்றதிற்கு, இசைந்து, அணைக்க, நீள நிற விளக்கு மட்டும் எரிந்து, அந்தரங்கத்திற்குத் துணை நின்றது.

சேலையை கை மாற்றி அவிழ்த்து சுருட்டி வைத்து, ஜாக்கெட்டை உரித்தாள். அளவான உருவம் குளைக்காத முலைத்தாங்கி, முலாம்பழ முலைகளை தூக்கி நிறுத்தியிருந்தது. 

கை விட்டு கொக்கியை அவிழ்க்க, விடுபட்ட இரு கனத்த பெரும் கொங்கைகள் தாழ்ந்தன.

மெல்ல பாவாடை நாடாவை பிடித்து உருவி குனிந்தாள். தொங்கின முலைகள், அவற்றோடு ஒற்றை தங்கச்சங்கலி மட்டும் இருக்கும் கழுத்தில், இன்று தடித்த மஞ்சள் கயிறும் சேர்ந்து ஆடியது அழகாய். 

கை நீட்டி, இடை பிடித்து, முலைமேல் முரட்டு மீசை முகத்தைத் தேய்த்து, கைக்கு ஒன்றாய் பிடித்துக் கசக்கினான். அவள் திமிறி முனகினாள். அவன் தலையில் ஒரு கை சுற்றி அணைத்து, மறு கையால் முலை தூக்கி ஊட்டினாள், காம்பை வாயில் இழுத்து, சப்பி கடிக்க, சட்டென ஏறியது. 

முலை மாற்றி ஆசை தீர சப்பியானதும், அவள் சரிந்து அவன் பரந்த மார்பு, இறுகிய வயிறு, இதழ் பதித்து, இறங்கி, கால் மடிக்கி குத்துக் காலிட்டு உட்கார்ந்தாள். அவனும் தொடை அகட்டி இடுப்பை முன்னுக்குத் தள்ளி நிமிர்த்தினான். நட்டுக் கொண்ட வள்ளி கிழங்கு, முழு விறைப்பில் தலையாட்டியது. ஆசையாய், இருகைகளாலும் பிடித்து முகத்தில் தேய்த்து, தண்டை கடித்தாள். 

'சீமைக் கத்தரிக்காயும், கேரட்டும், இந்த நிஜத்திற்கு ஈடாகுமா. இதன் திண்மை, அதே சமயம் மிருது, இயற்கை படைப்பல்லவா.' 

தொட்டுத் தொட்டு விளையாடி, முனைக்கு முத்தமிட்டு சூப்பி, வாய் திறந்து அருவருப்பில்லாமல் முழுதும் உள் வாங்கி, உதடு அழுந்த, தலையை முன்னும் பின்னும் ஆட்டி ஆசை தீர ஊம்பினாள். போதும் என்று, தானே நிறுத்தி எழுந்தாள். 

தலை சாய்த்து, அளவாய் முடி படர்ந்த, கூதி முக்கோணத்திற்கு முத்தம். அவளும் ஆவலாய் ஒரு காலை தூக்கி படுக்கையில் வைத்து விரித்தாள். அப்படியும் வாட்டமாய் அகப்படவில்லை பணியாரம். தொடையில் கை கொடுத்து தூக்கினான், மேல் படுக்கையை பிடித்து எம்பி, இரு காலையும் அகட்டி படுக்கையில் வைத்து ஏறி நின்றாள்., கூதி வாய் திறந்து அவன் முகத்தருகே வர, வாய் திறந்து அப்பத்தை கவ்வி கடித்தான். 

சற்று ஆழமாய் பல் பட்டு விட, "உஸ்.... தீரே தீரே" என்றாள்.

ஸாரி கேட்டு, நாக்கை துளாவ விட்டு நக்கி, பருப்பு உதடுகளை கொத்தாக கவ்வி இழுத்து, சுவைத்தான். பருப்பை தனியாக்கி பல்லால் கொரித்து நாவும் துணை செய்ய அவள் முனகினாள், ஓடும் ரயில் சத்தம், கூச்சப் படாமல் வாய் விட்டே சத்தம் போடலாம். 

இடுப்பை அசைத்து விளையாட்டுக் காட்டி அவன் முகத்தில் மோதினாள். அவனும் போக்குக் காட்டி நக்கி கவ்வி கடித்து விளையாடினான். கூதியில் வாய் வைத்தாலே வரும் சுகத்திற்கு ஈடு கிடையாது. ஆனால் கம்பு ஏறினால் அதைவிட அல்லவா, அதனால் நிறுத்தி இறங்கினாள். 

"பைட் (உட்கார்)" என்று மடியை காட்டினான்.

கால்களை அகட்டி அவன் தொடைமேல் உட்கார, அவன் ஒரு கை தொடைக்கடியில், ஒரு கை பூல் தண்டை பிடித்து, கூதிவாய் தேடி ஏற்றினான். நீர் தளும்பிய புழை வழுக்கி வழி விட தடையின்றி ஏறியது. 

அவன் தோளைப் பற்றினாள், கால் பாதங்கள் படுக்கையில் பதிய, இடுப்பை அசைத்து வாங்கினாள். அவ்வளவு நீள தடியும் உள்ளே ஏறி மறைந்தது. 

ஆழத்தில் பூல் முனை முட்டி நின்றதும், "ஆ..." என்று உணர்ச்சி. 

தொடையில் சூத்து படிய உட்கார்ந்தபடி முன்னும் பின்னும் ஆட்ட சுகம். அவனும் அவள் சூத்தில் கை வைத்து துணை புரிய, மேலும் கீழும் ஏறி இறங்கி ஆடினாள் அதைவிட சுகம். சுரந்த கூதி நீரும், அவன் நீரும் கலந்து அந்த தடித்த உருட்டுக் கட்டைத் தடி உள்ளே வெளியே என்று கீரீஸ் தடவிய நீராவி எஞ்சின் பிஸ்டன் போல் போய் வந்தது. 

நன்றாக வாட்டம் வந்ததும், அவன் தோளை இருக பற்றிக் கொண்டு ஏறி ஏறி போட்டாள். தலை சாய்த்து, முலைக்காம்பை வாயில் பற்றி சூப்பி அவளை உசுப்பி விட்டான். "ஆகா" "ஆகா" என்று அவளுக்கு மள மளவென ஏறியது. இந்த இன்பத்திற்குத்தானே இத்தனை வருடம் காத்திருந்தாள். வெறி கொண்டு குத்தினாள். அவனும் தோதாய் அடி சூத்தில் கை கொடுத்து தூக்கித் தூக்கி விட ஒழ் அற்புதமாய் நடந்தது. 

மூச்சி இறைக்க, கனத்த முலைகள் அலங்கோலமாய் குலுங்க, இடுப்பால் ஒங்கிப் போட்டு, பல்லைக் கடித்து பலம் கொண்ட மட்டும் குத்தினாள். உச்சி நெருங்கும் நேரம் அருகாமையில் "ஹூ.. ஹோ.. ஹோ.." என்ற கூச்சலோடு ஏறி விட்டாள். 

உடல் நடுங்கி விறைக்க, சூத்து அழுத்தி இடித்து நின்று, கை கோர்த்து அவன் கழுத்தைக் கட்டி, உடல் பின் பக்கம் வளைய, தலை தொங்க கண் இருகி பல் உதட்டை கடிக்க, அந்த உச்சியில் நின்று, "மனோ" "மனோ" என்று மனம் உச்சரிக்க, அனுபவித்தாள். இது தானே நான் காலமாய் ஏங்கிய இன்பம் என்று துவண்டு அவன் பக்கம் சரிந்தாள். கட்டி அணைத்தான் கணவனாகிவிட்ட காதலன்.

அப்படியே, படுக்கையில் கிடத்தி, அவனும் நெருக்கி நீட்டி படுத்தான். அவன் கன்னம் மூக்கு உதடு என்று கண்டபடி முத்தமிட்டு உணர்ச்சி வசப்பட்டு விசும்பினாள். அவள் தலையை தன் மார்பு கூட்டினுள் வைத்து அணைத்து காத்திருந்தான். பேசாமல் கட்டிக் கொண்டு கிடந்தனர். அவசரம் இல்லை, இன்னும் மீதி இரவு, நாளை பகல் இரவு உள்ளது. சீரான மூச்சி வந்ததில், அவள் உறங்கியே விட்டாள் என்று புரிந்து அவனும் கண் மூடினான். 

கடந்த இரண்டு இரவுகள் தூக்கமின்றி கிடந்தவள், தன் கணவன் அணைப்பில் நிம்மதியாய் உறங்கினாள். அவனுக்கும் தூக்கம் தேவை. உறங்கும் தம்பதியரை தாலாட்டிச் சென்றது ஓடும் விரைவு ரயில்.

தொடரும்...