மறுவாழ்வு 64 (இறுதி பாகம்)

முழு தொடர் படிக்க

 மனோ புவனேஸ்வரி திருமண நாளன்றே, ரயிலில் பயணம். கூப்பேவே பள்ளியறையாகியது. முன் விளையாட்டு நடந்து, அவள் முதலில் மடிமீதமர்ந்து ஓத்து முடித்து களைத்து படுத்ததும், இருவருமே தூங்கிப் போயினர்.

மறுநாள் காலை, "டொட்" "டொட்" என்ற எங்கோ தட்டும் சத்தம் கேட்டு விழிப்பு வந்தது, திடுக்கிட்டு எழுந்தாள். அம்மணமாய்க் கட்டிக்கொண்டு அந்தக் குறுகிய படுக்கையில் இரு உடல்கள். வெளிச்சம் கண்ணாடி சன்னல் வழியே, வெட்கமாய்ப் போய் விட்டது, ரயில் ப்ளாட்பாரத்தில் நின்றிருந்து யாரும் பார்த்திருந்தால் என்னவாகியிருக்கும் என்று அவசரமாய் மறைக்கும் கதவை இறக்கினாள். அவனும் தூக்கம் களைந்து எழுந்தான். இருவரும் ஆடை உடுத்தினர். 

மறுபடியிம் தட்டும் சத்தம், கதவை திறந்தான். காப்பி வந்து விட்டது. அவள் மட்டும் குடித்தாள். அவனுக்கு, ச்சாய் பிறகு வரும். கழிப்பிடம் போய் வந்தாள். ஆடும் ரயில் பெட்டி, உட்கார்ந்து போகச் சிரமம். அதை விடக் கழுவுவது பெரும் அவதி, பழக்கமில்லை. முதல் வகுப்புப் பெட்டியில் குளிக்கவும் வசதியுள்ளதென அழைத்துப் போய்க் காட்டினான். தலை மேலே ஷவர். தலை நனையாமல் குளிக்க என்ன செய்வதெனக் குழப்பம். பரவாயில்லை ஒருவாறு தலை சாய்த்து குளித்து வந்தாள். 

டிபனும் ஆனது. ஒட்டி உட்கார்ந்து கொஞ்சல் மொழியில் பேச்சி. போனில் பேச முடியாது என்று தவிர்த்தவையெல்லாம் வெளி வந்தன. பேசி, சிரித்து சல்லாபத்தில் போனது. 

காமப் பேச்சி முற்றிய பொழுது, எழுந்து கதவை தாளிட்டான். உடை அவிழ்க்காமல், அவளை குனிய சொல்லி, தலை படுக்கையில் படிய வைத்து, நைட்டியை தூக்கி விலக்கினாள். மாசு மருவற்ற மழ மழவென்ற பூசணி. பைஜாமவை இறக்கி, சூத்தை தூக்கி தன் பூல் மட்டத்துக்கு நிறுத்தினான். பானாத்தடியால் குத்தி ஏற்றி, பின் நின்று ஓத்தான். இடுப்பை பிடித்து, இடுப்பை வளைத்து, பலம் கொண்டு கூதி ஆழத்தில் குத்தி அவளைத் துடி துடிக்க வைத்தான். 

உச்சம் ஏறும் என்று தெரிந்து நிறுத்தினான். அவள் அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து தலை சாய்த்து பூல் ஊம்ப, அவன் கை முலை பிசைய, தொடர்ந்த சரசம்.

ரயில் நின்று தடையானது. நாக்பூர் என்ற மஹாராஷ்ர நகரம். இறங்கினர். கண்டிராத மராட்டி பேசும் மக்கள். சற்று நேரம் வேடிக்கை பார்த்தாள். கோடை வெப்பம் தாளாமல், மீண்டும் பெட்டிக்குத் திரும்பினாள். இரண்டு பெரிய கப் ஐஸ் கிரீம் வாங்கி வந்தான். கதவை தாளிட்டு, ஒருவருக்கு ஒருவர் ஊட்டி சுவைத்தனர். 

மதிய உணவுக்கு கதவு தட்டப்பட்டது. உணவின் சுவை வடநாட்டுக்கு மாறியது தெரிந்தது. முடித்து, பை திறந்து, கொண்டு வந்த கொழுந்து வெத்திலை எடுத்து அவனுக்கும் மடித்துக் கொடுத்து தானும் போட்டாள். நாக்கு சிவக்க சிவக்க அது தந்த கிரக்கத்தில் முத்த பரிமாற்றமாகி, உணர்ச்சி ஏறி விட்டது. 

சன்னல் கதவை இறக்கி விட்டு, அவளை மல்லாக்க படுக்க வைத்து எழுந்து, பைஜாமவை கழற்றினான். வீறுகொண்ட தடி விண்ணைப் பார்த்தது. அவள் விரித்த கால் நடுவே மண்டியிட்டு நகர்ந்தான். விரிந்த புழை வரவேற்க, நுழைத்து ஏத்தினான். நீர் சுரந்தது வழ வழத்து வழி விட்டது. கை ஊன்றி, கால் நீட்டி தண்டால் எடுப்பது போல் இடுப்பை வளைத்து குத்தினான். வாட்டம் வந்து அருமையாய் போய் வந்தது ரூல் தடி. அவளும் இடுப்பை எக்கி எக்கி எதிர் குத்து குத்தி பங்கேற்றாள். 

கடந்த மாதங்களாய், அவனுள் தேக்கி வைத்த காமம் பீரிட்டு வர, தன் ஆண் பலத்தையெல்லாம் கூட்டி, அசுரத்தனமாய் நிற்காமல் அதி வேகமாய் ஓக்க, அவள் தாள முடியாமல் திணறி, வாய்விட்டலறி பல உச்சங்களைத் தொட்டு வந்தாள். அப்படியும் நிற்க வில்லை அவன் தாக்குதல். 

அந்தக் கடைசித் தருணம் உணர்ந்து, வேகத்தையும் பலத்தையும், கூட்டி குத்தி நிறுத்தினான், பீச்சியது விந்து அவள் கூதி ஆழத்தில், அதை முழுதும் அமுதமென உள் வாங்கியது, வாரிசை வளர்க்க துடித்துக் காத்திருந்த கருவாய். 

இருவர் துடிப்பும் ஒன்றாக இணைந்து உச்சி ஏறி நின்று, ஆனந்த பரவசத்தைத் தொட்டுப் "புவனா.. புவனா.." என்று அவன் கூவ, "மனோ.. மனோ.." என்று அவள் இணைய, கட்டிக் கொண்டு அந்த இன்ப வெள்ளத்தில் மூழ்கியே போனார்கள். 

தளர்ந்து வீழ்ந்தான் அவள் மேல், கை கொண்டு கட்டினாள். அதுதான் அவர்கள் உணர்வோடு செய்த காரியம். கண் மூடி பறந்து விட்டனர். வேகமாய் ஓடிய அந்த அதிவேக ஜி டி எக்ஸ்பிரஸ் மிதமாய் குலுங்கி அவர்களைத் தாலாட்டிச் சென்றது. மாலை சாய்க்கு சர்வர் கதவு தட்டும் வரை தூக்கம். 

அன்றிரவு, முழு தூக்கம் வேண்டி, தனித்தனியே அவன் மேல் படுக்கையிலும், அவள் கீழ் படுக்கையிலும் தூங்கி எழுந்தனர். மறுநாள் காலை ஜான்சி என்னும் நிலையத்தில் இறங்கி, ரயில் மாறி, கான்பூர் சென்றனர். 

மனோ அப்பாவுக்கு, புவனா மேல் மிகுந்த பாசம், "மாமா" "மாமா" என்று இவளும் சிறுவயது முதல் ஆசையாய் இருப்பாள். மனோ அம்மாதான், சிடு சிடுவென்று அவர்கள் நட்புக்குத் தடையாவாள். பல வருடம் கழித்து மனோ அப்பாவின் உணர்ச்சி மிகுந்த சந்திப்பு. அவர்கள் காலில் விழுந்து ஆசி பெற்றனர். தூக்கி உச்சு முகந்து ஆசி வழங்கினார். புவனா அப்பா ராதகிருஷ்ணனுடனான பல வருட நெருங்கிய நட்பில், மனோ அப்பாவுக்கு, தமிழ் பேச நன்றாக வரும், இப்பொழுது மருமகளாகிவிட்டவளிடன் அன்புடன் பேசி மகிழ்ந்தார். தீலீப் டேராடூன் பள்ளியில். அவனை அடுத்த கோடை விடுமுறையில்தான் பார்க்கலாம். 

ஒரு நாள் கான்பூரில் தங்கி, அவர்கள் குடும்ப வழிபாட்டு ஜே கே எனும் கிருஷ்ண மந்திர்க்கு, குடுப்பத்தோடு சென்று பிரார்த்தனை செய்து வந்தனர். நெருங்கிய உறவினர்களுக்கு வீட்டில் விருந்து வைத்து புவனேஸ்வரியை அறிமுகம் செய்து வைத்தனர். வடநாட்டு பாணியில், சேலையை, எதிர் பக்கம் தலைப்பை போட்டு, உச்சந்தலை மூடி, மாமியார் நகைகள் அணிந்து, நெற்றிமேல் வகிடில் கும்குமம் தரித்து மாறியிருந்தாள் புவனா. 

அன்றிரவு கான்பூரிலிருந்து பீகானர் பயணம். நாளைந்து பனாரஸ் பட்டுப் புடவைகள் சிக்கன் சாரி எனும் பின்னல் பூ வேலை செய்த பருத்தி புடவைகள், வைத்து ஆசி வழங்கி வழியனுப்பினர். மறுவாழ்வு துவங்கியது. 

ரயில் நிலையத்தில் அவர்களுக்காக காத்திருந்த, இரு ஜவான்களின் மரியாதையான வரவேற்பு. பெட்டி படுக்கைகளை ஏற்றிக் கொண்டு ஒரு வாகனம், அவர்களுக்கென தனி வாகனம் காத்துக் கொண்டிருந்தது. 

பீகானர், ராஜஸ்தான் மாநிலத்தில் ஒரு நடுத்தர நகரம். ஊரின் விளிம்பில், ராணுவ தளம். அங்கு, கேர்னல் பதவி என்பது ஒரு உயர் பதவி, அந்த ரெஜ்மென்ட் தலைமைக்கு அடுத்த பதவி. அதனால், பெரிய வசதியான தனி குடியிருப்பு. சுற்றி தோட்டம் வைத்த விசாலமான காற்றோட்டமான காரை பூசாத கல் கட்டட வீடு. 

"மேம் சாப்" (எஜமானி) என்று மரியாதையுடன், வீட்டு வேலை செய்பவன், தோட்டக்காரன், என்று பல ஆட்கள். அவளுக்கு வேலைகள் மிகக் குறைவு. மனோவுக்கும், தனக்கும் மட்டும் சமையல். கோதுமையில், சுக்கா ரொட்டி, சப்பாத்தி, பரோட்டா செய்ய பொருத்தமான அடுப்பு தவா இருக்க, சமையல் கலையில் தேர்ந்தவளுக்கு கடினமே இல்லை, மனோவின் நாக்கு ருசிக்குத் தகுந்தார் போல் செய்து தர. 

மேலும், கான்பூர் சென்ற பொழுது, மறக்காமல், தன் மாமியார் சமையல் சப்ஜிகள் செய்முறை சிலவற்றை குறிப்பெடுத்து வந்திருந்தாள். அதன்படி சமைத்து, மனோ அவன் அம்மா ருசியில் உண்டு களிப்பதைக் கண்டு மகிழ்வாள். அசைவத்திலும் தன் கைவரிசையை காண்பித்தாள். அரிசி சோறு மிகக் குறைவுதான். தன்னை பழக்கப் படுத்திக் கொண்டாள். 

அந்த கோடை காலத்தின், இதுவரை கண்டிராத வெப்பத்தை அங்கு உணர்ந்து, முதலில் மிரட்சி. மண் பாண்டத்தில் காலையில் நிரப்பிய நீர் ஆவியாய் பறந்து விடும் மதியம் ஆவதற்குள். இரவு எட்டு மணிவரை, சூரிய ஒளி தங்கிருப்பதைக் கண்டு வியப்பு. 

மாதத்தில், நகருக்குள் சென்று ஹிந்தி சினிமா, ஷாப்பிங் செய்து வருவார்கள். வீதியில் நம்ப ஊர் மாட்டு வண்டிகள் போல், ஒட்டகம் வண்டியிழுத்துப் போவதையும், பிரிமணை போல் முண்டாசு கட்டிய கிராம ஆண்களைகளையும், கைநிறைய வளையல், வண்ண வண்ண உடையில், தலையில் முக்காடிட்ட பெண்களையும் பாரக்க புதுமை. 

ரெஜ்மென்டில், ஆபீஸர்ஸ் பார்ட்டி நடக்கும், மது மாமிசம் என்று தாரளமான விருந்துடன். தன் பேச்சு வழக்கு ஹிந்தி, போதுமாய் இருந்தது, அலவலாவ. ஒரு ஹைதராபாத் ஆபீஸிரின் மனைவி, சென்னையில் இருந்தவர்களாம். அவள்தான் தமிழில் பேச ஒரே பேச்சித் துணை. மனோவின் தமிழும், இவள் ஹிந்தியும் மெருகேறி, அவர்களைப் போலவே இரு மொழிகளும் கலந்து உறவாடின அவர்கள் பேச்சில். 

அவன் அல்லது அவள் விரும்பிய நாட்களில், சரச சல்லாபங்கள் நிறைந்த, மனதுக்கு திருப்தியான, தீவிர ஒழ் நடந்து, தாம்பத்தியத்தின் முழு பலனையும் அனுபவித்து, பூரண திருப்தியடைந்து வந்தனர். இள வயது காதலர்கள், கணவன் மனைவியானால் நெருக்கத்திற்கு கேட்க வேண்டுமா. ஒருவர் தேவையை மற்றவர், சொல்லாமலே, உணர்வால் உணர்ந்து காமப் பசியாறினர். 

ஞாயிறுதான் அவர்கள் பிரத்யோக நாள். ஒரு வேலைக்காரரும் குறுக்கிடக் கூடாது. காலை எண்ணெய் குளியல், உடற்பயிற்சி, விளையாட்டில், இருகிய கட்டுத் தசைகள் மேல், தளிர்க் கரம் தேய்த்து, மென் பூவுடலை முரட்டு கைகள் நீவி, ஷவரில் நின்று தொட்டுத் தடவி நெடு நேர விளையாட்டு, குளியல் அசதியில் கட்டிப் பிடித்து முன் பகல் தூக்கம். உணவுக்குப் பின் இடைவெளி விட்டு, தீவிர ஒழ், தங்களை மறந்த தூக்கம் என அருமையாய் போகும். 

ஒரு காலத்தில் அவள் கனவிலும் நினைத்திருக்க முடியாது, இப்படி மனநிறைவாடு தான் மனோவோடு வாழப் போகிறோம் என்று. அதற்கு ஒவ்வொரு நாளும் இறைவனுக்கு நன்றி சொல்லி வந்தாள். 

பீக்கானர் வந்து சில நாட்கள் சென்று அம்மாவுக்குக் கடிதம் எழுதினாள், சுகந்திக்கு போன் செய்தாள். 

சுகந்தியை நினைக்கும் பொழுது மனதில் ஒரு நெருடல். சொத்து விற்ற பணம் முழுமையும், அவளுக்குப் போனது. சித்திக்கு ஏதும் நகை, செலவுக்கு வேண்டுமா என்று ஒரு பேச்சிக்கும் கேட்கவில்லை. மனோவே கிடைத்து விட்ட பொழுது, பணம் அவளுக்கு ஒரு பொருட்டில்லை. ஆனால், சுகந்தியிடமிருந்து, பணம் பற்றி ஒப்புக்கும், பரிவான விசாரணை இல்லாமல் போனதுதான் வருத்தம். தான் அவள் மீது காட்டிய அன்பு பாசம் எல்லாம் ஒரு வழிப்பாதை தானா ? புரியவில்லை. மாசிலாமணியின் பெண் தானே, அவர் சுயநல குணம் கொஞ்சமாவது ஒட்டியிருக்கும் தானே, போகட்டும். அவளுக்கான தன் கடமையை நிறைவேற்றிய மன நிறைவோடு, அந்த எதிர்மறை நினைவுகளைத் தள்ளி வைத்தாள்.

மாதங்கள் உருண்டன. ஊர் நினைவு வந்து சமயத்தில் வாட்டும். இந்த புழுதி மண் படிந்த, பாலை வனத்தை ஒட்டிய, மழை காணாத வரண்ட பூமியைக் கண்டு சளித்துப் போனது, பச்சை பசேல் வயக்காடு, வாழைத்தோட்டம், தென்னந்தோப்பு, புல் வெளி, காவிரி கரை புரளும் ஆடிப் பெருக்கு, வானம் பொத்து கொட்டும் ஐப்பசி மழை, இவற்றுக்கு மனம் ஏங்கியது. 

வீட்டில் அப்பாவின் புத்தகங்களை, நிறைய படித்துள்ளாள். குறிப்பாய் தி. ஜ என்னும் தி. ஜானகிராமன் அவர்கள் நாவல்கள் சிறுகதைகள் அவளுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். படிக்கப் படிக்க, தஞ்சை மண் வாசனை தேடி வந்து நாசியில் ஏறும். எடுத்து வந்த சிலவற்றில் மீண்டும் உலா வந்தாள். மாலைப் பொழுதில், வீட்டின் முன் வாசல் திறந்து, படிக்கட்டில் உட்கார்ந்து புத்தகத்தைப் பிரித்தால், இருட்டும் வேலையில் மனோ வரும் பொழுதான் எழுந்திருப்பாள். அப்படியே, தன் பிறந்த மண்ணுக்கு தி ஜ அழைத்துப் போய்விடுவார். அவரின் எழுத்தாற்றல், பெண்ணின் மனதை ஆழமாய்ப் படம் பிடித்து எழுததோவியமாய்ச் சித்தரிக்கும் திறமை, யாவற்றையும், இளவயதில் படித்துணர்ந்ததை விட, இந்த வயதின் முதிர்ச்சியில் ஆழமாய் உணர முடிந்தது. 

வீட்டு வேலை மிகக் குறைவு, பொழுது நிறைய இருந்தது. மனோவின் கம்ப்யூட்டரை இயக்க கற்றுக் கொடுக்கச் சொல்லி, பழகிக் கொண்டாள். வலைதளம் சென்று, தன் தமிழ் இலக்கிய ஆர்வத்தை வளர்க்கவும், கவிதை எழுதி பங்களிக்கவும் முயன்று வந்தாள். 

அடுத்து தடைபட்டுப் போன படிப்பை தொடர முடிவெடுத்தாள். சின்னவளாவாது பட்டம் பெற வேண்டும் என்ற தன் அப்பாவின் கனவை நிறைவேற்ற, மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகத்தின் தொலை நிலை கல்வி மூலம், தமிழ் இலக்கிய பட்டப் படிப்புக்கு சேர்ந்து பயின்று வந்தாள். தன் தமிழ் அறிவும் புலமையும் தேவைக்கு அதிகமாகவே இருப்பதை உணர்ந்தாள். 

ஊருக்கு வந்து சில வாரங்கள் கழித்து, மரகதத்திற்கு, தன் திருமணம் பற்றியும், தற்போது பீகானர் வந்துள்ள செய்தி பற்றி ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தாள். பதில் கடிதம் உடனே வந்தது, திருமணத்திற்கு வாழ்த்துக் கூறி, அழைப்பு விடாததிற்கு கோபப் பட்டுக் கொண்டாள். அதன் பின் கடிதப் போக்குவரத்து தடையின்றி நடந்து வந்தது. சுகந்தியுடன் மரகதம் ஆரம்பித்த தொலைபேசி தொடர்பு ஏனோ நீடிக்கவில்லை, ஆனால் புவனேஸ்வரியுடனானது கடிதமும், எப்பொழுதாவது தொலைபேசி வழி தொடர்புகள் நாளுக்கு நாள் இருக்கமாகி வந்தன. அவர்கள் நட்பு நெருக்கமாகி, மரகதம் தன் வாழ்வின் ரகசியங்களைப் பகிர்ந்து, தான் தற்பொழுது இரண்டாவது குழந்தையை சுமப்பதையும் தெரிவித்திருந்தாள். 

புவனேஸ்வரிக்கு, தான்தான் பெரும் அபாக்கியவதி, இவ்வளவு அல்லல் பட்டோம் என்றால், மரகதம் வாழ்வு பற்றி விவரம் அறிந்து, இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் தேருதல் கூறிக் கொண்டனர்.

பீகானரில், அரண்மனை, ஒட்டகம் வளர்ப்புப் பண்ணை பார்த்தானது. அடுத்து, பத்து நாட்கள் விடுமுறையில், சுற்றுளா கிளம்பினர். ஆக்ராவில் தாஜ்மஹாலின் பிரமாண்டம், சலவைக்கள் பூ வேலைகள் கண்டு பெரும் வியப்பு. அடுத்து, தில்லி, ஜெய்பூர், உதயபூரின் அரண்மனைகளும், கோட்டை கொத்தளங்களும் கண்டு, நம் சோழ மண்ணிலும் இதற்கும் மிக பழமையானவை இருந்திருக்க வேண்டுமல்லவா ? ஏனோ பாதுகாப்பற்று அழிந்து போயின என்று அவள் மனதில் கேள்வி. ஆயிரமாண்டு நிற்கும் கோயில்களை கட்டிய சோழர்கள், அவர்கள் அரண்மனையை அது போல் உறுதியாய் கட்டவில்லையோ.

சுகந்திக்கு, ஏழாம் மாதம் வளைகாப்பு மதுரையில் நடந்து, அங்கேயே தங்கியது, அடுத்து, ஆண் குழந்தை பிறந்த இனிப்பான செய்தியும் வந்தது. சிசேரியன் தானாம். இந்த காலத்தில் ஏது சுகப் பிரசவம், சாத்யமானாலும், பண வரவு பார்க்கும் மருத்துவமனை கத்தி வைக்கமால் விடுமா? அவர்களுக்கு வாழ்த்து தெரிவித்தாள். மகள், பேத்தி வழி கொள்ளுப் பேரன், ஆண் வாரிசு வந்து வம்ச விருத்தியில் அப்பாதுரைபிள்ளை மேலிருந்து வாழ்த்தியிருப்பார். 

அடுத்து மரகதமும், இரண்டாவதாக ஒரு பெண் குழந்தை பெற்றெடுத்த செய்தி சொன்னாள். தனக்குத்தான் இன்னமும் ஒன்றும் தென் படவில்லை. இத்தனை மாதமாய், உடலுறவு தவறாமல் நடந்தும், தீட்டு நிற்கவில்லை. சுகந்திக்கு ஒரு மாதம் கூடத் தள்ளவில்லை, உண்டாகி விட்டாள். நாற்பதை தொடும் தனக்கு காலம் கடந்து விட்டதோ என கவலை. அந்தப் பாக்யம் தனக்கு ஈசன் ஈயவில்லையோ, அல்லது, முதல் கட்டியவன் உடலுறவே வேண்டாமென வெறுத்து ஒதுக்கியதில், வாரிசும் தன்னை நிராகரித்து விட்டதோ என்று மனம் உருத்த ஆரம்பித்து விட்டது. 

மனோவுக்கும், பெற்றவர்க்கும் கவலைதான். சோதனைக்கு அழைத்துச் சென்றான். இருவருக்கும் ஒரு குறையும் இல்லை. வரலாம், பொறுங்கள் என்று அறிவுரை. 

கோடை விடுமுறைக்கு தீலீப் வந்தான். ஆசையாய் அன்பாய்தான் நடத்தினாள். அவனை, தங்களுடன் வைத்துக் கொள்ள ஆசைப்பட்டாள்தான். ஆனால், அவன் தன்னுடன் ஒட்டுவான் என்று அவளுக்கு நம்பிக்கை ஏற்படவில்லை. தன் அம்மா இடத்தில் வேறொருத்தியை சகியாத பார்வை. பெற்ற தாயை பிரிந்த பிஞ்சு மனம், பேதலித்தது கொடுமைதான். மனோவுக்கும் அது புரிந்து, இங்கு உயர்தர கல்வி கொடுக்கவும் முடியாது, திலீப் டேராடூனிலேயே படிப்பை தொடர முடிவெடுத்தனர். 

மனோவுக்கு இன்னும் ஒரு வருடம் சென்றால், பணியிலிருந்து தன்விருப்பு விடுப்பு கிடைக்கும். அதன் பின் என்ன என்ற கேள்வி எழுந்தது. மெல்ல தன் ஆழ் மனதின் ஆசையை வெளியிட்டாள். காவிரி மண்ணில்தான் மீதி காலத்தை கழிக்க விருப்பம். அதற்கு மனோ இசைந்தால், மிகவும் மகிழ்வாள். இல்லையெனில், எங்கு அழைத்துப் போனாலும், நிறைவாய் ஏற்று, ராமன் இடமே அயோத்தி என்று, அவன் வழியே நடப்பாள், என்று தன் மனதை திறந்தாள். மனோ அவள் சொன்னதையெல்லாம் கேட்டானே தவிர, சம்மதம், வேண்டாம் என்று ஒன்றும் கூறவில்லை. 

அடுத்த மூன்றாம் மாதம், பிள்ளைக்கு ஏங்கி இருளில் தவித்தவளுக்கு, வெளிச்சம் தென்பட்டது. மாதவிலக்கு நின்றது. திருமணமாகி பதினைந்து மாதங்கள் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. தினம் அந்த திருவானைக்காவல் ஈசனையும் அம்பாளையும் வேண்டியது வீண் போகவில்லை. அடுத்து, கர்ப்பிணிப் பெண்ணின் இயல்பான ஏக்கம் தாய் வீடு, மனோவின் சுய விடுப்புக்கு இன்னும் ஆறுமாதம். இருவரும் மனம் திறந்து மீண்டும் பேசினர். 

மனோவுக்குத் திருச்சியில் செட்டில் ஆக விருப்பம்தான். அவன் தயக்கம், அவன் பெற்றோர் மூப்புக் காலத்தில், ஒரே பிள்ளையான அவனுடன் வந்து திருச்சியில் தங்குவார்களா என்று. அடுத்து திலீப். அவன் பள்ளிப் படிப்பு, கல்லூரி ஹாஸ்டல் என்று அவன் எதிர்காலம் போகும். அவன் இவர்களுடன் தங்கப் போவதில்லை. 

பெற்றோரை கலந்தாலோசித்தான். அவர்களுக்கு உடல் நலம் முடியும் வரை கான்பூரில் இருக்கத்தான் விருப்பம், முடியாத கடைசி காலத்தில், திருச்சி வந்து தங்க, பெரிய தடையில்லை. பல வருஷமாய் வாழ்ந்த ஊர்தான் என்று அவர்கள் முடிவு சொன்னதும். புவனேஸ்வரிதான் பெரிதும் அவர்களுக்கு மனதார நன்றி சொன்னாள். 

கர்ப கால ஆறாம் மாதம், புவனேஸ்வரி திருச்சிக்குப் போக ரயில் ஏறினாள். தனியாகத்தான் பயணம். தன் பிறந்த மண்ணிற்குத் திரும்ப வந்த பெரும் மகிழ்ச்சி. அம்மாவின் துணையோடு, மீதி பேறுகாலம் கடந்தது. லக்ஷிமி பாட்டியின் வைத்திய முறையில், கஷாயம், குனிந்து நிமிர்ந்து கடுமையாய் வீட்டு வேலை. அதன் பலன், கத்தி படாத, சுகபிரசவத்தில், ஒரு மகளுக்குத் தாயானாள். 

வளைந்து நெளிந்து ஓடிய வாழ்க்கைப் பாதையில், பல இன்னல்களைக் கடந்து, இந்தத் தாய்மை நிலை எட்டியுள்ளாள். குழந்தை பிறந்த செய்தியை சுகந்திக்கும், மரகதத்திற்கும் அறிவித்தாள். தனக்கொரு தங்கச்சிப் பாப்பாவா என்று, ஜெர்மனியிலிருந்து சுகந்தி போன் செய்தாள். சத்யா ஒப்பந்த பணிக்கு ஜெர்மனி சென்றவனுடன், சுகந்தியும் சென்றுள்ளாள். மரகதமும் போனில் வாழ்த்து கூறினாள். 

அடுத்த சில மாதங்கள் சென்று, கேர்னல் மனோஜ்குமாருக்கு, ராணுவ வாலன்டரி ரிடையர்மென்ட் (சுயவிருப்பு விடுப்பு) கிடைத்து, திருச்சிக்கு தன் உடைமைகளோடு வந்து சேர்ந்தார். பாரத் ஹெவி எல்க்டிரிகல்ஸ் என்னும் மத்திய பொது நிறுவனத்தில், செக்யூரிடி ஆபீஸர் வேலையும் கிடைத்து விட்டது. பாக்டரிக்கு அருகில், நகரத்தில் வீடு பார்த்து குடியேறினர். சம்பளமும் பென்ஷனும் சேர்ந்து, மாத வருமானத்துக்கு குறைவில்லை. புவனேஸ்வரிதான் குடும்ப நிர்வாகம். தொலைவழி படிப்பு முடிந்து, பட்டதாரியானவள், கல்லூரி ஒன்றில், தமிழாசிரியை பணியில் சேர்ந்தாள். தொடர்ந்து முதுகலை பட்டத்திற்கும் அவள் படிப்பு தொடர்ந்தது. 

விடுப்பில் கிடைத்த பணம், பல லட்சங்கள் பேங்க் சேமிப்பில் இருந்தது. திலீபுக்கு, ஒரு பகுதியை ஒதிக்கிவிட்டு, மீதியை நிரந்தரமாய் வாழ வீடு கட்டலாமா என்ற யோசனை. தங்களது பூர்வீக அம்மா வீடு தோட்டம், வாய்க்கால் கரை என்ற சூழல், வாழ மிகவும் பிடித்தமான இடம். அக்காக்களின் பங்கை அவர்களுக்குப் பணமாய்க் கொடுத்து, செட்டில் செய்து, அந்த வீட்டை தனதாக்கிக் கொண்டாள். விரிவாய் வீட்டை திருத்திக் கட்டி, குடி புகுந்தார்கள். தன் வாழ் நாள் கனவான, காவேரித் தாயின் மடியில், தன் ஆசை கணவன், பெற்றெடுத்த கண்மணி, அம்மாவோடு, மறுவாழ்வை தொடர்கின்றாள், பேராசிரியை புவனேஸ்வரி, எம் ஏ (தமிழ் இலக்கியம்) 

சுபம்.